Monovine

Swallow

Chaotic Synergy (2014)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 29/05/2014
Οι Monovine κάνουν μια νέα αρχή, μετρώντας φίλους, στο νέο, πιο άμεσο, πιο ωμό αλλά εξίσου ενδιαφέρον album τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Δράττομαι της ευκαιρίας που μου δίνει η κυκλοφορία του νέου άλμπουμ των Monovine για να πω μια ιστορία, την οποία όσο σκέφτομαι, τόσο πιο διδακτική μου μοιάζει για την εγχώρια σκηνή.

Η κυκλοφορία του ντεμπούτου άλμπουμ της μπάντας, "Cliché", συνοδεύτηκε με ένα αρκετά καλό buzz, τράβηξε αρκετά φώτα πάνω του και απέσπασε πολλές και ιδιαίτερα θετικές κριτικές. Η μπάντα προσκλήθηκε να παίξει σε διάφορα φεστιβάλ που προσδίδουν κάποιου είδους status στις εγχώριες μπάντες και στην ιδιαίτερη πατρίδα τους την Πάτρα, τα live τους μάζευαν πολύ ενθουσιώδη και «υπερήφανο» κόσμο για το προϊόν της πόλης τους. Μέχρι και σε κεντρική πλατεία είχαν παίξει, με αρκετό κόσμο και έκδηλη ανταπόκριση.

Όπως συμβαίνει συχνά στις ανθρώπινες σχέσεις και δη στις μπάντες, τα πράγματα μπορεί να μην πάνε πάντα όπως θέλεις ή έχει σχεδιάσει κι έτσι τα τρία μέλη της μπάντας δεν τα βρήκαν μεταξύ τους, με αποτέλεσμα την αποχώρηση από τη μπάντα των δύο εξ' αυτών. Εκεί, φάνηκε και ποιοι πραγματικά εκτιμούσαν τη μπάντα για τη μουσική της και δεν ήταν εκεί «για τη φάση» ή για τα πρόσωπα. Και ήταν λίγοι. Ελάχιστοι. Όπως είναι συγκριτικά ελάχιστοι αυτοί που ασχολούνται με το ότι οι Monovine κυκλοφορούν τώρα το δεύτερο άλμπουμ τους.

Το σκηνικό αυτό μπορώ να το ανάγω γενικότερα στην εγχώρια σκηνή. Οι περισσότεροι εμπλεκόμενοι αρέσκονται στο να ανταλλάσσουν ενθαρρυντικά «ταπ ταπ» στη πλάτη, ανεξάρτητα τι πιστεύουν για την ουσία, στηρίζοντας φίλους και γνωστούς ή περιμένοντας πως τα καλά λόγια θα «επιστραφούν» εν καιρώ. Κανείς δε θέλει να κακοκαρδίσει κανέναν και εν τέλει -κατά την άποψή μου- με αυτό τον τρόπο αδικούνται οι προσπάθειες που θα έπρεπε να ξεχωρίσουν, ενώ εμφανίζονται περισσότερες περιπτώσεις σαν τη συγκεκριμένη περίπτωση με τους Monovine.

Με όλα αυτά, θα περίμενε κανείς πως η μπάντα θα έμπαινε στο χρονοντούλαπο της μουσικής ιστορίας ως άλλη μια περίπτωση του ενός άλμπουμ. Όμως, όσο σημαντική κι αν ήταν η συμβολή δυο εξαιρετικών μουσικών όπως ο Φώντας κι ο Σωτήρης, το DNA της μπάντας άνηκε κι ανήκει στον Στράτο, κάτι που θα αντιληφθεί όποιος ακούσει το "Swallow". Επιστρατεύοντας τον πρώτο drummer με τον οποίο ξεκίνησε να δουλεύει τις ιδέες του πρώτου άλμπουμ, αποφάσισαν να κρατήσουν τη μπάντα ως ντουέτο, κάτι που στις μέρες μας δεν ακούγεται τόσο απαγορευτικό όσο παλιότερα (βλέπε Black Keys, Royal Blood, White Stripes) κλπ.

Το αποτέλεσμα είναι αναμενόμενα πιο τραχύ, πιο ωμό και πιο σκοτεινό. Επίσης, στέκεται αρκετά πιο απομακρυσμένο από τις Nirvana παραπομπές του ντεμπούτου κάτι που είχε επισημανθεί πως πρέπει να επιτευχθεί στο επόμενο βήμα και δεν έχει τη προσεγμένη / γυαλισμένη παραγωγή του προκατόχου του. Σίγουρα, υπάρχουν στοιχεία στα οποία υπολείπεται έναντι του "Cliché" (κυρίως σε επίπεδο μπασογραμμών, γιατί στα τύμπανα έχει γίνει αρκετά καλή δουλειά), αλλά η αλήθεια είναι πως τα τραγούδια παρουσιάζουν μια ομοιογένεια, που σε συνδυασμό με τις κάμποσες catchy στιγμές κάνουν την σχετικά μικρή διάρκειά του να κυλάει αβίαστα.

Το εναρκτήριο "Sex Magick" είναι χαρακτηριστικό του ήχου που καθιέρωσαν στο πρώτο άλμπουμ, το "FBBM" είναι σχολής early '90s (πιο "Bleach" καταστάσεις), το "93" ροκενρολίζει προς τους Black Keys, το "The One" βγάζει βγαλμένο από το "Cliché" (στη μόνη στιγμή που φωνάζει Nirvana από χιλιόμετρα), το "Melt" έχει την αύρα να γίνει χιτάκι και το κλείσιμο του "Universal Whores" ρίχνει τις ταχύτητες με την προσθήκη τσέλο.

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα εκπλαγούν και μόνο από την είδηση ότι το νέο άλμπουμ των Monovine έχει κυκλοφορήσει εδώ και λίγο καιρό. Παρόλα αυτά, αν το πρώτο άλμπουμ σας άρεσε λόγω της μουσικής που περιείχε, τότε καλά θα κάνετε να τσεκάρετε και το "Swallow". Αλλιώς, σίγουρα θα υπάρχει κάτι άλλο εκεί έξω που είναι περισσότερο «μέσα στη φάση».
  • SHARE
  • TWEET