Graspop Metal Meeting @ Dessel, Belgium, 19/06/25

Τί σημαίνει Graspop Metal Meeting

Είναι κομβικό σημείο στην πορεία της χρονιάς πλέον. Το Graspop Metal Meeting έχει γίνει το σταθερό μέρος που συναντιόμαστε με το μεταλά μέσα μας και τον αφήνουμε να πάρει πλήρη έλεγχο. Κάπου εκεί όταν μπαίνουμε στο τρένο από Βρυξέλλες για Μιόλ αφήνουμε πίσω τον Βλάση, το Γιάννη και τον Κώστα και γίνεται η περίεργη μετάβαση. Το Graspop, και υποθέτω κάθε τέτοιο φεστιβάλ, δεν είναι μόνο η μουσική. Δεν είναι μόνο οι εμπειρίες, το merch κι οι μπύρες. Είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτά. Είναι στην ουσία του μια σκουληκότρυπα. Μια πύλη για ένα παράλληλο, ανεξάρτητο σύμπαν όπου όλα μένουν έξω. Όλα, εκτός από το μεταλά μέσα μας.

Το ταξίδι μας εκμεταλλεύεται την εμπειρία που χτίζει σταθερά η παρέα και προγραμματίζεται κάθε χρόνο και καλύτερα. Πτήση από Αθήνα για Βρυξέλλες την Τρίτη 17/06 με κράτηση σε διαμέρισμα πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης. Uber από το αεροδρόμιο για εκεί και μετά βολτούλα για μπυρίτσα και φαΐ. Το φαγητό είναι πολύ ακριβό στο Βέλγιο - αλλά οι μπύρες είναι αρκετά φθηνές ώστε να πιεις ακριβώς τόσες όσες απαιτούνται για να είσαι έτοιμος την επομένη. Μαζί σου στο ταξίδι χρειάζεσαι τσαντούλα με ρούχα, για πολύ ζέστη έως σοβαρή ψύχρα - οι εναλλαγές στον καιρό είναι έντονες μέσα στη Βέλγικη μέρα. Μετά εξαρτάται που θα μείνεις στο φεστιβάλ. Εμείς μένουμε στο boneyard camping οπότε κουβαλάμε και σκηνές, sleeping bag, καρεκλάκια και τραπεζάκι. Ακούγεται ταλαιπώρια, αλλά δεν είναι. Είναι part of the process, και μάλιστα κομβικό.

Τετάρτη φτάνεις με το shuttle bus που σε παίρνει από το σταθμό του Μιόλ, δωρεάν, στο χώρο του φεστιβάλ, εμείς βέβαια πρώτα κάνουμε μια επίσκεψη στο σουπερμάρκετ της περιοχής για να στοκάρουμε προμήθειες. Πατάς τα τίμια χώματα και από το boneyard boulevard περνάς στο χώρο που κατασκηνώνεις. Στήσιμο, τακτοποίηση, παραλαβή του merch - που έχεις προπαραγγείλει ήδη από Αθήνα για να μην περιμένεις στην ουρά - και παύση του χρόνου για τις αρχικές μπύρες. Ένα πρώτο σημείο διαφοροποίησης φέτος από την προηγούμενη χρονιά ήταν ότι η ταλαιπωρία σε ουρές και μεταβάσεις ήταν πρακτικά μηδενική πλέον. Το επιπλέον κάμπινγκ που μπήκε σε άλλο χώρο, και ίσως το μικρό αντίτιμο που δεν υπήρχε τις προηγούμενες χρονιές, φάνηκε να έπαιξαν σημαντικό ρόλο κάνοντας συνολικά την εμπειρία σοβαρά καλύτερη. Η Τετάρτη πάντως είναι μέρα που μόλις κάτσεις πρέπει να καταναλώσεις το μίνιμουμ δυνατό της ενέργειας σου. Θα χρειαστεί όλη τις επόμενες.

Φέτος το lineup πέτυχε μια ισορροπία ανάμεσα στο σήμερα, το αύριο, το χθες και το προχθές. Στις ψηλότερες θέσεις του poster είχε από Maiden και Priest, Slipknot και Korn, Nine Inch Nails και Behemoth μέχρι Spiritbox και Falling In Reverse. Ονόματα που έχουν το εκτόπισμα να συνταράξουν πενήντα χιλιάδες κόσμο αλλά και πράγματα που θα ανακαλύψεις εκεί ή θα σε σοκάρουν με εμφανίσεις που δε φανταζόσουν. Κάθε χρόνο το πακέτο είναι χορταστικό για όλους οπότε δεν αγχώνεσαι, όποια κι αν είναι τα γούστα σου - στα πλαίσια πάντα ενός metal φεστιβάλ. Αυτό που μου κάνει εντύπωση όμως, είναι ότι το Graspop δε φοβάται να δώσει βήμα ψηλά σε μπάντες που κάνουν τώρα τον πρώτο τους θόρυβο. Το αποτέλεσμα βέβαια τους δικαιώνει. Απόλυτα.

Οι μέρες εκεί δεν περιγράφονται σωστά από λέξεις και εικόνες, χρειάζεται επιπλέον αυτή η ιδιαίτερη μαγεία που αντιλαμβάνεσαι πλήρως μόνο όταν την έχεις αγγίξει. Παρόλα αυτά θα κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε σε μια παρουσίαση ενός από τα μεγαλύτερα και κορυφαία Ευρωπαϊκά φεστιβάλ. Θα μεταφέρουμε αναλυτικά την εμπειρία μας σε ένα χορταστικό άρθρο για το εντυπωσιακό Graspop Metal Meeting 2025.

Ημέρα πρώτη: Οι Iron Maiden στην κορυφή και μεγάλες εμφανίσεις που δεν περιμέναμε.

Το φεστιβάλ ξεκίνησε για άλλη μια φορά στο Metal Dome για τα δύο τρίτα της παρέας. Με τους Deafheaven να αναλαμβάνουν να μας βάλουν στο κλίμα.

Η εμφάνιση των Αμερικανών blackgaze-post-κάτι-περίπου είχε ισχυρό σύμμαχο το εξαιρετικό καινούργιο άλμπουμ, "Lonely People With Power" και το σετλιστ στηρίχτηκε κυρίως πάνω του. Μοναδική προσθήκη ένα κομμάτι από το, δίσκο σταθμό για αυτούς αλλά και συνολικά το χώρο, που λέγεται "Sunbather". Συμπαγής ήχος από την πρώτη νότα, τρομερή ενέργεια και η μπάντα έβγαζε σταθερά την ουσία της μουσικής της live με φοβερή ευκολία. Ο George Clarke ερμήνευε πολύ δυνατά στήνοντας ένα ιδανικό πρώτο σετ για το Graspop 2025.

Η είσοδος με τα "Doberman" και "Magnolia" δούλεψε άριστα αλλά η κορύφωση ήρθε ξεκάθαρα στα δύο τελευταία, "Dream House" και την προσωπική αδυναμία "Winona". Άψογοι. Θέλουμε κι άλλο. Αλλά στο club θα χορτάσουμε.

Ταυτόχρονα, ο τρίτος της παρέας βρέθηκε στην South Stage (μία από τις δύο κεντρικές σκηνές) για Municipal Waste. Το καταχάρηκε αφού δώσανε μια γεμάτη από ενέργεια και πολύ fun εμφάνιση. Στο "Wave Of Death" ο Tony έδωσε εντολή για το πιο μαζικό crowd surf που έχει γίνει σε opening act. Ο κόσμος υπάκουσε. Πρόθυμα.

Συνέχεια και για τους τρεις μας στην South με τους Landmvrks. Είχαμε μεγάλες προσδοκίες για αυτή την εμφάνιση. Κάτι οι ιστορίες που ακούγονται για τις συναυλίες τους, κάτι ο καινούργιος δίσκος που είναι φοβερός σε συνδυασμό με τον επίσης πολύ καλό προηγούμενο. Περιμέναμε πολλά. Εν μέρει τα έδωσαν κιόλας.

Το σέτλιστ πρώτα απ’ όλα ήταν άψογο. Δεν έπαιρνε ούτε μία αλλαγή. Το βάρος έπεσε, ψιλό αναμενόμενα, στα "The Darkest Place I've Ever Been" και "Lost In The Waves". Σωστά, έχω να πω. Άνοιγμα τρομερό με "Creature", συνέχεια με "Death" και το «σχεδόν παλιό» αλλά αγαπημένο "Blistering". Ο ήχος ολόσωστος, τα παιξίματα και οι ερμηνείες ακριβείς και το κλίμα πολύ ευχάριστο. Οι διακυμάνσεις στο ύφος τους περάσανε σε μεγάλο βαθμό και στη σκηνή.

Αυτό που χρειαζόταν επιπλέον για να ξεφύγει το live όμως ήταν λίγη περισσότερη ενέργεια από τον frontman, Floret Salfati. Ίσως έφταιγε η πολλή ζέστη, αλλά εκεί περίμενα το κάτι παραπάνω που θα τους απογείωνε. Όχι ότι ήταν στατική η μπάντα απλά δεν είχε αυτό το έξτρα punch. Σίγουρα στα highlight της εμφάνισης πάντως το "Lost In A Wave", το "Blood Red" και το ισοπεδωτικό breakdown του "Self-Made Black Hole".

Εγώ έμεινα στις κεντρικές σκηνές, τη North για την ακρίβεια, για να πιάσω τους Beast In Black. Περίμενα ένα heavy/power/electro-dance party και σίγουρα το σετ των Φινλανδών ήταν σε αυτή την κατεύθυνση. Πολύ upbeat ξεκίνημα, "Cry Out For A Hero" και "Hardcore", με το live όμως να ανεβαίνει απότομα όταν πιάσαν στη σειρά "Sweet True Lies" και "Blind And Frozen".

Μοναδικό ερωτηματικό που έχω να βάλω εδώ είναι γιατί ήταν τόσο πάνω στη μίξη ο Γιάννης (ο Παπαδόπουλος, ο τραγουδιστής τους). Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχει μια πολύ καλή φωνή και το κατάλληλο stage performance, απλά ήταν τόσο δυνατά που χρειάστηκε να βάλω τις ωτοασπίδες μου. Ευτυχώς έχω καλές, για μουσική - όχι για ύπνο, οπότε δουλεύουν σωστά σε τέτοιες στιγμές. Σε κάθε περίπτωση όμως στο "One Night In Tokyo" το Graspop χόρεψε!

Παράλληλα στη Marquee έπαιζαν οι Death Angel και οι άλλοι δύο της παρέας πήγαν για καλό, ποιοτικό, old school thrash metal. Οι Αμερικάνοι παρέδωσαν μαθήματα για το πώς παίζεται το thrash. Για να μαθαίνουν οι νέοι. Κλείσανε και με λίγο από το "The Ultra-Violence".

Εντάξει ήταν μάλλον αναμενόμενο ότι οι Motionless In White βρίσκονταν στη λίστα με τα must see μας για την Πέμπτη. Εκεί λοιπόν ξανασμίξαμε και παρακολουθήσαμε ένα τρομερό live από μία μπάντα που θα δούμε πολύ ψηλότερα στα poster τα επόμενα χρόνια. Σίγουρα. Τρομερό stage act. Ο Chris να παλεύει με τον, πιο φρέσκο απ' όλους, Justin Morrow για το βλέμμα μας, τους Sitkowski και Horror να τα σπάνε και τον Mauro να δίνει όλη τη βάση που χρειάζεται η μουσική τους με τα στιβαρά του παιξίματα.

Καλό σέτλιστ. Αν και πρωταγωνιστής ήταν το "Scorching The End Of The World", είχε την τιμητική του και το πολύ δυνατό "Graveyard Shift". Γεμάτο show, παρά το ότι έλειπαν τα εντυπωσιακά pyros και τα σκηνικά. Πολύ ένταση που έβγαινε αβίαστα και ο Motionless να ευχαριστεί πολλές φορές το κοινό για τη διαδρομή που τους έχει χαρίσει. Από τη μικρότερη σκηνή στη Jupiler κι από εκεί βήμα βήμα μέχρι την κεντρική. Καλύτερες στιγμές "Necessary Evil" και "Masterpiece". Till next time.

Το πρόγραμμα έλεγε λίγο Alestorm για να δούμε μετά Paradise Lost αλλά τελικά ήρθε ανατροπή με εμφατικό τρόπο. Καταρχάς η διαμόρφωση της σκηνής για τους Σκωτσέζους μας έφτιαξε αμέσως διάθεση για πάρτι. Τρία μεγάλα φουσκωτά κίτρινα παπιά γέμιζαν το χώρο και οι Alestorm βγήκαν με διάθεση πειρατικού τρολ στο max. Άνοιγμα με "Keelhauled" και χαμός σε χρόνο μηδέν. Στα καπάκια "Pirate Metal Drinking Crew", "Killed To Death By Piracy" από τον ολοκαίνουργιο δίσκο και "The Sunk’n Norwegian".

Χορεύαμε, τραγουδούσαμε και περνάγαμε υπέροχα οπότε η επιλογή να μείνουμε για όλο το σετ έγινε μονόδρομος. Στην τελική Paradise Lost έχουμε δει ένα σκασμό φορές και θα δούμε κι άλλες τόσες. Πέρασμα από σπάνιους καθώς και σημαντικούς προορισμούς του πειρατικού σύμπαντος με "Uzbekistan" και "Mexico" και το ξεφάντωμα κρατάει. Οι ίδιοι οι Alestorm σε τρελά κέφια παρασέρνανε τον κόσμο στους ρυθμούς τους συνέχεια.

Στο "Frozen Piss 2" εμφανίστηκε και παπιο-τραγουδίστρια ενώ στη διασκευή του "Hangover" ανέβηκε ένας υπέροχος καρχαρίας να μοιραστεί το μικρόφωνο με τον Bowes. Πανικός και στο "P.A.R.T.Y." από το "Seventh Rum Of A Seventh Rum" αλλά στο "Drink" χτύπησαν όλα κόκκινα. Οι Alestorm δώσανε ένα υπέροχο live. Θέλαμε κι άλλα κομμάτια; Βεβαίως και θέλαμε. Ένα "Shipwrecked" περισσότερο κι ένα "Rum", αλλά την επόμενη φορά. Γιατί πρέπει να υπάρξει επόμενη φορά!

Ο τρίτος της παρέας είχε χάσει πέρσι τους Paradise Lost στο Fuzz οπότε πήγε κατευθείαν στη Marquee να δει Holmes, Mackintosh, Aedy, Edmondson μαζί με τον Jeff Singer που έχει αναλάβει εκ νέου τα τύμπανα. Σταθερά κι αναμενόμενα σε καλό επίπεδο η εμφάνιση των Lost. Με ένα σετ που πέρασε από όλες σχεδόν τις περιόδους της μπάντας, άφησαν ικανοποίηση. Προφανώς και έλειψαν κομμάτια. Πάντα θα λείπουν. Highlights τα "One Second", "Pity The Sadness", "The Last Time" και φυσικά το "Say Just Words", που έκλεισε την εμφάνιση.

Σειρά για μένα είχε ένα από τα πιο πολυαναμενόμενα live του φεστιβάλ. Dream Theater στη South με την επιστροφή του μεγάλου. Άνοιγμα με "Night Terror" από το καινούργιο άλμπουμ. Ο ήχος τεράστιος και κρυστάλλινος, ο Portnoy κεφάτος έδινε τον τόνο και ο Petrucci έριχνε σαγόνια στο πάτωμα.

Από το πρώτο κομμάτι καταλάβαινες ότι ο αέρας των Theater έχει αλλάξει, έχει ανανεωθεί. Δεν υπήρχε κάτι ιδιαίτερο από πλευράς show αλλά ήταν η διάθεση που ανέβαζε το live και φυσικά η ίδια η μουσική. Μοναδικός αστερίσκος που από νωρίς μπήκε, ήταν ότι ο Labrie δε βρίσκονταν σε καλή μέρα. Η απόδοση του ήταν στην καλύτερη περίπτωση μέτρια και φαινόταν να ζορίζεται πολύ με τη ζέστη και τον ήλιο. Κατανοητό μεν αλλά ο ήλιος δεν ήταν μόνο για αυτόν.

Η συνέχεια του σετ έφερε ανατριχίλες όμως. "Strange Deja Vu" και στα καπάκια "Fatal Tragedy" με μικρή αναφορά στο "Through My Words" ανάμεσα. Ο τρόπος που τα έβαλαν στο σετ κατάφερε να περάσει όλη τη μαγεία του "Scenes From A Memory", προσωπικά ίσως ο αγαπημένος μου δίσκος ever. Συνέχεια με "Panic Attack" από το "Octavarium" και "The Enemy Inside" που δεν το περίμενα με τίποτα. Ωραία φάση που δε διέγραψαν τους δίσκους με Mangini, αλλά μη πω ψέματα - προτιμούσα ίσα με χίλιες φορές κάτι από το "Awake" ή το "Six Degrees Of Inner Turbulence" που δεν είχαν καθόλου αντιπροσώπους στο σέτλιστ.

Επιστροφή στο καινούργιο άλμπουμ με "Midnight Messiah" και τον James να πατάει λίγο καλύτερα σε αυτό το κομμάτι. Από τα highlight της εμφάνισης ήταν το "Peruvian Skies" με αναφορές σε "Wish You Were Here" και "Wherever I May Roam", που είναι και από τα λίγα σταθερά σημεία της περιοδείας. Ο κόσμος πάντως περισσότερο ενθουσιάστηκε με "As I Am" και φυσικά "Pull Me Under" που έκλεισαν το live.

Η μία ώρα κι ένα τέταρτο που έπαιξαν οι Dream Theater δεν ήταν αρκετή σε καμία περίπτωση. Φάνηκε μάλιστα πολύ λιγότερη από άλλες περιπτώσεις ίδιας ή και μικρότερης διάρκειας. Ευτυχώς έχουμε να τους περιμένουμε και στα δικά μας μέρη για μία μεγάλη συναυλία.

Μετά τους Theater ήταν αναγκαίο ένα διάλειμμα. Η ζέστη και ο ήλιος δεν άφηναν πολλά περιθώρια. Οπότε σκηνή για ξεκούραση που σημαίνει ότι χάσαμε Perturbator και Epica που είχαμε σκοπό να δούμε. Επιβάλλονται τέτοιες θυσίες γιατί αλλιώς θα χρειαστεί στην πορεία να γίνουν μεγαλύτερες.

Επιστροφή στη South Stage για το μεγάλο live της βραδιάς. Ίσως και του φεστιβάλ συνολικά. Σίγουρα για πάρα πολλούς. Οι Iron Maiden με το Run For Your Lives tour. Το σετ ήταν υπέροχο. Ξεκάθαρα κι εμφατικά, υπέροχο. Δεν είχα ιδέα τί κομμάτια να περιμένω και η εισαγωγή με "Murders In The Rue Morgue" με σόκαρε. Και σαν μην έφτανε αυτό μας πέταξαν στα μούτρα "Wrathchild", "Killers" για να φτάσουμε στο "Phantom Of The Opera". Συγκίνηση από την πρώτη νότα μέχρι την τελευταία.

Το "The Number Of The Beast" δε μας ξάφνιασε αλλά δε μας χάλασε ποτέ. Πώς θα μπορούσε άλλωστε. Τα προσωπικά μου highlights πάντως ήταν εκείνα τα κομμάτια που έμπαιναν κι έλεγες «ώπα ρε, τί έγινε τώρα». Το "Rime Of The Ancient Mariner" , το "Seventh Son Of A Seventh Son", το "The Clairvoyant". Δεν έλειψαν φυσικά τα all time classics. "Run To The Hills", "Trooper", "Hallowed Be Thy Name", "Powerslave" και το ομώνυμο που έκλεισε το βασικό μέρος ήταν όλα εκεί. Στο encore μας έδωσαν και "Aces High", "Fear Of The Dark" για να μας αποχαιρετήσουν με "Wasted Years". Χωρίς εκπλήξεις δηλαδή, αλλά είχαν ήδη προηγηθεί αρκετές.

Η εμφάνιση ήταν εκπληκτική από κάθε πλευρά και μια από τις κορυφαίες τους που έχω παρακολουθήσει (τους έχω δει πολλές φορές με πρώτη το μακρινό 1998). Μοναδικό σημείο που έπεσε από την τελειότητα ήταν ότι ο Bruce έδειχνε να δυσκολεύεται να αποδώσει στο απόλυτο. Ειδικά στο "Aces High" ήταν πιο έντονο αυτό. Από την άλλη βέβαια έχει τερματίσει το κομμάτι θεατρικότητα. Στο "Seventh Son Of A Seventh Son", εκεί στην απαγγελία ήταν λες και παρακολουθούσαμε μονόλογο θεατρικής παράστασης. Μικρό το κακό πάντως για ένα από τα πολύ κορυφαία live του φετινού Graspop.

Μετά τους Maiden κανονικά η μέρα έπρεπε να κλείνει. Όχι λόγω ονόματος, αλλά ένιωθες τόσο γεμάτος μετά το live που δεν έβλεπες πώς θα προσαρμοστείς σε άλλη μπάντα.

Παρόλα αυτά στη Marquee θα έβγαιναν οι Hatebreed, οπότε πήγαμε να βιώσουμε το βρωμόξυλο που περιμέναμε ότι θα έπεφτε. Και έτσι έγινε. Η παρέα του Jasta έβγαζε τρελή πόρωση on stage. Δυστυχώς δεν προλάβαμε την αρχή - μας είπαν ότι βγήκαν με το "I Will Be Heard", γιατί έπρεπε να περάσουμε από πολύ κόσμο φεύγοντας από Maiden, αλλά δεν πειράζει.

Η εμφάνιση ήταν φοβερή. Ακούσαμε πολλές τεράστιες κομματάρες τους, όπως το "Live For This", "Looking Down The Barrel Of Today", "A Call For Blood". Το θέμα δεν ήταν το σετ όμως στους Hatebreed. Δε στηρίχθηκαν στα συγκεκριμένα κομμάτια - άντε εξαίρεση το "Destroy Everything" που το έκαναν πράξη - αλλά στην ατμόσφαιρα που ήταν εκρηκτική με ένα κοινό που λυσσούσε. Δυνατή συναυλιακή εμπειρία.

Κλείσιμο μέρας με Powerwolf. Δεν είδαμε ολόκληρο το σετ τους, ας πούμε προσεγγιστικά το μισό περίπου. Εντυπωσιακοί σε κάθε περίπτωση, στη σκηνική τους παρουσία. Με μεγάλο show, πολύ κόσμο που στήριζε τη ροή της εμφάνισης και ένα σέτλιστ που κι εγώ, που δεν είμαι fun σε καμία περίπτωση, ήξερα τα περισσότερα.

Προφανώς στα "Army Of The Night", "We Drink Your Blood" και "Sanctified With Dynamite" έγινε ο περισσότερος χαμός από τον κόσμο, ενώ στα highlight μπαίνει και το κλείσιμο με το "Werewolves Of Armenia". Προσωπικά γούσταρα πολύ και με το "Incense And Iron". Ένα live που τελικά ευχαριστήθηκα. Χαλαρά, από σχετική απόσταση, χωρίς να περιμένω να μου πάρει τα μυαλά. Δεν τα πήρε, αλλά ήταν καλό, πραγματικά καλό.

Αυτή ήταν η πρώτη μέρα του φεστιβάλ. Γεμάτη, γαμάτη, όπως την περιμέναμε.