Insomnium, Tribulation, Caelestia @ Piraeus 117 Academy, 25/03/18

Κατά κανόνα προτιμώ να ακούω δίσκους απ' ό,τι μεμονωμένα τραγούδια. Είναι πρακτικά αδύνατο να αποφύγει κανείς πλήρως τη λογική των single ή μιας λίστας κομματιών, και σε τελική ανάλυση καμία από τις δύο αυτές οδούς δεν είναι σωστή ή λάθος. Αλλά δε μπορώ να κρύψω πως ένας καλλιτέχνης ή ένα σχήμα που φτιάχνει ένα έργο που ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος, με θέμα και συνοχή, αυτόματα κερδίζει περισσότερο την εκτίμησή μου σε σύγκριση με κάποιον που έγραψε ένα κομμάτι που θα βάλω να παίζει σε επανάληψη. Μια τέτοια περίπτωση είναι, με κάθε τυπικότητα πλέον, και οι Insomnium.

Οι Φινλανδοί από το ξεκίνημα της καριέρας τους καταπιάνονταν στιχουργικά με σκοτεινά, βαριά ζητήματα, σε βαθμό που τα άλμπουμ τους έμοιαζαν θεματικά. Ήταν, όμως, με το "Winter's Gate" που η κατάσταση έγινε επίσημη· και τι καλύτερο θα μπορούσε να επιλέξει η τετράδα από μια ιστορία για Βίκινγκς, χιόνια, μυθικά νησιά και θάνατο. Με αυτό κατά νου και χωρίς να έχουν σβήσει οι μνήμες των προ τριετίας ακυρώσεων, η ανακοίνωση για την επίσκεψη της μπάντας στα πλαίσια της συγκεκριμένης περιοδείας και με τη συνοδεία των Tribulation ήταν αρκετή για να κάνει την αναμονή για τη βραδιά της εθνικής επετείου τεράστια.

Ξεκινώντας από την αρχή, φτάνοντας στον χώρο της Πειραιώς ξαφνιάστηκα ευχάριστα από την αξιοπρόσεκτη ουρά που είχε δημιουργηθεί έξω από τις πόρτες, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι πιθανότατα το πρόγραμμα θα πήγαινε λίγο πίσω. Με την είσοδο στο venue η χαρά μου μετριάστηκε, αφού ακόμα και χωρίς τον εξώστη, ο χώρος παραμένει πολύ μεγάλος, με αποτέλεσμα οι Caelestia να βρεθούν μπροστά σε διασκορπισμένο κοινό. Ανάμεσα στον κόσμο που πηγαινοερχόταν και τη μεγάλη σκηνή, το έργο των Αθηναίων ήταν εξαρχής δύσκολο κι έγινε ακόμα δυσκολότερο από τον ήχο.

Η ένταση της προηχογραφημένης εισαγωγής ήταν παράλογα δυνατή και δυστυχώς η κατάσταση δεν βελτιώθηκε σε ικανοποιητικό βαθμό μέχρι το τέλος του σετ τους. Χρειάστηκαν δύο ολόκληρα κομμάτια για να ακουστεί καθαρά riff κι ένα περισσότερο για να ξεχωρίσουν κάπως τα φωνητικά από το θολό σύνολο. Τα καθαρά δηλαδή, γιατί τα brutal άργησαν ακόμα περισσότερο. Δοκίμασα αρκετές φορές να αλλάξω θέση, χωρίς ιδιαίτερη τύχη και μόνο προς το τέλος του μισάωρου βρέθηκε μια κάποια ισορροπία. Κρίμα, γιατί η εξάδα έμοιαζε καλά προετοιμασμένη, αλλά πρακτικά πολύ λίγα πράγματα ακούστηκαν.

Μετά από μια σύντομη παύση και με τον κόσμο ακόμα να μαζεύεται, οι Tribulation πήραν τις θέσεις τους στις 20:55 και χωρίς καθυστερήσεις έπεσαν, τραβώντας κι εμάς μαζί τους, στα βαθιά με το "Lady Death". Ο ήχος παρέμεινε δυνατός, αλλά πλέον τα πάντα ξεχώριζαν, με τις διπλές κιθάρες να κλέβουν την παράσταση και τα σκισμένα φωνητικά του Johannes Andersson να ακούγονται περισσότερο γήινα σε σύγκριση με το στούντιο, αλλά εξίσου ταιριαστά. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα αυτό που έκανε εντύπωση ήταν το πόσο καλά προβαρισμένη, σε βαθμό υπερβολής, ήταν η τετράδα.

Ηχητικά κι από άποψη παιξίματος προφανώς δεν περίμενα κάτι λιγότερο. Σε ό,τι αφορά τη σκηνική παρουσία, από την άλλη, δε μπορώ να κρύψω πως η over the top στυλιζαρισμένη παρουσία με παραξένεψε. Όσο αναμενόμενο μπορεί να ήταν το βάψιμο ή τα δερμάτινα, οι συγχρονισμένες πόζες και οι πιρουέτες του Jonathan Hultén με βρήκαν απροετοίμαστο. Είναι γνωστή από καιρό η στροφή τους σε μονοπάτια που ξεφεύγουν από τον ακραίο χώρο, αλλά και πάλι. Το αρχικό σοκ ωστόσο δεν κράτησε πολύ, αφού τα περάσματα του "The Children Of The Night" φρόντισαν να ανεβάσουν τις εντάσεις.

Στη σχεδόν μια ώρα που βρέθηκαν στη σκηνή, οι Σουηδοί τα έκαναν όλα σωστά, εναλλάσσοντας μελωδικά περάσματα, ρυθμικά κοψίματα και σχεδόν-black ξεσπάσματα με τις καθιερωμένες τους διπλές κιθάρες. Οι ισορροπίες διατηρήθηκαν σε ικανοποιητικό βαθμό, με το "Down Below" και τον προκάτοχό του να έχουν τον πρώτο λόγο, ενώ το σερί των "Randa"/"Ultra Silvam" γύρισε λίγο παραπίσω τον χρόνο και ήταν από τις πιο ξεχωριστές στιγμές του σετ. Προσωπικά δε θα έλεγα όχι και σε κάτι από "The Horror", αλλά με δεδομένη την πορεία της μπάντας δεν είναι να απορεί κανείς από την απουσία του.

Setlist: Lady Death / Melancholia / In The Dreams Of The Dead / Randa / Ultra Silvam / Nightbound / The Lament / Strange Gateways Beckon / The Motherhood Of God

Ακολουθώντας πιστά το πρόγραμμα, οι Insomnium πήραν τις θέσεις τους στη σκηνή στις 22:20, τα φώτα χαμήλωσαν και παρέμειναν σε αντίστοιχα επίπεδα για τα επόμενα σαράντα λεπτά. Η εισαγωγή του πρώτου μέρους του "Winter's Gate" συνοδεύτηκε από δυνατές φωνές και οι ανησυχίες για τον ήχο μειώθηκαν από το πρώτο blast beat και το εισαγωγικό riff που το συνόδευσε. Η όλα-στο-11 λογική δεν εγκαταλείφθηκε πλήρως, ωστόσο οι lead μελωδίες ακούγονταν καθαρά, τα φωνητικά εξίσου, ενώ τα προηχογραφημένα έμειναν αισθητά παραπίσω, αφήνοντας μια όσο γίνεται πιο ζωντανή αίσθηση.

Η απόδοση της τετράδας από το Joensuu ήταν προσεγμένη, χωρίς υπερβολές και με μετρημένες στιγμιαίες «απώλειες», που όταν έχουμε να κάνουμε με συναυλία η ύπαρξή τους είναι κάτι παραπάνω από λογική. Η επιλογή του συγκροτήματος να παρουσιάσει το τελευταίο του έργο στην ολότητά του ήταν απολύτως επιτυχημένη, κρίνοντας από τα όσα γίνονταν πάνω και κάτω από τη σκηνή. Τα γρυλίσματα του Niilo Sevänen έμοιαζαν ακόμα πιο ακραία απ' ότι στο δίσκο, η απουσία του Ville Friman καλύφθηκε ιδανικά από τον συμπαθέστατο Jani Liimatainen, ενώ το κοινό έδειχνε να βρίσκεται σε πλήρη συντονισμό.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ήδη από το μπάσιμο του "Part 2" τα πρώτα ρυθμικά χειροκροτήματα ξεκίνησαν, για να ακολουθήσουν κάποια μικρά αλλά όχι αμελητέα sing along στα καθαρά προς τη μέση του. Οι αντιδράσεις συνεχίστηκαν σε αντίστοιχα επίπεδα, με τις φωνές και το χτύπημα να δυναμώνουν στο κατάμαυρο ξέσπασμα του "Part 3" και εντυπωσιακά πολλά (για melo-death καταστάσεις) χέρια να κουνιούνται στο ακουστικό πέρασμα του "Part 4". Αν μου έλειψε κάτι, αυτό ήταν η παρουσία κανονικών πλήκτρων, που σε σημεία όπως η εισαγωγή του "Part 5" θα ανέβαζαν ακόμα περισσότερο το χάσιμο, αλλά ακόμα κι έτσι μικρό το κακό.

Οι εναλλαγές στις κιθάρες του "Part 6" έλαμψαν, ενώ η παγωμένη ατμόσφαιρα έγινε ακόμα πιο αποπνικτική πλησιάζοντας προς το μεγάλο φινάλε. Η παρουσίαση ενός τέτοιου δίσκου επί σκηνής μόνο εύκολη δεν είναι, ωστόσο οι Φινλανδοί πλησίασαν τα όρια του ιδανικού. Αν ρωτάτε εμένα, ακόμα κι εκεί να σταματούσε η βραδιά, θα ήταν άψογη. Υπερβολή, σίγουρα, αλλά τα χαμόγελα που είδα γύρω μου μετά το fade out, ήταν μεγαλύτερα κι από εκείνα που έχω δει μετά την ολοκλήρωση συναυλιών. Όπως και να 'χει, μετά από ένα σύντομο διάλλειμα οι ήχοι της εισαγωγής του "Shadows Of The Dying Sun" ακούστηκαν και η τετράδα επέστρεψε.

Στα επόμενα σαράντα λεπτά ακολούθησε μια σειρά από περίπου-greatest-hits επιλογές, με το "While We Sleep" να κάνει ιδανικά την αρχή και να γίνεται η αφορμή για να επανέλθουν δυνατότερες από ποτέ οι φωνές. Ανάμεσα στις κορυφαίες στιγμές ήταν ο κιθαριστικός διάλογος στο τρομερό "Mortal Share", το "Weather The Storm" που συνοδεύτηκε από αυθόρμητο εντός ρυθμού χειροκρότημα και, προφανώς, ο άτυπος ύμνος του σχήματος, το "Ephemeral". Στο αυτό το άτυπο δεύτερο σετ η ατμόσφαιρα ήταν σαφώς πιο χαλαρή, με διαρκή πειράγματα επί σκηνής κι ορισμένα απόντα lead, όμως σε γενικές γραμμές το επίπεδο παρέμεινε πολύ ψηλά.

Ίσως κάποιοι να έχουν αρνητική στάση ρίχνοντας βάρος στο κομμάτι του ήχου και της απόδοσης, ακόμα και στην απουσία προ-2006 υλικού ή τη μειωμένη εκπροσώπηση του "One For Sorrow". Σχόλια σαν τα τελευταία κρίνονται ως οπαδικά, ενώ από τη δική μου οπτική ο συνδυασμός παρουσίας-απόδοσης-ήχου ήταν πολύ παραπάνω από απλά ικανοποιητικός. Αν η τετράδα ελάττωνε το headbanging κατά το ήμισυ, τα τεχνικά λάθη πιθανότατα θα εξαφανίζονταν, αλλά δεν φαίνονται διατεθειμένοι να το κάνουν. Σε κάθε περίπτωση, το κλείσιμο με το "Only One Who Waits" ήταν απείρως συναυλιακό και το τελευταίο "thank you Greece-ah!" ακούστηκε ειλικρινές όσο λίγα.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά