Insomnium

One For Sorrow

Century Media (2011)
Από τον Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 14/11/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Φθινόπωρο, εποχή της συγκομιδής και των νέων ξεκινημάτων, εποχή που η φύση γκριζάρει, μελαγχολεί και δακρύζει. Ή, αλλιώς, το καταλληλότερο σκηνικό για την άφιξη του νέου δίσκου των Insomnium, ίσως των πιο άξιων πρεσβευτών του παλιού καλού μελωδικού death metal της Σκανδιναβίας. Μετά το "Across The Dark" που ολοκλήρωσε το συμβόλαιό της με την Candlelight, η μπάντα παίρνει μεταγραφή στη Century Media, επιχειρώντας με το πέμπτο της άλμπουμ να κάνει μια νέα αρχή στην καριέρα της.

Παραμένοντας πιστοί στις μεγάλες αξίες των Dark Tranquillity, Sentenced, In Flames και Amorphis, οι Φινλανδοί εξακολουθούν να εστιάζουν κατά κύριο λόγο στα mid-90s, όταν δηλαδή οι εν λόγω μπάντες διέπρεπαν με κάθε τους κίνηση. Συνθέσεις ποικίλων ταχυτήτων, πλούσιες κιθαριστικές μελωδίες που εκδηλώνουν με την ίδια ευκολία πνιγηρά και λυτρωτικά θέματα, ασήκωτα brutal, στοιχειωμένοι ψίθυροι και γεμάτα θλίψη καθαρά, είναι μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά του "One For Sorrow" και κατ' επέκταση του ήχου των Insomnium. Η διαφορά είναι ότι εδώ τα πάντα μοιάζουν βελτιωμένα, και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε ο δίσκος θέτει υποψηφιότητα ακόμα και για την κορυφή τους.

Μπορεί το εισαγωγικό "Inertia" να ξαφνιάζει με τις post rock διαθέσεις του, όμως το "Through The Shadows" βάζει αμέσως τα πράγματα στη θέση τους, ρίχνοντας άπλετο ηχητικό σκοτάδι στο χώρο. "Song Of The Blackest Bird" και η χειμερινή ισημερία πλησιάζει όλο και περισσότερο, με την ατμόσφαιρα να παραπέμπει ευθέως στο... "Tales From The Jester's Gallery" και τα έγχορδα να προσθέτουν τη δική τους μελαγχολία. Συνέχεια με τη φανταστική τριπλέτα "Only One Who Waits" - "Unsung" - "Every Hour Wounds", με το φάντασμα των Sentenced να τους τραβάει ξανά στα πάτρια εδάφη και τους Amon Amarth να διεκδικούν κι αυτοί το μερτικό τους.

Κάπου εκεί έρχεται το "Decoherence" για να ανακόψει απότομα και χωρίς λόγο την ομαλότητα της ροής, με μία γαλήνια ραθυμία που θα ταίριαζε περισσότερο στο κλείσιμο του άλμπουμ. Ωστόσο, τα "Lay The Ghost To Rest" και "Regain The Fire" κατεβάζουν και πάλι τη θερμοκρασία σε συνθήκες ψύχους, με το πρώτο να μπολιάζεται με πανέμορφα folk στοιχεία και το δεύτερο να πλησιάζει την οπτική των συμπατριωτών τους, Before The Dawn, μέσω των μοντέρνων riffογραμμών και των διπλών φωνητικών των Niilo Sevänen και Ville Friman. Το ομότιτλο τραγούδι κλείνει το "One For Sorrow", εκφράζοντας πλήρως την έννοια του τίτλου του, με τις κιθαριστικές και τις φωνητικές αρμονίες να αναδεικνύουν τη συνθετική δεινότητα και την εξελικτική γενναιότητα της μπάντας.

Εννέα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, είναι ασφαλές να πούμε ότι οι Insomnium διανύουν την καλύτερη φάση της καριέρας τους. Το "One For Sorrow" επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο το παραπάνω, με το συγκρότημα να διευρύνει αισθητά την αντίληψή του πάνω στο μελωδικό death, παραδίδοντας μία ακόμα υψηλών προδιαγραφών δουλειά. Απόλυτο φθινοπωρινό soundtrack, με το προσπέρασμα να κρίνεται απαγορευτικό για τους υποστηρικτές του είδους.

Υ.Γ.: Αν θα έπρεπε ντε και καλά να γκρινιάξω για κάτι, θα ήταν για την απουσία του "Weather The Storm", που κυκλοφόρησε νωρίτερα φέτος σε μορφή single με την συμμετοχή του Mikael Stanne των Dark Tranquillity, ωστόσο η εταιρεία φρόντισε να το συμπεριλάβει ως bonus track στη limited edition.
  • SHARE
  • TWEET