Tribulation

Είναι γεγονός πως, απ' όλη την πληθώρα συγκροτημάτων που έρχονται από τη Σουηδία και γενικώς την Σκανδιναβία, ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις ποσοστιαία που αξίζουν πραγματικά να σπαταλήσεις χρόνο. Αν και οι ποιότητες από τις ηχογραφήσεις μέχρι και τις τεχνικές καταρτίσεις είναι πασιφανώς υψηλές, η έμπνευση και η διαφορετικότητα σπανίζουν. Το αναμάσημα παλαιών ιδεών έχει γίνει πλέον τόσο κουραστικό που η οιαδήποτε ξεχωριστότητα φαντάζει σαν φάρος στο σκοτάδι. Θεωρώ τους Tribulation μια τέτοια όαση, κυρίως διότι προσπαθούν να δημιουργήσουν κάτι δικό τους. Τώρα το αν είναι επιτυχημένο ή όχι είναι άλλο θέμα, αλλά από πλευράς προθέσεων σίγουρα σε κερδίζουν.

Στο τρίτο τους άλμπουμ οι Σουηδοί μας φέρνουν αντιμέτωπους με κάτι που απέχει αρκετά απ' τις παλαιότερες δουλειές τους. Στο ντεμπούτο τους "The Horror" είχαμε ένα καλό death metal παλαιάς κοπής, κοντά σε Repugnant, ενώ στο επόμενο "The Formulas Of Death" ακολουθούσαν ατραπούς που είχαν βαδίσει σχήματα όπως Dissection ή Watain. Και οι δύο δουλειές είχαν κάνει αίσθηση στο underground (τώρα που το σκέφτομαι είναι λίγο γελοία η λέξη αυτή για τις σημερινές ιντερνετικές μέρες, αλλά ας όψεται). Στο τρίτο full-length εν ονόματι "The Children Of The Night" οι Tribulation κρατούν το σκοτάδι των προηγούμενων ετών και το κάνουν πολύ πιο εύπεπτο για να το καταναλώσει ο ακροατής. Εισβάλλει ύπουλα μέσα στον χώρο σου και σε κατακλύζει. Και νομίζω ότι αυτή είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία τους, όπως και το γεγονός ότι αυτό είναι μάλλον το καλύτερο άλμπουμ τους μέχρι στιγμής.

Στοιχειοθετώντας τις ξεκάθαρες επιρροές από Dissection, τις τοποθετούν σε σχεδόν hard rock φόρμες κτίζοντας τραγούδια που σε πιάνουν μεμιάς. Θες η οργανική παραγωγή, θες τα φοβερά solo ή αυτή η σχεδόν αλαφροΐσκιωτη ατμόσφαιρα που δημιουργούν, οι Tribulation τραβούν το ενδιαφέρον γρήγορα. Ο δίσκος φέρνει και κάτι από Opeth, λόγω και των hard rock επιρροών ή τραγουδιών, όπως το instrumental "Cauda Pavonis" που σε πάει προς soundtrack ταινίας του Dario Argento. Αυτός ο συνθετικός στόχος προς την ουσία, παράλληλα με τα καταπληκτικά φωνητικά του Andersson, ο οποίος βρυχάται και είναι σαν να βγαίνουν δίνες αποπνικτικού σκότους, φτιάχνουν ένα αποτέλεσμα ξεχωριστό και πολύ εμπνευσμένο. Μου κάνει επίσης εντύπωση και η δουλειά που έχει γίνει στη λεπτομέρεια. Φερ' ειπείν, τα πλήκτρα που θα ακούσετε διάσπαρτα προσφέρουν απίστευτα στο αποτέλεσμα και στοιχειώνουν τον ήχο. Έχουν κάνει πολύ προσεκτική δουλειά σχεδόν παντού. Ας πούμε το "Strains Of Horror" που προσωπικά το θεωρώ το απόλυτο highlight του "The Children Of The Night". Ο τρόπος που έχει δεθεί το κύριο κιθαριστικό θέμα με τα πλήκτρα, τα τύμπανα στο ρεφρέν ή η γέφυρα με το solo δείχνει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την έμπνευση και την πραγματική δύναμη των Tribulation.

Μέσα από στίχους που μιλάνε  για την διέλευση σκοτεινών πυλών οι οποίες σε πάνε σε άλλες διαστάσεις, το "The Children Of The Night" σε αγκαλιάζει και σε ταξιδεύει. Μοιάζει σαν να βλέπεις βουβό παλαιολιθικό θρίλερ. Αν και το σκοτάδι τους έχει γίνει αρκετά βελούδινο σε σχέση με το παρελθόν, δεν παύουν να είναι εντυπωσιακοί. Ώρες-ώρες τους παραλληλίζω με τους παλαιούς Katatonia μπολιασμένους με τους Ghost. Μοιάζει αρκετά πιθανό το επόμενο άλμπουμ, όποτε έρθει, να είναι δυναμίτης. Τα παιδιά της νύχτας βγήκαν στο κυνήγι και η δίψα τους φαντάζει ακόρεστη.