Insomnium

Winter's Gate

Century Media (2016)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 30/09/2016
Περιμένοντας τα χιόνια
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Insomnium είναι από εκείνες τις μπάντες που δεν απογοητεύουν. Στα περίπου δεκαπέντε χρόνια δισκογραφικής παρουσίας, χρειάζεται αρκετή αυστηρότητα για να βρεθεί κυκλοφορία τους κάτω του πολύ καλού. Για μέτριο δεν τίθεται ζήτημα. Το μόνο που μπορεί κάποιος να τους προσάψει είναι ότι δεν έχουν εξελίξει ιδιαίτερα το ύφος τους. Το γεγονός αυτό, βέβαια, από τη μια δεν είναι απαραίτητα κακό, κι από την άλλη κάνει το επίτευγμα των έξι διαδοχικών λιγότερο ή περισσότερο εξαιρετικών δίσκων ακόμα μεγαλύτερο.

Φέτος, λοιπόν, ήρθε η ώρα για τον έβδομο στη σειρά. Κι όσοι διαμαρτύρονταν για το ότι οι Φινλανδοί παίζουν εκ του ασφαλούς, μπορούν να σταματήσουν, έστω και για λίγο. Όχι, το σκανδιναβικής κοπής μελωδικό death δεν αλλάζει ούτε τώρα· αυτό που αλλάζει είναι η προσέγγιση. Το "Winter's Gate" είναι ένας concept δίσκος που αποτελείται από ένα κομμάτι, σπασμένο σε επτά μέρη/κεφάλαια. Μια επιλογή που φέρνει στο μυαλό κάτι αρκετά προοδευτικό, από μια μπάντα που δύσκολα της ταιριάζει η προοδευτική ταμπέλα. Μέχρι τώρα τουλάχιστον, καθώς το αποτέλεσμα ακούγεται προοδευτικό στην ουσία του και δικαιώνει πλήρως το όποιο θεωρητικό ρίσκο, χωρίς να αφήνει περιθώρια για αμφισβητήσεις.

Η ιστορία, γραμμένη από τον τραγουδιστή/μπασσίστα Niilo Sevanen αφηγείται την περιπέτεια μιας ομάδας Vikings που προσπαθούν να βρουν ένα μυθικό νησί στα βορειοδυτικά της Ιρλανδίας, αντιμετωπίζοντας τις δύσκολες καιρικές συνθήκες του χειμώνα. Η προσαρμογή της στα πλαίσια των στίχων είναι προσεγμένη, ενώ η ηχητική επένδυση είναι ιδανική, βγάζοντας αβίαστα τα συναισθήματα της προσπάθειας, της χαράς, της ανησυχίας, του φόβου, της απομόνωσης και της γαλήνης. Οι κιθάρες των Friman και Vanhala κινούνται ως συνήθως σε υψηλά επίπεδα, ενώ ο Markus Hirvonen επιστρατεύει blastbeats σε περισσότερα σημεία απ' ό,τι συνήθως. Το εξαιρετικό πακέτο ολοκληρώνεται με τη συμβολή του Aleksi Munter των Swallow The Sun στα πλήκτρα και την άψογη μίξη του Dan Swano.

Στα του/των κομματιού/κομματιών βρίσκω κάπως ανούσιο να πω ότι ξεχωρίζω το σχεδόν-εισαγωγικό riff του "Part 2", το build-up και το ξέσπασμα του "Part 3", τα σόλο του "Part 4", την My Dying Bride ατμόσφαιρα του "Part 5" ή τις απεγνωσμένες lead μελωδίες του "Part 6". Θα μπορούσα να το κάνω, αλλά πραγματικά δεν θα είχε νόημα. Από το πρώτο drum-break του "Part 1" μέχρι το ακουστικό κλείσιμο στο τέλος του "Part 7" και τον ήχο του αέρα που άτυπα τα ενώνει, τα σαράντα λεπτά του δίσκου κυλούν χωρίς να το καταλαβαίνεις, με τη μία μελωδία να διαδέχεται την άλλη και τα θέματα να επαναλαμβάνονται με απίστευτη φυσικότητα.

Τόσο σκοτεινό όσο το πανέμορφο εξώφυλλό του, το "Winter's Gate" είναι ένας δίσκος φτιαγμένος για να ακούγεται με κλειστά φώτα και χαμηλή θερμοκρασία. Ιδανικά υπό τον ήχο μιας καταιγίδας ή περπατώντας στο χιόνι. Οι συγκρίσεις με προηγούμενες δουλειές ή άλλα ονόματα του χώρου δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα, καθώς οι Insomnium παρουσιάζουν μια τελείως διαφορετική πλευρά τους. Παρ' όλα αυτά, όσο ψηλά κι αν στέκονται οι τελευταίοι δύο δίσκοι, εδώ η κατάσταση πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα και κοιτάει προς ακόμα υψηλότερα επίπεδα.

Winter has come.

  • SHARE
  • TWEET