Soviet Soviet, Eddie Dark @ Gazarte Ground Stage, 29/03/24

Είναι εμφανές πως έχω μια ιδιαίτερη αγάπη στο post-punk και δεν το κρύβω, συνεπώς με κάθε ευκαιρία θα βρεθώ σε συναυλία του είδους, είτε αφορά νεότερα σχήματα είτε μεγαθήρια του είδους. Για δεύτερη φορά λοιπόν στη χώρα μας εμφανίζονται οι Soviet Soviet, ένα συγκρότημα που αποτέλεσε μάλιστα από τα πρώτα αυτού του post-punk revival των τελευταίων ετών. Από τη γειτονική μας Ιταλία, όπου υπάρχει εξαιρετική σκηνή στο συγκεκριμένο ιδίωμα να προσθέσω, είναι οριακά κρίμα που δεν τους βλέπουμε ζωντανά συχνότερα, παρόλο που έχουν καιρό να κυκλοφορήσουν καινούρια μουσική, εάν φυσικά εξαιρέσουμε το κομμάτι που έδωσαν στη δημοσιότητα πέρυσι. Με τη συναυλία να αλλάζει χώρο αλλά και να γίνεται και μετά την αλλαγή sold out, έμοιαζαν όλα να πηγαίνουν πάρα πολύ καλά. Ήταν και ευκαιρία να ξαναπάω στο Gazarte για συναυλία μετά από σίγουρα πολλά χρόνια.

Φυσικά, συνέβαλε και το γεγονός ότι opening act της βραδιάς θα ήταν και ο Eddie Dark ο οποίος φαίνεται να έχει χτίσει ιδιαίτερα σκληροπυρηνικό fan base στους νεότερους κύκλους της Αθηναϊκής νύχτας. Κάτι που δημιούργησε το παράδοξο του να βρίσκονται πολύ ακραίες ηλικιακές ομάδες στο χώρο του Gazarte, κι εγώ κάπου στη μέση. Μου μίλησαν βέβαια στον πληθυντικό στο μπαρ, οπότε ίσως και να εθελοτυφλώ για το σε ποιο ηλικιακό γκρουπ ανήκω πλέον. Έχω παρακολουθήσει τον Eddie σε όλη του την ανοδική πορεία μέχρι και την κυκλοφορία του "Λουλούδια" και τα συναισθήματα μου είναι πολύ ανάμεικτα. Καταλαβαίνω ότι επί σκηνής διατηρεί μία περσόνα, δεν μου αρέσουν όμως καλλιτέχνες και μουσικά σύνολα που δεν παίζουν ζωντανά τη μουσική τους παρά είναι όλη προηχογραφημένη, όπως συμβαίνει και στην περίπτωση του Eddie. Σίγουρα είναι performer, και δίνει περισσότερη βάση σε αυτό και στο να φέρνει κι άλλα άτομα μαζί του επί σκηνής για να χτίσει ένα μικρό θεατρικό ενόσω τραγουδά, ωστόσο στη συγκεκριμένη του εμφάνιση νομίζω και ότι ο ήχος μπούκωνε, αλλά και ότι οι σκηνικοί παρτενέρ του ήταν ιδιαίτερα άνευροι σε αντίθεση με εκείνον, και σε αντίθεση με άλλες εμφανίσεις του.

Το γεγονός επίσης ότι ως opening act έπαιξε για πάνω από μια ώρα σε σχεδόν απόλυτο σκοτάδι απέβη κάπως κουραστικό για πολλούς εντός του χώρου που βγήκαν έξω. Από την άλλη βέβαια ίσως και να μην τον πιάνω μιας που πληθώρα νεότερων ατόμων διασκέδαζε με την ψυχή της λίγο πιο μπροστά. Δεν καταλαβαίνω παρόλα αυτά γιατί κατέβηκε από τη σκηνή δέκα λεπτά αργότερα από την ώρα εμφάνισης των Soviet Soviet, δηλαδή με φανερή καθυστέρηση, ενώ βγήκε στην σκηνή χωρίς καθυστέρηση, όπως και δεν κατάλαβα ποτέ ειρωνείες προς τους φωτιστές αλλά και τους Soviet Soviet. Όπως και να έχει, ίσως τελικά να μην ταίριαζε και τόσο με τους Soviet Soviet, πιστεύω ήταν ελάχιστοι οι οπαδοί και των δύο εντός του χώρου. Για να βάλουμε και τα πράγματα σε μια σειρά, έχει κάνει πολύ καλύτερες εμφανίσεις ο Eddie, μακάρι να ήταν εξαίρεση. Ξεχωρίζω ως highlight το "Λάμπα Φθορίου" όπου ήταν μια στιγμή που δεν βρήκα κάτι να με βάλει σε σκέψεις ενώ ακουγόταν και πολύ καλά.

Όπως είπα, χωρίς να ξέρω την αιτία, οι Soviet Soviet ήταν να βγουν στη σκηνή περί τις δέκα και μισή αλλά ο Eddie δεν κατέβηκε από αυτήν μέχρι αρκετά αργότερα από τότε. Κατά συνέπεια η εμφάνισή τους είχε μια κάποια καθυστέρηση και το sold out έκανε τη μετακίνηση εντός του χώρου κάπως δύσκολη, σε ανθρώπινα όμως πλαίσια. Όπως φαίνεται δυσκολεύτηκα λίγο στο προηγούμενο σετ, όμως η ανέγερση των Soviet Soviet μου προσφέρει μια κάποια ανακούφιση. Παρότι δεν έχουν καμία σχέση με οτιδήποτε σοβιετικό, ο ήχος τους θυμίζει αυτή τη γλυκιά νοσταλγία του σοβιετικού post-punk και της sovietwave αισθητικής. Με εξαιρετικό ήχο, η τριάδα από το Pessaro ξεκινά με κάτι από τα παλιά και φέρνει την ισορροπία με το "Together". Δεμένοι και παρά τις αλλαγές στη σύνθεσή τους, οι οποίες έχουν καταλαγιάσει πλέον, απέδιδαν από την πολύ αρχή με εξαιρετικό τρόπο. Μεγάλος τους σύμμαχος τα φώτα, όπου είδαμε εξαιρετικά χρώματα και εναλλαγές, δισκόμπαλες, βοηθούσε σίγουρα και η τεχνική υποδομή του χώρου για να ανεβάσει πάρα πολύ το οπτικό του όλου θέματος.

Σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος φυσικά ο Andrea Giometti, ο ευδιάθετος μάστορας του μπάσου που κάπως έχει παντρέψει τους New Order με τα φωνητικά του Brian Molko – ε και ότι μου θυμίζει Placebo, του αποκτώ αυτόματα αδυναμία. Γνωρίζει φυσικά από που προέρχεται και με μπλουζάκι The Jesus And Mary Chain, τον συμπάθησα λίγο παραπάνω. Η τοποθέτηση του κοινού στο χώρο έχει αλλάξει ριζικά και οι νεότεροι έχουν μετατοπιστεί στην άκρη, όλος ο κόσμος κερδίζεται όμως με όλες τις επισκέψεις στη νεότερη κυκλοφορία των Soviet Soviet, "Going Through", όταν ακούγονται κομμάτια όπως "Fairy Tale", "Remember Now". Πολύ περισσότερο όμως, στο κομμάτι όνομα και πράγμα "Endless Beauty", το οποίο χαίρει συγκλονιστικής απόδοσης και εκτοξεύει τη διάθεση του κόσμου σχεδόν στη μέση του όλου σετ των Soviet Soviet.

Τα σύντομα ταξίδια προς το παρόν και το παρελθόν δίνουν και παίρνουν, μιας που οι Soviet Soviet μας παρουσιάζουν τα "Gone Fast", "Introspective Trip" και "No Lesson". Ανάμεσα τους όμως ακούμε και ένα εντελώς φρέσκο κομμάτι, πράγμα που με κάνει να ελπίζω σε κάποια νέα κυκλοφορία πολύ σύντομα καθώς μου έχουν λείψει. Δεν χρειάζεται να κλείσουνε και δεκαετία χωρίς δίσκο! Πέρα από αυτό βέβαια, εγώ παλεύω και με κάποιους άλλους δαίμονες που έβλεπα γύρω μου να μην ενοχλούν μόνο εμένα. Ενώ λοιπόν το Gazarte έχει έναν πολύ σύγχρονο, καθαρό χώρο με ωραία υλικοτεχνική υποδομή, η ομοιόσταση του χώρου ήταν ένα ζήτημα καθώς μπροστά οι ψυχρές θερμοκρασίες ήταν ίσως και απαγορευτικές για κάποιους, ενώ πίσω που δεν έφτανε αυτή η ψύχρα έκανε υπερβολική ζέστη, με αποτέλεσμα να μην έχει σωστή θερμοκρασία πουθενά και να βλέπεις τον κόσμο συνεχώς να κάνει κύκλους στο χώρο – προφανώς προκαλώντας πρόβλημα ορατότητας και μικρές γκρίνιες στο κοινό συχνά. Στην τελική βέβαια, εμένα κάτι τέτοια δεν με νοιάζουν πολύ, παρότι πρέπει να τα πω. Ειδικά όμως, όταν οι Soviet Soviet μετά από αυτή την τόσο απαλή εμφάνιση και άρτια τεχνικά, τόσο που έμοιαζε να διαρκεί ένα λεπτό, κλείνουν με το υπέροχο "Pantomime" και παίρνουν μακριά όποιο προβληματισμό μπορεί να είχα πρωτύτερα.

Παρόλο λοιπόν που η βραδιά ξεκίνησε κάπως δύσκολα για τα γούστα μου, κατέληξε σε δικαίωση με τους Soviet Soviet. Μου είναι η αλήθεια κάπως δύσκολο ωστόσο να καταλήγω σε αρνητικές κριτικές γιατί κατανοώ τη βαρύτητά τους αλλά και τα συναισθήματα όποιου μπορεί να του απευθύνονται, κάποια πράγματα όμως πρέπει να τα λέμε με καλοσύνη και σκοπό να βοηθήσουμε στη βελτίωσή τους. Στην τελική μια γνώμη είναι. Όσον αφορά τους Soviet Soviet, ήρθε η στιγμή να ακούσουμε καινούρια δισκογραφική δουλειά από τα χεράκια τους και γιατί όχι, να τους ξαναδούμε και σύντομα.

Φωτοργαφίες: Ρωμανός Λιούτας