Band Of Friends, Sakis Dovolis Trio And Nick Dounoussis @ Eightball 08/02/25

Η λέξη «θέσμος» είναι αυτή που τριγυρνούσε τις τελευταίες μέρες στο μυαλό μου και αυτή που αποδεικνύεται η ιδανικότερη για να περιγράψει αυτό που συμβαίνει εδώ και χρόνια με τους Band Of Friends. H καθιερωμένη επίσκεψη της μπάντας, πάντα μετά από πρόσκληση της μερακλίδικης Rockin’ The Blues Events συνοδεύεται κάθε χρόνο με κατάμεστα venues, αστείρευτο κέφι και συγκινητική ατμόσφαιρα. Φέτος η παρέα του Gerry McAvoy εκτός από την Θεσσαλονίκη και την Αθήνα πέρασε και από την Λάρισα γεγονός που δείχνει ότι και άλλες πόλεις επιθυμούν να ζήσουν αυτό που εμείς έχουμε την χαρά να ζούμε σχεδόν κάθε χρόνο.

Για να περάσουμε στα δικά μας, για ακόμα μια φορά βρεθήκαμε στο πάντα φιλικό Eightball όπου ο χώρος ήταν ήδη γεμάτος αλλά σε φυσιολογικά πλαίσια. Σε αυτό το σημείο αξίζει να τονιστεί ότι η διοργανώτρια εταιρεία ανακοινώνει το sold out (όπως έγινε και στην συγκεκριμένη περίπτωση) χωρίς να προσπαθεί να «στριμώξει» μερικές δεκάδες ανθρώπους ακόμα, άσχετα αν η ζήτηση υπάρχει. Με την κίνηση αυτή έχει ως στόχο να υπάρχουν στον χώρο ανθρώπινες συνθήκες με τις οποίες κερδίζει τον σεβασμό όλων μας και εμείς καταφέρνουμε να περάσουμε σαφέστατα καλύτερα.

Τριάντα πέντε χρόνια πέρασαν από τον θάνατο του Stevie Ray Vaughan και δεν μπορούσαμε να τον τιμήσουμε με καλύτερο τρόπο από τα μαγικά χέρια του Νίκου Ντουνούση. Η συνεργασία του με τους Sakis Dovolis Trio λειτουργεί άριστα και οι συνθέσεις του μάγου της κιθάρας Vaughan αποδόθηκαν για ακόμα μια φορά με αψεγάδιαστο τρόπο. Εκτός από αυτό όμως τα μέλη της μπάντας δείχνουν να περνούν καλά πάνω στην σκηνή όντας πρώτα οπαδοί τόσο του συγκεκριμένου καλλιτέχνη όσο και της μουσικής αυτής γενικότερα.

Συνέχεια με τους Band Of Friends, για ακόμα μια φορά σε ένα κλίμα φιλικό,σχεδόν οικογενειακό, ανάμεσα στην μπάντα και τους παρευρισκόμενους. Πρόσωπα γνώριμα αλλά και νεότερα, βρίσκονταν στον χώρο με έναν κοινό σκοπό, να γιορτάσουν και να τιμήσουν την μουσική του αγαπημένου Rory Gallagher.

Η αρχή έγινε ρυθμικά με το “Double Vision” και την κλασική βερσιόν του Rory στο “Messin’ With The Kid” του Junior Wells. Συνέχεια σε blues ρυθμούς με τα “Continental Op” και “Lonely Mile” πριν έρθει η πρώτη μεγάλη επιτυχία η οποία δεν ήταν άλλη από το κλασικό “Moonchild” το οποίο φυσικά αποθεώθηκε. Μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές της βραδιάς ήρθε με το ανατριχιαστικό “I Fall Apart”. Μαζί με το “Α Million Miles Away” κατά πάσα πιθανότητα οι κορυφές μιας βραδιάς που δεν είχε ψεγάδια ούτως ή άλλως. Τις χρειαζόμαστε αυτές τις στιγμές, που η τρίχα σηκώνεται και τα μάτια βουρκώνουν.

Κατά τα άλλα δεν έλειψαν και οι πιο ανεβαστικές και rock συνθέσεις, όπως τo “Wayward Child”, το “Tattoo’d Lady”, το “Bad Penny” και φυσικά το μακροσκελές, όπως του αρμόζει στα live, “Shadow Play”. Το κοινό δικαίως αποθέωσε, τραγούδησε με την ψυχή του, σήκωσε βινύλια του Rory στον αέρα και διασκέδασε πραγματικά, γεγονός που φαινόταν στα χαμογελαστά πρόσωπα των παρευρισκομένων.

Ο Gerry McAvoy μπορεί δικαίως να τραβά το μεγαλύτερο μέρος της προσοχής του κοινού αλλά και τα υπόλοιπα μέλη των Band Of Friends δεν υστερούν πουθενά. O Jim Kirkpatrick είναι κυρίως γνωστός ως μέλος των εξαιρετικών FM αλλά έχει κυκλοφορήσει επίσης μερικούς πολύ αξιόλογους blues/rock σόλο δίσκους. O Brendan O’ Neill παραμένει, παρά την ηλικία του, ένας καταπληκτικός drummer με ξεκάθαρο jazz υπόβαθρο ο οποίος κάνει τα πάντα να μοιάζουν τόσο απλά και εύκολα. Τέλος, ο Paul Rose αποδίδει φανταστικά πάνω στην σκηνή αφήνοντας τους πάντες άφωνους. Και μόνο το γεγονός ότι ο ίδιος ο Rory τον είχε επιλέξει ανάμεσα σε χίλιους κιθαρίστες, δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας. Ένα καταπληκτικό σύνολο καθοδηγούμενο από τον «αρχηγό» Gerry McAvoy.

Τα έχουμε πει πολλές φορές και θα τα πούμε και άλλες τόσες αν και στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα. Οι καθιερωμένες επισκέψεις των Band Of Friends, η εξαιρετική απόδοση της μπάντας, οι σταθερά ευχαριστημένοι παρευρισκόμενοι άλλα και η επιτυχία των συγκεκριμένων συναυλιών αποδεικνύουν ότι αξίζει τον κόπο να τους απολαμβάνουμε κάθε χρόνο. Θεσμός!

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας