Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας @ Ολυμπιακό Ποδηλατοδρόμιο, 20/03/10

Από τον Κώστα Σακκαλή, 24/03/2010 @ 23:50
Στο μυαλό μου οι Κατσιμιχαίοι (όπως συνηθίσαμε να τους λέμε) έχουν ένα ρεπορτόριο τραγουδιών που μπορεί να χωριστεί σε δύο κατηγορίες. Η μία αποτελείται από τα «εύκολα» τραγούδια. Τραγούδια - χιτάκια που δε ρισκάρουν, είναι απλά σε δομή αλλά και στιχουργική, έχουν άμεση απήχηση στις εφηβικές ηλικίες και ακούγονται συνεχώς και αδιαλείπτως από ραδιόφωνο κάθε  μουσικού προσανατολισμού. Σε αυτήν την κατηγορία μπορεί να κατατάξει κανείς επιτυχίες όπως το "Ρίτα Ριτάκι", "Μη Γυρίσεις", "Νύχτωσε Νύχτα" κτλ. Από την άλλη πλευρά έχεις τα «απαιτητικά» ή «περίεργα»  τραγούδια. Τραγούδια με ιδιαίτερο ύφος, όπως το πολύ βαθύ "Τρύπιες Σημαίες", ή το "Εχεμύθεια", "Το Δωμάτιο", "Το Υπόγειο" κτλ. Το γεγονός ότι έχουν καταφέρει να κάνουν εξίσου ποιοτικά αλλά και διαδεδομένα και τα δύο είδη καταδεικνύει και γιατί έχουν υπάρξει τόσο σημαντικοί για το ελληνικό τραγούδι.

Η συνύπαρξή τους επί σκηνής μετά από δέκα χρόνια απουσίας του Χάρη (ο Πάνος δε σταμάτησε ποτέ να εμφανίζεται σε διάφορες μουσικές σκηνές) κινητοποίησε πάνω από δέκα χιλιάδες κόσμου που γέμισαν το Ολυμπιακό Ποδηλατοδρόμιο, το οποίο, αν εξαιρεθούν κάποια προβλήματα ορατότητας σε ορισμένες θέσεις, αποδείχθηκε ιδανικός χώρος. Η όλη ατμόσφαιρα «μύριζε» συνάντηση παλιών φίλων, αλλά η αθρόα προσέλευση ηλικιών που αμφιβάλλω αν είχαν προλάβει να δουν ποτέ τα δύο αδέρφια μαζί επί σκηνής (για να μην πω ότι δεν είχαν γεννηθεί την εποχή που έβγαιναν τα "Ζεστά Ποτά") έδινε έναν διαφορετικό τόνο.



Η αποθέωση της έναρξης (ακριβώς στις 21.30 παρακαλώ) του "Αν Είσαι Θεός" έδωσε τον τόνο της βραδιάς, που ήταν ανοδικός στα πρώτα τραγούδια και έφτασε τα ανώτερα επίπεδα με το άκουσμα της χαρακτηριστικής εισαγωγής του "Προσωπικές Οπτασίες". Και ενώ ο κόσμος διψούσε για την επόμενη επιλογή από τη δισκογραφία τους, αυτή ήρθε από το στόμα του Μάνου Ξυδούς. Το υπέροχο (και πόσο επίκαιρο) "Για Ένα Κομμάτι Ψωμί" αποδόθηκε άψογα. Ο Ξυδούς πάντα αντιπροσώπευε στο μυαλό μου το πιο υγιές κομμάτι των Πυξ Λαξ. Όταν η «ηγεμονία» του συγκροτήματος πέρασε στα χέρια του Πλιάτσικα, τα αποτελέσματα ήταν ...ας πούμε λιγότερο συμπαθητικά. Σε αυτό το συγκρότημα αφιέρωσε το επόμενο τραγούδι ο Ξυδούς, το όμορφο "Ακόμα Προσπαθώ", και η υποδοχή του κοινού με έκανε να ψάχνω τις ημερομηνίες για να βρω πότε συμπληρώνονται 10 χρόνια και από τη διάλυση των Πυξ Λαξ.



Η επάνοδος στα τιμώμενα πρόσωπα της βραδιάς έγινε με το "Του Έρωτα", γνωστό και ως «Της Αγάπης Μαχαιριά» από την περιεχόμενη φράση. Τραγουδήθηκε στίχο προς στίχο από το κοινό και αναδεικνύεται σε μία από τις κορυφώσεις τις βραδιάς. Η ίδια συμμετοχή από το κοινό παρατηρήθηκε σε όλα τα επόμενα τραγούδια μέχρι και το αγαπημένο "Μάρκος Και Άννα", που αφιερώθηκε στο Μπραχάμι, τη γειτονιά του Χάρη, και η ερμηνεία του οποίου ήταν ανατριχιαστική, σε βαθμό που να χαρακτηρίζεται εγκληματική η απουσία του τόσα χρόνια.



Κι ενώ η συναυλία είχε αποκτήσει μυσταγωγική χροιά, ήρθε η ώρα της παράδοξης επιλογής κάποιων νέων τραγουδιστών να ερμηνεύσουν διάφορες ξένες επιτυχίες. "Killing In The Name Of" και "It's The End Of The World As We Know It" με ενδιάμεσο το "Μπλαμπ-Τροϋ Καφέ", μάλλον έθαψε το τελευταίο και το κλίμα μαζί. Δεν ήταν κακές οι ερμηνείες των Γκαγκαστάθη και Φασόη αντίστοιχα, αλλά αχρείαστες και παράταιρες. Προσθέστε σε αυτά και ένα, μάλλον μέτριο, νέο τραγούδι που παρουσίασε ο Χάρης ("Μέσα Μάτι", το οποίο αφιέρωσε στον Πορτοκάλογλου, ζητώντας συγνώμη για κάποια προσωπική τους παρεξήγηση που βγήκε προς τα έξω, αλλά εμφανώς λύθηκε με κοινή καλή διάθεση) και μία ακόμα διασκευή στο "Επτά Νάνοι" του Μικρούστικου και εδώ μπορούμε να σημειώσουμε την πρώτη κοιλιά του προγράμματος. Νέα παρέκκλιση με τον Ξυδούς και πάλι, για "Εσύ Εκεί" (θα το εκτιμούσα περισσότερο αν δεν χανόταν η ευκαιρία να συνοδεύσει ο Πάνος με τη φυσαρμόνικά του) και "Πούλα Με". Η μετάβαση από Πυξ Λαξ σε Κατσιμίχες έγινε φυσιολογικά με το κοινό τους σημείο, "Ανόητες Αγάπες".



Νέα σειρά αγαπημένων τραγουδιών από τους Χάρη και Πάνο, νέα τεράστια συμμετοχή του κοινού, ειδικά στο "Μια Βραδιά Στο Λούκι", νέα διακοπή και επακόλουθη κοιλιά με δύο ακόμα διασκευές, τραγουδισμένες από τον Φασόη, στα "Get That Beat" των Ελλήνων Sharp Ties (ο Φασόης ήταν ο τραγουδιστής τους) και "The Passenger" του Iggy Pop. Το τέλος της βραδιάς, που πλησίαζε, φυσικά περιελάμβανε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες. Κι αν στο "Ρίτα Ριτάκι" το κλίμα ήταν κοντά στο χαβαλέ (δε νομίζω ότι και οι ίδιοι οι δημιουργοί του το παίρνουν ιδιαίτερα στα σοβαρά το συγκεκριμένο κομμάτι), σίγουρα αυτό δε συνέβη με το "Γέλα Πουλί Μου", που, τηρώντας την παράδοση, έκλεισε τη συναυλία.



Με δέσιμο σα να μην χώρισαν ποτέ και επιλογή τραγουδιών αρκετά ισορροπημένη ανάμεσα στα «εύκολα» και τα «απαιτητικά», όπως αυθαίρετα τα όρισα προηγουμένως, οι αδερφοί Κατσιμίχα επιβεβαίωσαν τη θέση τους στις καρδιές του κοινού τους. Αλλά... Είναι συνηθισμένες, σε τέτοιου είδους συναυλίες-ανασκοπήσεις καριέρας, οι γκρίνιες για τις παραλήψεις του setlist. Αυτή τη φορά, όμως, νομίζω ότι έχουμε και ένα δίκιο παραπάνω. Αφαιρέστε τις διασκευές και το μίνι show του, κατά τα άλλα άψογου στην εμφάνισή του, Ξυδούς και προσθέστε τραγούδια όπως η "Σαντορίνη", "Έλα Στο Όνειρό Μου", "Η Μοναξιά Του Σχοινοβάτη" και κάποια που προανέφερα και θα γίνει πιστεύω εύκολα φανερό το πώς θα μπορούσαν οι δυόμισι ώρες της συναυλίες να είχαν γίνει κατά πολύ πλουσιότερες.

Setlist:
Αν Είσαι Θεός
Ποιος Τη Ζωή Μου
Λουλούδι Του Δάσους
Προσωπικές Οπτασίες
Για Ένα Κομμάτι Ψωμί
Ακόμα Προσπαθώ (Πυξ Λαξ)
Του Έρωτα
Γυμνή Σκιά
Φάνης
Το Υπόγειο
Μάρκος Και Άννα
Killing In The Name (Rage Against The Machine)
Μπλάιμπ - Τρόϊ Καφέ (Berlin 1976)
It' s Τhe End Οf Τhe World Αs We Know It (R.E.M.)
Μέσα Μάτι (νέο τραγούδι)
Οι Επτά Νάνοι Στο S/S Cyrenia (Θ. Μικρούτσικος)
Εσύ Εκεί (Πυξ Λαξ)
Πούλα Με (Πυξ Λαξ)
Ανόητες Αγάπες
Νύχτωσε Νύχτα
Θεσσαλονίκη
Καλό Ταξίδι
Μια Βραδιά Στο Λούκι
Don' t Worry, Be Happy
Get That Beat (Sharp Ties)
The Passenger (Iggy Pop)
Ρίτα Ριτάκι
Μη Γυρίσεις
Σχήμα Λόγου
Παλιάτσος Και Ληστής
Γέλα Πουλί Μου

Κώστας Σακκαλής
  • SHARE
  • TWEET