Βασίλης Παπακωνσταντίνου @ Θέατρο Γης, 18/06/25

Δεν νοείται πλέον καλοκαιρινή σεζόν χωρίς μια συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στην Θεσσαλονίκη. Πιστός στο ραντεβού του ο αειθαλής ρόκερ επέλεξε ως αφετηρία της θερινής περιοδείας του το γνώριμο Θέατρο Γης. Εξίσου πιστοί και εμείς, επιστρέψαμε στον "τόπο του εγκλήματος", έντεκα μήνες μετά την εμφάνισή του στον ίδιο χώρο. Τον ενθουσιασμό μας έδειξε να συμμερίστηκε και το κοινό της πόλης που γέμισε ασφυκτικά το θέατρο.

Στις 21:30 όπως ήταν προγραμματισμένο, η μπάντα του Βασίλη ανέβηκε στην σκηνή με την μαγευτική φωνή της Μαίρης Μπρόζη και οι Floyd-ικές κιθάρες του Γιάννη Αυγέρη να ανοίγουν την βραδιά με το πολυαγαπημένο "Σφεντόνα". Το κλασικό στίχο "πως είναι έτσι το παιδι..." ο πάντα σεμνός Βασίλης τον δέχτηκε για ακόμα μια φορά με χαμόγελο. Το ίδιο χαμόγελο είχαμε και εμείς βλέποντας την κατάμεστη αρένα να είναι γεμάτη από άτομα μικρής ηλικίας δείχνοντας την ξεκάθαρη διαχρονικότητα της μουσικής του Παπακωνσταντίνου.

Νωρίς νωρίς ήρθε η αναφορά στο φλέγον και επίκαιρο θέμα της Παλαιστίνης προλογίζοντας το "Μπουμ" και παρέμεινε στις συνεργασίες του με τον Θάνο Μικρούτσικο με το "Μικρές Νοθείες". Η συνέχεια ήταν λίγο πολύ γνωστή και πάντα άκρως ενδιαφέρουσα. Οι πάμπολλες επιτυχίες του Βασίλη διαδέχονταν η μία την άλλη. Κλασικές και πάντα αποδεκτές οι αναφορές του στον Νίκο Μπελογιάννη και στον Che Gueavara, ο σεβασμός στον Μάνο Λοϊζο και η διασκευή στο "Μπαγάσας" του Νικόλα Άσιμου.

Το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς περιείχε συνθέσεις χαμηλών τόνων αλλά υψηλής συναισθηματικής φόρτισης. Συνθέσεις που ο Βασίλης διαθέτει τόσες πολλές στο ρεπερτόριό του που πάντα κάποιες θα μείνουν απέξω. "Πριν Το Τέλος", "1η Μαϊου". "Στέλλα", "Να κοιμηθούμε Αγκαλιά" και ένα σωρό ακόμα κομμάτια που τραγουδήθηκαν από το κοινό ανεξαρτήτου ηλικίας. Αποθεώθηκε επίσης και το "Θεσσαλονίκη" καθώς το θέατρο "λούστηκε" με κόκκινα φώτα. Φυσικά υπήρχε και η άλλη πλευρά με το υποχθόνια ανεβαστικό "Ο Μαύρος Γάτος", το "Ενα Καράβι", το δυναμικό "Εφηβα Γεράκια" και το αγαπημένο "Δεν υπάρχω" (δηλαδή το “Revolution/Light A Fire” του Chris De Burgh). Όσα και να αναφέρουμε, σίγουρα θα ξεχάσουμε κάποιο και άλλα τόσα θα θέλαμε να ακούσουμε αλλά η πλούσια δισκογραφία του Βασίλη δεν θα μπορούσε να χωρέσει σε μια βραδιά ακόμα και αν αυτή κρατά δυόμιση περίπου ώρες όπως η συγκεκριμένη.

Κάπου στην μέση της βραδιάς ο Βασίλης αποχώρησε για να πάρει τις αναγκαστικές ανάσες παραχωρώντας την σκηνή στην "οικογένειά" του, όπως ο ίδιος συχνά πυκνά ανάφερε. Η Μαίρη Μπρόζη πήρε την σκυτάλη, για να την παραδώσει σταδιακά στον Απόστολο Μόσιο και στον Γιάννη Αυγέρη για ένα σύντομο σετ με ελληνόφωνες και αγγλόφωνες διασκευές αλλά και ένα δικό τους τραγούδι. Άξιο αναφοράς και το εγκώμιο που έπλεξε ο Βασίλης στον νέο μπασίστα Πέτρο Βαρθακούρη κατά την παρουσίαση της μπάντας.

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, λίγο πριν συμπληρώσει τα 75 χρόνια του έχει κερδίσει το δικαίωμα να κάνει ότι ο ίδιος επιθυμεί. Η φωνή του είναι σε πολύ καλή κατάσταση και φροντίζει να την ξεκουράζει δίνοντας συχνά το μικρόφωνο στο κοινό το οποίο ούτως η άλλως τραγουδά ασταμάτητα όλους τους στίχους. Οι εμφανίσεις του Βασίλη είναι πάνω από όλα τίμιες. Συναυλίες γεμάτες συναίσθημα που προσφέρει το πλούσιο δισκογραφικό του υλικό αλλά και η ίδια η προσωπικότητα του καλλιτέχνη. Όσο επιλέγει να συνεχίζει, εμείς θα είμαστε εκεί...μέχρι το τέλος.

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας