Nouvelle Vague, La Rochelle Band @ Gazarte, 13/07/16

Οι Αυστριακοί La Rochelle Band ήταν τελικά «Εγγλέζοι», αφού δέκα ακριβώς είχαν ήδη ανέβει στη σκηνή και έπαιζαν το πρώτο τους τραγούδι. Με στήσιμο στο οποίο ομολογουμένως δεν είναι συνηθισμένη η γράφουσα -τύμπανα, φωνή, κονσόλα/λάπτοπ- ο ήχος που τελικά έβγαλαν δεν ήταν καθόλου κακός, δεν έχανε ούτε σε ποιότητα και βάθος, ούτε ενοχλούσε με την έντασή του. Και σχολιάζω την ένταση, γιατί μια τόσο ηλεκτρονική soul θα ήταν, ίσως, αφόρητη σε υψηλότερα ντεσιμπέλ και θα έκανε το σκηνικό τέρμα κλαμπίστικο, που δεν νομίζω να ήταν το ζητούμενο της βραδιάς.

Μαζί, όμως, με τα τρία παιδιά, έκανε από νωρίς την εμφάνισή της και μια εντελώς ανεπιθύμητη συνοδός πολλών καλοκαιρινών συναυλιών, η ζέστη. Η ατμόσφαιρα έγινε πολύ γρήγορα βαριά, γεγονός που δεν ήταν αναμενόμενο μιας και όλοι είχαμε πάει σε «ένα live στην ταράτσα». Αμ δε! Η «ταράτσα» ήταν κλειστή με τοίχους ολοτρόγυρα και από πάνω υπήρχε σκέπαστρο με μόνο ελάχιστες γρίλιες να χρησιμεύουν σαν εξαερισμός. Η ίδια η τραγουδίστρια του τρίο σχολίασε ένα ευγενικό «Πολύ ζεστή η Ελλάδα, αλλά εσείς χορεύετε!» και μετά συνέχισε να λιώνει αργά και στωικά στα preppy στενά βορειοευρωπαϊκά ενδύματά της. Τον δε ντράμερ τον λυπήθηκε όποιος τον είδε να σηκώνεται για την υπόκλιση λίγο πριν το encore, γιατί ο άνθρωπος έσταζε κυριολεκτικά.

Η απόδοση ντράμερ, DJ και φωνής ξεπέρασαν τις προσδοκίες που συνήθως τρέφω για τέτοιου είδους performance και αν η παρουσία της frontwoman στη σκηνή δεν ήταν τόσο στατική (ή μήπως τελικά ο αεικίνητος DJ ήταν ο frontman;), θα έλεγα ότι εντυπωσιάστηκα κιόλας. Ο κόσμος έδειξε κι αυτός να το ευχαριστιέται, αφού χόρευε από την αρχή σχεδόν του σαραντάλεπτου set, όχι μόνο στο ραδιοφωνικό "Rocket Man". Αυτή ήταν και η πρώτη εμφάνιση των πολλά υποσχόμενων La Rochelle στη χώρα μας, την οποία ατμοσφαιρική δεν τη λες, άλλα ούτε και άνευρη.

Και παρ' ό,τι η βραδιά ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς - από άποψη οργάνωσης και ήχου-, η συνέχεια μας απογοήτευσε. Και δυστυχώς η μπάντα ήταν τελείως αμέτοχη στους λόγους.

Ένα πρόβλημα με τα φώτα, που έγινε αμέσως αντιληπτό από το κοινό, αλλά ανακοινώθηκε και επίσημα από το μικρόφωνο αργότερα, δημιούργησε μια όχι ευκαταφρόνητη καθυστέρηση που κατέληξε να φέρει τους Nouvelle Vague στη σκηνή γύρω στις 23:30. Παρ’ όλη την αναμονή, όμως, ο κόσμος είχε μαζευτεί πολύ κοντά στη σκηνή και κράτησε υψηλό το ενδιαφέρον του για τους πρωταγωνιστές, που άλλωστε είναι μια από τις πιο προσφιλείς στην ημεδαπή γαλλικές μπάντες.

Και πώς να μην είναι, αφού πάντα τραγουδίστριες και μουσικοί δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και διατηρούν και μια ιδιαίτερη σχέση με τη χώρα μας. Εμείς δεν ξέρω τι εντύπωση τους δίνουμε όταν τους αναγκάζουμε να παίζουν μέσα σε καπνούρα, ενώ δήλωσαν ότι είναι άρρωστοι (η Lissette είχε και εισπνεόμενο σπρέι μαζί της), να ιδροκοπούν και το μόνο στο οποίο να μπορούν να στραφούν είναι δυο μικροί ανεμιστήρες δαπέδου και διάφορα άλλα φιλόξενα και ευγενικά.

Συνοδεία ηλεκτρικού μπάσου, πλήκτρων, ντραμς, μιας απολαυστικής ηλεκτρακουστικής κιθάρας και πολλών-πολλών κρουστών σκατολοϊδίων που δίνουν αυτήν την τόσο αναγνωρίσιμη πινελιά στον ήχο τους, οι δύο frontwomen τραγούδησαν, χόρεψαν, γέλασαν, έκλαψαν, μεταμορφώθηκαν από γυναίκες χαλαρών ηθών σε κυρίες εποχής και από χορεύτριες του καν-καν σε ροκούδες με attitude, έπαιξαν σκετσάκια, αυτοσχεδίασαν σε στίχους και νότες. Γενικότερα, μετέφεραν με θαυμαστή ευκολία την εκάστοτε διάθεσή τους στον κόσμο, δίνοντας ένα μάθημα επικοινωνίας και σύνδεσης με το κοινό, παρά τις πολλές γλώσσες που βρέθηκαν στη μέση.

Ο ήχος αρκετά βαθύς, το setlist τίγκα στις ενδιαφέρουσες διασκευές και η μπάντα εξαιρετικά δεμένη και καλοκουρδισμένη. Τα πολλά jazzy στοιχεία, οι ηδυπαθείς φωνές και οι ερμηνείες που πότε ξεχειλίζουν ερωτισμό, πότε μοσχοβολούν παιδικότητα, όλα ευπρόσδεκτα, αν όχι απαραίτητα, για να στηθεί το σκηνικό για το οποίο φημίζεται αυτή η μοναδική cover band.

Μετά το χορταστικό ωριαίο set, το encore ήταν συνάμα αναμενόμενο και εντελώς απροσδόκητο, αφού τελικά περιέλαβε μια a capella διφωνία, έναν αυτοσχεδιασμό, ένα χαδιάρικο, και καλά τσαμπουκαλεμένο «Ναι, ρε, μιλάω Ελληνικά!» από την αοιδό και το αγαπημένο "In A Manner Of Speaking" στα ελληνικά («Θέλω όλα ή τίποτα» επανέλαβε ρυθμικά κάτω από τη σκηνή η Lissette και ο κόσμος την αποθέωσε) που εν τέλει έκαψε το μικρόφωνο και επέβαλε την υποχρεωτική λήξη. Όλα αυτά γύρω στη μία.

Highlight της βραδιάς (εκτός των ελληνικών της Lissette): το μεγάλο sing-along στο "Love Will Tear Us Apart" των Joy Division και το ακόμα μεγαλύτερο χτύπημα στο "Too Drunk To Fuck" των Dead Kennedys. Α! Και οι υπεράνθρωπες αντοχές της μπάντας στις κακουχίες των ελληνικών διοργανώσεων.

Κάπου εδώ τελειώνει η ανάλυση για το μουσικό μέρος της βραδιάς, από το οποίο δεν έχουμε κανένα παράπονο, και αρχίζουν οι γκρίνιες. Και απολύτως δικαιολογημένες, επιτρέψτε μου να θεωρώ.

Η Τετάρτη βρίσκεται στην καρδιά της εβδομάδας και αυτό επιβάλλει κάποιους εύλογους περιορισμούς στις συναυλίες που την επιλέγουν ως ημέρα διεξαγωγής. Η καρδιά του ελληνικού καλοκαιριού στην καρδιά του κέντρου της Αθήνας, από την άλλη, επιβάλλει κι αυτή τους δικούς της απαράβατους κανόνες. Αλλιώς θα έχουμε καρδιακά επεισόδια. Και εξηγούμαι ευθύς αμέσως:

Μια μουσική βραδιά που διεξάγεται καθημερινή δεν μπορεί να τελειώνει ελαφρά τη καρδία μετά το πέρας της τελευταίας βάρδιας του μετρό και της έναρξης της διπλής ταρίφας στα ταξί και να καπελώνει εν μέσω κρίσης με εικοσάευρα, όπως και ένα live που γίνεται στο κέντρο δεν είναι δυνατό να μην πληροί τις επιταγές της εποχής (μέσα Ιουλίου), ήτοι πραγματικά ανοιχτός χώρος ή κλιματισμός. Κλιματισμός, όχι εξαερισμός! Ο εξαερισμός δεν είναι από μόνος του αρκετός για να την βγάλεις το κατακαλόκαιρο χωρίς λιποθυμίες. Τα γράφουμε και τα ξαναγράφουμε (βλπτ. Συναυλία Megadeth) και καταντούμε γραφικοί χωρίς να το θέλουμε, μόνο και μόνο γιατί σ' αυτήν τη χώρα παλεύουμε πάντα για τα αυτονόητα.

Αλλά όταν στα γνωστά αυτά προβλήματα προστίθεται κι ένα εισιτήριο των 25 ευρώ (!) για μια ξένη μεν μπάντα, η οποία, όμως, επισκέπτεται συστηματικά τη χώρα μας, με το ίδιο ρεπερτόριο σχεδόν κάθε φορά, η ανύπαρκτη αίσθηση ταράτσας και το πεντάευρο για ένα ανθρακούχο νερό για να μην πεθάνουμε από την άπνοια και τη θερμοπληξία (δεν τολμώ να φανταστώ πόσο θα κόστιζαν τα διάφορα κοκτέιλ που πηγαινοέρχονταν σε καράφες), ε τότε καταλαβαίνουμε ότι μόλις ανεβήκαμε πίστα στο παιχνίδι της αρπαχτής.

Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου