Gus G & Καμεράτα - Ορχήστρα Φίλων της Μουσικής @ Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 19/02/25

Η ιδέα μιας βραδιάς που θα έφερνε κοντά τον κόσμο της κλασικής και του rock στεκόταν από μόνη της δελεαστική, πόσο μάλλον όταν αυτή θα περιελάμβανε έναν rock star παγκόσμιου διαμετρήματος στο εκτελεστικό ενεργητικό της. Η εκτέλεση του "Sarabande" του αείμνηστου Jon Lord, από την Καμεράτα - Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου, με τον Gus G στην ηλεκτρική και κλασική κιθάρα, τον Γιώργο Φακανά στο μπάσο και τον Στέφανο Δημητρίου στα τύμπανα, έμοιαζε με εγχείρημα μικρού ρίσκου. Μιλάμε, άλλωστε, για δύο μουσικούς κόσμους φαινομενικά ετερόκλητους, αλλά και για μια συνεργασία – ορόσημο για τα εγχώρια δεδομένα του σκληρού ήχου, που από μόνη της έχει βαρυσήμαντη υπόσταση.

Η αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών ήταν σχεδόν κατάμεστη, κάτι που από μόνο του έδειχνε την προσμονή του κοινού για τη συγκεκριμένη συναυλία, ενός κοινού ποικιλόμορφου, όπως όριζαν οι συνθήκες της βραδιάς. Λάτρεις της κλασικής μουσικής, φίλοι του hard & heavy ήχου, και φυσικά, νεαροί οπαδοί του Gus G, του ανθρώπου που έχει αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμα του στην παγκόσμια κιθαριστική σκηνή, παρευρέθηκαν, με την προσμονή να είναι έκδηλη όσο περνούσε η ώρα.

Η συναυλιακή εκκίνηση συνέβη, όπως αναμενόταν, με τη Συμφωνία αρ. 4, “Heroes” του Philip Glass, ένα έργο εμπνευσμένο από τον ομώνυμο ‘70s δίσκο των David Bowie και Brian Eno. Υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου, η Καμεράτα απέδωσε με δεξιοτεχνία τις μινιμαλιστικές και ατμοσφαιρικές εμπνεύσεις του Glass, δημιουργώντας μια γέφυρα ανάμεσα στον κλασικό και τον σύγχρονο ήχο. Το κοινό παρακολουθούσε προσηλωμένο, αντιλαμβανόμενο πως αυτή θα ήταν μόνο η αρχή για τα μελλούμενα της βραδιάς.

Μετά από ένα σύντομο διάλειμμα, τα φώτα χαμήλωσαν και ο Gus G ανέβηκε στη σκηνή μαζί με την Καμεράτα, αποπνέοντας εκείνο το γνώριμο ύφος αυτοπεποίθησης αλλά και σεβασμού απέναντι στο υλικό που επρόκειτο να αποδώσει κιθαριστικά. Η εισαγωγή του "Fantasia" ξεκίνησε και από το "Sarabande" στο " Bourée" και στο μεγαλειώδες "Gigue", η σύμπραξη της ορχήστρας με τον Gus G δεν φάνηκε ποτέ ξένη ή αταίριαστη.

Από τις πρώτες νότες, το "Sarabande" απέκτησε μια ιδιαίτερη δυναμική. Η Καμεράτα προσέδωσε στο έργο μια αυθεντική συμφωνική διάσταση, ενώ η ηλεκτρική κιθάρα του Gus G πρόσθεσε μια δυναμική, σύγχρονη αύρα, έχοντας αναμενόμενα μια απόσταση από την studio προσέγγιση του Andy Summers. Η εκτέλεση ήταν εξαιρετικά ισορροπημένη αλλά σίγουρα εντασιακά πλούσια, με τις εναλλαγές ανάμεσα στην ορχήστρα, την κιθάρα και τα λοιπά rock όργανα, να λειτουργούν συμπληρωματικά, αναδεικνύοντας την πολυσχιδή διάσταση του έργου του Jon Lord.

Ο Έλληνας κιθαρίστας, με το απαράμιλλο ταλέντο του, κατάφερε να αποδώσει τις κιθαριστικές μελωδίες με σεβασμό, χωρίς όμως να απολέσει το προσωπικό του ύφος. Από την άλλη, η Καμεράτα, με τον Γιώργο Πέτρου να την καθοδηγεί ενώ συγχρόνως εκτελούσε με ακρίβεια τα μέρη του πιάνου και του Hammond organ, ανέδειξε τον πλούτο των ενορχηστρώσεων του έργου, επιβεβαιώνοντας πως η κλασική μουσική και το ο σκληρός ήχος έχουν κοινές συνισταμένες, ικανές να δημιουργήσουν αριστουργήματα.

Highlights, υπήρξαν πολλά. Από την κιθαριστική ομότιτλη σύνθεση, το στιγμιαίο no-look παίξιμο του Gus G που έσπασε τα στεγανά του καθωσπρεπισμού με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, έως και το απαιτητικό πρωταγωνιστικό μέρος του μπάσου του Γιώργου Φακανά, η βραδιά δεν υπήρξε μονάχα ιστορική αλλά και άκρατα τεχνοκρατική. Ωστόσο, πιο ξεχωριστή όλων υπήρξε η εκρηκτική απόδοση του “ Bourée” - και, δη, των πιο ανατολίτικων τμημάτων του - όπου η σύμπραξη όλων των μουσικών έφτασε στην απόλυτη κορύφωσή της, με τους μουσικούς της ορχήστρας να αποδίδουν όρθιοι τα μέρη τους.

Καθώς η τελευταία νότα σβήστηκε στον αέρα, το ξέσπασμα που ακολούθησε και περιελάμβανε χειροκροτήματα αλλά και επευφημίες, απέδειξε πως το κοινό γνώριζε πολύ καλά πως είχε γίνει μάρτυρας μιας σπάνιας καλλιτεχνικής συνεργασίας. Το encore με το ομότιτλο μέρος του “Sarabande” και τον κόσμο να ζητά από τον Gus G να δυναμώσει τον ενισχυτή του είναι απόλυτα ενδεικτικό της αποδοχής. Άλλωστε, η μουσική, όταν εκτελείται με ψυχή και αφοσίωση, μπορεί να γίνει συναίσθημα, ιστορία, ανάμνηση. Και αυτή η ανάμνηση θα μείνει χαραγμένη σε όσους είχαμε την τύχη να παρευρεθούμε σε αυτό το ιστορικό συμβάν για τον εγχώριο σκληρό ήχο.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος