Bjork @ Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ OAKA, 31/07/08

Η προσμονή της -προ ολίγων ημερών- εμφάνισης της Bjork, κρύβει ρίγη συγκίνησης, που ακόμη μένει νωπή στη μνήμη του γράφοντος. Ακόμη θυμάμαι το ευχάριστο σοκ που υπέστην όταν διάβασα την ανακοίνωση του επερχόμενου live, στο website γνωστής Αθηναϊκής εφημερίδας. Λογικό εξάλλου. Ένα όνειρο και ένας επί έτη ευσεβής πόθος είχε επιτέλους πραγματοποιηθεί, γεμίζοντας τις επόμενες ημέρες με ποικίλες προσδοκίες, που αφορούσαν την απόδοση, ανταπόκριση, καθώς και τις τελικές σε σύνολο εντυπώσεις.



Καλύτερα όμως να πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Φτάνοντας στο χώρο κατά τις 8, παρακολουθήσαμε το εναρκτήριο έναυσμα, δηλαδή την εμφάνιση μίας συμπαθούς, για την πλειοψηφία των παρευρισκομένων, Ισλανδής τραγουδίστριας. Το υλικό της αποτελούταν από λιτά σε δομές τραγούδια, βασισμένα σε ακουστικές έγχορδες βάσεις και Ισλανδικές folklorίζουσες διαθέσεις. Προσωπικά όμως, όσο περνούσε η ώρα τόσο δυσφορούσα, καθώς το φάσμα στο οποίο ανήκει δεν είναι το πιο φιλικά προσκείμενο προς εμέ, με συνέπεια η ψυχολογία μου να μετατρέπει μία συμπαθητική ίσως εμφάνιση, σε ένα set «της υπομονής»...



Κάποιοι ίσως δήλωναν πως η εν λόγω στάση δεν είναι δίκαιη. Δε μπορώ όμως να κρύψω τη σπίθα που ανέμενε πως και πώς να σβήσουν τα φώτα και να στηθούν τα θιβετιανά σκηνικά που συμπλήρωναν τις αντίστοιχες ενδυμασίες της ορχήστρας. Και ναι, το στήσιμο αποδείχθηκε αρτιότατο! Η Bjork εμφανίστηκε με ένα πλήρες 14μελές σχήμα, που σε σύνολο χειριζόταν τα πνευστά όργανα, τις λούπες, πλήκτρα και λοιπά effects, που συνθέτουν το όλο μουσικό background. Δεν υπήρχε ίχνος προηχογραφημένων, ενώ το εκτελεστικό τμήμα έδειχνε σε κάθε πτυχή του εξαιρετικό. Το οπτικό κομμάτι από την άλλη αποδείχθηκε επίσης άψογο, με οθόνες που έδειχναν τι διαδραματιζόταν επάνω στα decks και lasers, που συνόδευαν τις χορογραφίες με πράσινες δέσμες φωτός. Στο κλείσιμο μάλιστα, κερασάκι στη τούρτα αποτέλεσαν τα γυαλιστερά χαρτάκια που χύθηκαν διάσπαρτα στην ατμόσφαιρα, δημιουργώντας ένα γενικό κλίμα ευφορίας.



Όλα αυτά όμως δεν αποτελούν παρά το στήριγμα, ή για την ακρίβεια, το περιτύλιγμα που κρύβει τη βασική ουσία του θέματος. Τι εννοώ; Η φωνή της Bjork ξεπέρασε τις όποιες προσδοκίες μας, πατώντας στα φαντασμαγορικά σκηνικά, στις δοκούς από πράσινες ακτίνες, αλλά και στην ίδια την ανησυχία μας, επισκιάζοντας οτιδήποτε προαναφερθέν! Αναφέρομαι σε προσωπικές αμφιβολίες, καθώς τον τελευταίο καιρό φήμες την έφεραν να αντιμετωπίζει κάποια -μικρά έστω- προβλήματα με τη φωνή της. Πιθανότατα είχαν βάση, κάτι που φάνηκε δύο μόλις στιγμές, με το βάρος να πέφτει στο συγκινητικό κόψιμο στο “The Anchor Song”, ένα κομμάτι που επ’ ουδενί δεν ανέμενα να ακούσουμε. Και οι μικρές αυτές διακοπές κάθε άλλο παρά ψεγάδια έδειχναν, καθώς η κάθε κίνηση της πρωταγωνίστριας χαρακτηριζόταν από μία απίστευτη απλότητα που συνέπλεε με την ατμόσφαιρα των κομματιών, πράγμα που την έφερε άλλοτε ζεστή, άλλοτε ιδιαίτερη κι άλλοτε ανθρώπινη, χαρίζοντας μας μία άψογη εμφάνιση που άγγιξε τις καρδιές όλων των παρευρισκόμενων.



Για κλείσιμο θα επιλέξω να σταθώ σε συγκεκριμένα σημεία της βραδιάς. Ξεκινώντας από το αρνητικό σκέλος, μία πρώτη ένσταση αφορά το θέμα του ήχου, ο οποίος ήταν πολύ καλός, αλλά όχι ιδανικός. Ο χώρος βασικά ενέπνεε προσδοκίες για ιδανικές συνθήκες. Δεύτερο παράπονο, και μείζον θέμα, αποτελεί η προσέλευση του κόσμου, που λογικά δεν ξεπερνούσε τα 5 χιλιάδες άτομα. Πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί το εναλλακτικό κοινό δε στήριξε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα αυτού του χώρου, ειδικά από τη στιγμή που την καλλιτέχνιδα τίμησαν αρκετοί επιδερμικοί -για τα δεδομένα του ρεύματος- ακροατές. Τέλος, μικρό παράπονο αποτελεί η διάρκεια του set, που δεν ξεπέρασε τη 1 ώρα και 20 λεπτά. Μπορεί τα τραγούδια της Bjork να είναι μικρά σε διάρκεια, αλλά και πάλι δεν μπορώ να μη σκεφτώ τις ελλείψεις που ακούνε στα ονόματα “Bachelorette”, “All Is Full Of Love”, “I Miss You” και πάει λέγοντας. Εάν όμως ξανακοιτάξουμε το τρίτο θέμα, θα παρατηρήσουμε μία όψη κάπως ανάμεικτη, καθώς μπροστά σε μία τόσο μαγευτική εμπειρία, δεν μπορώ να δηλώσω την οποιαδήποτε απογοήτευση. Η γεμάτη συναίσθημα ερμηνεία στο “Joga”, το μυστηριακό “Pagan Poetry”, το απροσδόκητο “5 Years”, η κλιμάκωση του ενθουσιασμού στο “Hyperballad”, το επιβλητικό ξέσπασμα με το “Declare Independence”: Όλα αυτά και περισσότερα συνθέτουν μία εμπειρία που θαρρείς πως και 2 ώρες να διαρκούσε, ίσως και πάλι να εξέφραζες παράπονο. Τελικά, η ικανοποίηση με φέρνει σε σημείο να νοιώσω ευγνώμων για μία βραδιά που, από ό,τι φαίνεται, θα μείνει καιρό ακόμη αποτυπωμένη στη μνήμη μου, και -κρίνοντας από την ανταπόκριση- πιθανόν να μη ξαναβιώσουμε στη χώρα μας.



To set list της βραδιάς (με επιφυλάξεις για τη σειρά) είχε ως εξής:

Earth Intruders
Hunter
Joga
The Pleasure Is All Mine
Desired Constellation
Pagan Poetry
Overture
Oceania
Army Of Me
Who Is It
5 Years
Cover Me
Wanderlust
Hyperballad
Pluto
----------------
The Anchor Song
Declare Independence