Firewind, Rage, Mystic Prophecy, Nightrage @ Gagarin 205, 16/12/17

Η φετινή επιστροφή σε πιο έντονους ρυθμούς δράσης της μεγαλύτερης ελληνικής power metal μπάντας, αφού μας προσέφερε έναν πολύ δυνατό δίσκο στις αρχές του έτους, μας επιφύλασσε ένα σπουδαίο συναυλιακό πακέτο στα τελειώματα της χρονιάς. Έτσι, μαζί με τους Nightrage, τους Mystic Prophecy και, φυσικά, τους Rage, οι Firewind έμελε να επισφραγίσουν με τον πλέον ιδανικό τρόπο αυτήν τους την επαναφορά, σε έναν κατάμεστο χώρο και με ένα ακροατήριο που δίψαγε για ποιοτικό μελωδικό metal. Μάλιστα, θα μπορούσαμε να πούμε πως ετούτο το, τρόπον τινά, mini festival έμοιαζε με μια εορταστική ανασκόπηση των όσων έχει προσφέρει ο Gus G μέχρι τώρα, δεδομένου του γεγονότος πως ο ίδιος έχει υπάρξει ενεργό μέλος τόσο των Nightrage, όσο και των Mystic Prophecy στις αρχές της πορείας του, οπότε η συνύπαρξη και των τριών σχημάτων έδινε ξεχωριστή αύρα στην όλη βραδιά.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Με την ώρα να κοντεύει 19:30, οι Nightrage του εορτάζοντα (είχε τα γενέθλιά του το Σάββατο) Μάριου Ηλιόπουλου ανέβηκαν φουριόζοι στη σκηνή του (ακόμη υποδεχόμενου κόσμο) μαγαζιού της Λιοσίων, με το καταιγιστικό "Being Nothing" να αποτελεί ιδανικό opener.

Παρότι, βέβαια, ο ήχος δεν βοήθησε ιδιαίτερα την εμφάνιση τους, οι Ελληνοσουηδοί στάθηκαν άξια στο μισάωρο που τους προσφέρθηκε, έχοντας το δικό τους ζεστό κοινό, αλλά και τις συνθέσεις εκείνες ("Affliction") που δύνανται να προσελκύσουν νέο κόσμο. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στον Ronnie Nyman, μιας και η παρουσία του Σουηδού τραγουδιστή θύμιζε ανά στιγμές στις κινήσεις τον Phil Anselmo, αλλά και στον κτηνώδη Lawrence Dinamarca, του οποίου τα τύμπανα, θέλοντας και μη, απολαύσαμε λίγο περισσότερο κατά τη διάρκεια της εμφάνισης τους.

Setlist: "Being Nothing", "In Abhorrence", "Scathing", "The Venomous", "Stare Into Infinity", "Affliction", "Spiral"

Περνώντας στους Mystic Prophecy, ο κόσμος ήδη είχε αρχίσει να πληθαίνει πολύ περισσότερο, κάτι που χάριζε στους Ελληνογερμανούς (που επέστρεφαν έπειτα από έξι χρόνια στα αθηναϊκά σανίδια) μεγαλύτερη άνεση κι ευχέρεια κινήσεων. Άλλωστε, από μόνο του το υλικό των heavy/power metallers μοιάζει φτιαγμένο για συναυλιακές καταστάσεις, γεγονός που ο αεικίνητος R.D. Λιαπάκης δεν άφησε ανεκμετάλλευτο. Έτσι, έχοντας τον ήχο με το μέρος τους και όντας αρκούντως καλοστημένοι επί σκηνής, απαίτησαν και εισέπραξαν την συνεχή συμμετοχή του κοινού κατά τη διάρκεια της εμφάνισης τους, με αποτέλεσμα ένα συνεχιζόμενο και καθ’ όλα καλοδεχούμενο sing along στα περισσότερα από τα ρεφρέν τους.

Στεκούμενος λίγο παραπάνω στον Έλληνα τραγουδιστή, θεωρώ πως ήταν αυτή του η ανεπιτήδευτη σπίθα και η προσπάθεια του να επικοινωνεί με το κοινό σε κάθε ευκαιρία που απογείωσε την εμφάνιση της μπάντας του, μιας και ο κόσμος ανταποκρίθηκε και με το παραπάνω και πέρασε εμφανώς καλά, με τις αντιδράσεις στο καταληκτικό "Paranoid" και τις ιαχές για περαιτέρω encore να είναι η καλύτερη ανταμοιβή για την πειστικότατη τους εμφάνιση.

Setlist: "Kill The Beast", "Savage Souls", "Killhammer", "Burning Out", "The Crucifix", "We Kill, You Die", "Metal Brigade", "War Panzer", "Ravenlord", "Paranoid" (Black Sabbath cover)

Σχετικά με την εμφάνιση των Rage που ακολούθησε, πρέπει να ξεκαθαριστεί κάτι. Προφανώς, βάσει της εν γένει βαρυσήμαντης παρουσίας τους, αλλά και της συνολικής απόδοσης τους, η σαββατιάτικη τους εμφάνιση μονάχα ως co-headlining επιτρέπεται να θεωρείται, καθώς δεν νοείται συγκρότημα με το υπόβαθρο και την ιστορία των σπουδαίων Γερμανών να λογίζεται ως support. Σίγουρα, οι εποχές έχουν αλλάξει, συνεπώς και τα γούστα των ενεργών ακροατών, αλλά θαρρώ πως σε έναν αρκούντως συναισθηματικό χώρο όπως αυτός του σκληρού ήχου, η ιστορικότητα και η επιδραστικότητα ορθώς θεωρούνται ακόμη σημαντικά κριτήρια αξιολόγησης για μια μπάντα. Έτσι, τέτοια φαινόμενα, όπως η κοινή Sabaton/Accept πρόσφατη περιοδεία ανέδειξε, όσο φυσικά και λογικά κι αν θεωρηθούν με τα τωρινά εμπορικά μεγέθη, δεν παύουν να «χτυπούν άσχημα» και να προκαλούν αναμενόμενα αντιδράσεις στους πιο ρομαντικούς.

Μετά από αυτήν τη μικρή παρένθεση, ας επιστρέψουμε στα όσα μας παρουσίασε ο Peavy Wagner και η εκλεκτή του παρέα για κάτι παραπάνω από μια ώρα. Με την μπάντα να ξεκινά το set της με το "Justify", το οποίο και ήταν το μόνο κομμάτι που είχε εμφανές θέμα στον ήχο, η μπάντα παρουσιάστηκε για ακόμη μια φορά ανταγωνιστικότατη επί σκηνής, παρά τις πρόσφατες αλλαγές στο lineup της. Τι κι αν ο βιρτουόζος Victor Smolski αποτελεί παρελθόν εδώ και δύο χρόνια, το σχήμα βρήκε στο πρόσωπο του Βενεζουελάνου Marcos Rodriguez έναν σχεδόν ιδανικό αντικαταστάτη, ο οποίος στεκόταν δίπλα στον Peavy με τον αέρα μπαρουτοκαπνισμένου βετεράνου. Μαζί τους, ο ελληνικής καταγωγής Βασίλης "Lucky" Μανιατόπουλος, από τη θέση των τυμπάνων, συνέχιζε την παράδοση των Ελλήνων στο σχήμα, όντας ένας απολύτως καταρτισμένος ντράμερ που γνωρίζει κάθε σπιθαμή της πορείας των Rage μέχρι σήμερα, καθώς μπορεί να χαρακτηριστεί ως και αδερφικός φίλος με τον Peavy.

Για τον τελευταίο, τι άλλο μπορούμε να πούμε που δεν έχει ειπωθεί; Ο Γερμανός ηγέτης των Rage αποτελεί - δικαίως - μια πολυαγαπημένη μορφή του εγχώριου κοινού και το σύνθημα «είναι τρελός, είναι τρελός ο καραφλός» που δόνησε το μαγαζί σε κάποια φάση της εμφάνισης τους μοιάζει ως η πιο περιεκτική περιγραφή που θα μπορούσε να δώσει κανείς. Ο ίδιος, πάντως, έμοιαζε να απολαμβάνει ιδιαιτέρως αυτήν του την επιστροφή στη χώρα μας, ευχαριστώντας αρκετές φορές το κοινό στα ελληνικά και παίζοντας μονίμως με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του.

Σχετικά με τα τραγούδια που παρουσιάστηκαν, σίγουρα το setlist θα μπορούσε να είναι καλύτερο, αλλά δεδομένου του ότι η μπάντα περιόδευε για την προώθηση του τελευταίου της, "Season Of The Black", άλμπουμ, το βάρος είχε πέσει αναμενόμενα σε εκείνο. Βέβαια, οι ύμνοι δεν έλειψαν, με το κλασσικό "Don’t Fear The Winter" και το "Higher Than The Sky/Holy Diver" medley να ολοκληρώνουν εν μέσω παροξυσμού την εμφάνιση των (ας πούμε) Γερμανών metallers και να προετοιμάζουν το κοινό για μια εξίσου αξιομνημόνευτη συνέχεια στη βραδιά.

Setlist: "Justify", "The Crawling Chaos", "From The Cradle To The Grave", "Black In Mind", "My Way", "Season Of The Black", "End Of All Days", "Turn The Page", "Sent By The Devil", "Blackened Karma", "Solitary Man", "Don’t Fear The Winter", "Higher Than The Sky/Holy Diver"

Η ώρα είχε φτάσει πλέον για την επανεμφάνιση των Firewind στην πρωτεύουσα έπειτα από πέντε χρόνια απουσίας, μια περίοδο όπου το σχήμα δοκιμάστηκε από την αποχώρηση του Apollo Papathanasio, βρίσκοντας τελικά στο πρόσωπο του Henning Basse (ex-Metalium) τον ιδανικό υποψήφιο για να καλύψει τη δύσκολη θέση του τραγουδιστή. Έτσι, και με σχεδόν ένα χρόνο να κοντεύει να περάσει από την εξαιρετική δισκογραφική επιστροφή τους με το "Immortals", το, κατά γενική ομολογία, πιο επιτυχημένο ελληνικό power metal συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή του Gagarin με την ώρα να κοντεύει 22:45 και την προηχογραφημένη εισαγωγή του "Ode To Leonidas" να ακούγεται από τα ηχεία.

Από εκεί κι έπειτα, και για την επόμενη μιάμιση ώρα, τα όσα θα διαδραματίζονταν εντός των τειχών του γνωστού club της Λιοσίων θα αποδείκνυαν περίτρανα τους λόγους που έχουν οδηγήσει την μπάντα σε αυτήν την επιτυχία, μιας και η απόδοση της, τα τραγούδια της, αλλά προπάντων οι αντιδράσεις από όσους, μικρούς και μεγάλους, είχαν κατακλύσει το χώρο, δεν χρειάζονται περαιτέρω σχολιασμό για να παρουσιάσουν του λόγου το αληθές. Μάλιστα, θέλω να σταθώ στο τελευταίο σκέλος της παραπάνω πρότασης, καθώς το γεγονός πως η συναυλία των Firewind αποτέλεσε πόλο έλξης για ένα κοινό αρκετά νεαρής ηλικίας, με αρκετούς πατεράδες να έχουν έρθει με τα παιδιά τους για να παρακολουθήσουν τον Gus G και την περίφημη μπάντα του, φαντάζει στα μάτια μου ως μια επιπλέον αναγνώριση για το σχήμα κι ένας παράγοντας σημαντικότατος για τις τύχες και τη διαιώνιση της σκληρής μουσικής.

Κι αν στα πρώτα κομμάτια οι αντιδράσεις του κοινού ήταν ακόμη, τηρουμένων των αναλογιών, μετριοπαθείς, από το "Head Up High" κι έπειτα αναθερμάνθηκαν εμφανώς, μέχρι το "The Fire And The Fury" να έρθει και να βάλει φωτιά στο εντυπωσιασμένο (από την εκτελεστική δεινότητα του Gus G) πλήθος. Οι «παραγγελιές» που ζητήθηκαν κατόπιν ("Περασμένες Μου Αγάπες", "SKG") μπορεί να μην εκπληρώθηκαν, αλλά λίγη σημασία είχε αυτό, μιας και τα νέα κομμάτια ("Hands Of Time", "Wars Of Ages") μαζί με ορισμένα παλιότερα αγαπημένα ("Tyranny", "Mercenary Man") σχημάτισαν ένα αλάνθαστο setlist, το οποίο ήξερε πότε να ανεβάσει ταχύτητες και πότε να ρίξει το ρυθμό.

Είναι, πάντως, εντυπωσιακό πως ο «νέος» Henning Basse έχει «δέσει» τόσο καλά με το υπόλοιπο σχήμα, αποδίδοντας πειστικά επί σκηνής τόσο τα δικά του κομμάτια, όσο κι εκείνα των προκατόχων του. Μάλιστα, θεωρώ πως αυτή του η προσαρμοστικότητα, μαζί με την σταθερότατη απόδοση του σε συναυλιακές συνθήκες, αποτελεί ένα τεράστιο προσόν που δεν βρίσκαμε στον ίδιο βαθμό στις ζωντανές ερμηνείες του Apollo, όσο κι αν ο τελευταίος ακόμη θεωρείται στις συνειδήσεις των πολλών ως ο «κλασσικός» τραγουδιστής της μπάντας.

Φθάνοντας προς το τέλος, και με το αναμενόμενο encore να συμβαίνει δίχως το κοινό να καταβάλει ιδιαίτερο κόπο, το "Live And Die By The Sword" δικαίως έκανε την εμφάνιση του τόσο αργά, όντας πιθανόν το κορυφαίο κομμάτι μέσα από το "Immortals", διαδεχόμενο από το "Wall Of Sound" που συναυλιακά αναδεικνύει αρκετά καλύτερα τις δυναμικές του. Κάπου εκεί, ο Gus G πήρε το μικρόφωνο για να αποδώσει το δικό του φόρο τιμής στον προσφάτως εκλιπόντα Αλέξανδρο «Πολωνό» Szczygiel (τον οποίο, όπως είπε, είχε πρωτογνωρίσει σε μια προ εικοσαετίας συναυλία των Rage στη χώρα μας), αφιερώνοντας του, εν μέσω επιδοκιμασιών, το "Falling To Pieces" που θα ολοκλήρωνε εντυπωσιακά την, εξαιρετική από κάθε άποψη, βραδιά.

Σε ένα τελικό σχόλιο, τέτοιες περιστάσεις αξίζουν πραγματικά την υποστήριξη του εγχώριου κοινού, αφού με ένα λογικό αντίτιμο απολαύσαμε τέσσερις πρωτοκλασάτες μπάντες, με απροσδόκητα θετικό ήχο στο μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς και με το πρόγραμμα να τηρείται σχεδόν κατά γράμμα, διευκολύνοντας μας στο να επικεντρωθούμε αποκλειστικά και απρόσκοπτα μονάχα στα όσα διαδραματίζονταν επί σκηνής. 

Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com