Rockwave Festival 2007: Metallica, Mastodon, My Dying Bride, Dirt Spawn Disease @ Terra Vibe, 03/07/07

Ευτυχώς το πάθημα της δεύτερης μέρας του Rockwave μας έγινε μάθημα κι έτσι, στη μέρα των Metallica, από τις 16:00 είχαμε ήδη παρκάρει και κατευθυνόμασταν προς τις «πρώτες βοήθειες»: Εκεί που ξεκίνησε να σπάει η μύτη από την τσίκνα, τελείωσε και η αντοχή μας. Εφοδιασμένοι και φαγωμένοι λοιπόν, κινήσαμε να συναντήσουμε τη μοίρα μας, το μεγάλο ραντεβού, τον επίλογο μιας πολύμηνης αναμονής.

Ο κόσμος ήταν ήδη αρκετός και μας προïδέασε για το χαμό που θα επακολουθούσε. Μέσα στο καταμεσήμερο το κοινό ήταν ίσο περίπου με το αντίστοιχο της πρώτης ημέρας, λίγο πριν την εμφάνιση του Robert Plant.

Στις 16:55 οι συμπατριώτες μας Dirt Spawn Disease έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή του Terra Vibe και κατάφεραν αμέσως να μου στρέψουν το κεφάλι προς το μέρος τους. Το demo τους δεν έχω αξιωθεί να το ακούσω ακόμα, τα πολύ καλά λόγια όμως που το συνοδεύουν επιβεβαιώθηκαν και στην πράξη. Μέσα σε 30 λεπτά μπόρεσαν κι έκαναν ένα μεγάλο μέρος του κοινού δικό τους (το χειροκρότημα πήγαινε σύννεφο) κι εμείς μείναμε έκπληκτοι τόσο με τις φωνητικές δυνατότητες του Παναγιώτη (ο ελληνικός κλώνος -στα καθαρά φωνητικά- του Maynard James Keenan), όσο και με το δέσιμο της μπάντας. Ο ήχος ήταν ανέλπιστα καλός, ενώ το hardcore / progressive / alternative metal τους ακούγεται μονοκοπανιά, ιδιαίτερα όταν συνθέτουν κομμάτια σαν το "Won't Let You Try". Ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά κι ευχές για μια συνέχεια ανάλογη της χθεσινής ιδανικής μέρας. Δεν σου τυχαίνει δα και κάθε μέρα να ανοίγεις συναυλία των Metallica!



Ελάχιστα λεπτά πριν σημάνει 17:40 ήρθε ή ώρα για αλλαγή διάθεσης, μελωδιών και ηχοχρωμάτων, και υπεύθυνος για αυτό ήταν ο Aaron Stainthorpe και η «Θνήσκουσα Νύφη» του. Οι Εγγλέζοι φίλοι μας δεν καταλαβαίνουν από λιακάδες, ζέστες και τα τοιαύτα. Η μελαγχολία κυλά στο αίμα τους μέρα-νύχτα, χειμώνα-καλοκαίρι, βρέξει-χιονίσει. Ναι, το καταλαβαίνω πως δεν είναι και ό,τι καλύτερο να εμφανίζονται και να μας παρουσιάζουν τα κομμάτια τους υπό αυτές τις συνθήκες, αλλά μόνο σε μένα φάνηκε πως για μία ώρα ο ήλιος κρύφτηκε έστω και μέσα μας; Συγκλονιστική ερμηνεία με άψογο στήσιμο και σκηνική παρουσία από όλα τα μέλη της μπάντας σε όλα τα τραγούδια, αν και στο "The Cry Of Mankind" πλάνταξαν στο κλάμα ακόμα και οι πέτρες.



Η ειδοποιός διαφορά όμως ήταν και παραμένει ο frontman των My Dying Bride: Βγάζοντας σχεδόν το μισό live γονατιστός κι εκλιπαρώντας για κάτι απροσδιόριστο ως προς εμάς, άλλοτε σου προξενούσε αισθήματα στενοχώριας και λύπησης, κι άλλοτε οργή και αγανάκτηση με τη στεντόρεια φωνή του. Άψογος σε όλα του. Όσοι βλέπατε τα «κοντινά» του από τις οθόνες, θαρρώ ότι με αντιλαμβάνεστε πλήρως.



Άντε να τους ξαναδούμε και κανά βράδυ που θα χιονίζει, να μας αποτελειώσουν...Τα σέβη μου...

Για την ιστορία, το πλήρες set list τους πρέπει να ήταν:

To Remain Tombless
Catherine Blake
My Hope The Destroyer
The Cry Of Mankind
The Blue Lotus
Thy Raven Wings
She Is The Dark
The Snow In My Hand
The Dreadful Hours

---

Όταν ανακοινώθηκε ότι οι Mastodon θα συμμετείχαν στο φετινό Rockwave Festival, και μάλιστα στη μέρα των Metallica, εντυπωσιάστηκα. Προσωπικά τους θεωρώ ως ένα από τα πιο προοδευτικά συγκροτήματα των '00s, καθώς με κάθε κυκλοφορία τους βάζουν τον πήχη όλο και πιο ψηλά.



Παρόλα αυτά, φάνηκε πως μία μερίδα του κοινού δεν είχε τις ίδιες απόψεις. Κατά τη διάρκεια του set τους (από τη μέση και μετά συγκεκριμένα), παρατήρησα μπουκάλια με νερό να εκτοξεύονται προς τη σκηνή. Το κακό αυτό παράγινε στο σημείο που ο ήχος άρχισε για κάποιο λόγο να χαλάει, όπου και φάνηκε πόσο «κάφροι» μπορούν να γίνουν κάποιοι Έλληνες οπαδοί. Το ότι περιμένουν να δουν τους Metallica είναι κάτι το κατανοητό. Το ότι δεν τους αρέσει αυτό που βλέπουν είναι επίσης κατανοητό. Αλλά ρε παιδιά, το συγκρότημα τι σας φταίει; Αν θέλετε μπορείτε να πάτε πίσω, να κάνετε το χαβαλέ σας και να επιστρέψετε μετά. Το να πετάξετε μπουκάλια θα δώσει τη λύση; Αμφιβάλλω. Οι Mastodon μπορεί να είναι τρομερά low profile και να μη τους νοιάζει, αλλά αν για παράδειγμα είχε παιχτεί τέτοιο σκηνικό στους Dream Theater, τότε ούτε ο Νιαγάρας δε μας ξέπλενε.



Οι Mastodon πάντως έδωσαν χθες τον καλύτερο εαυτό τους και μάλιστα κάτω από αντίξοες συνθήκες. Δε μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται στην αρχή να είχαν σχετικά καλό ήχο και όταν πλησιάσαμε προς το τέλος αυτός να χάλασε σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μη μπορούσες να ακούσεις αρκετά από αυτά που παίζανε. Πρώτη φορά βλέπω σε συναυλία τον ήχο σιγά σιγά να χαλάει, αντί να φτιάχνει. Επίσης, την προηγούμενη φορά που ήρθαν, όταν έπαιξαν support στους Tool, ο ήχος ήταν ακόμα χειρότερος, σε σημείο που δεν καταλάβαινες καλά καλά τα κομμάτια. Ούτε τσακωμένοι με τους ηχολήπτες να ήταν...



Πάντως η κατάληξη είναι μία: τα παλικάρια έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Όταν βγήκαν οι Metallica, ο σβέρκος μου ήδη πονούσε αρκετά από την εμφάνισή τους. Κομμάτια ύμνοι όπως τα "Crystal Skull", "Blood And Thunder", "Megalodon" και "Circle Cysquatch" δείχνουν την αξία τους και υπόσχονται πολλά για το μέλλον. Ο Troy είπε πριν το "Blood And Thunder": «Φέρτε μας πάλι του χρόνου». Άντε και του χρόνου λοιπόν, αλλά σε καλύτερες συνθήκες. Το πόσο μου άρεσαν live θα το καταλάβετε από το εξής: αν έκανα τη λίστα μου με τα γκρουπ τα οποία θα ήθελα κάθε μέρα να βλέπω live, οι Mastodon σίγουρα θα βρίσκονταν μέσα...

Υ.Γ.: Το drumming του Brann με στοίχειωσε κυριολεκτικά χθες! Απόλυτο respect.

Το set list με κάποιες μικρές επιφυλάξεις:

Iron Tusk
March of the Fire Ants
Circle Cysquatch
Aqua Dementia
Sleeping Giant
The Wolf Is Loose
Crystal Skull
Capillarian Crest
I Am Ahab
Siberian Divide
Bladecatcher
Colony Of Birchmen
Megalodon
Blood and Thunder

---

Η ώρα έχει πάει 20:30 όταν οι Mastodon μας αποχαιρετούν και το κοινό έχει αρχίσει να βράζει. Οι τεχνικοί σπεύδουν στη σκηνή για να στήσουν το μεγαλειώδες set των Metallica: τα τύμπανα αντικαθίστανται, το γκρι πανό της "Sick Of The Studio" tour αποκαλύπτεται, οι ράμπες για το δεύτερο διάζωμα ελέγχονται, μικρόφωνα τοποθετούνται σε όλο το μήκος της τεράστιας και υπέροχης σκηνής, οι κιθάρες κουρδίζονται κτλ. Όλοι οι τεχνικοί υπερβάλλουν εαυτούς και τρέχουν για να προλάβουν να ετοιμάσουν τα πάντα έγκαιρα και σωστά.



Στο PL2 που βρίσκομαι σηκώνονται και οι τελευταίοι καθήμενοι. Όλοι κοιτάζουν τη σκηνή και κάνουν σχόλια. Όποτε οι δύο οθόνες που βρίσκονται εκατέρωθεν της σκηνής παίζουν κάτι από Metallica, ο κόσμος τραγουδάει και φωνάζει. Είναι ήδη ζεσταμένος. Γύρω μου παιδιά όλων των ηλικιών και «τύπων»: παραδοσιακοί χεβυμέταλλοι, thrashάδες, πιτσιρικάδες, κοπέλες και ροκοπατέρες, όλοι κοιτούν με ενδιαφέρον τη σκηνή. Ο χρόνος περνάει, ο ήλιος πέφτει, το "It's A Long Way To The Top" των AC/DC ακούγεται από τα μεγάφωνα, ακολουθούμενο από το "Ecstasy Of Gold", ενώ παράλληλα οι οθόνες παίζουν σκηνές από τον «Καλό, τον Κακό και τον Άσχημο». Η ώρα 21:15. Ότι θα επακολουθήσει ΔΕΝ περιγράφεται. Θα κάνω ό,τι μπορώ πάντως. Δείξτε κατανόηση.



Καπνοί καλύπτουν τη σκηνή και μέσα από το πανό του "Sick Of The Studio" βγαίνει η μπάντα. Οι περισσότεροι έχουν κοκαλώσει - δεν ξέρουν τι και αν πρέπει να φωνάξουν. Τα πρώτα στοιχήματα με το ποιο κομμάτι θα ανοίξουν πέφτουν, αλλά δεν κρατάνε για πολύ: "Creeping Death". Κόλαση. Βρίσκομαι στα 18 μέτρα από την σκηνή και, πέρα από τον γενικό πανζουρλισμό, δημιουργούνται γύρω μου 3 (!) mosh pit, στα οποία εκτός από τους συνήθεις υπόπτους, συμμετέχουν και άτομα υπεράνω πάσης υποψίας. Το riff του κομματιού ξεσηκώνει - ο κόσμος έχει έρθει ψημένος να περάσει όχι απλά πολύ καλά, αλλά καταπληκτικά και οι Metallica μοιάζουν πρόθυμοι να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι πέρασαν κιόλας 8 χρόνια από τη Ριζούπολη. Καλοκουρδισμένοι και σωστότατοι στο παίξιμό τους, αν και με κάποια προβλήματα στον ήχο που διορθώθηκαν μεν, αλλά έκαναν σε φάσεις και την επανεμφάνισή τους, θέλησαν να μας δείξουν ποιος είναι ο λόγος που συνεχίζουν να περιοδεύουν... ο λόγος που δε διαλύθηκαν τότε, λίγο πριν το "St. Anger".



"Gimme an M, gimme an E... gimme Fuel, gimme fire..." λέει ο Jaymz και οι φωνές όλων παίρνουν φωτιά. Η συναυλία έχει ξεκινήσει απογειωτικά και προβλέπεται ότι η αποψινή πτήση θα είναι μεγάλη. "Wherever I May Roam". Ο κόσμος τραβάει τα μαλλιά του από την ηδονή, ένα από τα πιο όμορφα riff που έχει γράψει το σχήμα ξεχύνεται στον ουρανό της Μαλακάσας και τα mosh pit ξαναεμφανίζονται. Πανικός και όλεθρος. Η κατάσταση ηρεμεί λίγο, αλλά ο Trujillo έχει άλλη άποψη: αρχίζει να παίζει ένα riff από τα έγκατα της γης, το οποίο έρχεται, χτυπά το έδαφος, το ανοίγει στα δύο και φτάνει μέχρι τη στρατόσφαιρα: "Take a look to the sky just before you die, it's the last time you will" ουρλιάζει ο Hetfield, με τα φώτα να παίζουν με τους στίχους και το κοινό και η νύχτα να γίνεται μέρα και τούμπαλιν. "For Whom The Bell Tolls" τελικά; Ίσως για όλο τον κόσμο που βρέθηκε εκεί εκείνο το βράδυ.

Ναι το ξέραμε, σας το είχαμε αποκαλύψει και λίγες ώρες πριν το live εδώ στο rocking.gr. Όταν όμως άκουσα την εισαγωγή του "...And Justice For All" λέω «αποκλείεται!». Και ας ήξερα ότι θα το παίξουν. Μυσταγωγία, μέρες '89. Η μπάντα είναι συμπαγής και αδιάρρηκτη σα γρανίτης, ενώ το παίξιμό της ακριβές μέχρι το τελευταίο εξηκοστό τέταρτο. Όλοι οι μουσικοί είναι σε μεγάλα κέφια. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι τρεις οργανοφόροι οργώνουν τη σκηνή πάνω - κάτω, αλλάζοντας διαρκώς θέσεις και μικρόφωνα. Από την άλλη, ο πιο υπερκινητικός drummer του κόσμου, και παράλληλα ένας από τους πιο βελτιωμένους μουσικούς των τελευταίων 20 χρόνων, σφραγίζει τα στόματα των επικριτών του, διανθίζοντας τα κομμάτια του, κομμάτια που είναι η ιστορία του σκληρού ήχου, με περισσότερα γεμίσματα, περάσματα και blastbeats, παίρνοντας στις πλάτες του τον ήχο των Metallica και αποδεικνύοντας ότι, παρόλες τις ενστάσεις που μπορεί να έχει κάποιος για την προσωπικότητά του, παραμένει ένας τεράστιος μουσικός. "The Memory Remains" και ο Hetfield ζητά από το κοινό να τραγουδήσει τα μέρη της μεγάλης «Μαριάνας» της rock μουσικής. Έκσταση. Το κοινό παραληρεί και τραγουδάει όλους τους στίχους, τα ρυθμικά μέρη, ακόμη και το solo (και μάλιστα καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς - τόσο πολύ μας είχαν λείψει). Η μπάντα είναι σε τρελά κέφια και θέλει να δείξει πως είναι ακόμα εδώ, ακόμη ζωντανή, ακόμη θανάσιμη.

Η βραδιά δεν ήταν μια "Master Of Puppets" βραδιά, αλλά όταν ακούς ζωντανά τα "Orion", “Master Of Puppets", "Disposable Heroes" (!), "Sanitarium" και "Battery", πως αλλιώς θα μπορούσες να τη χαρακτηρίσεις; Οι Metallica ήρθαν, θέλησαν να πάρουν τα κεφάλια όλων των επικριτών τους και το κατάφεραν στον απόλυτο βαθμό. Τι να γράψω εδώ; Όταν προλόγισε ο Hetfield το "Disposable Heroes", το DNA όλων αναδομήθηκε και ξανασυνδέθηκε στα εξ ων συνετέθη: χαμός, πανικός, όλεθρος. Mosh pit, ιδρώτας, τραγούδι. Έκσταση. Metallica. Στο "Orion" το πνεύμα του Cliff ήρθε και κάθισε κάπου εκεί, ανάμεσα στα δέντρα της Μαλακάσας, για να παρακολουθήσει τους Metallica να προσφέρουν μια στιγμή ανθολογίας για τα ελληνικά συναυλιακά δρώμενα, με τον Trujillo να απογειώνει τα μέρη του αδικοχαμένου μπασίστα και τη συζήτηση για την ανικανότητα του Newkid να αποδώσει το συγκεκριμένο κομμάτι ζωντανά να φουντώνει. "Welcome to where time stands still...": είμαι σίγουρος ότι ο Hetfield δε θα είχε υπόψη του τη Μαλακάσα όταν έγραφε αυτούς τους στίχους, αλλά πραγματικά στους ήχους του "Sanitarium" ο χρόνος πάγωσε. Ο κόσμος αποκαμωμένος από το ξύλο και το σπρώξιμο, σταμάτησε για λίγο και ήπιε γουλιά - γουλιά αυτόν τον metal ύμνο. Και μιας και μιλάμε για ύμνους... "Master Of Puppets" ολόκληρο και η ονείρωξη συνεχίζεται... "Battery": κανένας ζωντανός. Οι Metallica έχουν επιστρέψει με ένα setlist από την κόλαση και θέλουν να αποδείξουν ότι είναι η μεγαλύτερη και καλύτερη μπάντα αυτή τη στιγμή. Αμφιβάλλει κάνεις; Με την καταιγίδα του "Battery" το κανονικό set κλείνει πολύ όμορφα, αλλά όχι και η βραδιά... Ξέρουμε ότι ακόμα μας περιμένουν και άλλα πολλά.

Ας σταθώ κάπου εδώ να περιγράψω τους εμπλεκόμενους. Kirk Hammett: θυμωμένος, παθιασμένος και ολόσωστος, ο κιθαρίστας («αρνί του θεού») ήταν εκστασιασμένος. Έτρεξε τη σκηνή πάνω - κάτω, διάνθισε τα solo του και όταν οι κάμερες και τα κομμάτια στράφηκαν πάνω του, ο κόσμος τον χάζευε με θαυμασμό. Robert Trujillo: παιχταράς (στο solo του φάνηκε ότι «έχει» άνετα τον Newsted), ενθουσιώδης, πορωμένος (ειδικά στα "Orion", "For Whom The Bell Tolls”), αλλά πολύ αμερικανόφατσα και με ένα attitude / image εκτός κλίματος. Άσε που δεν τραγουδάει κιόλας. Ηχητικά έχει δέσει με τη μπάντα, αλλά ο Jason νομίζω ότι θα είναι πάντα πιο αγαπημένος. Lars Ulrich: επαγγελματίας 100%. Τον έβλεπες στα κοντινά του σκηνοθέτη να μετράει με κλειστά τα μάτια τα τέταρτα των ρυθμών του και καταλάβαινες ότι ζει και αναπνέει για τα live. Σηκώθηκε άπειρες φορές από τα drums του, έτρεξε μέχρι την άκρη της σκηνής για να πειράξει το κοινό και η απόδοσή του ήταν κάτι παραπάνω από καταπληκτική. Άξιος και γνήσιος. James Hetfield: δεν πρέπει να γράψω κάτι. Ο άνθρωπος ακόμα και καμένος από τις καταχρήσεις έχει μια παρουσία τόσο επιβλητική που σου παγώνει το αίμα. Μου άρεσε ιδιαίτερα το γεγονός ότι έχει αλλάξει τη σκηνική του παρουσία, παίζοντας με τις κάμερες και τα φώτα τόσο επαγγελματικά, που δίνει άλλη αίσθηση στο live. Συναισθηματικός, απογειωτικός, εξωγήινος. Και εκείνος, αλλά και όλη η μπάντα, έδειξε να το καταδιασκεδάζει, καθώς τέτοιες αντιδράσεις από το κοινό δεν τις περίμεναν. Mosh pit, stage diving, μπουκάλια / νερά / παπούτσια στον αέρα. Το κοινό (πάνω από 25.000 μάλλον) έδειξε πόσο αγαπάει τους Metallica και πιστεύω πως αυτό θα τους ξαναφέρει γρήγορα πίσω. Το υποσχέθηκε άλλωστε και ο Lars. Χαρακτηριστικές ήταν οι φράσεις "I don't believe it" που έδειχνε να λέει ο James σε πολλά σημεία του live, ενδεικτικό του τι συνέβαινε. Το κοινό του PL2 (για τους πίσω δεν έχω γνώμη, αλλά είμαι σίγουρος πως ίδια πράγματα θα γίνονταν) σταμάτησε να χτυπιέται μόνο όταν δεν είχε άλλη φωνή και άλλη ενέργεια. Για μένα το πιο μανιασμένο κοινό που έχω δει σε συναυλία.



Η βραδιά συνεχίστηκε με τα "Sad But True", "Nothing Else Matters", "One" και "Enter Sandman" ως πρώτο encore και "Whiplash", "Seek N Destroy" ως δεύτερο, στα οποία οι παρευρισκόμενοι κατέθεσαν ό,τι φωνή και ενέργεια τους είχε απομείνει στο βωμό της μεγαλειότητας του ονόματος Metallica. Ιδιαίτερα στο "Nothing Else Matters" όλοι τραγουδούν μέχρι και τα γυρίσματα στη φωνή του Hetfield, οι αναπτήρες / κινητά παίρνουν φωτιά και τα πλάνα που μας δίνει ο σκηνοθέτης από τον κόσμο είναι εξωπραγματικά: κάθε ψυχή εκείνη τη στιγμή λάμπει και παρασέρνεται στους στίχους του πιο ευαίσθητου και αναγνωρίσιμου στο εκτός του metal κοινό κομματιού. Μνημειώδη σκηνικά, άρρητα συναισθήματα. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω.



Η σκόνη επιπέδου «Καταιγίδα της Ερήμου», τα καπνογόνα και το σπρωξίδι έκαναν σε φάσεις την ατμόσφαιρα αποπνικτική, αλλά σε ένα τέτοιο live δε μπορούσε να γίνει και διαφορετικά. Οι Metallica άκρως επαγγελματίες, έδωσαν ένα live απάντηση σε όλους τους επικριτές τους, με ένα setlist απίστευτο, και έδειξαν σε όλους ότι είναι η μεγαλύτερη live μπάντα των καιρών μας, που όταν θέλει μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Τη διοργανώτρια αρχή λυπάμαι μόνο, μιας και μετά τις πυρκαγιές οι Metallica κατέστρεψαν οτιδήποτε είχε απομείνει στην περιοχή της Μαλακάσας. Όπως είπε και ένας φίλος, το έδαφος μετά το live ήταν οργωμένο. Ούτε ένα δείγμα γρασιδιού ή οποιασδήποτε άλλης ζωντανής μορφής χλωρίδας...



Ήλθαν, είδαν, ενίκησαν. Πήραν τις ψυχές μας και έφυγαν. Σε ένα διωμισάωρο (2,5 ώρες, ναι) live οι Metallica έψησαν τον κόσμο τους για τον επερχόμενο δίσκο και απέδειξαν ότι δεν είναι μεγάλοι. Είναι τεράστιοι. Όσοι φίλοι ήταν εκεί έζησαν μια εμπειρία ζωής, καθώς πήραν απαντήσεις για το τι είναι αυτή η μουσική και γιατί μας εκφράζει. Γιατί αξίζει να την ακούμε σε τελική ανάλυση. Γιατί; Για βραδιές σαν κι αυτή - μια από τις καλύτερες της ζωής μου (και φαντάζομαι και πολλών φίλων), στο καλύτερο Rockwave όλων των εποχών, με μια μεγαλειώδη μπάντα. Σας ευχαριστούμε. Τους ευχαριστούμε.

Setlist:

Creeping Death
Fuel
Wherever I May Roam
For Whom the Bell Tolls
Welcome Home (Sanitarium)
...And Justice For All
The Memory Remains
Disposable Heroes
Orion
Fade To Black
Master Of Puppets
Battery
-------------------
Sad But True
Nothing Else Matters
One
Enter Sandman
-------------------
Whiplash
Seek And Destroy