Vodka Juniors, Whereswilder @ Piraeus Academy, 20/02/16

Η punk rock μουσική πρέπει πάντα να έχει κάτι αναζωογονητικό και φρέσκο. Να έχει ενέργεια, ζωντάνια και κάτι απροκάλυπτα νεανικό και ας είναι αφελές, τουλάχιστον στα μάτια των «μεγάλων». Έτσι θα 'πρεπε κιόλας, μιας και ανέκαθεν αφορούσε τους νέους (στην ψυχή) και είναι ενάντια σε οτιδήποτε προσπαθεί να περιορίσει την ορμή και την ελευθερία της έκφρασης της νεότητας. Με λίγα λόγια, όταν πάει κάποιος σε punk rock συναυλία το οφείλει στον εαυτό του να ζήσει την εμπειρία με όλο τον αυθορμητισμό που τον διακρίνει ώστε να την ευχαριστηθεί στο έπακρο. Να κλείσει τα μάτια, να χορέψει, να χτυπηθεί και να βραχνιάσει τραγουδώντας παράφωνα χωρίς κανένα ίχνος καθωσπρεπισμού. Έτσι το βράδυ του Σαββάτου οι «15-χρονοι» πλέον Vodka Juniors υπήρξαν η αιτία της γιορτής, οι πρωταγωνιστές του party που γέμισε το venue της Πειραιώς ασφυκτικά. Θύμισαν στους παλιούς στιγμές από το An Club και έδειξαν στους νέους για ποιόν λόγο εδώ και τόσα χρόνια θεωρούνται η μεγαλύτερη ελληνική punk rock μπάντα.

Κατά τις 20:45 εμφανίστηκαν οι Αθηναίοι Whereswilder και για περίπου 45 λεπτά μας παρουσίασαν κομμάτια του τελευταίου τους δίσκου, "Yearling". Δεν τους έχω ξαναδεί και μπορώ να πω πως ευχαριστήθηκα την εμφάνισή τους. Παίζουν ψυχεδελικό indie rock, δίνουν έμφαση στα riff, κάνουν έξυπνες φωνητικές αρμονίες και ξέρουν πολύ καλά να χτίζουν και να ανεβάζουν ένα τραγούδι. Δουλεύουν σωστά τα εφέ και χωρίς να βαράνε σαν τρελοί μεταδίδουν ένα νεύρο που κερδίζει την προσοχή.

Σίγουρα θα ήθελα να ακούσω δυο-τρία τραγούδια παραπάνω. Δεν ήξερες τι να περιμένεις από αυτή τη μπάντα, καθώς τη μία στιγμή θύμιζαν country, την άλλη garage και ξαφνικά περνούσαν σε hard rock μονοπάτια που θύμιζαν Hendrix και The Who και ξεσήκωναν. Η θερμή αποδοχή του κοινού θεωρώ πως δεν τους χαρίστηκε, αλλά την κέρδισαν με την αξία τους και ήταν ό,τι χρειάζονταν για να συνεχίσουν τις ηχογραφήσεις του δεύτερου δίσκου τους. Ανανεώνουμε το ραντεβού για το φετινό rockwave παρέα με τους Dropkick Murphys και The Last Shadow Puppets.

Δέκα λεπτά πριν τις 22:00 και το Academy έχει γεμίσει. Το κοινό αναμένει την παρουσία των Vodka Juniors και τα φώτα ξεμπροστιάζουν ένα γιγάντιο σκιάχτρο στα αριστερά και ένα «δισκο-μπάλονο» στα δεξιά. Ξέραμε πως το περσινό "Clubriot" θα είχε την τιμητική του. Ένας τριπλός δίσκος, ώριμος και γεμάτος με όλο το ηχητικό φάσμα του συγκροτήματος, από την skate punk αλητεία του "Suburbancore" μέχρι την indie rock ευαισθησία του "Dark Poetry". Επομένως το "Champions" άνοιξε με τον πιο κατάλληλο τρόπο το show και το πρώτο pit της βραδιάς σχηματίστηκε με τη μία. Ο Κωστής (κιθάρα-φωνή) δηλώνει πως «οι μπάντες πρέπει να ιδρώνουν στη σκηνή» και όλοι καταλάβαμε πως ούτε εμείς θα φεύγαμε στεγνοί από τη συναυλία. Με τις ταχύτητες στα κόκκινα και τον Ορέστη να βασανίζει τα τύμπανά του χωρίς έλεος απολαύσαμε τα "Tear It Down", "Can We Play Now" και φυσικά το αγαπημένο "Warriors Lullaby" που προετοίμασε κατάλληλα το έδαφος για το δεύτερο μέρος της συναυλίας που κυμαινόταν σε πιο χαλαρούς και ταξιδιάρικους ρυθμούς.

Ακούσαμε τα "Bong", "Rise Up" και "Break The Silence" και η ατμόσφαιρα περισσότερο θύμιζε καλοκαίρι σε νησί παρά χειμωνιάτικο σαββατόβραδο στην Πειραιώς. Στη συνέχεια ανέβηκαν στη σκηνή οι Βήτα Πεις για να συνοδεύσουν το "Rebirth" σε κλίμα απόλυτης αδελφοσύνης. Κάπου εκεί ήταν που ο Φουντούκης (πρώην μπασίστας των Vodka Juniors) πήρε το μπάσο του και βοήθησε στην απόδοση της πιο harcore punk πλευράς της μπάντας. Προσωπικά περίμενα πως και πως για τα "Rollercoaster" και "This One's For The Kids" και το pit που σχηματιζόταν με επέστρεψε σε χριστουγεννιάτικα σκηνικά στα Εξάρχεια, σε σκηνικά όπου οι τούρτες και οι μοϊκάνες έκαναν stage diving πάνω και κάτω από τη σκηνή (Xmass festival @ AN Club 2008).

Στη συνέχεια οι ρυθμοί επέστρεψαν στα φυσιολογικά επίπεδα χωρίς να χαθεί καθόλου το νεύρο με την απροσδόκητη διασκευή στο "Too Drunk To Fuck" από Dead Kennedys να κλέβει την παράσταση. Σε ακουστική εκτέλεση ακούσαμε τα "Heroes" και "Whiskey And The Rain", ενώ το "Last Chance" και το "Gasoline" αποδείχτηκαν για άλλη μια φορά τραγουδάρες. Γύρω στις 12:05, έπειτα από 2 ώρες και 20 λεπτά ασταμάτητης μουσικής oι Vodka Juniors αποχώρησαν από τη σκηνή σε κλίμα αποθέωσης και επευφημίας χωρίς ανάγκη για encore. Εντάξει, ένα "The Masks Are Off" το θέλαμε η αλήθεια είναι αλλά δεν πειράζει, 15 χρόνια πώς να τα χωρέσεις ολόκληρα σε ένα βράδυ...

Η σκηνική τους παρουσία έβγαζε την εικόνα μιας μπάντας αγέραστης και ακούραστης. Όλοι τους αρκετά δραστήριοι, συμμετείχαν στα φωνητικά και αυτό έδινε ξεχωριστή δυναμική, ενώ η μόνιμη παρουσία του πέμπτου μέλους, άλλοτε στην τρομπέτα και άλλοτε στα φωνητικά γέμιζε τον ήχο. Τα πάντα ακούγονταν στη σωστή ένταση και τα φώτα συνόδευαν με τον κατάλληλο τρόπο το show. Είναι η δεύτερη συναυλία που παρακολουθώ στο συγκεκριμένο venue και είμαι αρκετά ικανοποιημένος από την ποιότητα του ήχου, ακόμα και σε ένα είδος που τα έγχορδα εύκολα θα μπορούσαν να «θαφτούν» πίσω από τις χαμηλές συχνότητες, κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Οι κιθάρες είχαν τη δύναμη και τον όγκο που τους άρμοζε και τα φωνητικά ακούγονταν καθαρά και χωρίς να κουράζουν.

Είδαμε, λοιπόν μία ξεχωριστή και εορταστική εμφάνιση από τους Vodka Juniors. Η μπάντα, ώριμη πλέον, απέδωσε επαγγελματικά. Υπήρξαν πολλές εκπλήξεις, πολύς κόσμος, σωστή διάρκεια και ακούσαμε τραγούδια απ' όλο το φάσμα της μουσικής που το συγκρότημα μας έχει χαρίσει κατά καιρούς. Το setlist άφηνε την αίσθηση πως το κάθε τραγούδι έχει ξεχωριστό λόγο ύπαρξης και θεωρώ πως ήταν τόσο στρατηγική η τοποθέτηση των τραγουδιών που το ενδιαφέρον κρατήθηκε αμείωτο σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. 

Η μπάντα αυτή είναι πολύ μεγάλη πια για τα μικρά clubs. Η μπάντα αυτή κουβαλάει ιστορία, σέβεται το κοινό της και το τιμάει. Την παρακολουθούν άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών και αυτό είναι προς τιμήν τους γιατί μας κάνουν, έστω για μερικές ώρες, όλους να νιώθουμε έφηβοι. Θεωρώ πως πλέον αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της underground κουλτούρας αυτής της ταλαιπωρημένης χώρας ακόμα και αν τα τραγούδια τους δεν ακούστηκαν ποτέ στα ραδιόφωνα. Άξιζαν τη μαζική προσέλευση, που πάντα έχουν στην πρωτεύουσα και για άλλη μία φορά δικαιολόγησαν τη φήμη τους. Η διασκέδαση είναι εγγυημένη στα live τους όπου και να τους δεις και αυτό είναι πραγματικά σπουδαίο. Εις το επανιδείν, λοιπόν και “always question authority”.

Φωτογραφίες: Ζήσης Τσούμπος / facebook.com/ZissisLive