Need: «Θα έχει ενδιαφέρον μια σκηνή γιατί οι μπάντες είναι γαμάτες, όχι γιατί είναι ελληνικές»

Μιλήσαμε τους Jon V και Ravaya για το νέο, αριστουργηματικό άλμπουμ, την πορεία και τη φιλοσοφία των Need

Από τους Χρήστο Καραδημήτρη, Νίκο Καταπίδη, 20/01/2017 @ 13:00

Οι Need δεν είναι μια τόσο συνηθισμένη περίπτωση μπάντας, το "Hegaiamas: A Song For Freedom" δεν είναι μια συνήθης δισκογραφική δουλειά εγχώριας μπάντας και ο Jon V (φωνή) κι ο Ravaya (κιθάρα) δεν θα μπορούσαν να αποδειχθούν συνήθεις συνομιλητές. Η παρακάτω συνέντευξη είναι περισσότερο μια progressive κουβέντα που έδινε την αίσθηση ότι δεν ήξερες πού θα καταλήξει, αλλά στο τέλος βγάζει απόλυτο νόημα, περνώντας παράλληλα και το πνεύμα των ανθρώπων πίσω από τους καλλιτέχνες.

Need - Hegaimas

Ν.Κ.: Το άλμπουμ είναι εκπληκτικό, το περίμενα με ανυπομονησία κι εν μέρει το φοβόμουν γιατί το "Orvam" ήταν μια δουλειά που την είχαμε εκτιμήσει πάρα πολύ και είχα την αμφιβολία για το ποιο θα ήταν το επόμενο βήμα. Για να είμαι ειλικρινής ούτε και περίμενα να είναι ένα τέτοιο άλμα, εντυπωσιάστηκα, και νομίζω πως είναι με διαφορά η καλύτερη και πιο ολοκληρωμένη δουλειά σας...

Jon: Εξαιρετικά, σε ευχαριστούμε πάρα πολύ!

Χ.Κ.: Εσείς είστε ακόμη πολύ μέσα ή μπορείτε να το τοποθετήσετε στη δισκογραφία σας αν είναι το καλύτερο ή όχι;

J: Θα πω ναι, σίγουρα! Παρόλο που έχει περάσει καιρός, έχει κάτσει μέσα μας, το έχουμε ακούσει, το βαρεθήκαμε το ξε-βαρεθήκαμε, θεωρώ πως σίγουρα είναι το καλύτερό μας σε όλους τους τομείς. Και παικτικά, και σε θέμα songwriting και σε θέματα παραγωγής... Το οποίο το θεωρώ λογικό και φυσιολογικό σε ένα βαθμό... Κάθε φορά, περνώντας τα χρόνια, κάτι καινούργιο μαθαίνουμε και το εφαρμόζουμε τουλάχιστον στο τεχνικό κομμάτι. 

Ravaya: Εγώ δεν είμαι σίγουρος ότι είναι το καλύτερό μας... Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να είναι εφάμιλλο του "Orvam" και νομίζω πως αυτός ήταν και ο στόχος από την αρχή, γιατί ήταν όντως πολύ δύσκολο μετά το "Orvam" να γίνει αυτό. Το πιστεύω πολύ αυτό που λέω. Τώρα από κει και πέρα το αν είναι καλύτερο είναι θέμα χρόνου. Το "Orvam" είναι ένα άλμπουμ που βγήκε το 2014 και υπάρχει κόσμος που το ακούει ακόμη και το ξανακούει, έχει περάσει και αυτό το στάδιο. Για ένα άλμπουμ που δεν έχει βγει ακόμη, δεν νομίζω πως μπορούμε να κάνουμε ταμείο και προσωπικά δεν με ενδιαφέρει και να κάνω ταμείο. Στην πραγματικότητα συγκρίνουμε ένα άλμπουμ το οποίο έχει έναν παράγοντα παραπάνω που είναι η «αντοχή» στο χρόνο, με ένα άλμπουμ που δεν έχει βγει ακόμη, οπότε δεν μπορώ να τα συγκρίνω ακριβώς. Προσωπικά, πιστεύω πως είναι εφάμιλλο. 

«Ένα άλμπουμ που έχει εκπληκτικό ήχο, καλά παιξίματα κι ενδιαφέρον songwriting μπορεί να μην είναι καθόλου καλό. Μπορεί όλα μαζί τα υλικά να μη δέσουν τελικά»

Χ.Κ.: Αν πάντως πρέπει να επιλέξετε μόνο έναν τομέα στον οποίο βελτιωθήκατε πάρα πολύ ποιός θα ήταν αυτός;

R: Δεν ξέρω! Στο rhythm section μάλλον. Δεν το εννοώ έτσι όπως ακούστηκε, γαμώ ήταν και πριν το rhythm section, απλά είναι πολύ εντυπωσιακό ρε παιδί μου αυτήν τη φορά. 

N.K.: Αυτό που λες Γιώργο το παρατήρησα από την πρώτη στιγμή που άκουσα το άλμπουμ και το είπα και στο Χρήστο. Μου έκανε εντύπωση εξαρχής το πόσο πιο «ομαδικό» ακούγεται το αποτέλεσμα και πόσο πιο ενεργό ρόλο έχει το rhythm section στα κομμάτια. Δεν ξέρω δημιουργικά αυτό πώς μεταφράζεται και ποια ήταν η διαδικασία που ακολουθήσατε βέβαια...

R: Συμφωνώ μαζί σου, αλλά δεν σημαίνει ότι αν δεν είχαμε αλλάξει rhythm section θα ήταν αλλιώς, μπορεί να ήταν πάλι το ίδιο πράγμα. Δεν έχει να κάνει δηλαδή μόνο με τους ανθρώπους κι επίσης  να πω πως την ερώτηση του Χρήστου δεν την πολύ-καταλαβαίνω... Δηλαδή, τί εννοείς «σε ποιον τομέα»; Ένα άλμπουμ δεν είναι οι κιθάρες, τα τύμπανα, το μπάσο, τα πλήκτρα και οι φωνές...

X.K.: Εννοώ μπορεί να είναι το songwriting, μπορεί να είναι η παραγωγή...

R: Νομίζω είναι όλα μαζί. Και το θέμα είναι τι αίσθηση σου αφήνει το άλμπουμ. Ένα άλμπουμ που έχει εκπληκτικό ήχο, καλά παιξίματα κι ενδιαφέρον songwriting μπορεί να μην είναι καθόλου καλό, μπορεί να συμβεί και αυτό. Μπορεί όλα μαζί τα υλικά να μη δέσουν τελικά. 

X.K.: Ας εξηγήσω καλύτερα τι εννοούσα. Είπε ο Γιάννης ότι βελτιωθήκατε σε αυτό το άλμπουμ, σε γενικές γραμμές σαν μπάντα, ή τουλάχιστον έτσι νιώθει, και συμφωνώ. Αν βελτιωθήκατε σε τρεις τομείς ας πούμε, ποιος είναι αυτός που νομίζεις ότι βελτιωθήκατε περισσότερο;

J: Σίγουρα θεωρώ ότι το παίξιμο όλων βελτιώθηκε. Το οποίο έχει να κάνει και με τα νέα άτομα, γιατί φέρανε κάτι διαφορετικό και όταν παίζεις με καινούριους ανθρώπους - οι οποίοι μάλιστα είναι και τόσο καλοί παίκτες - σε ωθούν να βγάλεις κάτι διαφορετικό, κάτι καλύτερο. Μ’ εμένα τουλάχιστον αυτό συμβαίνει πάντα. 

Σε πολλά πράγματα αντιλαμβάνομαι ότι και το songwriting έχει εξελιχθεί και έχει βελτιωθεί. H αλήθεια είναι ότι με το "Orvam" ένα μελανό σημείο που είχαμε ήταν πως δεν ήμασταν εντελώς ικανοποιημένοι με τον ήχο όπως βγήκε εντέλει. Είχε πράγματα που θα θέλαμε να κάνουμε διαφορετικά. Εδώ, το πετύχαμε κάπως καλύτερα αυτό. Είναι και μια διαδικασία ασταμάτητη, το πως θα πετύχεις τον τέλειο ήχο, ακόμη το ψάχνουμε, αλλά νομίζω πως είμαστε πιο κοντά αυτή τη φορά. 

R: Να σου πω όμως κάτι; Το "Orvam" είναι έτσι όπως είναι και έχει τον ήχο που έχει και παίζει ρόλο αυτό στο άλμπουμ. Αν βάλω τον εαυτό μου όταν φτιάχναμε το "Orvam", είχα θέμα με τον ήχο. Αφού τελείωσε, σταμάτησα να έχω θέμα. Το τι θα κάνεις μετά είναι άλλο θέμα, αλλά κάθε πράγμα είναι διαφορετικό.

Χ.Κ.: Η δικιά μου αίσθηση είναι ότι ο ήχος στο "Orvam" με τον τρόπο που βγήκε του προσέδωσε έναν χαρακτήρα, αλλά το καινούργιο άλμπουμ με τις συνθέσεις που έχει έπρεπε να έχει αυτήν την πιο καθαρή και σε εισαγωγικά τεχνοκρατική παραγωγή που έχει. 

R: Η ουσία πάντως είναι πως είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με τον ήχο, εγώ τουλάχιστον είμαι πολύ ευχαριστημένος.

N.K.: Πάντως φαντάζομαι πως θα υπήρχε μια πίεση λόγω "Οrvam" όταν ξεκινήσατε να δουλεύετε πάνω στο νέο άλμπουμ. Συνθετικά πού εντοπίζετε τις διαφορές και πώς θα συγκρίνατε τη διαδικασία σε σχέση με το "Orvam";

J: Κοίταξε, προσωπικά εγώ δεν είχα κάποιο άγχος. Όταν γράφουμε ένα δίσκο υπάρχει ένα συγκεκριμένο όραμα αλλά στην πραγματικότητα ο Τζαβάρας φέρνει μουσική, εγώ τραγουδάω από πάνω και οι υπόλοιποι βοηθάνε στην ενορχήστρωση, το οποίο μπορεί να ακούγεται λίγο απλό αλλά στην ουσία του δεν είναι τόσο απλό όσο το λέω. Πρακτικά έχει χίλια δυο προβλήματα όταν προσπαθείς να το κάνεις.

Όπως όταν το "Orvam" ολοκληρώθηκε και λέγαμε ότι κάναμε καλή δουλειά, έτσι θεωρούσα ότι θα φτάσουμε σε ένα σημείο που θα έχουμε τραγούδια και θα πούμε «μπράβο αυτό είναι ωραίο τραγούδι», «αυτό είναι ωραίο άλμπουμ», άρα τα καταφέραμε. Αυτό θα βγει και αν μας αρέσει εμάς θα αρέσει και στους υπόλοιπους. Κάπως έτσι σκεφτόμουν, είχα αυτή τη φιλοσοφία. Γι' αυτό δεν είχα και άγχος. 

«Ό,τι δεν δημιουργείται στην πρόβα, δεν έχει αξία»

N.K.: Αυτό που θα ήθελα να μάθω είναι πώς κυλάει η διαδικασία. Ας πούμε έρχεται ο Γιώργος με κάποια demos, ξεκινάτε από κάποιο riff και το δουλεύετε ώστε να γίνει τραγούδι, με ποιον τρόπο σχηματίζονται τα κομμάτια;

R: Όχι, κανένα demo δεν είναι έτοιμο! Αρνούμαι πεισματικά να το κάνω αν και μου το ζητάνε κατά καιρούς. Θεωρώ πως ό,τι δεν δημιουργείται στην πρόβα δεν έχει αξία και αυτό το έχει αποδείξει και το παρελθόν. Εγώ, στο κεφάλι μου μπορεί να έχω ένα εκατομμύριο πράγματα, αν δεν δοκιμαστούνε σε συνθήκες παιξίματος μαζί με τους άλλους τέσσερις, δεν γίνεται. Πρέπει να λειτουργεί μέσα στην πρόβα. 

Δεν ξέρω τι θέλω να παίξω αν μιλάμε τεχνικά σε κάθε κομμάτι, απλά σκέφτομαι πάντα την αίσθηση ενός κομματιού, αυτό με ενδιαφέρει μόνο, η αίσθηση. Παίζοντας συνεχώς, αυτό βγαίνει με έναν τρόπο. Για κάθε σημείο ας πούμε που είναι πιο δύσκολο θα μπορούσαν να υπάρχουν τρία ή πέντε εναλλακτικά, κάπως αποφασίζεται αυτό και επιλέγουμε τι θα μπει… είναι τελοσπάντων μια πολύ ομαδική διαδικασία γενικά. Το θέμα νομίζω -σε όλα, όχι μόνο στη μουσική - όταν κάνεις μια ομαδική δουλειά, είναι να μπει ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί στον ίδιο χώρο, σε αυτό που λέμε ιδεοχώρο. Αν μπεις στην αίσθηση του πράγματος, ό,τι και αν κάνεις με κάποιον τρόπο είναι σωστό. Αν δεν μπεις, κάηκες, κάνεις ένα πράγμα που είναι πιεσμένο. Δεν με ενδιαφέρει αν θα είναι heavy ή όχι, με ενδιαφέρει τι αίσθηση βγάζει...

«Τα καλά τραγούδια, οι καλοί δίσκοι, τα καλά βιβλία, οι καλές παραστάσεις, οι καλές ταινίες, έχουν κάποια γνωρίσματα που είναι παντού κοινά»

X.K.: Έχετε μια ιδιαιτερότητα σαν μπάντα, υπό την έννοια ότι όλα τα μέλη έχουν μια ευρύτερη καλλιτεχνική δραστηριότητα. Πόσο τα ερεθίσματα και η τριβή με τις διάφορες καλλιτεχνικές εκφάνσεις που κάνετε επηρεάζει τελικά τη μουσική των Need, και με ποιόν τρόπο; Είτε μιλάμε για μουσικά ερεθίσματα είτε για άλλες μορφές τέχνης.

J: Πάρα πολύ, εννοείται αυτό! Θα μιλήσω από προσωπική εμπειρία... Το γεγονός ότι ασχολούμαι επαγγελματικά με τη μουσική και τα τελευταία χρόνια έχει τύχει να παίξω πάρα πολλά είδη, σε πολλές διαφορετικές συνθήκες και με πολλούς διαφορετικούς μουσικούς, σίγουρα με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Συμπεριφέρομαι σαν σφουγγάρι, προσπαθώ να πάρω τα πάντα, ό,τι κι αν είναι αυτό, είτε έχει να κάνει με την ελληνική κουλτούρα και παράδοση, είτε έχει να κάνει με ξένα mainstream ακούσματα ή και metal ακούσματα. Αυτό είναι το ένα κομμάτι.

Από κει και πέρα, ο Τζαβάρας, ο οποίος είναι περισσότερο από τους υπόλοιπους μέσα στον κινηματογράφο και το θέατρο, μας μεταφέρει κάποιου είδους ερεθίσματα που δίνουν πολλά στον τρόπο που μπορείς να χρησιμοποιήσεις μια ιδέα, είτε είναι η αίσθηση της ιδέας, είτε είναι το στιχουργικό κομμάτι ή ακόμη και το μουσικό. Έχει τύχει να έρθει και να μου πει «δες αυτές τις τρεις ταινίες και σκέψου τι στίχους θα έγραφες» για παράδειγμα. Κι αυτό να λειτουργήσει, χωρίς να έχω δει καμία από τις τρεις ταινίες γιατί δεν είμαι τόσο σινεφίλ. Όλα αυτά βοηθάνε, και αντίστοιχα με παραστάσεις, με βιβλία, με οτιδήποτε.

R: Εγώ το μόνο που μπορώ να πω σαν απάντηση σε αυτό που ρωτάει ο Χρήστος είναι ότι δεν τα ξεχωρίζω. Βλέπω ότι τα καλά τραγούδια, οι καλοί δίσκοι, τα καλά βιβλία, οι καλές παραστάσεις, οι καλές ταινίες, έχουν κάποια γνωρίσματα που είναι παντού κοινά. Κάπως έτσι λειτουργεί αυτό, δεν τα ξεχωρίζω. Τα παιδιά το ξέρουν, στο θέατρο είμαι λίγο περασμένος ως μουσικός, στους μουσικούς είμαι κάπως περασμένος ως ηθοποιός, είναι λίγο περίεργο αυτό. Προσωπικά δεν τα ξεχωρίζω, είναι το ίδιο πράγμα. 

«Το καλό του να παίζεις progressive στην πραγματικότητα: ότι και να κάνεις δε θα σου πει κανένας τίποτα ποτέ, γιατί είσαι progressive.»

X.K.: Για να συμπληρώσω κάποια πράγματα και να γίνω και πιο συγκεκριμένος. Τραγούδια ή ας πω καλύτερα συνθέσεις σαν το "Iota" ή το "Hotel Oneiro" δίνουνε μια σύνδεση με έναν άνθρωπο ο οποίος έφερε μια αντίληψη, μια γνώση από το θέατρο. Αντίστοιχα, θα τολμούσε για παράδειγμα o Γιάννης να βάλει στη μουσική των Need R'n'B στοιχεία ερμηνείας;

R: Ναι, νομίζω ότι θα μπορούσε, άμα του βγει! 

J: Κι εγώ έτσι νομίζω. Αυτό είναι ένα από τα πιο πολύτιμα στοιχεία της μπάντας, ότι θεωρητικά και πρακτικά όταν θα έρθει η ώρα δεν υπάρχει κάποιο όριο. Αυτό είναι το καλό του να παίζεις progressive στην πραγματικότητα: ό,τι και να κάνεις δεν θα σου πει κανένας τίποτα ποτέ γιατί είσαι progressive. Έχεις αυτήν την ευχέρεια, γιατί το είδος που πρεσβεύεις θεωρητικά έτσι θα έπρεπε να είναι. Θα έπρεπε να δοκιμάζεις τα πάντα για να δεις αν λειτουργούν. Κι αν μπορείς να προοδεύσεις, να κάνεις το επόμενο βήμα σε οτιδήποτε είναι αυτό που ψάχνεις. Αυτό είναι κάτι πιο περιοριστικό που μπορεί να έχουν τα άλλα είδη. 

N.K.: Μιας και πιάσαμε και το στιχουργικό, όπως είπε και ο Χρήστος υπάρχει μια θεατρική προσέγγιση στη μουσική σας. Θα ήθελα να μάθω εάν το στιχουργικό περιεχόμενο προηγείται της μουσικής ή το αντίθετο. Λειτουργεί, ίσως, ο στίχος σαν έμπνευση για το τι κομμάτι θα γράψετε, ή ανάλογα με το κομμάτι που δουλεύετε παίρνετε και μια κατεύθυνση για το πού θα κινηθείτε στιχουργικά;

R: Κοίτα, ο τρόπος που γράφουμε είναι ιδιαίτερος. Εγώ για παράδειγμα όταν γράφω μουσική, σχεδόν αμέσως έχω τον τίτλο, πάντα. Επίσης, ο τίτλος αυτός και η μουσική που γράφω στο μυαλό μου υπάρχει μέσα σε ένα σύνολο κομματιών ή ιδεών. Σπάνια αλλάζουμε τίτλους, το έχουμε κάνει βέβαια. Υπάρχει, πάντως, μια αίσθηση. Οι στίχοι συνήθως γράφονται μετά, εκτός από κάποιους στίχους που μπορεί να έχουν γραφτεί ξεχωριστά. Μπορεί για παράδειγμα να γράψω ένα τετράστιχο και να έχει να κάνει με όλο το άλμπουμ. Γενικά, όμως, τους στίχους τους γράφει ο Γιάννης περισσότερο. Συζητάμε το τί είναι αυτό που κάνουμε, και προκύπτει μετά, είναι οργανικό με ένα τρόπο. Όλο αυτό έχει να κάνει και με ένα κόλλημα δικό μου ότι ο τραγουδιστής καλό είναι να γράφει τους στίχους. Αλλά, ναι, μπορεί και να το αλλάξουμε. 

«Αν διαβάσεις την "Ασκητική" και δεν σε πιάσει από το λαιμό κάτι συμβαίνει με σένα.»

X.K.: Μένοντας στο θέμα των στίχων, κάτι που με εξέπληξε ευχάριστα, ή μάλλον μου άρεσε, είναι το ότι βάλατε μέσα στο ομώνυμο τραγούδι ένα μέρος από την "Aσκητική" του Καζαντζάκη. Πώς προέκυψε αυτό;

J: Στην πραγματικότητα αυτή ήταν η εικόνα, αν θες. Γιατί ο Γιώργος ξεκίνησε να γράφει αυτό το τραγούδι και είχε γράψει και την πρώτη στροφή, και ήρθε και μου λέει «γράψε στίχους για ένα εικοσάλεπτο κομμάτι» το οποίο ήταν λίγο τρομακτικό, αν μη τι άλλο. Για καιρό είχα γράψει κάτι ψιλά, αλλά είχα κάπως κολλήσει ας πούμε. 

Μου έδωσε λοιπόν αυτή την «σκηνοθετική» οδηγία, να διαβάσω την "Ασκητική", την οποία είχα διαβάσει πριν από χρόνια. Κατείχα την ουσία του πράγματος, αλλά ξεκίνησα να τη διαβάζω με άλλο μάτι. Έτσι, ήρθαν όλα αυτά που συζητούσαμε, σε σχέση με το τραγούδι και με την αίσθηση που αφήνει, με το τι εικόνα και τι ατμόσφαιρα προσπαθούμε να δημιουργήσουμε, αλλά και σε σχέση με το concept όλου του δίσκου, οπότε άρχισαν να μου έρχονται πράγματα και άρχισα να γράφω. Εν τέλει αυτό λειτούργησε και μου έδωσε ένα πάτημα να αναλύσω και πράγματα που ήθελα εγώ να πω σε συνδυασμό και με τον Καζαντζάκη, που ούτως η άλλως αυτό το έργο του είναι πολύ ιδιαίτερο. Αν το διαβάσεις και δεν σε πιάσει από το λαιμό κάτι συμβαίνει με σένα. Ήρθε κι έδεσε όλο αυτό πολύ φυσικά, δεν ήταν ότι σκεφτήκαμε πως πρέπει να βάλουμε Καζαντζάκη στη μουσική μας με συγκεκριμένο τρόπο. Ήρθε πολύ φυσικά, αυτή είναι η ουσία του πράγματος. 

N.K.: Αφού μιλάμε για το ομότιτλο κομμάτι, ήθελα να πω αυτό που έγραψα και στην κριτική, το ότι δηλαδή ο Γιώργος έχει μια ικανότητα να γράφει κάποιες μελωδίες με λίγο ανατολίτικο, ethnic ύφος, οι οποίες χαρακτηρίζουν και το τραγούδι όπως συνέβη και με το "Orvam". Επίσης, δομικά βλέπουμε ξανά στο κλείσιμο να υπάρχει κάτι πιο θεατρικό, με απαγγελία και μια μελαγχολική αίσθηση. Πιστεύετε πως έχετε καθιερώσει πλέον ένα trademark, το epic των Need ας πούμε, μήπως είναι ένα δομικό στοιχείο που αποτελεί πλέον χαρακτηριστικό του ήχου σας;

R: Κοίταξε να δεις, το να φτιάξεις ένα τεράστιο κομμάτι είναι πολύ δύσκολο, αλλά ταυτόχρονα θεωρώ πως είναι και πολύ ενδιαφέρον, και για κάποιον λόγο μας πάει φυσικά. Νομίζω ότι αν ποτέ αυτό γίνει trademark, μάλλον δεν θα ξαναγίνει. Δεν νομίζω πως ακόμη έχουμε εξαντλήσει το τι σημαίνει ένα μεγάλο κομμάτι. Δηλαδή δεν σπάμε σε parts τα μεγάλα κομμάτια, εγώ δεν τα θέλω καθόλου αυτά. Είναι ένα task. Καμιά φορά κάνεις και διάφορα παιχνίδια με τον εαυτό σου. Για παράδειγμα λέω «μπορώ να γράψω ένα κομμάτι που σε επτά λεπτά να μην επαναλαμβάνεται τίποτα»; «Μπορώ να γράψω ένα κομμάτι που να ναι πολύ μεγάλο που να μου κρατάει το ενδιαφέρον εμένα πρώτα απ’ όλα»; Οπότε, δεν ξέρω, μπορεί και να το ξανακάνουμε. Πάντως, για κάποιο λόγο μέχρι στιγμής τα μεγάλα κομμάτια έχουν βγει με αυτό τον τρόπο.

Need

Ν.Κ.: Aυτή η ας την πούμε ethnic προσέγγισή σου στα leads προκύπτει από κάποια επιρροή σου, κάποιο είδος ή καλλιτέχνη εκτός metal που βγαίνει και στη μουσική σου;

R: Όχι, καθόλου! Βέβαια μπορεί να έχουν γραφτεί πράγματα στο κεφάλι μου που να μην τα έχω καταλάβει κι εγώ, απλά όταν παίζω χωρίς να σκέφτομαι ιδιαίτερα, όλο κάτι τέτοια παίζω. Έχω αυτή την ανάγκη μάλλον, συνέχεια το κάνω αυτό το πράγμα, κάπως με συγκινεί αυτός ο ήχος. Όταν κάθομαι σπίτι μου και παίζω κιθάρα όλο κάτι τέτοια καταλήγω να παίζω. Αυτή είναι η διαδικασία στην πραγματικότητα, το να ξεχωρίζεις το περιττό από το αναγκαίο, έχω ανάγκη να παίζω με αυτό τον τρόπο. Κατά καιρούς έχω κάνει διάφορα παιχνίδια, βάζω στον εαυτό μου κάποια tasks. Π.χ. λέω «μπορώ να γράψω ένα τραγούδι τύπου System Of A Down;», «μπορώ να γράψω ένα κομμάτι που είναι thrash;». Ειδικά πιο παλιά τα έκανα αυτά, όμως δεν βγαίνουν οργανικά, εμείς προσπαθούμε να κρατάμε τα οργανικά. Γι’ αυτό είναι και αναγκαία, το "Need" που είναι και το όνομα της μπάντας μας. 

N.K.: Ας πάμε λίγο στο κομμάτι της παραγωγής, γιατί έμαθα πως υπήρξε μια αναζήτηση από μέρους σας ως προς τον μηχανικό μίξης. Νομίζω πως το άλμπουμ έχει εξαιρετική παραγωγή, και είναι αξιοσημείωτο πως όλη η δουλειά έγινε στην Ελλάδα, γιατί πλέον και στον χώρο του metal ξέρουμε τα μεγάλα ονόματα κυρίως από Σκανδιναβία, όμως βλέπουμε ότι κι εδώ μπορεί να γίνει εξαιρετική δουλειά. Πείτε μας, πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία και κατά πόσο δικαιώθηκε και η επιλογή σας;

J: Oι Poem φταίνε για όλα! (γέλια) Αυτοί μας καταστρέψανε! Επί της παραγωγής, όμως, θα αφήσω τον Τζαβάρα να μιλήσει γιατί τα λέει ωραία και είναι και πιο "to the point". Θα πω εγώ μετά συμπληρωματικά κάποια πράγματα.

R: Ήδη από το "Orvam" σε κάποια φάση, μου την είχε βιδώσει - καθόλου εθνικοπατριωτικά αλλά κάπως μου την είχε βιδώσει - ότι θα ήθελα να το κάνει κάποιος Έλληνας. Έτσι, επειδή ήταν "A Song For Home" ήθελα να το κάνει κάποιος από την Ελλάδα. Δοκιμάσαμε διάφορα πράγματα τότε και διάφορους ανθρώπους εδώ. Τελικά αποφασίστηκε να το κάνει o Neil Kernon, καλώς/κακώς δεν έχει σημασία, καλώς θα πω εγώ, γιατί το αποτέλεσμα αυτό μας δείχνει, δεν σημαίνει κάτι αυτό. 

Για το "Hegaiamas" η αλήθεια είναι ότι είχαμε έρθει σε επαφή με ένα πάρα πολύ μεγάλο όνομα και είχαμε συμφωνήσει κιόλας να κάνει τη μίξη, αλλά μας προέκυψαν τα capital controls και ήταν στην πολύ αρχή τους. Ενώ είχαμε κλείσει κάποιες ημερομηνίες, ήταν αδύνατον να μεταφερθούν τα χρήματα για να πληρωθεί ο άνθρωπος, κι επειδή τότε ήταν και η κατάσταση πάρα πολύ περίεργη και δεν ξέραμε πως θα είναι τώρα τα πράγματα, μίλησα μαζί του και του εξήγησα τι συνέβη. Βέβαια, το είχε δει και στις ειδήσεις ο άνθρωπος και είπαμε ότι κρατάμε μια επαφή και βλέπουμε για το μέλλον. Από κει και πέρα μετά, σε πρώτη φάση από ανάγκη λέμε ok, θα δοκιμάσουμε κάποιους ανθρώπους εδώ. Εγώ είχα ακούσει... αυτή την ιστορία με τους Poem...

Είχα ακούσει, λοιπόν, το άλμπουμ που είχαν κάνει, την πρώτη έκδοση ας πούμε. Δεν είχα τρελαθεί με αυτόν τον ήχο και τέλος πάντων πριν κυκλοφορήσει, είχα κάτσει με τον Προκοπίου στο αμάξι του και μου λέει «θα βάλω να ακούσουμε την καινούρια μίξη». Την ακούω και λέω «ωπ, ωραίο, πολύ ωραίο», πιο πολύ μου άρεσε η αισθητική του πράγματος. Ρώτησα ποιος το έκανε και μου είπε πως το έκανε ο Έκτορας Τσολάκης. Εμείς τότε ψάχναμε κάποιον και στην αρχή του δώσαμε να μιξάρει κάποια βίντεο από το επετειακό live που κάναμε κι εκεί ουσιαστικά συζητήσαμε κάποια πράγματα, κι ύστερα φυσιολογικά κάπως ανέλαβε και το δίσκο. Και νομίζω ότι ήταν πολύ καλή επιλογή. Αν με ρωτάς αυτή τη στιγμή που μιλάω δεν έχω κανένα σκοπό να πάω σε κάποιον άλλο παραγωγό για το εγγύς μέλλον. 

«Θα ήταν ενδιαφέρον να μπορούμε να πούμε ότι είμαστε αυτάρκεις κι ότι μπορούμε να εξάγουμε, όχι μόνο μπάντες, αλλά παραγωγούς, γραφίστες κλπ.»

Ν.Κ.: Οπότε είναι μια συνεργασία που μάλλον θα συνεχιστεί...

R: Σίγουρα! Και, μάλιστα, όταν ανέλαβε ο Έκτορας ο δίσκος ήταν ηχογραφημένος ήδη. Στον επόμενο νομίζω ότι θα συνεργαστούμε και κατά τη δημιουργία του δίσκου... Θα λειτουργήσει και κάπως σαν παραγωγός. Τώρα έκανε μόνο την μίξη του άλμπουμ.

J: Αυτό που ήθελα να προσθέσω εγώ είναι το εξής. Είχα δει πριν δυο-τρία χρόνια μια συνέντευξη του Σεραφείμ από τους Planet Of Zeus ο οποίος έλεγε ότι είναι ενδιαφέρον το να πούμε ότι η Ελλάδα έχει μια σκηνή σε όλα τα είδη, σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο στο στυλ που παίζουν τα παιδιά, το οποίο έχει σίγουρα μεγαλύτερη άνθιση από το δικό μας το στυλ. Να μπορούμε να πούμε ότι είμαστε αυτάρκεις σε πρώτη φάση κι ότι μπορούμε να εξάγουμε, όχι μόνο μπάντες, αλλά παραγωγούς, γραφίστες κλπ. Δηλαδή, ότι υπάρχουν άνθρωποι στην Ελλάδα που κάνουν πολύ καλή δουλειά σε όλους τους τομείς, στα εξώφυλλα, στα video clips, στον ήχο, στις φωτογραφίες. Κι αυτό, εν τέλει και κρίνοντας από τον δικό μας δίσκο, μου αρέσει και σαν concept. Το ότι οι Σουηδοί είχαν μια ζωή τεράστια σκηνή, δεν ήταν μόνο γιατί είχαν φοβερές μπάντες. Υπήρχαν μπάντες που πηγαίναν στα στούντιο στη Σουηδία για να γράψουν ή υπήρχαν άνθρωποι που έφτιαχναν τα εξώφυλλα και είχαν δημιουργήσει μια σχολή. Αυτό, λοιπόν, με ενδιαφέρει κι εμένα. Όχι πατριωτικά, σε καμία περίπτωση, αλλά σαν ενέργεια του τι συμβαίνει σε αυτό το χώρο. Μου αρέσει πάρα πολύ που του ανθρώπου που μας έκανε τα video του έκανα πρόταση από μια Γερμανική εταιρεία για να συνεργαστούν. Είδαν το υλικό του και σκέφτηκαν ότι είναι πολύ καλός. Θα με ενδιέφερε αν αύριο-μεθαύριο μια ξένη μπάντα στείλει στον Έκτορα και του πει «ακούσαμε τον δίσκο των Need και θέλουμε να μας κάνεις την μίξη». Όλα αυτά δημιουργούν μια σκηνή πέρα από τα καθαρά μουσικά πλαίσια κι αυτό είναι πάντα καλό.

Ν.Κ.: Μιας κι ανέφερες τα video, αν θέλετε πείτε μας κάτι για το πώς προέκυψε η ιδέα για αυτά και η συνεργασία. Προσωπικά, το animated video του "Rememory" μου έφερε στο μυαλό κάποια video του Steven Wilson. Όχι ότι μοιάζει, αλλά είναι παρεμφερής αισθητική... Πώς προέκυψε όλο αυτό το concept;

R: Εγώ στην αρχή ήθελα να το κάνω με ηθοποιούς, το οποίο όπως καταλαβαίνεις ήταν αδύνατο να συμβεί. Την ιδέα του animation την είχαμε εδώ και χρόνια, απλά δεν είχαμε βρει έναν άνθρωπο να μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτό που θέλαμε. Τελικά, βρέθηκε ο άνθρωπος και θεωρώ πως ανταποκρίθηκε πάρα πολύ καλά. Έγραψα το σενάριο και πρέπει να δουλεύαμε πάνω σε αυτό για ένα μήνα περίπου, ώστε να βγει το αποτέλεσμα και να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Αυτό που ξεκίνησε σαν ανάγκη - καθώς το σενάριο ήταν το ίδιο - βρέθηκε ο τρόπος να γίνει πραγματικότητα και μάλιστα με πολύ ωραίο αισθητικό αποτέλεσμα..

J: Για όλα φταίνε οι Poem. Πάλι... (γέλια)

Ν.Κ.: Θεωρείς τα video ως αναπόσπαστο κομμάτι του concept και της μουσικής ή είναι απλά ένα καλό μέσο προώθησης;

R: Σαφώς κι είναι ένα καλό μέσο προώθησης, αλλά προσωπικά το θεωρώ ως αναπόσπαστο κομμάτι του όλου concept. Βέβαια, μπορεί να κάνουμε κι άλλα video που να είναι πιο «παραδοσιακά», αλλά δεν τρέχει τίποτα...

«Δεν μπορείς να απαξιώσεις τον ήχο του δίσκου σου επειδή ξέρεις ότι ο περισσότερος κόσμος ακούει mp3 από το youtube ή το κινητό του»

Ν.Κ.: Το ρωτάω γιατί πέραν του εικαστικού, φαντάζομαι ότι έχει κι ένα κόστος που δεν είναι αμελητέο και δεν είναι εποχές που περιμένεις το video σου να παιχτεί σε ένα MTV. Οπότε, το ότι μπαίνετε σε αυτήν τη διαδικασία κάτι δείχνει...

R: Σαφώς! Έχεις δίκιο σε αυτό που λες. Εννοείται ότι αυτή είναι η λογική. Είναι αυτό που έλεγα πριν πως δεν τα διαχωρίζω μεταξύ τους. Αν αύριο κάνουμε μια θεατρική παράσταση κι αυτή θα είναι αναπόσπαστο μέρος του concept ενός δίσκου. Το video μέσα από το youtube είναι κάτι που μια μπάντα πρέπει να κάνει και με ένα συγκεκριμένο τρόπο – εκτός αν είναι οι Tool, που βέβαια κι αυτοί κάνουν video και μάλιστα φανταστικά. Εφόσον υπάρχει αυτό το μέσο και το χρησιμοποιούμε καλό είναι να είναι όσο πιο κοντά στο concept και στην αισθητική της μουσικής και του άλμπουμ και του τι θες να κάνεις εκείνη την περίοδο. 

J: Απλά, αυτό έχει να κάνει και με κάτι άλλο. Όπως δεν μπορείς να απαξιώσεις τον ήχο του δίσκου σου επειδή ξέρεις ότι ο περισσότερος κόσμος ακούει mp3 από το youtube ή το κινητό του, εσύ θα το φτιάξεις με την λογική ότι ο άλλος θα το ακούσει σε hi-fi σύστημα γιατί πας για το καλύτερο. Αντίστοιχα, και τα video σου δεν πειράζει που δεν θα παίξουν στο MTV. Για αυτούς που θα το δουν στο youtube, στον υπολογιστή ή στο κινητό τους, θα πρέπει να έχεις ένα αποτέλεσμα όσο πιο άρτιο γίνεται. Από εσένα ξεκινάει. Αντίστοιχα είναι για τα πάντα, για το εξώφυλλο ας πούμε... Το εξώφυλλο θα μπορούσε να είναι το τελευταίο πράγμα που θα απασχολούσε μια μπάντα, υπό την έννοια ότι αν κάποιος κατεβάζει ένα άλμπουμ μπορεί να το έχει ακούσει 100 φορές και να μην ξέρει καν ποιο είναι το εξώφυλλό του. Είναι απλά ένα κίτρινο φακελάκι στον υπολογιστή κάποιου, αλλά και πάλι εσύ ως καλλιτέχνης πρέπει να του δώσεις την προσοχή που θα δώσεις και σε οτιδήποτε άλλο, στην συγγραφή του κομματιού, στην παραγωγή, όλα είναι ένα πράγμα.

Να πούμε εδώ ότι το video έχει φτιάξει ο Χάρης Κουντούρης και η HK Creations, που και πάλι ήταν μια καλή σύσταση από τους Poem. Είχα δει το video που είχε κάνει για το “Passive Observer” πολύ πριν το δώσουν στη δημοσιότητα και είχα εντυπωσιαστεί, μου άρεσε πάρα πολύ. Φαντάσου ότι πήρα τηλέφωνο τον Τζαβάρα την επόμενη μέρα και του είπα ότι οι Poem έχουν φτιάξει ένα video που γαμάει κι ότι αυτός ο τύπος είναι πολύ καλός κι ότι θα πρέπει να τον έχουμε υπόψη μας... Όλα αυτά περίπου ένα χρόνο πριν αποφασίσουμε τι θα κάνουμε εμείς με κάποιο video...

Για μένα αυτό είναι, επίσης, ένα πολύ καλό στοιχείο. Όλη αυτή η αλληλο-επιρροή μου μοιάζει πολύ οργανική. Είναι σαν να φτιάχνεται μια καλλιτεχνική κοινότητα, η οποία αλληλοεπηρεάζεται. Το οποίο μόνο θετικό είναι...

«Να υπάρχει ελληνική σκηνή γιατί οι μπάντες που βγαίνουν είναι γαμάτες, όχι γιατί είναι ελληνικές. Το ότι είναι ελληνικές να είναι το μπόνους»

Ν.Κ.: Μιας κι αναφερόμαστε στη σκηνή και μιλάς και για τους Poem με τα καλύτερα λόγια, να πω ότι και με τη δική σας συνεισφορά δημιουργείται μια progressive σκηνή στη χώρα μας, αλλά και πέραν του progressive μια metal σκηνή που ανθίζει κι όπως φαίνεται πέραν του καθαρού μουσικού κομματιού. Θεωρείτε ότι έχουν αλλάξει τα μυαλά μας; Γιατί ακόμα και πρόσφατα μπορώ να θυμηθώ μπάντες που το έβλεπαν ανταγωνιστικά το όλο θέμα και υπήρχε και μια φαγωμάρα... Αλλάζει κάτι; Υπάρχει αυτή η υποστήριξη;

J: Σαν γενική προσέγγιση, αυτή η φάση με την φαγωμάρα που λες, μου κάνει λίγο πιο παλιό πράγμα. Ναι, μεν, υπάρχει σε ένα βαθμό ακόμα, αλλά είναι κάτι χθεσινό. Από την άλλη, αυτοί που σκέφτονταν έτσι και πιο παλιά, θα σκέφτονται έτσι ακόμα. Είναι λίγο στον άνθρωπο... Αν αισθάνεσαι ανταγωνιστικά απέναντι στην μπάντα της διπλανής γειτονιάς και το αισθανόσουν πέρσι, θα το αισθάνεσαι και φέτος. 

Στο τέλος αυτό που έχω εγώ κατά νου για την ελληνική σκηνή δεν είναι να  την στηρίξουμε ντε και καλά επειδή είναι ελληνική, αυτό είναι μια παγίδα άλλου τύπου, είναι σαν το να υποστηρίξουμε τις ελληνικές ομάδες στο ποδόσφαιρό... Αυτό εμένα με αφήνει λίγο αδιάφορο...

Ν.Κ.: ...χάνεται η αντικειμενικότητα...

J: Εμένα με ενδιαφέρει, αν υπάρχει ελληνική σκηνή να υπάρχει γιατί οι μπάντες που βγαίνουν είναι γαμάτες, όχι γιατί είναι ελληνικές. Το ότι είναι ελληνικές να είναι το μπόνους. 

Σίγουρα το καλό είναι ότι έχει ανέβει το επίπεδο πάρα πολύ, οπότε είναι και πιο εύκολο να βγουν και καλές μπάντες. Ειδικά, αν έχουν μια συνέπεια κι ένα όραμα και συνεχίζουν και το κάνουν αυτό βοηθάει. Αλλά, το ότι σε ένα σημαντικό βαθμό έχουν εξαλειφτεί τα φαινόμενα της «κατινιάς» ναι, θεωρώ ότι ισχύει και είναι καλό.

R: Συμφωνώ κατά πολύ με αυτά που είπε ο Γιάννης. Και εμένα, προσωπικά, στο τέλος της ημέρας μου είναι αδιάφορο αν οι μπάντες είναι ελληνικές. Χαίρομαι, όμως, που είναι ελληνικές και που με ανθρώπους που εκτιμώ μπορώ να πάω για ένα καφέ και δεν μένουν στο Βερολίνο παραδείγματος χάριν. Επίσης, οι μπάντες που μου αρέσουν και εκτιμώ μουσικά, κατά διαβολική σύμπτωση όταν γνωρίζω και τους ανθρώπους από τις μπάντες κάπως τους συμπαθώ. Δεν είναι τυχαίο αυτό...

«Είναι ωραίο να σου λένε άνθρωποι από το εξωτερικό πως στην Ελλάδα υπάρχει μια φοβερή progressive σκηνή και να σε ρωτάνε ποιες μπάντες πρέπει να ακούσουν»

Ν.Κ.: Δεν λειτουργεί όμως και σαν κίνητρο όλο αυτό; Το να έχεις στο άμεσο περιβάλλον σου μπάντες που δουλεύουν και παράγουν έργο;

R: Θα έλεγα πως είναι κάπως ανακουφιστικό! Δεν θυμάμαι πριν πόσα χρόνια κάναμε μια κουβέντα με τον Γιάννη και του έλεγα «ρε συ, από τις μπάντες που έχουμε παίξει live μαζί, δεν υπάρχει καμία». Δημιουργεί μια μοναξιά αυτό το πράγμα. Όταν, όμως, βλέπεις πως περνώντας τα χρόνια υπάρχουν κάποιοι που συνεχίζουν και ανεβάζουν το επίπεδο, είναι πολύ ανακουφιστικό.

Επίσης, τώρα τελευταία, μιλώντας με ανθρώπους του εξωτερικού είναι ωραίο να σου λένε ότι βλέπουν πως στην Ελλάδα υπάρχει μια φοβερή progressive σκηνή και να σε ρωτάνε ποιες μπάντες πρέπει να ακούσουν. Είναι ωραίο αυτό... Έστω και σε ένα μικρό αριθμό ανθρώπων δημιουργείται η συνείδηση ότι εκεί αυτοί κάτι κάνουν... Έχει πολύ ενδιαφέρον αυτό.

«Κάποιο τραγούδι μπορεί να είναι πιο rock, άλλο μπορεί να είναι πιο heavy, σε κάποιο να βάλουμε παραδοσιακά στοιχεία, σε άλλο να βάλουμε γυναικεία φωνητικά. Για αυτό μου αρέσει κι αυτή η μπάντα στο τέλος. Γιατί έχει αυτή την άνεση…»

Χ.Κ.: Εγώ θέλω να επαναφέρω την κουβέντα στο επίπεδο της μουσικής και της εξέλιξης και να σταθώ σε μια κοινή αίσθηση που είχα όταν πρώτο-άκουσα τα δυο τελευταία άλμπουμ, το "Orvam" και το "Hegaiamas". Αμφότερα τα δυο άλμπουμ είχαν μια σύνθεση που όταν το άκουσα, σκέφτηκα ότι σηματοδοτεί το βήμα μπροστά για την μπάντα. Στο "Orvam" αυτό ήταν το "Entheogen" και τώρα ήταν το "Alltribe". Αρχικά, θέλω να ρωτήσω αν συμφωνείται μαζί μου. Επίσης, νιώθετε πως έχετε αυτή την ανάγκη - έστω και υποσυνείδητα - κάθε φορά να προσθέσετε ένα διαφορετικό χρώμα, ένα νέο στοιχείο που να δείχνει ότι η μπάντα πάει ένα βήμα μπροστά; 

R: Υποσυνείδητα δεν την έχουμε καθόλου, νομίζω ότι την έχουμε απόλυτα συνειδητά την ανάγκη αυτή. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε ούτε είμαστε rock stars, ούτε εξαρτάται η επιβίωσή μας από το αν θα βγάλουμε δίσκους και το πώς θα πάνε αυτοί οι δίσκοι και σε ένα επίπεδο αυτό είναι καλό. Άρα, η δικιά μου ανάγκη είναι να πάω παραπέρα ως άνθρωπος και ως μουσικός. Οπότε φυσικά υπάρχει...

Τώρα το αν το σηματοδοτεί το ένα κομμάτι ή το άλλο κομμάτι είναι σχετικό. Όπως είπα και πριν υπάρχει μια συνεχής επεξεργασία και αντίρροπες δυνάμεις που εξελίσσουν τα πράγματα. Πάντως το "Alltribe" είναι ωραίο κομμάτι... Μου αρέσει... (γέλια)

Χ.Κ.: Επιτρέψτε μου να το πάω μισό βήμα παραπέρα. Όταν κυκλοφόρησε το "Siamese God" θα χαρακτήριζα τους Need ως «μια heavy μπάντα, με prog στοιχεία». Από τη στιγμή που άκουσα το "Entheogen" και μετέπειτα το "Orvam" θεωρώ ότι το πρόθεμα "Prog" πέρασε μπροστά. Τώρα, βλέπω με το "Alltribe" να βάζω το rock πρόθεμα πιο ευκδιάκριτα έναντι του metal. Θα μπορούσε αυτό να αποτελεί και παράθυρο το ότι το επόμενο άλμπουμ θα ήταν progressive rock;

J: Για μένα εύκολα, τώρα για τον Τζαβάρα που είναι μεταλλάς δεν ξέρω... (γέλια)

R: Το επόμενο άλμπουμ των Need θα μπορούσε να είναι και ambient... Δεν ξέρω (γέλια). Θα μπορούσε να είναι rock, θα μπορούσε να είναι και κάτι άλλο... Θα δούμε. Φυσικά, θα μπορούσε...

J: Πάντως, όχι ότι έχει σχέση με το τελικό αποτέλεσμα, αλλά επηρεαζόμενος από πολλές μεγάλες μπάντες που ακούγαμε πιτσιρικάδες, όπως οι Metallica και οι Dream Theater και οι οποίοι είχαν working titles στα τραγούδια που έγραφαν στον εκάστοτε δίσκο, αυτό το τραγούδι, στις πολύ πρώτες ιδέες το είχα αποθηκεύσει ως "Faith No More song" για κάποιον λόγο. Και μόνο το ότι μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ ένα τραγούδι των Need ως Faith No More song, ήταν κάτι νέο...

Need

Χ.Κ.: Στα από εδώ και στο εξής τώρα. Ξέρουμε πως θα παίξετε με τους Fates Warning στην Αθήνα και λίγο αργότερα θα πάτε στις Η.Π.Α. για να περιοδεύσετε με τους Evergrey. Έχετε σκεφτεί τι περιμένετε από αυτή την περιοδεία ή είστε σε φάση «ας έρθει και βλέπουμε τι θα προκύψει»;

R: Ό,τι καλό να έρθει. Αυτό περιμένουμε. Από την άλλη, υπάρχει και η λογική πως αν μετά από αυτό διαλύσουμε, ε θα είναι ωραίο τελείωμα. Μόνο καλό είναι αυτό...

J: Μην λες τέτοια ρε... (γέλια)

R: Εγώ έτσι αντιμετωπίζω τη ζωή μου. Από τότε που το κάνω είναι καλύτερα τα πράγματα... (γέλια)

J: Ναι, αλλά τι σου έχω πει για τις συνεντεύξεις;

R: Να μην λέω την αλήθεια; (γέλια)

J: Πρακτικά, όπως το ProgPower άνοιξε μια πόρτα στην Αμερική κι αυτή η πόρτα τώρα ανοίγει λίγο παραπάνω με τους Evergrey, θα ήθελα μετά να ανοίξει μια άλλη πόρτα και να πάμε και με μια άλλη μπάντα ή να κάνουμε μια μεγαλύτερη περιοδεία ή να κάνουμε μια περιοδεία μόνοι μας κοκ... Σίγουρα το να είσαι στο δρόμο και να παίζεις τη μουσική, πόσο μάλλον όταν έχει διαδοθεί με έναν τρόπο - καθώς όσο περισσότερο περιοδεύεις τόσο περισσότερος κόσμος σε μαθαίνει - είναι ιδεατό σενάριο. Αυτό σίγουρα θα το θέλαμε. Αυτός είναι ο στόχος μεσοπρόθεσμα...

«Με τους Evergrey υπήρχε αυτή η αλληλο-εκτίμηση που μου θύμισε και λίγο old school καταστάσεις, όπου μια μεγάλη μπάντα έπαιρνε μια πιο μικρή παρέα στην περιοδεία γιατί γούσταρε τα μέλη και τη μουσική της και ήθελε να την βοηθήσει να μαθευτεί»

Ν.Κ.: Πώς αντιμετωπίσατε την πρόταση όταν έγινε; Την περιμένατε; Ήταν έκπληξη;

J: Δεν είναι ότι το περιμέναμε ακριβώς, αλλά υπάρχει η επαφή με έναν ατζέντη που έχουμε στην Αμερική από την προηγούμενη φορά που πήγαμε εκεί, ο οποίος κατά καιρούς μας έχει προτείνει πράγματα τα οποία δεν έχουν λειτουργήσει κυρίως λόγω timing. Αυτό ήρθε σε φοβερό timing για όλους μας και σαν περίοδος στην ζωή του καθενός, αλλά και με την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ. Οπότε, σε ένα βαθμό περιμέναμε ότι κάποια στιγμή θα έρθει μια πρόταση που θα μας κάτσει. 

Από εκεί και ύστερα, και λόγω παλιότερης προσωπικής επαφής με τον Tom Englund ξέραμε ότι γουστάρει την μπάντα. Στο πρόσφατο live στην Ελλάδα, στο Κύτταρο ξέρω από τους διοργανωτές ότι προσωπικά είχε ζητήσει να παίξουμε μαζί τους, οπότε ήρθε κι έδεσε όλο αυτό το πράγμα. Υπήρχε αυτή η αλληλο-εκτίμηση που μου θύμισε και λίγο old school καταστάσεις όπου μια μεγάλη μπάντα έπαιρνε μια πιο μικρή παρέα στην περιοδεία γιατί γούσταρε τα μέλη και τη μουσική της και ήθελε να την βοηθήσει να μαθευτεί. Δεν είναι ότι «οι τάδε βγαίνουν σε περιοδεία, αυτό κοστίζει τόσο, πάρτε όποιον δίνει τα λεφτά». Ήταν μια διαφορετική προσέγγιση που με έπεισε περισσότερο σαν ιδέα.

Χ.Κ.: Έχετε αρχίσει μήπως να δουλεύετε στο επόμενο άλμπουμ;

J: Ο Τζαβάρας πρέπει να έχει γράψει ήδη 5-6 άλμπουμ. Και τώρα βασικά, όσο μιλάμε...

R: Υπάρχει πολλή μουσική, ακατέργαστη. Όταν έχουμε τον χρόνο θα κάτσουμε να γράψουμε το επόμενο άλμπουμ. Πάντως, υπάρχει πολύ υλικό, αυτό είναι σίγουρο...

Χ.Κ.: Να υποθέσω ότι δεν θέλετε να κάνετε πάλι 3-4 χρόνια να το κυκλοφορήσετε...

R: Εγώ δεν θα ήθελα, αλλά...

J: Τα τρία χρόνια δεν είναι τόσο άσχημα, τα τέσσερα είναι. Άντε να κάνεις δυόμιση; Τα δυο μου φαίνονται λίγα.

Ν.Κ.: Για να κλείσουμε την κουβέντα πείτε μας τα άλμπουμ που ξεχωρίσατε το 2016...

R: Εμένα μου άρεσε πολύ το άλμπουμ των Gojira, το "Magma". Το θεωρώ το καλύτερό τους άλμπουμ με διαφορά. Επίσης, το άλμπουμ των Poem. Και το Mother Turtle μου άρεσε πολύ. Το Metallica άκουσα πολύ...

J: Ξέρω ότι θα ακουστεί κλισέ, αλλά εμένα μου άρεσε πολύ το Fates Warning. Το Evergrey μου άρεσε αν και ήταν ένα κλικ παρακάτω από το προηγούμενο που μου άρεσε αρκετά...

R: Κι εμένα μου άρεσε πολύ το προηγούμενο Evergrey...

J: Με αυτό που εντυπωσιάστηκα εγώ ήταν με το EP των Watchtower... Μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια...

R: Ω, ναι! Φοβερό!

J: Με το Gojira δεν πέθανα, καλό ήταν αλλά δεν τρελάθηκα...

Ν.Κ.: Θα συμφωνήσουμε σε αυτό, κι εγώ είμαι λίγο ντεμί, δεν ξετρελάθηκα...

J: Έχω και κάτι φίλους που παίζουν instrumental jazz και μου αρέσουν πάρα πολύ, τους Carrot Cake και το έχω ακούσει πάρα πολλές φορές το άλμπουμ τους...

R: Μιας και λέμε για τους φίλους μας να πω και εγώ για ένα άλμπουμ που δεν έχει κυκλοφορήσει, αλλά εγώ το έχω ακούσει. Το Mother Of Millions μου αρέσει πάρα πολύ...

J: Τώρα γιατί δίνεις spoiler;

X.K.: Έλα, καλό spoiler είναι...

J: Μπορεί να μην θέλουν να διαρρεύσει ότι είναι καλό... (γέλια)

R: Πάντως, είναι φανταστικό. Κι έχει κάνει παραγωγή ο Έκτορας και είναι wow!

Χ.Κ.: Προτελευταία ερώτηση από εμένα. Με ποια progressive μπάντα θα επιλέγατε να βγείτε σε περιοδεία αν μπορούσατε;

R: Που να υπάρχει;

Χ.Κ.: Ε, ναι...

J: Τζαβάρα, έχε υπόψη ότι το καλοκαίρι παίζουν σε φεστιβάλ οι Psychotic Waltz...

R: Αυτό ήθελα να πω ρε μαλάκα! Με τους Psychotic Waltz! Με όλες τις progressive μπάντες που μας αρέσουν... Με τους Dream Theater, τους Fates Warning, τους Psychotic Waltz, τους Queensryche... α, ξέχασα αυτοί δεν υπάρχουν.

J: Υπάρχουν ρε...

R: Εγώ θέλω τους Queensryche με τον Tate τους παλιούς...

Χ.Κ.: Μισό να ειδοποιήσουμε και τον Chris DeGarmo...

R: Καλά, όχι ότι θα είχα πρόβλημα και με τους τωρινούς, αλλά δεν είναι η φάση μου.

J: Γενικά, είναι ωραίο να περιοδεύεις με μπάντες που σου αρέσουν και να κάθεσαι μετά να τους βλέπεις να παίζουν. Κρατάς και το fanboyλίκι που είναι πολύ ωραίο...

Χ.Κ.: Και η τελευταία ερώτηση. Αν έπρεπε να μπείτε σήμερα και να κάνετε μια και μόνο διασκευή ποια θα ήταν αυτή;

J: Το "Flip A Coin" (σ.σ.: από Kelly Family)

R: Το "Space-Dye Vest" (σ.σ.: από Dream Theater)

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Hegaiamas: A Song For Freedom" από τον Νίκο Καταπίδη.

  • SHARE
  • TWEET