Boysetsfire, Fall Of Man, Day Oof @ Κύτταρο, 02/07/11

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 06/07/2011 @ 12:46
Παρθενική μου συναυλία τέτοιου είδους σε ελληνικό έδαφος και πράγματι ήμουν πολύ περίεργος για το τι θα έβλεπα, κυρίως από άποψη κόσμου. Η post-hardcore σκηνή έχει ελάχιστους εχγώριους οπαδούς, πράγμα που αποδείχτηκε από τον περιορισμένο αριθμό ατόμων που μαζεύτηκαν στο Κύτταρο, αλλά αυτοί οι ελάχιστοι είναι τουλάχιστον δεμένοι και πορωμένοι, καθώς συνέβαλαν στη διεξαγωγή ενός καταπληκτικού live.

Γύρω στις 22:00 ανέβηκε η πρώτη μπάντα της βραδιάς, Day Oof. Ομολογώ πως δεν ήμουν οικείος με το υλικό κανενός από τα δύο support σχήματα, αλλά οι εμφανίσεις τους μου απέδειξαν πως κακώς δεν είχα ασχοληθεί ως τώρα, καθώς μιλάμε για μία σκηνή η οποία συχνά περιθωριοποιείται από φάρες πιο μεταλλικές, και όντας σε μία αμιγώς μεταλλική χώρα, είναι ευχάριστο να βλέπεις μπάντες οι οποίες τολμούν να αναζητήσουν έναν ήχο πιο φρέσκο και να ακολουθούν το ρεύμα της εποχής. Οι Day Oof, λοιπόν, με ένα όμορφο αμάγαλμα pop punk αλλά και με κάποια post-hardcore ξεσπάσματα, κατάφεραν να ζεστάνουν αρκετά το κοινό που είχε έρθει σχετικά νωρίς να τους δει. Στη διαδικασία βοήθησε και ένας φίλος της μπάντας, ντυμένος κοτόπουλο, ο οποίος προσπαθούσε να ξεσηκώσει το κοινό. Μιλώντας για τη συγκεκριμένη σκηνή, καλό θα ήταν να αναφέρω πως, απ' ό,τι φαίνεται, μιλάμε για έναν κλειστό σχετικά κύκλο ανθρώπων, σα να ψιλογνωρίζονται όλοι με όλους. Αυτό μου έφερε εικόνες στο μυαλό από ιστορίες για bay-side punkηδες στις αρχές του ενενήντα και συγκινηθήκα λίγο, όντας χαζορομαντικός, αλλά ξεχάστηκα μετά γιατί ο κιθαρίστας προσπαθούσε να πει αστεία. Δε βαριέσαι. Ένα αρκετά δεμένο set, από μία αρκετά δεμένη μπάντα, που έδειξε πως τεχνικά ήταν ακριβώς όσο προσεγμένη έπρεπε να είναι, αναλογιζόμενος κανείς το είδους της μουσικής που αντιπροσωπεύει. Εντόπισα αρκετά πιασάρικα σημεία στα κομμάτια τους και γενικώς μιλάμε για μία αξιοπρεπέστατη εμφάνιση, ιδανική για πρόλογο της βραδιάς.

Σειρά στη σκηνή είχαν οι Fall Of Man. Ομολογουμένως, είχα ακούσει τα καλύτερα για τους κυρίους, και πράγματι δεν απογοήτευσαν καθόλου. Με ένα ευχάριστο post-hardcore, το οποίο σε αρκετές στιγμές έπαιρνε στροφές προς metalcore μεριά, τα παιδιά κατάφεραν να εντυπωσιάσουν με τη μουσική τους. Με στοιχεία που μου θύμιζαν έντονα πρώιμους Funeral For A Friend, χάρηκα που εντόπισα, έστω και αργά, άξιο αντιπρόσωπο του χώρου στην Ελλάδα. Κυρίαρχος επί σκηνής ήταν ο frontman της μπάντας, αλλά και τα υπόλοιπα μέλη είχαν σαφώς πολλά να προσφέρουν στο σύνολο. Ειδική  μνεία θα έπρεπε να γίνει και στον drummer τους, ο οποίος συνέβαλε και στα φωνητικά των κομματιών τους, κρατώντας και το μουσικό στοιχείο σε υψηλό επίπεδο. Το κοινό ανταποκρινόταν αρκετά, ακόμα και μέλη των Boysetsfire κούναγαν ρυθμικά το κεφάλι προς το τέλος του set, αφού χαλαροί έκοβαν βόλτες στον χώρο μέχρι να έρθει η σειρά τους να ανέβουν στη σκηνή. Ελάχιστα σημεία των κομματιών τους μου φανήκαν κάπως αταίριαστα, κυρίως κάποια breakdowns, τα οποία μου έδωσαν την εντύπωση πως υπήρχαν μόνο και μόνο για να υπάρχουν. Ίσως από την άλλη να φταίει που δεν τα μπορώ τα blastbeats έτσι κι αλλιώς.

Και η στιγμή που και οι εκατον πενήντα (!) που μαζεύτηκαν στο Κύτταρο περίμεναν ήρθε γύρω στις 23:30, με τους Boysetsfire να ανεβαίνουν στη σκηνή. Δεν ξέρω γενικώς αν έχει αντιληφθεί ο κόσμος τι κακός χαμός γίνεται με το συγκεκριμένο reunion tour, αλλά σε όλη την Ευρώπη πουλάει σαν τρελό και -έχοντας και ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ guest μαζί τους (βλ. Letlive)- έχουμε να κάνουμε με ένα από τα πιο hot (sic) ονόματα σε κλειστούς χώρους για το φετινό καλοκαίρι. Η βραδιά είχε μέλλον και οι φήμες που ακούγονταν για μακροσκελές setlist, που ξεπερνούσε τα είκοσι κομμάτια, αποδείχτηκαν αληθείς.



Μπαίνοντας δυναμικά με "Release The Dogs" και στα καπάκια "Eviction Article" έδειξαν πως δεν ήρθαν μονάχα για ένα πέρασμα από πιο μελό κομμάτια, αλλά για να γινεί χαμός από κάτω, και αυτό ακριβώς έγινε. Δεν είχε σημασία που ήμασταν λίγοι, από την αρχή δείξαμε τις προθέσεις μας, με ατελείωτο sing-a-long και κοπάνημα. Ο Nathan Gray, ειρωνικά, ήταν κάπως γκριζαρισμένος, ενώ ο Latshaw πιο γεμάτος από ποτέ, αλλά και πιο γαμάτος από ποτέ. Γενικώς, η μπάντα φαινόταν ότι ήταν σε μεγάλη φόρμα, ιδίως τα φωνητικά του Nathan, που σε στιγμές φαινόταν πως ούτε ο ίδιος πίστευε πως έβγαζε κάποιες νότες. "Walk Astray" και ξενερώσαμε λιγάκι, μιας και όλο το slow κομμάτι στην αρχή παίχτηκε, για ανεξήγητο λόγο, playback, με τη μπάντα να είναι στη σκηνή και να μας κοιτάει, δεν ήταν ακριβώς το συναίσθημα που περιμένα όταν θα άκουγα αυτό το κομμάτι, αλλα δε βαριέσαι, το ξέχασα με το που άκουστηκεμ έπειτα από λίγο, το "Empire" και τραγουδάγαμε αγκαλία με τους γύρω μου.

"White Wedding Dress" και είχαμε ανάψει όλοι για τα καλά, με τη μπάντα να είναι όσο ομιλητική χρειάζεται, χωρίς πολλά πολλά, αφήνοντας τη μουσική της να μιλάει γι' αυτήν. Ο Robert Ehrenband, μπασίστας του group, έδωσε το έναυσμα με το δικό του stage dive και από εκείνη τη στιγμή και έπειτα δεν είχαν σταματημό οι βουτιές. Λίγο επικίνδυνο σε φάσεις, ειδικά όταν επιχειρούσαν να βουτήξουν πολλοί μαζί και δεν υπήρχε πρακτικά αρκετός κόσμος να τους πιάσει όλους. Βλάκας και εκείνος που πήδηξε feet first, λες και είχε ανέβει σε τίποτα βράχια και έφαγε τελικώς τα μούτρα του, αφού χτύπησε και τον κακομοίρη μπροστά μου. Λίγη βέβαια σημασία είχαν αυτά, καθώς και η μπάντα και ο κόσμος περνούσαν καταπληκτικά, με μέλη του κοινού να ανεβαίνουν στη σκηνή, να τραγουδάνε με τον Nathan και μετά απλά να παραδίδονται στην αγκαλιά του κοινού.



Με όλους τους δίσκους της μπάντας να έχουν ξεχωριστούς ανταποκριτές στο setlist της συναυλίας και έχοντας κλείσει μία ώρα και κάτι πάνω στη σκηνή, ακούγονται οι πρώτες νότες του χιτακίου "Rookie". Εκεί ήταν η στιγμή που και ο τελευταίος στο Κύτταρο παρέδωσε τα όπλα και πήγε απλά μπροστά στη σκηνή. Όλοι μαζί φώναζαν τους στίχους πίσω στη μάπα της μπάντας και οι ίδιοι, ανταποδίδοντας μας τη φιλοφρόνηση, έκλεισαν το set τους με μία άριστη ερμηνεία του αγαπημένου τους κομματιού και ταπεινά αποχώρησαν από τη σκηνή.

Προς έκπληξή μου, πολλοί αποφάσισαν να φύγουν εκεινή την ώρα. Πρόκειται για απλή συναυλιακή άγνοια ή είχαν κάτι να προλάβουν, δεν ξέρω, αλλά τη στιγμή που ανέβηκαν για το encore, ο κόσμος ήταν αισθητά λιγότερος. "Falling Out Theme" και το αγαπημένο μου "Handful Of Redemption" αποτέλεσαν τον ιδανικότερο επίλογο της βραδιάς, με τη μπάντα να κατεβαίνει από τη σκηνή και να χαιρετάει όλους τους παρευρισκόμενους. Απλή τιμιότης.



Πιστεύω πως αξίζει ένα μπράβο στον διοργανωτή που έφερε τη μπάντα από τα μέρη μας, γνωρίζοντας το ρίσκο και πιθανόν πως η ανταπόκριση του κόσμου θα ήταν σχετικά λίγη, και συν τοις άλλοις μας είχε τυπώσει και αφίσες να πάρουμε κατά την έξοδο μας. Μάγκας και συγχαρητήρια. Τώρα το μόνο που έχουμε να δούμε είναι αν αυτό το μικρό reunion tour δεν ήταν απλά μιά «ξεπέτα», αλλά και κάτι που θα οδηγήσει τους Boysetsfire στο στούντιο. Μονάχα ο χρόνος θα το δείξει αυτό όμως.

Setlist:

1. Release The Dogs
2. Eviction Article
3. Cavity
4. Walk Astray
5. In Hope
6. Empire
7. Pure
8. 12 Step Hammer Program
9. Voice Over
10. White Wedding Dress
11. Cold Eyes
12. Pariah Under Glass
13. Requiem
14. The Misery Index
15. Final Communiqué
16. Force Majeure
17. My Life On A Knife Trade
18. After The Eulogy
19. Rookie
20. Falling Out Theme
21. Gandfull Of Redemption

Ιάσονας Τσιμπλάκος
  • SHARE
  • TWEET