«A Beginner's Guide»: Technical Death Metal

Αν και ξεκίνησε ως ακόμα μία μορφή ακραίας-επιθετικής metal μουσικής, τo death metal επέδειξε αξιοθαύμαστη στιλιστική ευελιξία - όπως εξάλλου σχεδόν κάθε άλλο extreme υποείδος -, καταφέρνοντας να ενσωματώσει στοιχεία από πολλά διαφορετικά είδη μουσικής μέσα στον συμπαγή, μεταλλικό του πυρήνα. Οι αυξημένες ταχύτητες του και το περίπλοκο riffing του φαίνεται πως άσκησαν ιδιαίτερη γοητεία σε μουσικούς που είδαν την πρόκληση στον συνδυασμό υψηλή τεχνική - υψηλή ακρότητα. Όσο κι αν κάποιοι το αποκαλούν ειρωνικά «έντεχνο death» (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι!), μπορούμε με βεβαιότητα και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, να παραδεχτούμε ότι το technical death διένυσε μια μακρά και καλλιτεχνικά επιτυχημένη διαδρομή, χωρίς το σημαινόμενο να αλλοιώσει το σημαίνον και χωρίς να θυσιάσει την αισθητική του πεμπτουσία.

Στις τάσεις που άρχισαν να διαμορφώνονται από τα τέλη της δεκαετίας του '80 κι εξελίσσονται ακόμα, μπορούμε να διακρίνουμε technical, progressive και avant garde διακλαδώσεις στο death metal. Κάποιες φορές οι διαφορές είναι δυσδιάκριτες και η επιλογή 15 δίσκων που χαρακτηρίζουν την πορεία του ιδιώματος ήταν πολύ δυσκολότερη από όσο ίσως γίνεται αντιληπτό. Αποφασίσαμε να αφήσουμε δύο μπάντες έξω από τον οδηγό γιατί η προσφορά και η επιρροή τους είναι τόσο ευρεία που δεν χωράνε εύκολα σε ειδολογικές κατηγοριοποιήσεις. Μπορούμε χονδρικά να πούμε ότι οι Death βρίσκονται πίσω από κάθε technical/progressive death μπάντα του πλανήτη και οι Nocturnus είναι οι πατέρες κάθε avant death πειραματισμού. Ο παρών οδηγός είναι πλήρης μόνο με την υποσημείωση ότι οι δισκογραφίες των δύο αυτών τεράστιων γκρουπ είναι υπέρ-απαραίτητες για την κατανόηση του ιδιώματος συνολικά.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο metal κόσμος σείεται για τα καλά με το ''Hidden History Of The Human Race'' των Blood Incantation – δίσκος που έχει τα φόντα να αποδειχτεί ένας από τους εμπορικότερους του ιδιώματος που εξετάζουμε - και το ‘’Death Atlas’’ των Cattle Decapitation. Ταυτόχρονα, το μέλλον δείχνει λαμπρό με μπάντες όπως οι Rivers Of Nihil, Horrendous, Chaos Motion, και Vitriol (με τον ίδιο των Karl Sanders να τους αποθεώνει ) κι όλα δείχνουν ότι το Technical Death Metal έχει ακόμα πολύ δυνατές προοπτικές. Αναγκαζόμενοι να αφήσουμε έξω από τον οδηγό μας μπάντες όπως Fleshgod Apocalypse, Fractal Universe, Revocation, Mithras, Decapitated, Cephalic Carnage, Archspire, Psycroptic, Dying Fetus, Fallujah, Allegaeon, ζήσαμε ξανά την αίσθηση του πόσο ευρύς και ποιοτικός είναι ο κατάλογος του ιδιώματος. Σας παροτρύνουμε θερμά να τσεκάρετε όλους τους παραπάνω.

Οι συντάκτες που ανέλαβαν την πρωτοβουλία για αυτόν τον οδηγό, αντάλλαζαν emails για ολόκληρες βδομάδες μέχρι να καταλήξουν στην ιδανική λίστα. Μετά από απειλές, παραινέσεις, ύβρεις, δωροδοκίες, τραμπουκισμούς και αλληλοκεράσματα, ο οδηγός μας είναι στη διάθεση σας. Ένας οδηγός που προσπάθησε να χωρέσει παρελθόν και παρόν, καταξιωμένα αλλά και πιο underground γκρουπ και όσες περισσότερες τάσεις του techdeath ήταν δυνατόν, αποσκοπώντας στη συγκρότηση μιας ουσιαστικής λίστας που ξεπερνάει τα προφανή.

Απολαύστε μαζί μας εξωγήινες οντότητες, χαοτικά riff, ντράμερ - χταπόδια και κήρυκες της αβύσσου! (Α.Κ)

Spotify Playlist

Atheist - Unquestionable Presence
(Active, 1991)

Ξεφεύγοντας από κάθε έννοια άγονης κατηγοριοποίησης, (θα έπρεπε να) αποτελεί αξίωμα πως τα πρώτα τρία ολοκληρωμένα δημιουργήματα των Atheist βρίσκονται υπεράνω κριτικής, ανάλυσης και, σίγουρα, ιδιωμάτων, με τη μόνη αποδεκτή, γνωστική απόφαση να είναι ο θαυμασμός τους ως έργα ανεκτίμητης καλλιτεχνικής αξίας. Όσο, δε, για το εδώ επιλεγμένο δεύτερο κατά σειρά αριστούργημα τους, φαντάζει αδιανόητο πως ανθρώπινος νους κατάφερε να εσωκλείσει σε κάτι περισσότερο από τριάντα λεπτά σχεδόν κάθε ιδίωμα του σκληρού ήχου, προσθέτοντας επιπλέον καίριες jazz πινελιές, με τέτοιον τρόπο που να ακούγονται όλα τόσο ταιριαστά και αλληλοσυμπληρούμενα μεταξύ τους. Δεν θα ήταν κλισέ να αναφερθεί πως το μουσικό σκέλος του δίσκου αποτελεί υλικό σεμιναριακού επιπέδου, με το ασύλληπτα δημιουργικό rhythm section των Tony Choy (μπάσο) και Steve Flynn (τύμπανα) να στέκεται ισοϋψές των κιθαριστικών θεμάτων των Kelly Shaefer και Rand Burkey, χαρίζοντας μας ένα έργο άφθαρτο από το χρόνο, το οποίο, φεύγοντας από τα χέρια των δημιουργών του, έχει πλέον την ολόδικη του, μοναδική υπόσταση. (Σ.Κ.)

Suffocation - Effigy Of The Forgotten
(Roadrunner, 1991)

Το ντεμπούτο των Suffocation από τη Νέα Υόρκη ίσως σήμερα μας ακούγεται περισσότερο ως κλασικό παρά ως τεχνικό death metal, λαμβάνοντας υπόψη την τεχνική ανάπτυξη που βίωσε το ιδίωμα τα επόμενα χρόνια. Αυτή όμως ακριβώς είναι και η ιδιαίτερη μαγεία του "Effigy Of The Forgotten": το γεγονός δηλαδή ότι αποτελεί ένα album-στυλοβάτη τόσο για το brutal death metal της αμερικανικής σχολής όσο και για το ευρύτερο techdeath. Έχοντας μεν τον πιο-κλασικό-και-από-τον-Beethoven signature ήχο του παραγωγού Scott Burns των Morrisound Studio, οι Suffocation είχαν ένα προσωπικό ηχητικό στίγμα, με χαμηλότατα κιθαριστικά κουρδίσματα και βαθιά growling φωνητικά από τον Frank Mullen. Ταυτόχρονα, τα πολύ απαιτητικά riffs και solo των Hobbs/Cerrito πάνω στο δαιμονισμένο drumming του Mike Smith, υποδεικνύουν ότι βρισκόμαστε σαφώς σε technical περιοχές. Τα εννιά μικρά έπη που συγκροτούν το album δεν συμβιβάζουν ούτε για ένα δευτερόλεπτο την ακρότητα τους για την προοδευτικότητα, αλλά μάλλον συνδυάζουν ιδανικά τους δυο αυτούς κόσμους. (Α.Κ)

Demilich - Nespithe
(Necropolis Records, 1993)

Ο μοναδικός δίσκος των Φινλανδών Demilich, είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση. Στην ιστορία του ακραίου ήχου, ο ακροατής-ερευνητής, θα βρει αρκετές φορές τον εαυτό του αντιμέτωπο με συγκροτήματα πολύ μικρού καταλόγου κυκλοφοριών. Αρκετοί «βαμμένοι» οπαδοί, υποστηρίζουν συχνά, πως τέτοια κρυμμένα διαμάντια είναι απαραίτητα για μια ενημερωμένη δισκοθήκη. Πριν όμως από 26 χρόνια, το "Nespithe", όταν κυκλοφόρησε, δεν ήταν προορισμένο να μείνει μια ακόμη θαμμένη κυκλοφορία. Στην καρδιά της άνθισης του death metal, χωρίς να προέρχονται από κάποια παραδοσιακή σκηνή, οι Φινλανδοί κυκλοφόρησαν έναν όχι μόνο εκπληκτικό δίσκο, αλλά και αρκετά πρωτοποριακό. Η τεχνική και οι απαράμιλλες συνθέσεις του "Nespithe", μπορεί ποτέ να μην εγκωμιάστηκαν όσο αυτές των Gorguts ας πούμε, αλλά πιθανώς να επηρέασαν ένα εξίσου τεράστιο μέρος του death metal πληθυσμού που ακολούθησε. Μεσαίες ταχύτητες, απόκοσμα φωνητικά, πληθώρα από τεχνικά σόλο ενώ από πίσω οι ρυθμικές συνθέτουν δαιδαλώδη riffs, εύηχο μπάσο, και μια αίσθηση πως ο δίσκος συνετέθη από εξωγήινους πλανάται στην ατμόσφαιρα. Το λεγόμενο avant-garde, που αναβίωσε τον ακραίο ήχο αυτήν τη δεκαετία, χρωστάει τα μέγιστα στους Demilich. Αν κάποιος αποφασίσει να επισκεφτεί ξανά αυτόν τον δίσκο, ένα είναι βέβαιο. Πως θα εντοπίσει πολλά γνώριμα riffs από πολλές δήθεν πρωτοποριακές μπάντες. Αυτή είναι η κληρονομιά τους και οφείλει πλέον να αναγνωριστεί δίπλα στους μύθους του ιδιώματος. (Α.Ζ.)

Pestilence - Spheres
(Roadrunner, 1993)

Αν και το "Consuming Impulse" είναι πιο σημαντικό για το death metal και το concept-ικό "Testimony Of The Ancients" το αγαπημένο του γράφοντα, το τέταρτο album των Ολλανδών Pestilence είναι πιο ταιριαστό για αυτόν τον οδηγό. Η αιτία είναι φυσικά το εντονότατο φλερτ που παρατηρείται στο υλικό του "Spheres" με την jazz/fusion και η εκτεταμένη χρήση των guitar synths από τους Mameli/Uterwijk, στοιχεία που συντελούν σε μια ιδιαίτερη κι έντονα περίτεχνη ατμόσφαιρα. Οι οπαδοί τους τότε τους αφόρισαν για αυτούς τους νεωτερισμούς και δεν συγχώρεσαν την εγκατάλειψη του death/thrash metal που τους χαρακτήριζε. Το "Spheres" περιέχει έξυπνη και γερά καταρτισμένη μουσική και είναι ασφαλές να ισχυριστούμε ότι είναι πιο σημαντικό λόγω στυλ και όχι λόγω τραγουδιών: παρά το γεγονός ότι οι συνθέσεις και τα παιξίματα δεν είναι σε επίπεδο Death/Atheist/Cynic, αν ακούσεις πίσω από την παραγωγή της εποχής, θα διαπιστώσεις ότι πρόκειται για ένα εντελώς σύγχρονο album, με τολμηρές ενορχηστρώσεις, fusion χαρακτήρα, σύνθετα μετρήματα, φοβερό μπάσο και μια τοσοδούλα core υποψία. (Α.Κ)

Cynic - Focus
(Roadrunner, 1993)

Ύστερα από μια σειρά από demo που τους είχαν προσδώσει τη φήμη μιας πολύ ελπιδοφόρας death metal μπάντας και αμέσως μετά τη συμμετοχή τους στο "Human" των Death -και την αντίστοιχη περιοδεία -, είχε έρθει η ώρα για τους Cynic των Paul Masvidal/Sean Reinert να παραδώσουν το, θρυλικό σήμερα, πρώτο τους full length. Στο παρόν, το "Focus" μπορεί να συγκαταλέγεται στα αρτιότερα metal ντεμπούτα που ακούστηκαν ποτέ, τότε όμως ήταν τρομερά δύσκολο να πλασαριστεί στη metal αγορά. Πράγματι, η μουσική των Cynic είναι πιο κοντά στο progressive metal παρά στο death metal, όπως εξάλλου αποδείχτηκε περίτρανα και στη συνέχεια, υπάρχει όμως μια μικρή λεπτομέρεια: η περίτεχνη μίξη του extreme metal με την jazz (αν και Atheist/Pestilence το είχαν κάνει νωρίτερα), σε συνδυασμό με το vocoder στη φωνή του Masvidal, κάνουν τον ήχο του "Focus" να μοιάζει με το ιερό δισκοπότηρο για κάθε techdeath/jazz/sci fi μπάντα που ακολούθησε έκτοτε. Με αδιανόητη τεχνική (ο Reinert με τον Sean Malone είναι άνετα στα 5 καλύτερα metal rhythm section ever), γνήσιο πειραματισμό, ρομποτικό - new age feeling και μια χούφτα κομματάρες, το "Focus" είναι ένα αριστούργημα του οποίου η μπογιά περνάει ακόμα. (Α.Κ)

Cryptopsy - Blasphemy Made Flesh
(Invasion, 1994)

Μια από τις πιο εμβληματικές μπάντες της Καναδικής extreme metal σκηνής, δίχως αμφιβολία, οι Cryptopsy, προήλθαν από τις στάχτες των Necrosis, μιας από τις πρώτες αμιγώς death metal μπάντες της βορειοαμερικανικής χώρας. Στο κτηνώδες ντεμπούτο τους, δε, τα πράγματα είναι λίγο - πολύ ξεκάθαρα από το "Arise"-meets-"Cause Of Death" εξώφυλλο του κιόλας, με τους βορβορώδεις λαρυγγισμούς του Lord Worm να φαντάζουν απόκοσμοι, την ίδια στιγμή που οι κιθάρες ξύνουν τις παρυφές της αβύσσου κατά το δοκούν στους ρυθμούς που ορίζουν τα - η αλήθεια σχετικά μπροστά στη μίξη - τύμπανα του Flo Mounier. Κρυφό «όπλο» που ενισχύει τα παραπάνω, το σχεδόν groovy μπάσο του (αλήθεια, που χάθηκε;) Martin Fergusson, γεγονός που ορίζει - συγχρόνως με τον πιο ωμό, early '90s ήχο του - το "Blasphemy Made Flesh" ως ένα ορόσημο του death metal ήχου, εξίσου σημαντικό με το άλμπουμ που το διαδέχθηκε ("None So Vile"). (Σ.Κ.)

Necrophagist - Onset Of Putrefaction
(Noise Solution, 1999)

Αν το - κατά πάσα πιθανότητα - κύκνειο άσμα του "Epitaph" αποτέλεσε το άλμπουμ που έμαθε ο πολύς κόσμος (sic) τους Necrophagist, με φυσιολογικό, full band line-up και σχεδόν catchy συνθέσεις, το "Onset Of Putrefaction" αποτελεί την πεμπτουσία του οράματος του Muhammed Suiçmez για το πάντρεμα της κλασικής μουσικής με το ακραία τεχνικό death metal. Άλλωστε, σε αυτό το δίσκο τα πάντα περνούν από τα χέρια του, από τις αδιανόητα τεχνικές κιθάρες και τους φωνητικούς βρυχηθμούς, μέχρι τον προγραμματισμό των drums, τους άρρωστους (ενδεικτικούς του ονόματος της μπάντας) στίχους και την παραγωγή (τα καθήκοντα του μπάσου - φαίνεται να - τα μοιράστηκε με τον Jochen Bittman), με το αποτέλεσμα να επιτυγχάνει το σκοπό του με ακρίβεια χειρουργικού νυστεριού. Περιγραφικά, αν ο Yngwie Malmsteen συνεργαζόταν με τους πρώιμους Carcass ή αν οι Spawn Of Possession είχαν νεοκλασικές ανησυχίες, ίσως κατατοπίζουν σχετικά με την αρτιστική παράνοια των Necrophagist, μιας μπάντας που ακόμη και οι άτυποι συνεχιστές της (βλέπε Obscura) δυσκολεύτηκαν να προσεγγίσουν την ιδιαιτερότητα της μουσικής τους ύπαρξης. (Σ.Κ)

Nile - Annihilation Of The Wicked
(Relapse, 2005)

Οι Nile πιθανότατα είναι το πλέον δημοφιλές όνομα και, σίγουρα, ένα από τα πρώτα που έρχονται στο μυαλό κάποιου μη σχετικού με το είδος όταν η συζήτηση αναφέρεται στα απαιτητικά, technical death metal χωράφια. Φυσικά, υπάρχει προφανής λόγος για αυτό, αφού οι Αμερικάνοι death metal κολοσσοί έχουν χτίσει, από την περίοδο των demo τους κιόλας, έναν μύθο που χρησιμοποιεί την Αιγυπτιακή (και όχι μόνο) μυθολογία προς όφελος του, τόσο στο στιχουργικό τομέα, όσο και στον μουσικό. Με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά να φθάνουν στην απόλυτη τους κορύφωση στο "Annihilation Of The Wicked", το πέμπτο άλμπουμ των Nile διεκδικεί με καλές πιθανότητες τον τίτλο του κορυφαίου τους άλμπουμ, αφού τα πάντα βρίσκονται στην τέλεια αναλογία σε εκείνο, με το επιπλέον πλεονέκτημα της προσθήκης του «χταποδιού» Γιώργου Κόλλια να ανεβάζει επίπεδο το ήδη απαιτητικό rhythm section. Με τραγούδια και όχι συνθέσεις επίδειξης της έτσι κι αλλιώς αδιαμφισβήτητης τχνικής τους κατάρτισης, lead κιθάρες που αποπνέουν την αρρώστια των δέκα πληγών του Φαραώ και ένα έμφυτο groove που κάνει πιο εύκολα προσβάσιμη τη μουσική των Αμερικάνων, το άλμπουμ αναδεικνύεται ως ένα must have του συγκεκριμένου ιδιώματος. (Σ.Κ.)

Origin - Antithesis
(Relapse, 2008)

Οι Origin από το Kansas των ΗΠΑ αποτελούν μία από τις πιο σημαντικές μπάντες σε ότι αφορά την μορφή που πήρε το techdeath μετά το 2000. Επιλέξαμε το τέταρτο album τους "Antithesis", όχι επειδή το θεωρούμε απαραίτητα καλύτερο από τους δύο προκατόχους του, αλλά επειδή αποτέλεσε ένα μικρό εμπορικό breakthrough για την μπάντα, εξασφαλίζοντας μια θέση ανάμεσα στα σημαντικότερα album της χρονιάς που κυκλοφόρησε. Αν κάτι χαρακτηρίζει τον ήχο των Origin είναι ο συνδυασμός εξαιρετικής δεξιοτεχνίας με ακατάπαυστο, αδιάκοπο extreme metal σφυροκόπημα. Οι υψηλές ταχύτητες και τα blastbeats δεν σταματούν σχεδόν ποτέ, ενώ τα arpeggios των Ryan και Turner διεκδικούν θέση στα γρηγορότερα που έχουν ηχογραφηθεί. Τα 42 λεπτά του "Antithesis" είναι πλήρη σε βιαιότητα μα κι εκρηκτικά παιξίματα, ανακαλύπτοντας μια μπάντα πιστή στο δόγμα "Faster - Better" , ενώ και η παραγωγή/marketing - σε γνήσια Relapse λογική - μοιάζει να κάνει το album να αφορά κόσμο και έξω από το extreme death, κλείνοντας το μάτι σε core, progressive και grind κοινό. Σε κάθε περίπτωση, ένα εκ των απαραίτητων σύγχρονων techdeath group που σπρώχνει τα πράγματα στα όρια τους. (Α.Κ)

Obscura - Cosmogenesis
(Relapse, 2009)

Ιδιαίτερη περίπτωση σχήματος οι Γερμανοί Obscura, με το πνευματικό δημιούργημα του Steffen Kummerer να ξεκινάει την πορεία του ως ένα ελπιδοφόρο technical/prog death metal σχήμα, προτού φθάσει με τα "Cosmogenesis" και "Omnivium" σε Necrophagist επίπεδα δημιουργικότητας (έχοντας στη σύνθεση του και δύο μέλη από την τελευταία ενσάρκωση των τελευταίων). Πιθανότατα, η προοδευτική ταμπέλα θα άρμοζε καλύτερα για να περιγράψει τη μουσική της μπάντας τόσο στο "Cosmogenesis", όσο και στα υπόλοιπα άλμπουμ της, καθώς η πολυμορφικότητα των συνθέσεων, η ποικιλία σε ρυθμούς και διαθέσεις και αυτή η διακριτική προσαρμοστικότητα σε διάφορα death metal υποϊδιώματα, από το prog death των Cynic στο σχεδόν μελωδικό death των Dark Tranquility, το νεοκλασικό φλερτ των Necrophagist και τις άτακτες, jazz διαθέσεις των Atheist, είναι αδύνατον να κατηγοριοποιηθεί επακριβώς. Συγχρόνως, όμως, αποτελεί και την επιτομή του υπέρ-τεχνικού, ακραίου σε σύλληψη και εκτέλεση death metal όσο κάθε άλλο παρουσιαζόμενο εδώ άλμπουμ, αν όχι περισσότερο. (Σ.Κ.)

Gorguts - Colored Sands
(Season Of Mist, 2013)

Λογικά, όταν κάποιος σκέφτεται τους Gorguts, θα του έρχεται στην μνήμη πρώτα το "Obscura". Ο τελευταίος τους ολοκληρωμένος δίσκος όμως επιλέγεται για το παρόν αφιέρωμα σε μια συμβολική, και όχι μόνο, κίνηση. Η έξαρση που βιώνει το ιδίωμα αυτήν την δεκαετία, καθώς και ο τρόπος που συχνά, απόνερα του καταφθάνουν και σε black metal ακτές, χρωστάνε πολλά και στον εν λόγω δίσκο. Για την ακρίβεια, το "Colored Sands" είναι ένα άκρως πετυχημένο παράδειγμα, του πως μια μπάντα, αφουγκράζεται την εποχή και την κληρονομιά της και επιστρέφει δριμύτερη να δείξει στους νέους πως συνθέτεται, σκεπτόμενο, φιλοσοφημένο (απλά ανατρέξτε στο concept), ακραίο και χαοτικό μα τόσο αρμονικό death metal. Στην πορεία της σύνθεσης, ο Lemay, βρίσκει άξιους συμπαραστάτες στους νέοπες avant rock Dysrhythmia, κάτι που σίγουρα του επέτρεψε να αναζωογονηθεί. Συχνά, η μουσική του "Colored Sands" μπορεί να θυμίζει Deathspell Omega στο απαίδευτο αυτί, η πραγματικότητα όμως είναι αρκετά πιο εύπεπτη. Τόσο με τον εν λόγω δίσκο, όσο και με το "Pleades Dust" EP, οι Καναδοί, κυκλοφόρησαν το, ίσως ποιοτικότερο death metal υλικό της δεκαετίας. Ο παρών δίσκος, διεκδικεί την θέση του στις υψηλότερες θέσεις κάθε μελλοντικού αφιερώματος, αψεγάδιαστος, μοναδικός, ανυπέρβλητος. Αν ακούσεις έναν death metal δίσκο αυτής της δεκαετίας, δεν γίνεται να είναι άλλος από το "Colored Sands". (A.Z.)

Artificial Brain - Labyrinth Constellation
(Profound Lore, 2014)

Με μόλις δύο άλμπουμ στην πλάτη τους, οι Νεοϋορκέζοι Artificial Brain είναι από εκείνες τις μπάντες που εξέλιξαν το extreme techdeath κατά την δεκαετία των '10s, κουβαλώντας το ταυτόχρονα στο κοντινό του μέλλον. Το ντεμπούτο τους "Labyrinth Constellation" έκανε αμέσως αίσθηση όταν κυκλοφόρησε και πολύ δικαιολογημένα: το παραδοσιακό brutal death (με τα πιο μπάσο δεν πάει γρυλίσματα του Will Smith) συναντάει το σύγχρονο κακόφωνο και δυσαρμονικό dissonant death metal και την σχεδόν progressive τεχνοτροπία. Στόχος είναι η επίτευξη μιας, αρκετά πρωτόγνωρης, δυστοπικής sci fi ατμόσφαιρας, η οποία είναι πολύ σύμφωνη με τα απαιτούμενα του μοντέρνου metal. Όλα παίζουν εδώ, black, core, post και ambient αναφορές, τρομερά ζεστό rhythm section κι εκπληκτικές κιθάρες από τους Gargiulo/Locastro - κιθάρες που έρπονται κι ελίσσονται σε αναζήτηση νέων ηχητικών κόσμων, χωρίς να φοβούνται να βουτούν και σε μια διεστραμμένη μελωδικότητα. Το "Infrared Horizon" του 2017 μου φαίνεται ισοδύναμο κι όλα συνηγορούν υπέρ της άποψης ότι οι Artificial Brain είναι μια μπάντα που δεν πρέπει να χάνεις από τα μάτια σου. (Α.Κ)

Ulcerate - Shrines Of Paralysis
(Relapse, 2016)

Oι Νεοζηλανδοί, είχαν ήδη από τις προηγούμενες δουλειές τους, συνταράξει τα ύδατα του extreme metal κόσμου. Η πόρτα που άνοιξε με τους Deathspell Omega, δεν έκλεινε ούτε με αίτηση, το avant garde extreme metal έγινε φετίχ και αυτοσκοπός, οι μιμητές αμέτρητοι. Οι οπαδοί, επίμονα, έρμαια των καιρών, αναζητούσαν τον διάδοχο, την επόμενη μπάντα που έμελλε να μπει στο πάνθεον. Όταν κυκλοφόρησε το "Shrines Of Paralysis", όσοι ήρθαν αντιμέτωποι μαζί του σώπασαν. Ο πηχτός ήχος, η σπηλαϊκή προσέγγιση, το blackened death metal, όλα, περνάνε μέσα από διαστροφικά καλούπια, κατασκευασμένα από εκπληκτικά τύμπανα και μια νέα προσέγγιση στο riffing. Η παράδοση των ηρώων της tech death σκηνής, βρίσκει ένα απύθμενο σκοτάδι, και ο τρόμος κάνει την εμφάνιση του, σύγχρονος, μαζικός αλλά και εκλεπτυσμένος. Όσο και αν οι πρώτες ακροάσεις κάνουν λόγο για ένα ηχητικό μαύρο μονόλιθο, η δίνη που θα παρασύρει τον ακροατή, θα του εκμυστηρευτεί με την μορφή ψιθύρων την λεπτοδουλειά και την αφοσίωση στην εντέλεια που διακατέχει την μπάντα. Αυτή η σύνθεση του "Extinguished Light" δε, που προκαλεί ανατριχίλες με κάθε ακρόαση, τρία χρόνια μετά, δύσκολα μπορεί να ξεπεραστεί… (Α.Ζ.)

Blood Incantation - Starspawn
(Dark Descent, 2016)

Disclaimer πριν ξεκινήσει η συγκεκριμένη παράγραφος. Ναι, το ''Hidden History Of The Human Race'' είναι πολύ σπουδαίος δίσκος. Το ντεμπούτο των Blood Incantation όμως επιλέχθηκε, στο νήμα, κυρίως λόγω της φύσης του αφιερώματος. Σε αντίθεση με τον διάδοχό του, το "Starspawn" είναι πιο τεχνικό παρά προοδευτικό. Εδώ, φαντάζομαι ήδη τις διαμαρτυρίες να φουντώνουν. Μα ξεκινάει με ένα δεκατριάλεπτο έπος ρε Αποστόλη. Ναι, αλλά, έχεις ακούσει συχνά δίσκους, ειδικά από ολόφρεσκιες μπάντες, που, σε 35 λεπτά, παραθέτουν τόσες νότες, αβίαστα, και μάλιστα χωρίς να το επιδιώκουν ως αυτοσκοπό, καθιστώντας έτσι τις συνθέσεις ευκολομνημόνευτες; Χωρίς να επιχειρούν την ίδια αισθητική προσέγγιση, οι Blood Incantation, αξιοποιούν τις ουσιαστικές διδαχές των Nile, δηλαδή την μνημονική in your face προσέγγιση, των Demilich δηλαδή τα solos, και φυσικά των τρισμέγιστων Morbid Angel και, ποιων άλλων, των Incantation. Το πιο ενδιαφέρον death metal ντεμπούτο της δεκαετίας, βρίσκει την θέση του στο αφιέρωμα όχι εξαιτίας κάποιας εμμονικής ανάγκης για ανάδειξη νέων ηρώων. Οι Blood Incantation, στις τέσσερις αυτές συνθέσεις, μεταδίδουν μια ωριμότητα και έναν αέρα που είναι αδιανόητο να συναντήσει κάποιος στις ορδές μπαντών που επιχειρήσανε να μετατρέψουν τις ικανότητες τους σε ηχητική επίθεση. (Α.Ζ.)

Pyrrhon - What Passes For Survival
(Willowtip Records, 2017)

Ο τρίτος δίσκος των Pyrrhon, διαφέρει από τους υπόλοιπους αυτού του αφιερώματος. Για την ακρίβεια, μερικοί ελιτιστές ίσως ισχυριστούν πως δεν είναι καν death metal. Η αλήθεια, είναι λίγο πιο μετριασμένη. Το κτηνώδες και απειλητικό "What Passes For Survival", δεν είναι μόνο death metal. Αντλώντας στοιχεία από το deathcore κυρίως από το mathcore, το συγκεκριμένο έργο τέχνης, ηχεί σαν την φαντασίωση ενός Δρ. Φρανκενστάιν που επιχειρεί να ενώσει τους Gorguts με τους The Dillinger Escape Plan. Τρομάξατε; Λογικό. Οι συνθέσεις δεν αστειεύονται πάντως. Εύηχο μπάσο, τυμπανιστικοί ρυθμοί που απαιτούν γνώσεις ανώτερων μαθηματικών για να τους υπολογίσεις, πολυσχιδή φωνητικά που σπάνια συναντώνται στο ιδίωμα και κιθάρες που γελοιοποιούν κάθε απόπειρα ταμπελοποίησης. Όσοι τους κατηγόρησαν για επιτηδευμένο χάος, τους συνίσταται να ακούσουν τον δίσκο καθημερινή ενώ γυρίζουν από την δουλειά τους. Οι δυσαρμονίες που επικαλούνται οι Pyrrhon, δεν είναι απλά ισοπεδωτικές, αλλά μάλιστα προκαλούν ένα διαφορετικό είδος τρόμου. Το "What Passes For Survival", τρομοκρατεί τον ακροατή. Όχι γιατί είναι πιο ακραίο από τους άλλους δίσκους του αφιερώματος, αλλά γιατί ανοίγει μια χαραμάδα στο τι θα μπορούσε να είναι το tech death, αν αυτό είχε μόνιμα ημικρανίες και διπολική διαταραχή. Ειδικά αν αποφάσιζε να ενσωματώσει και τόσο πολεμικό στίχο. (Α.Ζ.)