«A Buyer's Guide»: James
We're addicted to you! Οδηγός δισκογραφίας για τους φίλους μας από το Manchester!
Θα συνιστούσε ύβρις να πω ότι οι James είναι υποτιμημένοι στην Ελλάδα. Πρόκειται εξάλλου για ένα συγκρότημα που αγαπήθηκε όσο λίγα από το εγχώριο κοινό με τα τραγούδια τους να είναι ευρέως γνωστά και τις εμφανίσεις τους εδώ να αποτελούν εγγύηση.
Όμως, οι συνεχείς επισκέψεις τους νομίζω πως τους έχουν καταστήσει, στη συνείδηση μιας σημαντικής μερίδας κόσμου τουλάχιστον, ως ένα όχι και τόσο σπουδαίο συγκρότημα που απλά συνεχίζει να κάνει καριέρα στην Ελλάδα. Φυσικά, αυτό είναι κάτι που μάλλον δεν θα συνέβαινε αν ζούσαμε σε κάποια άλλη χώρα και βλέπαμε πιο συχνά και άλλα δημοφιλή ή αγαπημένα συγκροτήματα.
Όπως και να έχει, μπορεί ο χαρακτηρισμός «υποτιμημένοι» να μην απολύτως ακριβής, όμως είναι σίγουρο πως στη συνείδηση μιας μερίδας κόσμου οι James δεν έχουν πάρει την αναγνώριση που τους αξίζει. Βλέπετε πολλοί ξεχνάνε τις εκρηκτικές εμφανίσεις τους στο Haçienda, τις σχέσεις τους με τους Smiths και τον Tony Wilson, τις περιπέτειες τους τη δεκαετία του 1980, τη συνεργασία με τον τεράστιο Brian Eno που οδήγησε στην αναγνώριση τους στα 90s, την περιοδεία τους στις Η.Π.Α. με τον Neil Young και, κυρίως, το πόσους καλούς δίσκους έχουν παράγει στην καριέρα τους.
Εξάλλου, 37 χρόνια μετά τη δημιουργία τους, το συγκρότημα συνεχίζει να πειραματίζεται και να παράγει αξιόλογες δουλειές που δικαιολογούν πλήρως την ύπαρξη τους. Με αφορμή λοιπόν την επικείμενη εμφάνιση τους στο Release Athens Festival, σας παρουσιάζουμε έναν αναλυτικό οδηγό της δισκογραφίας του συγκροτήματος και σας προκαλούμε να αφήσετε στην άκρη τις προκαταλήψεις σας και να εστιάσετε στη μουσική τους. Είμαι βέβαιος πως δεν θα απογοητευτείτε.
Gold Mother
(Fontana, 1990)
Και μόνο αυτό το δίσκο να είχαν κυκλοφορήσει οι James θα ήταν αρκετός ώστε να τους τοποθετήσει ανάμεσα στα σημαντικότερα συγκροτήματα που βγήκαν τη δεκαετία του 1980 στη Μεγάλη Βρετανία. Γνήσιο προϊόν της εποχής του Madchester, το "Gold Mother" εμπεριέχει όλα τα στοιχεία που καθιστούν σπουδαίο ένα δίσκο και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχες κυκλοφορίες της περιόδου. Πολιτικός, χορευτικός, πειραματικός, στον τρίτο δίσκο των James συναντά κανείς μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψε ποτέ το συγκρότημα και δικαίως η κυκλοφορία αυτή τους εξασφάλισε την ευρεία αναγνώριση.
Laid
(Mercury, 1993)
Λίγο μετά τον τέταρτο δίσκο τους, οι James περιόδευσαν στις Η.Π.Α. με τον Neil Young δίνοντας μερικές ακουστικές συναυλίες. Αυτή η εμπειρία ανανέωσε το συγκρότημα το οποίο επέστρεψε στο Ηνωμένο Βασίλειο έτοιμο να ετοιμάσει την επόμενη δουλειά του. Η πολυπόθητη συνεργασία τους με τον Brian Eno είχε τελικά ως αποτέλεσμα την εμπορική επιτυχία τους και την αναγνώρισή τους στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Και όχι άδικα καθώς το "Laid" είναι ένας σπουδαίος δίσκος που εμπεριέχει μερικά από τα καλύτερα κομμάτια που έγραψε ποτέ το συγκρότημα. Και ναι, αν κάποια τραγούδια του σήμερα ακούγονται κάπως παρωχημένα σίγουρα δεν φταίνε οι James αλλά το γεγονός ότι 26 χρόνια μετά συνεχίζουν να παίζουν σχεδόν καθημερινά στα ελληνικά ραδιόφωνα. Ακόμη όμως και αυτό είναι ένα δείγμα του πόσο μεγάλη ήταν η επίδραση αυτού του δίσκου στην εναλλακτική μουσική της εποχής.
Seven
(Fontana, 1992)
Από τις πρώτες νότες του "Born Of Frustration" γίνεται σαφές πως το συγκρότημα, μετά την επιτυχία του "Gold Mother", δεν επαναπαύεται στις δάφνες του αλλά συνεχίζει να ψάχνει τον ήχο του. Το "Seven", αν και θάφτηκε όταν κυκλοφόρησε, στην ουσία αποτελεί την κυκλοφορία που βοήθησε τους James να βρουν καλύτερα την ταυτότητα τους εστιάζοντας στα δυνατά τους σημεία. Σε αυτό εμπεριέχονται μερικά από τα καλύτερα και πιο διάσημα τραγούδια που έγραψαν ποτέ και, δικαίως, αποτελεί πλέον ένα από τα πιο αγαπημένα άλμπουμ των ακροατών του συγκροτήματος. Εξάλλου, ο Tim Booth έχει δώσει την απάντηση στους επικριτές του δίσκου από το 1993 όταν είχε δηλώσει στο Q πως "I stand by Seven. It’s a good record. And if people have a problem with that they can fuck off". Τόσο απλά.
Pleased To Meet You
(Mercury, 2001)
Όταν κυκλοφόρησε το "Pleased To Meet You" δεν ήταν λίγοι αυτοί που απογοητεύτηκαν κάτι που προκύπτει και από την εμπορική αποτυχία του δίσκου. Στην πραγματικότητα όμως, το ένατο άλμπουμ του συγκροτήματος αποτελεί ένα πραγματικό αριστούργημα και κατά τη γνώμη μου το καλλιτεχνικό ζενίθ των James. Τραγούδια που ξεφεύγουν από τη φόρμα που μας είχαν συνηθίσει, ευφυείς ηλεκτρονικοί πειραματισμοί, αριστουργηματικές ερμηνείες από τον Tim Booth και όλα αυτά μέσα από την εκπληκτική παραγωγή του Brian Eno συντελούν σε ένα και μόνο συμπέρασμα. Είναι έγκλημα το "Pleased To Meet You" να θεωρείται οτιδήποτε λιγότερο από αριστούργημα. Και ναι, το "Getting Away with It (All Messed Up)" είναι ο λιγότερο σημαντικός λόγος για αυτό.
Whiplash
(Mercury, 1997)
Από τους δίσκους που κυκλοφόρησαν οι James τη δεκαετία του 1990 πρέπει να ομολογήσω πως το Whiplash είναι το λιγότερο αγαπημένο μου. Και αυτό έγκειται στο γεγονός ότι αποτελεί μάλλον τον πιο “ασφαλή” δίσκο του συγκροτήματος. Από την άλλη όμως είναι αδύνατο να μην αποδεχτεί κανείς ότι σε αυτό συναντά κανείς μερικά από τα πιο εμπορικά τραγούδια που έγραψαν ποτέ. Προφανώς από αυτά ξεχωρίζουν το "Tomorrow" και το "Waltzing Along" όμως το “Whiplash” έχει και αρκετές άλλες δυνατές στιγμές ενώ δεν λείπουν και κάποιοι πρώιμοι πειραματισμοί. Ένας ίσως μεταβατικός δίσκος που όμως τα θετικά του είναι σίγουρα περισσότερα από τα όποια αρνητικά εντοπίζει κανείς.
Millionaires
(Mercury, 1999)
Ναι, όταν το περιοδικό Q έγραφε το 1999 ότι το "Millionaires" είναι για τη δεκαετία του 1990 δίσκος αντίστοιχης αξίας με το "Parklife", το "OK Computer" και το "(What's the Story) Morning Glory?" μπορεί και να υπερέβαλε λίγο αλλά ίσως όχι τόσο όσο πιστεύουν μερικοί. Μετά το "Whiplash", οι James μπορεί να μην κάνουν στροφή 180 μοιρών όμως αλλάζουν αρκετά το ύφος τους, πειραματίζονται με τον ηλεκτρονικό ήχο και μας παραδίδουν ένα δίσκο που σε ένα δίκαιο κόσμο θα είχε πάρει πολλή μεγαλύτερη αναγνώριση από αυτή που πήρε. Τα εξαιρετικά κομμάτια του άλμπουμ σε συνδυασμό με τη σπουδαία παραγωγή, δια χειρός Brian Eno, καθιστούν το "Millionaires" ένα διαμαντάκι των late '90s, μιας εποχής που η εναλλακτική rock ήταν πραγματικά εναλλακτική πριν η επέλαση των White Stripes οδηγήσει τελικά στην επιστροφή σε basic κιθαριστικές φόρμες.
Hey Ma
(Mercury, 2008)
Όταν πριν δώδεκα χρόνια έγινε γνωστή η επανασύνδεση του συγκροτήματος, όλοι ήταν πραγματικά χαρούμενοι. Κανείς δεν γκρίνιαξε, ούτε θεώρησε πως αυτή ήταν μια «αρπαχτή», κάτι που συνειδητοποιήσαμε και από κοντά στη συναυλία που έδωσαν εκείνη τη χρονιά στην Αθήνα στα πλαίσια του Fly Beyond Festival. Και η φράση του Tim Booth "Τhis is not a reunion of James, this is a rebirth" βγήκε απολύτως αληθινή λίγο αργότερα με την κυκλοφορία του "Hey Ma". Αν και προσωπικά πάντα το θεωρούσα κάπως σαν πισωγύρισμα, λόγω της έλλειψης των πειραματισμών που είχε εισάγει το συγκρότημα πριν διαλυθεί το 2001, η αλήθεια είναι πως ο δέκατος δίσκος του συγκροτήματος είναι πάρα πολύ καλός. Με οσμή κλασσικού κι έχοντας κερδίσει απολύτως το στοίχημα του χρόνου, το "Hey Ma" διεκδικεί λοιπόν και κατακτά με ευκολία μια θέση στις απαραίτητές κυκλοφορίες του συγκροτήματος.
Stutter
(Blanco y Negro, 1986)
Το ντεμπούτο του συγκροτήματος δεν μοιάζει με κανέναν από τους δίσκους που κυκλοφόρησαν στη συνέχεια. Tο μείγμα μανιασμένης βρετανικής folk και κιθαριστικής pop του πρώτου τους δίσκου κατάφερε να τους εξασφαλίσει μια πρώτη αναγνώριση αλλά σε καμία περίπτωση δεν πήγε καλά εμπορικά. Από τα πρώτα τους βήματα, οι James αποδεικνύουν πως μπορούν να γράφουν τραγούδια που αντέχουν στο χρόνο (το "Johnny Yen" είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα) ενώ, παράλληλα, δείχνουν πως αποτελούν μια ξεχωριστή φωνή μέσα στη βρετανική εναλλακτική μουσική. Το “Stutter” σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί την κορυφαία δουλειά του συγκροτήματος αλλά είναι ένας δίσκος που, αν δεν τον έχετε ακούσει ποτέ, σίγουρα αξίζει την προσοχής σας.
The Morning After
(Mercury, 2010)
Μετά το "Hey Ma", οι James αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν δύο mini albums. Έτσι την Άνοιξη του 2010 βγήκε το "The Night Before" και, λίγους μήνες μετά, το "The Morning After". Και αν και το πρώτο δεν κατάφερε να με ενθουσιάσει, το δεύτερο ήταν αυτό που, στα δικά μου τουλάχιστον τεφτέρια, αποτελεί τη χειρότερη στιγμή του συγκροτήματος. Η μεγάλη πλειοψηφία των κομματιών είναι άνευρα, φλύαρα κι επαναλαμβανόμενα ενώ αν το εξαφανίζαμε παντελώς από τη δισκογραφία του συγκροτήματος, αμφιβάλλω αν όντως θα το πρόσεχε κανείς, πόσο μάλλον να του έλειπε. Αν και δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα με καμία από τις επόμενες τρεις δουλειές τους, σίγουρα όλες είναι ανώτερες από το "The Morning After".
Getting Away With It... Live
(Sanctuary Records, 2001)
Αδιαμφισβήτητα το απόλυτο live album του συγκροτήματος. 22 τραγούδια από το σύνολο της καριέρας τους ηχογραφημένα στο Manchester λίγο πριν διαλυθούν το 2001. Όλα τα μέλη είναι σε εξαιρετική φόρμα ενώ ο Tim Booth δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας. Απολαυστικό από την αρχή μέχρι το τέλος, το "Getting Away With It... Live" είναι σίγουρα η ιδανική εισαγωγή για κάποιον προκειμένου να πάρει μια πρώτη γεύση του τι σημαίνει James.
A Compilation
1. "Johnny Yen" (Stutter)
2. "What For" (Strip-Mine)
3. "Come Home" (Gold Mother)
4. "Lose Control" (Gold Mother)
5. "Sit Down" (Gold Mother)
6. "Born of Frustration" (Seven)
7. "Out to Get You" (Laid)
8. "Laid" (Laid)
9. "Jam J" (Wah Wah)
10. "Tomorrow" (Whiplash)
11. "Waltzing Along" (Whiplash)
12. "Crash" (Millionaires)
13. "I Know What I'm Here For" (Millionaires)
14. "English Beefcake" (Pleased To Meet You)
15. "Waterfall" – 5:10 (Hey Ma)
16. "Dr Hellier" – 4:46 (The Night Before)
17. "Got the Shakes" (The Morning After)
18. "Frozen Britain" (La Petite Mort)
19. "Catapult" (Girl At The End Of The World)
20. "What's It All About" (Living in Extraordinary Times)
