Ulcerate

Το technical death metal, η αλήθεια είναι, ότι είναι ένα είδος δύσκολο. Όχι ότι από μόνη της η death είναι δεν ένα δύσκολο είδος, αλλά όταν αυτή εκφράζεται μέσω περίεργων και πολύπλοκων συνθέσεων αρχίζει και βαραίνει πολύ το πράγμα. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό, το πρόβλημα εμφανίζεται όταν μία μπάντα αναλώνεται πολύ στην τεχνικότητα με αποτέλεσμα το τελικό προϊόν να είναι άκαμπτο, ξερό πράγμα χωρίς καμία εκφραστικότητα. Οι Ulcerate, όμως, δεν ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία, αποτελώντας ένα από αυτά τα συγκροτήματα που ξέρουν πολύ καλά τη δουλειά τους ώστε με άνεση να βγάζουν την αρμονία μέσα από το χάος της μουσικής τους.

Με την εμπειρία τεσσάρων εκπληκτικών δίσκων, οι Νεοζηλανδοί κυκλοφορούν τον πέμπτο τους φέτος, "Shrines Of Paralysis", βάζοντας ένα νέο ορόσημο στην πορεία τους. Σταθεροί στον μαινόμενο, καταιγιστικό ήχο που έχουν καθόλη τη δισκογραφία τους, συνεχίζουν παρόμοια και στον τελευταίο τους δίσκο. Θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ένα κράμα της σκοτεινής δυσαρμονίας των Deathspell Omega και των πολύπλοκων συνθέσεων και τεχνικότητας των Gorguts.

Είναι εμφανής η δυνατότητα τους να πλέκουν δαιδαλώδεις συνθέσεις, με τις «παράφωνες» κιθάρες να δημιουργούν μια χαώδη αίσθηση, αλλά παρ’ όλα αυτά σχετικά ευκολοχώνευτη, χάρη στις σωστές εναλλαγές ρυθμών. Γίνεται εξαιρετικά καλή δουλειά στις αλλαγές τέμπο, με τους Ulcerate, αφού καταπλακώσουν τον ακροατή με το βαρύ και διεστραμμένο ήχο τους, να του δίνουν τη δυνατότητα να πάρει μια ανάσα και να επεξεργαστεί τον αρμονικό ορυμαγδό που προηγήθηκε, ώστε να βγει τελικά μία καθαρτική αίσθηση αρμονίας "ordo ab chao".

Ο δίσκος δίνει την αίσθηση του μονολιθικού, χάρη στο βάρος και τον σκληρό ήχο της κιθάρας σε συνδυασμό με τα blast beats και τα μονότονα φωνητικά, αλλά από την άλλη οι λεπτομέρειες στα ντραμς τον κάνουν να ρέει. Τα ντραμς, σε έναν μεγάλο βαθμό είναι και αυτά που κλέβουν την παράσταση, με τον Jamie Saint Merat, όπως πάντα, να κατευθύνει άψογα τις αλλαγές στον ρυθμό και να υπογραμμίζει τις διαστροφές της κιθάρας.

Το "Shrines Of Paralysis" είναι απίστευτα δεμένος δίσκος, που ακούγεται μονορούφι και το να ξεχωρίσεις οποιοδήποτε κομμάτι τον αδικεί, καθώς είναι σύνολο μίας ολοκληρωμένης εμπειρίας. Παρ’ όλα αυτά, οι πιο δυνατές στιγμές, αν έπρεπε κάποιος να τις ξεχωρίσει, έχουν τα ονόματα "There Are No Saviours" και "Shrines Of Paralysis" με τις διαρκείς εναλλαγές στον ρυθμό και τα υπέροχα ντραμς, και "Chasm Of Fire" με την κλιμάκωση που ξεκινά με doom, αργό ρυθμό και ανεβάζει σταδιακά την ένταση καταλήγοντας σε ένα διαολεμένο πανδαιμόνιο.

Το "Shrines Of Paralysis" είναι ένας εκπληκτικός δίσκος, είναι από αυτούς που ανεβάζουν το βιοτικό σου επίπεδο για λίγο μέσα στη μέρα και στανταράκι στα αγαπημένα για το 2016. Μόλις ξεκινήσεις να αντιλαμβάνεσαι την παράνοια που τον χαρακτηρίζει, βυθίζεσαι μέσα σε αυτήν και δεν θέλεις να σηκώσεις κεφάλι μέχρι να περάσει η μία ώρα του δίσκου. Βυθιστείτε ελεύθερα.