Gorguts

Οι Gorguts πριν τρία χρόνια, μετά από διάλειμμα δώδεκα χρόνων, έβγαλαν σε κυκλοφορία το "Colored Sands", δίνοντας ένα εξαιρετικό άλμπουμ στην death metal σκηνή. Γενικώς, καλοί δίσκοι μέσα σε ένα έτος βγαίνουν πολλοί, αλλά αυτοί που έχουν κάτι τόσο δυνατό να πουν, ώστε να αποτελέσουν σημείο αναφοράς για το είδος, δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Φέτος παρουσιάζουν τη νέα τους δουλειά το "Pleiades' Dust", με την πρόκληση να προσφέρουν κάτι αντάξιο του παρελθόντος τους και όχι απλά τα καταφέρνουν, αλλά ίσως προσφέρουν και κάτι ακόμα πιο ώριμο.

Το "Pleiades' Dust" είναι, βασικά, ένα concept άλμπουμ περί της μισής ώρας αποτελούμενο από μόνο ένα κομμάτι. Τριάντα λεπτά είναι πολλά η αλήθεια είναι και επικίνδυνα μεγάλος χρόνος. Πάντα κρατούσα μια διστακτική στάση απέναντι στα μεγάλα κομμάτια, γιατί μονίμως υπάρχει ο κίνδυνος ότι η σύνθεση δεν θα μπορεί να διατηρήσει υψηλό επίπεδο σε όλη τη διάρκεια, ότι κάπου θα κάνει κοιλιά και θα καταρρεύσει η ατμόσφαιρα. Παρ' όλα αυτά, η σύσταση του δίσκου είναι τόσο σφιχτή και δεμένη που δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος. Πρακτικά, αποτελείται από επιμέρους τμήματα, που εύκολα διαχωρίζονται με βάση τις αλλαγές στον ήχο, αλλά είναι τόσο καλή η συνοχή και το δέσιμο μεταξύ τους που δεν ξενίζει η σύνδεσή τους σε ένα ενιαίο κομμάτι.

Το χαρακτηριστικό του δίσκου είναι η διάχυτη δημιουργικότητα, με κάθε όργανο να είναι ελεύθερο να κινηθεί στο δικό του χώρο, δοκιμάζοντας έντονους πειραματισμούς. Το κομμάτι είναι πλούσιο σε ήχους και σε πολυποίκιλα, ιδιαίτερα riff, έξω από τις συνηθισμένες νόρμες, με τις συνθέσεις να γίνονται ανά φάσεις τόσο πολύπλοκες με αποτέλεσμα μία σκοτεινή έλλειψη αρμονίας με διαολεμένους ήχους και ανά φάσεις να αφήνει ατμοσφαιρικές στιγμές ηρεμίας, που προετοιμάζουν για την επόμενη καταιγιστική στιγμή. Όλες αυτές οι κλιμακώσεις δίνουν στον ακροατή τη δυνατότητα να βυθιστεί μέσα στον δίσκο και να απολαύσει αυτήν την πολυεπίπεδη, σκοτεινή εμπειρία. Το όλο αποτέλεσμα δένεται με την πολύ καλή παραγωγή που έχει φροντίσει να δέσει με τόσο φυσικό τρόπο τα επιμέρους τμήματα του δίσκου.

Αυτό που εντυπωσιάζει είναι η επιθετικότητα του δίσκου, όχι μέσω του συνηθισμένου «blast beat μέχρι να τρυπήσουν τα αυτιά σου», αλλά με τη διαστροφή που αυτά τα riff κουβαλάνε. Η πολυρυθμία της jazz ενώνεται με το technical death metal καθιστώντας τον δίσκο, σίγουρα όχι τον πιο εύκολα προσιτό. Απαιτεί να αφιερώσεις χρόνο για να εκτιμήσεις και να αφουγκραστείς αυτά που έχει να δώσει, αλλά αποτελεί, ίσως, μία από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές της death metal σκηνής το τελευταίο διάστημα.