«A Buyer's Guide»: Tygers Of Pan Tang

The Wreck - Age
(Music For Nations, 1985)

Περνώντας στην ενδιάμεση, μετά-Weir περίοδο των Tygers Of Pan Tang, όπως εκείνη συνέβη στα μέσα των '80s και την επαναδραστηριοποίηση του ονόματος της μπάντας (δίχως όμως τον Robb Weir) από τον John Deverill, το "The Wreck - Age" κρίνεται πλέον πολύ λιγότερο αυστηρά απ’ ότι τότε. Σίγουρα, το ύφος της μουσικής έχει απομακρυνθεί από το NWOBHM, στρεφόμενο σε πολύ πιο pop λογικές και δομές, μα, σε τελική ανάλυση (και ξεπερνώντας το πρώτο σοκ της έντονης αλλαγής σε πρόσωπα και καταστάσεις), το άλμπουμ ακούγεται ευχάριστα και αντιπροσωπεύει ακριβώς το πνεύμα της εποχής που κυκλοφόρησε. Συγκριτικά, δε, με το άλμπουμ που το ακολούθησε (βλέπε παρακάτω), το πέμπτο άλμπουμ των Τίγρεων φαντάζει ως μια σχεδόν επιτυχημένη καλλιτεχνική στροφή, που, βέβαια, «στράβωσε» γρήγορα και δεν βρήκε την ανταπόκριση που ίσως αναμενόταν από το σχήμα.

Animal Instinct
(Livewire, 2008)

Μπορεί η επιστροφή της μπάντας στη δισκογραφία (με το παρακάτω παρουσιαζόμενο "Mystical" άλμπουμ) να υπήρξε αξιοπρεπέστατη, μα η πραγματική επιστροφή της συντελέστηκε με το "Animal Instinct" και την είσοδο του Jacobo Meille στο σχήμα. Ο Ιταλός τραγουδιστής υπήρξε ακριβώς αυτό που χρειαζόταν η μπάντα για να αναγεννηθεί, έχοντας την ενέργεια, τη διάθεση, αλλά κυρίως τις φωνητικές αρετές για να ταιριάξει απόλυτα σε αυτό το σύγχρονης κοπής αλλά παλαιομοδίτικο hard & heavy υβρίδιο που όριζε την (συνεχιζόμενη μέχρι και τις μέρες μας) επιστροφή στις ρίζες (κι έπειτα από το αρκετά πειραματικό για τα δεδομένα της "Noises From The Cathouse"). Όσο για το άλμπουμ καθεαυτό, οριοθετεί τη δημιουργική περίοδο της μπάντας που, έπειτα από τα τρία πρώτα άλμπουμ της, οφείλει κάποιος να ακούσει, ισορροπώντας με άνεση μεταξύ του πιο μελωδικού και του πιο heavy ήχου.

Tygers Of Pan Tang
(Mighty Music, 2016)

Συνήθως, τα ομότιτλα άλμπουμ μιας μπάντας που κυκλοφορούν αρκετά χρόνια έπειτα από το ντεμπούτο της, υποδηλώνουν την πρόθεση της για μια νέα αρχή. Δεν είμαι σίγουρος, ωστόσο, αν μπορεί να ειπωθεί κάτι ανάλογο για το προ τριετίας ομότιτλο άλμπουμ των Tygers Of Pan Tang, καθώς η φάση στην οποία βρισκόταν το σχήμα δεν υποδείκνυε την ανάγκη για κάποιο restart, αλλά την συνέχιση του σερί δυνατών δίσκων, στα πρότυπα των "Animal Instinct" και "Ambush" που είχαν προηγηθεί. Βέβαια, ο ερχομός του Micky Crystal - και το παίξιμο του που έφερνε κάτι από John Sykes στην προσέγγιση του - μπορεί να δικαιολογήσει την ενθουσιώδη επαναπροσέγγιση στα όσα το σχήμα πρεσβεύει, όπως επίσης και το πραγματικά δυνατό υλικό που ο ένατος δίσκος του είχε να μας χαρίσει. Hard & heavy συνθέσεις old school λογικής αλλά με σύγχρονο ήχο που ενισχύει τα προτερήματα τους, λιγοστά fillers και μια up to date ικανότητα στην παραγωγή ανθεμικών ρεφρέν, τοποθετούν το εν λόγω άλμπουμ ανάμεσα στις καλύτερε προσπάθειες που η πρόσφατη δισκογραφική δραστηριότητα των παλιοσειρών του NWOBHM έχει να προσφέρει.