Tygers Of Pan Tang: «Τα καλύτερα είναι μπροστά μας»

 Μπορεί η συλλογή που θα κυκλοφορήσουν σε λίγες μέρες να μην έχει να προσφέρει κάτι ουσιαστικό ή καινούργιο, οι Tygers Of Pan Tang, όμως, δεν χρειάζονται περαιτέρω συστάσεις, αποτελώντας ένα από τα πλέον σημαντικά ονόματα του NWOBHM κινήματος. Έτσι, επικοινωνήσαμε με τον Robb Weir, τον ιδρυτή και μοναδικό εναπομείναν μέλος από τα πρώτα, κλασικά χρόνια της μπάντας, για μια κουβέντα που βούτηξε στο θρυλικό παρελθόν τους, την ίδια στιγμή που έβγαλε αρκετά νεότερα για το μέλλον τους.

Η συλλογή που θα κυκλοφορήσετε σε λίγες μέρες, μας δίνει την ευκαιρία για μια κουβέντα, η οποία θα ήθελα να έχει τη μορφή μιας ιστορικής αναδρομής στα πεπραγμένα σας. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με τα πρώτα χρόνια της μπάντας και, συγκεκριμένα, από την περίοδο πριν και μετά το εμβληματικό ντεμπούτο σας, το "Wild Cat". Τί μπορείς να θυμηθείς από εκείνα τα χρόνια;

Καταρχάς, σε ευχαριστώ πολύ για τις ερωτήσεις σου. Ξεκίνησα να παίζω κιθάρα γύρω στα δώδεκα μου χρόνια, ακούγοντας το "Dog Of Two Heads" των Status Quo, το 1971. Θεέ μου, αυτό με κάνει να νιώθω γέρος! Όπως και να 'χει, έφτιαξα την πρώτη μου μπάντα, τους Trick, το 1976 και αυτό με οδήγησε στο να δημιουργήσω τους Tygers στα τέλη του 1977. Τα πρώτα 25 shows μας, τα δώσαμε με έναν τραγουδιστή που λεγόταν Mark Butcher, ο οποίος έφυγε για να ενταχθεί σε μια cover band, λέγοντας, μάλιστα, πως δεν πρόκειται να καταφέρουμε τίποτα! Αμέσως μετά, ο Jess Cox τον αντικατέστησε και η τύχη μας χαμογέλασε, αφού ένας τοπικός ιδιοκτήτης ενός studio ηχογραφήσεων μας πρότεινε να κόψουμε το πρώτο μας single στο studio του, το επονομαζόμενο Impulse Recording Studios. Το πρώτο μας single, το "Don’t Touch Me There" κυκλοφόρησε από τη Neat Records στις αρχές του 1979. Στο τέλος της χρονιάς εκείνης, η MCA θέλησε να μας υπογράψει και τότε είναι που η καριέρα μας απογειώθηκε. Στις αρχές του 1980 περιοδεύσαμε με τους Magnum, τους Saxon, τους Scorpions, τους Def Leppard και τους Iron Maiden. Πέντε βρετανικές περιοδείες σε τέσσερις μήνες και κατόπιν ηχογραφήσαμε το ντεμπούτο μας, το "Wild Cat". Παίξαμε στο Reading Rock Festival, το οποίο ήταν το πρώτο live του John Sykes μαζί μας και μια βδομάδα μετά, ξεκινήσαμε μια headline περιοδεία ενός μήνα στη Βρετανία για την προώθηση του δίσκου μας, η οποία έγινε sold out. Ομολογουμένως, είχαμε μια υπέροχη εκκίνηση καριέρας και λάτρεψα κάθε στιγμή της τότε.

Περνώντας στις επιρροές σου ως μουσικός, ποιες θα έλεγες ότι ήταν εκείνες οι μπάντες που σε οδήγησαν στην απόφαση να γίνεις κιθαρίστας και να γράψεις τη δική σου μουσική;

Πολλές ήταν οι μπάντες που άκουγα και με επηρέασαν. Οι Status Quo, οι Black Sabbath, οι Deep Purple, οι Uriah Heep, οι Free είναι μονάχα μερικά από τα πολλά σχήματα που μου άρεσαν. Μπορώ να πω πως λατρεύω τη μουσική και συνήθιζα να πηγαίνω σε διάφορα live shows με κάθε ευκαιρία που έβρισκα. Έμαθα πάρα πολλά, παρακολουθώντας αυτούς τους καλλιτέχνες, τόσο από άποψη τεχνικής, όσο και σκηνικής κι ενδυματολογικής παρουσίας!

Δεν μπορώ να κατηγορήσω τον John Sykes που θέλησε να μεταπηδήσει σε ένα μεγαλύτερο σχήμα, ποιος θα μπορούσε;

Ο τραγουδιστής του ντεμπούτου σας, ο Jess Cox, ήταν μια περσόνα αντίστοιχη του Paul DiAnno, έχοντας μια πιο τραχιά φωνή και ένα street attitude που οι μετέπειτα τραγουδιστές σας δεν είχαν. Τί πήγε στραβά και αποχώρησε από το σχήμα τότε;

Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν πήγε στραβά. Κάναμε ένα σπουδαίο άλμπουμ μαζί, το "Wild Cat", το οποίο έχει αποκτήσει ένα θρυλικό status εντός της NWOBHM συνομοταξίας. Εκείνη την εποχή, όμως, η σκέψη της δισκογραφικής μας ήταν πως η μπάντα έπρεπε να πετύχει στην αμερικανική αγορά, οπότε χρειαζόταν να γίνουμε ακόμη πιο μελωδικοί. Έτσι, ο Jess αντικαταστάθηκε από τη φοβερή φωνή του Jon Deverill.

Το 1981 υπήρξε μια χρονιά ορόσημο για την μπάντα. Προσλάβατε τον John Sykes και τον Jon Deverill και κυκλοφορήσατε όχι ένα, αλλά δύο κλασικούς NWOBHM δίσκους, τα "Spellbound" και "Crazy Nights". Τί θυμάσαι από τη διαδικασία επιλογής των δύο μουσικών και γιατί πιστεύεις αυτά τα δύο άλμπουμ στάθηκαν ως fan favorites όλα αυτά τα χρόνια;

Ουσιαστικά, και για τους δύο υπήρξε μια διαδικασία με auditions, αλλά σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Ευτυχώς για εμάς, επιλέξαμε δύο μουσικούς παγκόσμιας κλάσης, με τους οποίους γράψαμε σπουδαία μουσική μαζί, σε ένα εξαιρετικό timing για να κυκλοφορήσουμε δίσκους με βάση τη διαμορφοθείσα τότε κατάσταση στη σκηνή. Άλλωστε, τα περισσότερα τραγούδια από αυτά τα άλμπουμ έχουν αντέξει τη δοκιμασία του χρόνου,αφού ακόμη παίζουμε πολλά από αυτά στις ζωντανές μας εμφανίσεις.

Στο μυαλό μου, με την αποχώρηση του John Sykes, χάσατε μια τεράστια ευκαιρία να γίνετε ένα όνομα το ίδιο δημοφιλές τουλάχιστον με τους Saxon. Μπορώ να κατανοήσω, βέβαια, πως το να περάσεις audition για τη θέση του κιθαρίστα στη μπάντα του Ozzy ή στους Whitesnake ήταν κάτι σημαντικό εκείνη την εποχή, αλλά, αναρωτιέμαι, δεν προσπαθήσατε να τον πείσετε να παραμείνει στις τάξεις σας; Η ιστορία ίσως ήταν πολύ διαφορετική για αυτό το πράγματι χαρισματικό lineup σας τότε...

Δεν μπορώ να κατηγορήσω τον John που θέλησε να μεταπηδήσει σε ένα μεγαλύτερο σχήμα, ποιος θα μπορούσε; Αλλά υποθέτω είναι σαν η σύντροφος σου να πάει με κάποιον άλλο - θα την ήθελες μετά πίσω; Ως μπάντα προχωρήσαμε και προσλάβαμε τον πολύ ταλαντούχο Fred Purser, ηχογραφώντας το "The Cage".

Περνώντας, λοιπόν, σε αυτήν την περίεργη περίοδο για την μπάντα, έχουμε όντως την κυκλοφορία του συμπαθούς "The Cage", αλλά και την αποχώρηση σου από την μπάντα και τη διάλυση της, λίγο αργότερα. Το 1985, ωστόσο, οι Tygers θα επέστρεφαν χωρίς εσένα, για να καταλήξουν και πάλι να διαλύσουν μετά από μόλις δύο χρόνια. Πώς κι έφυγες από το σχήμα τότε και πώς προέκυψε ή επαναδραστηριοποίηση των Tygers, το 1999;

Θα έπαιρνε μέρες για να απαντήσω αναλυτικά αυτήν την ερώτηση, οπότε θα πω τη σύντομη εκδοχή της ιστορίας! Ο Brian (Dick - ο αρχικός ντράμερ της μπάντας) κι εγώ φύγαμε από τους Tygers περίπου την ίδια εποχή, τον Ιούνιο του 1983, για να δημιουργήσουμε μια νέα μπάντα υπό την ονομασία Sergeant. Κάναμε ένα demo για τη CBS αλλά προτού ηχογραφήσουμε κανονικά το υλικό που υπήρχε, έφυγα από τη μπάντα λόγω μιας διαφωνίας που δεν μπορούσε να επιλυθεί. Περίπου ένα χρόνο μετά, ηχογραφήσαμε κάποια πράγματα με τον Jess και ένα τραγούδι, το "Small Town Flirt" κυκλοφόρησε από τη Neat Records, δίχως όμως το υλικό που προόριζα για τη δημιουργία ενός κανονικού άλμπουμ να ηχογραφηθεί ποτέ κανονικά. Κάπου εκεί εγκατέλειψα τη μουσική βιομηχανία, αφού ένιωθα τελείως χαμένος και χρειαζόμουν ένα διάλειμμα. Το rock 'n’ roll, όμως, είναι η πιο ανίατη ασθένεια και μιας και μπει στο αίμα σου, δεν υπάρχει γιατρειά. Ρωτήθηκα για να είμαι κομμάτι ενός επετειακού show για τα 20 χρόνια των Tygers, στο Wacken Open Air του 1999 και μετά την εμφάνιση μας ήξερα ότι έπρεπε να επιστρέψω στο σχήμα και να προχωρήσουμε μαζί!

Το σημαντικότερο είναι πως η μουσική μας είναι ακόμη εκεί έξω, διαθέσιμη για όποιον θέλει να την απολαύσει...

Το NWOBHM κίνημα είχε πολλές ταλαντούχες μπάντες, πίσω στα '80s. Εσείς, οι Diamond Head, οι Satan, οι Cloven Hoof, οι Angel Witch, είναι μόνο μερικά από τα ονόματα που έρχονται στο μυαλό και είχαν τρομερές δυνατότητες, αλλά και φανταστικές κυκλοφορίες να παρουσιάσουν τότε. Τί θεωρείς ότι φταίει που οι περισσότεροι από εσάς δεν καταφέρατε τα όσα δείχνατε ότι μπορείτε να πετύχετε;

Έχεις δίκιο, το ταλέντο που υπήρχε τότε ήταν απίστευτο αλλά όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο. Γι’αυτό και κόσμος εγκαταλείπει διάφορες μπάντες, γι’ αυτό και πολλοί μουσικοί έψαχαν κάτι άλλο στην πορεία, ενώ και οι δισκογραφικές δεν υπήρξαν ιδιαίτερα υποστηρικτικές. Ποιος ξέρει τί πήγε λάθος; Το θέμα είναι ότι οι περισσότερες μπάντες που ανέφερες κατάφεραν να επιστρέψουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και αυτό είναι κάτι καλό. Κάθε σχήμα έχει τη δική του ιστορία, με τα πάνω και τα κάτω της, και κάθε ιστορία, όσο ενδιαφέρουσα κι αν είναι, είναι άλλο τόσο μοναδική και μη συγκρίσιμη με την ιστορία κάποιου άλλου. Το σημαντικότερο είναι πως η μουσική μας είναι ακόμη εκεί έξω, διαθέσιμη για όποιον θέλει να την απολαύσει...

Μπαίνοντας στη νέα χιλιετία και με την επανέναρξη των δραστηριοτήτων σας, καταφέρατε να κυκλοφορήσετε μερικά πολύ ενδιαφέροντα άλμπουμ, με το "Ambush" να είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχετε κυκλοφορήσει μετά το "Crazy Nights" και κάθε νέα σας δουλειά με τον Jacopo να είναι τουλάχιστον διασκεδαστική κι ενδιαφέρουσα, το λιγότερο. Νομίζω ο Jacopo Meille είναι ο παράγοντας - κλειδί αυτής της αναγέννησης της μπάντας, αλλά θα ήθελα τη δική σου οπτική σχετικά με την προσφορά του όλα αυτά τα χρόνια...

Ο Jack - όπως τον φωνάζουμε εμείς - είναι το πιο πολύτιμο πετράδι στο στέμμα μας, κατά τη γνώμη μου. Ήταν μια τρομερή ανακάλυψη για την μπάντα και έχει εδραιωθεί ως ένας ξεχωριστός τραγουδιστής στον κόσμο της σκληρής μουσικής. Μπορώ επίσης να σου πω ότι είναι ένας από τους καλύτερους ανθρώπους που θα γνωρίσει κανείς, ένας πολύ ταλαντούχος μουσικός, ο οποίος γράφει στίχους και μελωδίες μαζί μετον Craig, τον ντράμερ μας, για όλα τα τραγούδια μας πλέον.

Ανακάλυψα πως έχετε από πέρυσι νέο κιθαρίστα, τον Ιταλό Francesco Marras των Screaming Shadows. Πώς και καταλήξατε στη συνεργασία μαζί του και τί μπορούμε να περιμένουμε από το νέο lineup σας;

Ο Micky McCrystal, ο τελευταίος μας κιθαρίστας, είχε διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στον ήχο της μπάντας και όταν αποχώρησε, υπήρξε ένα μεγάλο κενό που έπρεπε να γεμίσει από τον επόμενο. Ψάξαμε σε παγκόσμιο επίπεδο για να βρούμε το νέο μας κιθαρίστα, με τον Francesco να προτείνεται από τον Frank Pane των Bonfire, ο οποίος είναι φίλος μου. Ο Francesco έστειλε ένα video για την audition, αυτό που είδαμε και ακούσαμε ήταν φανταστικό, οπότε ξέραμε πως είναι ο εκλεκτός μας. Έχουμε γράψει μαζί για πολλούς μήνες, κατά τη διάρκεια αυτής της πανδημικής περιόδου για ολόκληρο τον κόσμο. Τα τραγούδια για το νέο δίσκο είναι έτοιμα και - αν και δεν πίστευα ότι είναι δυνατόν - ακούγονται ακόμη καλύτερα από εκείνα του προηγούμενου δίσκου μας, του "Ritual". Μέσα στην τρέχουσα χρονιά, θα ηχογραφήσουμε το νέο άλμπουμ μας, προγραμματίζοντας να κυκλοφορίσει εντός του 2022. Τέλος, μέσα στη χρονιά θα κυκλοφορήσουμε κι ένα EP τριών τραγουδιών, το οποίο θα συμπεριλαμβάνει δύο νέες συνθέσεις κι ένα παλιότερο κομμάτι μας από το "Wild Cat".

Μερικά χρόνια πριν, είχα μια κουβέντα με τον Brian Tatler, ρωτώντας τον, μεταξύ άλλων, για την πιθανότητα να συνεργαστεί ξανά με τον Sean Harris, σε ένα reunion της κλασικής σύνθεσης τον Diamond Head. Δεν μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκε με την ιδέα αυτή, οπότε έρχομαι να σε ρωτήσω το ίδιο, με λίγο διαφορετικό τρόπο... Μπορώ να καταλάβω ότι τα πράγματα που συνέβησαν στο παρελθόν βρίσκονται ακριβώς εκεί, αλλά επίσης αντιλαμβάνομαι γιατί πολλοί οπαδοί θα ήθελαν να δουν σημαντικές μπάντες να επανενώνονται με το κλασικό τους lineup, συμπεριλαμβανομένου του νοσταλγικού παράγοντα. Στην περίπτωση σας, θα σκεφτόσουν την περίπτωση επανένωσης με κάποια από τα μέλη της «χρυσής» περιόδου σας;

Δυστυχώς όχι, για πάρα πολλούς λόγους. Γιατί να κοιτάς και να αναπολείς το παρελθόν, άλλωστε, όταν έχεις ένα παρόν κι ένα μέλλον εξίσου ενδιαφέρον;

Η κατάσταση λόγω του Covid-19 έχει διαμορφώσει ένα πολύ ευμετάβλητο τοπίο σχετικά με το μέλλον των συναυλιών, των περιοδειών και των festivals. Ποιες είναι οι δικές σου προβλέψεις σχετικά με τη συναυλιακή «ζωή μετά»;

Ελπίζω όλοι να βγούμε από αυτό δυνατότεροι και σοφότεροι και να επιστρέψουμε σε αυτό που ο καθένας μας κάνει καλύτερα. Η βιομηχανία έχει κατακερματιστεί, αλλά η δύναμη της μουσικής είναι ισχυρή και θα επιβιώσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Το μόνο που χρειάζεται είναι στήριξη από τους οπαδούς με το που επανέλθει η κανονικότητα, επιστρέφοντας και στηρίζοντας τα συναυλιακά δρώμενα.

Ξεχωρίζεις κάποια στιγμή σου με την μπάντα ως εκείνη που νιώθεις πιο περήφανος; Υπάρχει κάτι για το οποίο έχεις μετανιώσει;

Δεν μετανιώνω για τίποτα. Αντιθέτως, κάθε στιγμή που βρίσκομαι ξανά πάνω στο σανίδι με τους Tygers, είναι μια στιγμή υπερηφάνειας για μένα.

Για το τέλος, και αφού σε ευχαριστήσω για αυτή τη σπουδαία κουβέντα, ποιο θα έλεγες ότι είναι το αγαπημένο σου NWOBHM άλμπουμ - εκτός, φυσικά, εκείνων της δισκογραφίας σας;

Το "Wheels Of Steel" των Saxon. Ένα υπέροχο άλμπουμ γεμάτο από καλογραμμένα τραγούδια - τί περισσότερο μπορεί να ειπωθεί για εκείνο;