«A Buyer's Guide»: Kamelot
Οδηγός αγοράς για από τις σημαντικότερες power metal μπάντες της τελευταίας 20ετίας
Οι Kamelot κλείνουν φέτος 20 χρόνια δισκογραφίας, κυκλοφορώντας το 11ο στούντιο άλμπουμ της καριέρας τους και δεύτερο με τον Σουηδό Tommy Karevik πίσω από το μικρόφωνο.
Η μπάντα ξεκίνησε την πορεία της στα τέλη της δεκαετίας του '80 από τον κιθαρίστα και βασικό συνθέτη Thomas Youngblood και τον τραγουδιστή Mark Vanderbilt. Μετά από δυο demo τελικά το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ της μπάντας, "Eternity", κυκλοφόρησε το 1995, ακολουθούμενο μόλις ένα χρόνο αργότερα από το "Dominion". Η ομοιότητα της φωνής του Vanderbilt είχε δημιουργήσει στις προ-internet εποχές την φήμη πως επρόκειτο για την νέα μπάντα Midnight μετά τους Crimson Glory.
Ο Vanderbilt κι ο drummer Richard Warner αποχώρησαν την επόμενη χρονιά για να αντικατασταθούν από τον σπουδαίο Νορβηγό τραγουδιστή Roy Khan των Conception και τον Casey Grillo που βρίσκεται ακόμα στις τάξεις της μπάντας. Με τον Khan στις τάξεις τους οι Kamelot κυκλοφόρησαν επτά στούντιο άλμπουμ σε διάρκεια δώδεκα ετών, πριν κι αυτός αποχωρήσει από την ενεργό δράση (ως τώρα), πιάνοντας το peak της καλλιτεχνικής τους δημιουργικότητας.
Ενδιάμεσα, εισχώρησε στις τάξης της μπάντας ο πληκτράς Oliver Palotai (από την περιοδεία για το "The Black Halo" κι ύστερα), ο οποίος τυγχάνει να είναι και σύζυγος της Simone Simmons των Epica, μια μπάντα με την οποία διατηρούν στενή συνεργασία οι Kamelot.
Μετά την αποχώρηση του Khan, για ένα χρονικό διάστημα το συγκρότημα περιόδευσε με διάφορους τραγουδιστές, όπως ο Fabio Lione (Rhapsody, Angra) και ο Michael Eriksson (Circus Maximus) για να καταλήξει στον Tommy Karevik των φοβερών και τρομερών Σουηδών Seventh Wonder. Μαζί του κυκλοφόρησαν το "Silverthorn" το 2012 και φέτος επιστρέφουν με το "Haven", ενώ σε αυτό το διάστημα ο Karevik με την απόδοσή του στο στούντιο και επί σκηνής έχει κάνει μεγάλη μερίδα των οπαδών των Kamelot να ξεχάσει ήδη τον Roy Khan (μεγάλη κουβέντα).
Παρά το γεγονός πως το power metal ως είδος βρίσκεται σε τέλμα από τα μέσα της περασμένης δεκαετίας, τόσο συνθετικά όσο και εμπορικά, οι Kamelot είναι ανάμεσα στις εξαιρέσεις, καθώς με κάθε νέα τους δουλειά γίνονται όλο και πιο ισχυρό όνομα, διευρύνοντας την βάση των οπαδών τους, μεγαλώνοντας τις παραγωγές στις συναυλίες και ανεβάζοντας εμπορικά τον πήχη.
Παρακάτω παρουσιάζεται ένας οδηγός στην ως τώρα δισκογραφία της μπάντας, χωρίς να συμπεριλαμβάνεται σε αυτή την αξιολόγηση το ολόφρεσκο "Haven" για ευνόητους λόγους.
Epica
(Noise, 2003)
Το "Karma" δύο χρόνια νωρίτερα είχε δώσει τα σημάδια της μεγάλης ανόδου, καθιστώντας το "Epica" μια πολύ αναμενόμενη κυκλοφορία. Στο εν λόγω άλμπουμ, ο Youngblood με τον Khan αποφασίζουν να καταπιαστούν στιχουργικά με το κλασσικό "Faust" του Goete και το κάνουν με μοναδική μαεστρία. Οι μελωδίες που συνθέτει ο πρώτος προσθέτουν μια θεατρικότητα και σε παρασύρουν σε ένα παραμυθένιο κόσμο, ενώ ο τρόπος με τον οποίο τοποθετεί λέξεις και φράσεις ο δεύτερος καταφέρνουν να σε ταξιδέψουν, με το τελικό αποτέλεσμα να μπορεί να κριθεί μόνο ως απόλυτα επιτυχημένο. Power metal τραγουδάρες ("Center Of The Universe") τρομερές μπαλάντες ("Wander"), σπουδαίες ενορχηστρώσεις ("Lost & Damned") και γενικά σπουδαία πράγματα σε ένα αψεγάδιαστο άλμπουμ. Αν δεν κάνω λάθος, πήρε και μια μπάντα το όνομά της από αυτό...
The Black Halo
(Steamhammer, 2005)
Πρόκειται για το magnum opus των Kamelot και ένα από τα δυο-τρία καλύτερα power metal άλμπουμ της τελευταίας 15ετίας. Συνεχίζοντας την εξιστόρηση του "Faust" από το "Epica", το δεύτερο μέρος καταφέρνει να ξεπεράσει το πρώτο, καθώς στο "The Black Halo" περιλαμβάνονται μόνο καταπληκτικές συνθέσεις, μεταξύ των οποίων και τα δυο πιο δημοφιλή τραγούδια της μπάντας, το "March Of Mephisto" και το "The Haunting (Somewhere In Time)". Η μαγεία του άλμπουμ κρύβεται σε διάφορες μικρές «λεπτομέρειες»: στο πως έχει μεταφέρει φράσεις του έργου ο Khan στα τραγούδια, στο πως κλιμακώνει τις ερμηνείες του, στο πως το άλμπουμ κυλάει από αρχής μέχρι τέλους χωρίς να το καταλάβεις και στο πόσο μοναδικοί κατάφεραν να ακούγονται με αυτό το άλμπουμ οι Αμερικανοί.
The Fourth Legacy
(Noise, 2000)
Με το δεύτερο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Kamelot, έχοντας τον Roy Khan πίσω από το μικρόφωνο, μπήκαν οι βάσεις και δόθηκαν τα πρώτα σημάδια για αυτό που θα επακολουθούσε. Στο "Fourth Legacy" η χημεία μεταξύ Youngblood και Khan αρχίζει να εξελίσσεται προς το καλύτερο και οι συνθέσεις μοιάζουν αρτιότερες, προσφέροντας τους πρώτους δυνατούς καρπούς της συνεργασίας τους, με το ομώνυμο power metal άσμα και το "Nights Of Arabia" να ξεχωρίζουν. Το ανατολίτικο στοιχείο έχει σχετικά έντονη παρουσία, o Khan κινείται ερμηνευτικά πιο κοντά στο τυπικό power metal και σε γενικές γραμμές είναι αρκετά ωραίο άλμπουμ. Παρόλο που δεν στέκεται δίπλα στις τρεις δουλειές που ακολούθησαν αποτέλεσε το απαραίτητο stepping stone για να επέλθουν αυτές.
Karma
(Noise, 2001)
Στην περίπτωση των Kamelot η πρώτη κατηγορία αξιολόγησης αυτού του οδηγού θα έπρεπε να έχει τρία άλμπουμ, ώστε το "Karma" να χωρέσει δίπλα στα "Epica" και "The Black Halo", μιας και είναι αντιστοίχου επιπέδου. Είναι το άλμπουμ που ήρθε να ανεβάσει επίπεδο τους Αμερικανούς και να τους αναβαθμίσει σε όλα τα επίπεδα: συνθετικά, ερμηνευτικά, ηχητικά. Για πρώτη φορά οι Youngblood και Khan βγάζουν μια απίστευτη χημεία, σε τραγούδια ύμνους όπως το "Forever" και το "Karma" ή στην τριλογία του κλεισίματος του δίσκου. Ακόμα κι οι mid tempo συνθέσεις όπως το "The Spell" και οι μπαλάντες όπως το πολύ συγκινητικό "Don't You Cry" δεν είναι της σειράς, με το "Karma" να αποτελεί την αρχή της χρυσής εποχής των Αμερικανών που ολοκληρώθηκε δυο άλμπουμ αργότερα.
Dominion
(Noise, 1996)
Οι Kamelot των δυο πρώτων άλμπουμ είναι μια άλλη μπάντα. Αν και οι χαρακτηριστικές συνθετικές πινελιές του Youngblood αχνοφαίνονται, στα "Eternity" και "Dominion" ακούμε μια US metal μπάντα, που αγαπάει τους πρώιμους Queensryche και τους Crimson Glory. Ο Mark Vanderbild ευθύνεται κυρίως για αυτό, μιας και τω καιρώ εκείνο υπήρχε έντονη φημολογία πως οι Kamelot ήταν η νέα μπάντα του Midnight», κάτι που προφανώς δεν ίσχυε, αλλά τότε η διασταύρωση μιας πληροφορίας ήταν δύσκολη υπόθεση και δεν θα αφήναμε εύκολα μια αλήθεια να χαλάσει μια ωραία ιστορία. Το "Dominion" είναι πιο ώριμο συνθετικά σε σχέση με το "Eternity" και νομίζω πως αξίζει μιας ευκαιρίας, κυρίως από όσους γουστάρουν US metal καταστάσεις, γιατί οι νεόκοποι οπαδοί των Kamelot αμφιβάλλω αν θα νιώσουν...
Ghost Opera
(Steamhammer, 2007)
Όπως συμβαίνει πολύ συχνά, τα πραγματικά καλά άλμπουμ που βγάζει μια μπάντα τα «κεφαλαιοποιεί» λίγο αργότερα με μια αρκετά πιο μέτρια δουλειά. Έτσι και με το "Ghost Opera" εκτοξεύτηκε η δημοτικότητα των Kamelot, αλλά αυτό οφείλεται κατά την άποψή μου στα τρία αριστουργήματα που προηγήθηκαν. Ναι, εδώ χτίζουν ακόμα περισσότερο τον «συμφωνικό» χαρακτήρα τους, έχουν μερικές πολύ δυνατές συνθέσεις, αλλά παρουσιάζουν μια συνθετική μανιέρα και κάποια filler τραγούδια που δεν αφήνουν το άλμπουμ να κινηθεί στα επίπεδα των προκατόχων του. Ενδεχομένως, όσοι ανακάλυψαν τους Kamelot με αυτό το άλμπουμ να διαφωνούν μαζί μου, αλλά βλέποντας συνολικά την πορεία της μπάντας και την εξέλιξή της, το "Ghost Opera" μπορεί να χαρακτηριστεί ως καθοριστικό και συνολικά καλό άλμπουμ, αλλά ως εκεί.
Silverthorn
(Steamhammer, 2012)
Το πρώτο άλμπουμ στην μετά-Khan εποχή μπορεί να μην αποτέλεσε το ολοκληρωτικό reboot που πολλοί περιμέναμε, αλλά έφερε έναν χλιαρό αέρα ανανέωσης και αναζωπύρωσης του ενδιαφέροντος, κυρίως για το πώς θα ανταπεξέλθει στην πρόκληση ο Tommy Karevik. Εν τέλει, ο Σουηδός αναγκάστηκε να ντυθεί (κυριολεκτικά και μεταφορικά) νέος Roy Khan, δημιουργώντας μια ασφάλεια πως η μετάβαση θα ήταν ομαλή. Αυτό, όμως, που κάνει το "Silverthorn" μετά από τρία χρόνια να παραμένει ένα καλό άλμπουμ είναι τραγούδια σαν το "Ashes To Ashes", το "Torn", το "Veritas" και το "My Confession" που αποδεικνύουν ότι πλέον η αμερικάνικη μπάντα λειτουργεί σαν καλοδουλεμένη μηχανή, η οποία μπορεί να αντέξει μέχρι και τους κραδασμούς της απώλειας ενός Roy Khan. Το επόμενο βήμα το επιβεβαιώνει και τους δικαιώνει ακόμα περισσότερο.
Siege Perilous
(Noise, 1998)
Στο πρώτο του άλμπουμ με τους Kamelot, ο Khan είναι εμφανές ότι έψαχνε τα πατήματά του και η μπάντα δεν ήξερε πώς να τον αξιοποιήσει. Δεν ξέρω αν αυτός ήταν η αιτία για την αλλαγή πλεύσης ή αν αυτή προέκυπτε ακόμα κι αν δεν προσχωρούσε στις τάξεις της ο σπουδαίος Νορβηγός. Πιθανόν η αλήθεια να βρίσκεται κάπου στη μέση, όπως και η μουσική που κινείται μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος και εν τέλει δεν πείθει. Συνθετικά, δεν έχει κάτι το πολύ σπουδαίο, έχω όμως μια μεστότητα που το καθιστά ιδιαίτερο σαν άκουσμα. Προτείνεται σε όσους έχουν την περιέργεια να ακούσουν πως ξεκίνησε η εποχή Khan στους Kamelot και να εστιάσουν ως σπαστικοί οπαδοί σε συγκρίσεις με τους Conception ή σε λεπτομέρειες που για τον πολύ κόσμο φαντάζουν μάλλον περιττές.
Poetry For The Poisoned
(KMG Recordings, 2010)
Για να είμαι ειλικρινής, όπως είχα γράψει κι όταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ, το "Poetry For The Poisoned" μου είχε φανεί αρχικά ένα κλικ καλύτερο από το "Ghost Opera". Πέντε χρόνια μετά όμως, ανάθεμα αν το έχω ξανακούσει τρεις-τέσσερις φορές κι αυτό κάτι δείχνει. Εν τέλει, κινείται περίπου στα ίδια επίπεδα με τον προκάτοχό του, αλλά μάλλον του χρεώνεται ότι μεταξύ δυο ισάξια μέτριων δίσκων την πληρώνει ο δεύτερος. That being said, το άλμπουμ δεν είναι τόσο κακό, ώστε να πρέπει να το αποφύγει κάποιος, αλλά όπως λέει και η κατηγορία, τσιμπήστε το μόνο αν το βρείτε σε καμία προσφορά κι αφού πρώτα έχετε προτιμήσει να ακούσετε κάποιο από τα υπόλοιπα στούντιο άλμπουμ της μπάντας.
One Cold Winter's Night
(Steamhammer, 2006)
Αυτό το live CD/DVD βγήκε την πιο σωστή στιγμή, ήτοι στην περιοδεία για το "The Black Halo". Το setlist είναι ιδανικό, οι Kamelot βρίσκονται στα καλύτερά τους ως μπάντα, ο Palotai μόλις έχει ενταχθεί στο δυναμικό της και τους αλλάζει επίπεδο με τα πλήκτρα του επί σκηνής, οι γυναικείες παρουσίες, τα θεατρικά κουστούμια τους και φυσικά η εκφραστικότητα του Roy Khan επί σκηνής το καθιστούν απολαυστικό. Εντάξει, η παρουσία του Snowy Shaw στο "March Of Mephisto" είναι λίγο αστεία, αλλά η Simone στο "The Haunting" δεν είναι καθόλου και στο "Abandoned" εμένα ο Khan με παρασέρνει με την ερμηνεία του. Συνολικά, πρόκειται για ένα εξαιρετικό και απολαυστικό οπτικό-ακουστικό ντοκουμέντο των Kamelot επί σκηνής.
A Compilation
77 λεπτά μουσικής από τους Kamelot, για ένα μονό CD που σε άλλες εποχές θα μπορούσε να φέρει και στικεράκι «Μόνο Επιτυχίες», αν και πάλι λείπουν μερικές.
1. We Are Not Separate (Dominion)
2. The Fourth Legacy (The Fourth Legacy)
3. Forever (Karma)
4. Don't You Cry (Karma)
5. Karma (Karma)
6. Center Of The Universe (Epica)
7. The Edge Of Paradise (Epica)
8. Wander (Epica)
9. Lost And Damned (Epica)
10. March Of Mephisto (The Black Halo)
11. The Haunting (Somewhere In Time) (The Black Halo)
12. Soul Society (The Black Halo)
13. Abandoned (The Black Halo)
14. Rule The World (Ghost Opera)
15. House On A Hill (Poetry For The Poisoned)
16. My Confession (Silverthorn)
17. Insomnia (Haven)