«10»: Ντροπιαστικά εξώφυλλα δίσκων

Δέκα άχαρες εικαστικές επιλογές που «κόσμησαν» γνωστά άλμπουμ του σκληρού ήχου

Από τον Σπύρο Κούκα, 24/01/2019 @ 12:00

Εξώφυλλα. Και χαβαλές. Ουσιαστικά, αυτός είναι ο σκοπός του συγκεκριμένου άρθρου, το οποίο προέκυψε ύστερα από τη θέαση του artwork του τελευταίου άλμπουμ των Flotsam And Jetsam, "The End Of Chaos"˙ να αναφερθούμε στο αμφιλεγόμενο οπτικό μέρος από κυκλοφορίες διαφόρων γνωστών σχημάτων του σκληρού ήχου, δίχως περιστροφές και γενικεύσεις, αλλά με μια μάλλον χαλαρή λεκτική προσέγγιση. Παρακάτω, λοιπόν, βρίσκονται δέκα (από τα πραγματικά αρκετά) εξώφυλλα που ο γράφων βρήκε το κουράγιο να ξαναδεί και να γράψει δύο λόγια, δίχως να αμφισβητεί το μουσικό υπόβαθρο των δίσκων που «κοσμούν».

Black Sabbath
"Born Again"

Η δημιουργία του Steve "Krusher" Joule, με την οποία έγινε γνωστό το εντέκατο άλμπουμ των Black Sabbath, κερδίζει με το «σπαθί» της μια θέση στα χειρότερα εξώφυλλα από μεγάλα συγκροτήματα του σκληρού ήχου και μια αναφορά σε κάθε αντίστοιχο αφιέρωμα. Πραγματικά, θα θέλαμε να ξέραμε τι σκεφτόταν ο Tony Iommi όταν αποφάσιζε ώστε το συγκεκριμένο σχέδιο να βρει τον δρόμο για το εξώφυλλο του "Born Again" κι ενώ οι Bill Ward και Ian Gillan το απεχθάνονταν ευθύς εξαρχής, με τον θρυλικό τραγουδιστή να δηλώνει πως σχεδόν ξέρασε την πρώτη φορά που το είδε.

Blue Oyster Cult
"Heaven Forbid"

Είναι πραγματικά κρίμα που το δέκατο τρίτο (και πρότελευταίο μέχρι σήμερα) άλμπουμ μιας τόσο σπουδαίας κι επιδραστικής μπάντας όπως οι Blue Oyster Cult κατέληξε να κυκλοφορεί με ένα τόσο ακαλαίσθητο και αποτρεπτικό (στο να το προσεγγίσεις περαιτέρω) εξώφυλλο. Μάλιστα, γνωρίζοντας εκ των υστέρων το εναλλακτικό εξώφυλλο με το οποίο και επρόκειτο να κυκλοφορήσει το άλμπουμ (με την περσόνα - παραπομπή στην ηθοποιό Morgan Fairchild), απορούμε ακόμη περισσότερο με τα όσα τελικά είδαμε, έστω κι αν η - όποια - σύνδεση με τους στίχους του συγγραφέα John Shirley δικαιολογεί την ιδέα πίσω από τον όπτικο αυτό τρόμο.

Exciter
"Unveiling The Wicked"

Μπαίνοντας στα αδυσώπητα speed metal χωράφια κι έχοντας κατά νου διάφορα artworks - «αριστουργήματα» της αισθητικής και των εκλεπτυσμένων γούστων (με εκείνα του "Fistful Of Metal" των Anthrax και της οπτικής «εποποιίας» των Savage Grace στο "Master Of Disguise"), οι Exciter και το εξώφυλλο του "Unveiling The Wicked" διεκδικούν και κερδίζουν επάξια μια θέση στο παρόν αφιέρωμα. Είναι ενδιαφέρον, πάντως, το γεγονός πως ο καλλιτέχνης του συγκεκριμένου artwork, ο Mez Meredith, παρουσίασε μετέπειτα όμορφες δουλειές σε δίσκους των Anathema, Cradle Of Filth και Spiritual Beggars, αλλά εδώ μας τα «χάλασε», αφού όπως στράβωσε το στόμα της εικονιζόμενης κυρίας μετά την αποτυχημένη μάσκα ομορφιάς, έτσι στράβωσε και το δικό μας όταν την είδαμε «φάτσα-φόρα» στο εξώφυλλο των Καναδών μπαχαλάκιδων.

Gamma Ray
"Sigh No More"

Ο Kai Hansen είναι λατρεία και οτιδήποτε σχεδόν φέρει την υπογραφή του μουσικά στην περίοδο της ακμής του αποτελεί «ιερό κειμήλιο» για τους απανταχού power-άδες (σαν και του λόγου μου), αλλά, να με συγχωράτε, το "Sigh No More" οπτικά είναι μια παρωδία. Σύμφωνοι, μπορώ να δεχθώ τα μηνύματα που προσπαθεί να περάσει ο καλλιτέχνης και όλα τα σχετικά που θα το δικαιολογήσουν, αλλά, μεταξύ μας, ειδικά ο πίσω δεξιά σκελετός (λες και ο μπροστινός υπολείπεται...) που με χαρά και τσαχπινιά επιδεικνύει τις χορευτικές του ικανότητες, είναι για γέλια και για κλάματα. «Όχι άλλος στεναγμός» είπαμε; Αμ, δε...

Metal Church
"Hanging In The Balance"

Τεράστιος δίσκος το "Hanging In The Balance" των Metal Church, με τους Αμερικάνους power/thrashers να βρίσκονται στο απόγειο του δημιουργικού τους οίστρου εκείνη την περίοδο, αλλά να πέφτουν έρμαια των αλλαγών που συντελούνταν στη μουσική βιομηχανία και των κακών χειρισμών από πλευράς της εταιρείας τους σε θέματα προώθησης. Για το εξώφυλλο καθεαυτό, πραγματικά, τι μπορώ να πω που να μην ακουστεί κλισέ και προσβλητικό; Μάλλον το ότι αποτελεί μια αποτυχημένη οπτικοποίηση του τίτλου του δίσκου, για την οποία ντρέπονται που συνδέεται με το όνομα και την καριέρα τους ακόμη και τα ίδια τα μέλη της μπάντας (με ενδεικτικές τις δηλώσεις του Mike Howe, μερικά χρόνια πριν, για το συγκεκριμένο θέμα).

Pantera
"Metal Magic"

Προτού οι Pantera μετατραπούν στο μεγαθήριο που όλοι γνωρίσαμε, αποτελούσαν μια όχι-και-τόσο-πετυχημένη glam metal μπάντα με - όπως αποδείχθηκε - τεράστιες προοπτικές εξέλιξης. Κι αν για τα εξώφυλλα της χρυσής τους περιόδου κανείς δεν μπορεί να προσάψει κάτι μεμπτό, δεν ισχύει το ίδιο και για εκείνα των δύο πρώτων τους άλμπουμ και, ειδικά, εκείνου του ντεμπούτου τους "Metal Magic". Φυσικά, βρισκόμαστε στα '80s και κάθε μπάντα του χώρου που σέβεται τον εαυτό της έπρεπε να επιδεικνύει διαόλια, τριβόλια και κάθε λογής βελζεβούληδες, αλλά ετούτο το σχεδιαστικό επίτευγμα κάποιου μαθητή δημοτικού που λατρεύει τα καλλιτεχνικά αλλά δεν «το 'χει» και πολύ με το «ζωγραφίζειν» δεν νομίζω πως πετυχαίνει ιδιαίτερα το σκοπό του.

Raven
"The Pack Is Back"

Η ένδοξη αυτή σχολή που επανίδρυσαν οι Manowar με το εξώφυλλο του "Into Glory Ride" δεν λέει να στερέψει από μαθητές εξίσου «τολμηρούς» μετέπειτα, με τους ιδρυτές του "athletic rock" και μέντορες των Metallica να μπαίνουν στο "hall of shame" των πιο απαράδεκτων artworks που έχουν δει τα μάτια μας με το cover του "The Pack Is Back". Αλήθεια, δεν ξέρω τι είναι πιο τρομακτικό στη φωτογραφία που «κοσμεί» το δίσκο˙ η πόζα, το σκέρτσο, η χάρη και οι ε-π-ι-κ-έ-ς γκριμάτσες των τριών μελών (ναι, κι εκείνου με το κράνος), το ενδυματολογικό μανιφέστο, όλα μαζί ή τίποτα από τα παραπάνω; Ό,τι κι αν είναι, πάντως, έγραψε στην ιστορία τον δίσκο, ο οποίος δυστυχώς μουσικά δεν έλεγε και πολλά.

Riot
"Born In America"

Ποτέ μου δεν «χώνεψα» πραγματικά τη μασκότ των Riot, έστω κι αν με τα χρόνια έμαθα να την ανέχομαι λόγω της φοβερής μουσικής που μας προσέφερε απλόχερα ο Mark Reale και η εκλεκτή συνοδεία του κάθε φορά που δισκογραφούσαν ξανά. Να είναι η απόδοση της στα κλασικά άλμπουμ της μπάντας στα '70s κι '80s (την οποία δεν λες κι ακριβώς πετυχημένη), να είναι ότι δεν μου κολλάει σαν μασκότ μιας metal μπάντας μια φώκια, η ουσία είναι πως και στο "Narita" και στο "Restless Breed" και, φυσικά, εδώ (όπου οι δύο ανθρωπόμορφοι φωκιο-πολεμιστές/σούμο παλαιστές πλαισιώνουν τη σημαία των ΗΠΑ) δεδομένα βλέπουμε κάτι που δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας οπτικά, αλλά «αναβαθμίζεται» λόγω του θεόπνευστου μουσικού περιεχομένου στις συνειδήσεις μας.

Therion
"Theli"

Είσαι ο Christofer Johnsson, έχεις βγάλει με τους Therion τη δισκάρα "Lepaca Kliffoth" με εκείνο το badass μαυροκόκκινο εξώφυλλο με το δράκο/λερναία ύδρα και πως τη διαδέχεσαι; Σύμφωνοι, με εξίσου (αν όχι περισσότερο) δισκάρα μουσικά, αλλά ΓΙΑΤΙ με αυτό το artwork, που πάρθηκε λες από κάποιο τριτοκλασσάτο video game της εποχής; Άγνωσται αι βουλαί του κυρίου Johnsson…

Wolf
"Wolf"

Έχουμε πει πόσο υποτιμημένη μπάντα είναι οι Σουηδοί Wolf, οι οποίοι πρωτοστάτησαν του heavy metal revival την περίοδο των '00s, αν και στην ουσία προηγήθηκαν εκείνου, δισκογραφώντας από τα τέλη τών '90s; Πιθανολογώ πως ναι, αν και σίγουρα δεν έχουμε σχολιάσει το εικαστικό ποιόν του ομότιτλου ντεμπούτου τους, το οποίο προσωπικά λατρεύω, παρά το γεγονός πως είναι στην καλύτερη...περίεργο. Σίγουρα, αυτή η μάλλον αστεία φιγούρα μοιάζει με λύκο σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, έχοντας μάτια ακόμη και στα δάκτυλα (πιθανολογώ και την πλάτη, αν κι ελέγχεται) και βλέμμα απλανές να χάνεται στο άπειρο, ίσως ως αποτέλεσμα της υπερέκθεσης του σε ραδιενέργεια.

Σπύρος Κούκας

Μοιραζόμενος τις απόψεις του μέσω του Rocking.gr, προσπαθεί να ισορροπήσει στην λεπτή γραμμή μεταξύ υποκειμενικού οπαδισμού και αντικειμενικής οπτικής περί μουσικής. Καθώς κινείται ηχητικά σε μια περιοχή...