«A Beginner's Guide»: Kscope Records

Ανακαλύπτοντας το κρυφό διαμάντι της σύγχρονης progressive rock σκηνής

Είναι σχεδόν σίγουρο πως κάθε φίλος της προοδευτικής rock μουσικής έχει τουλάχιστον ακούσει κάποια από τις μπόλικες δισκογραφικές δουλειές που έχουν κυκλοφορήσει μέσω της Kscope. Άλλωστε κι εμείς μέσα από τις ψηφιακές σελίδες του Rocking έχουμε προτείνει πολλές φορές μουσικές που ανακαλύψαμε, ή και περιμέναμε ανυπόμονα, με τους δυο δίσκους του Steven Wilson, "The Raven That Refused To Sing (And Other Stories" και το "Ηand.Cannot.Erase" να κοσμούν την κορυφή των επιλογών μας για το 2013 και 2015 αντίστοιχα.

Πιθανότατα να μην είναι ιδιαίτερα γνωστό το γεγονός πως η Kscope αρχικά ξεκίνησε στα τέλη του '90 ως outlet των Porcupine Tree, και η επιρροή του Steven Wilson ήταν καθοριστική στη μετέπειτα κατεύθυνση της εταιρείας, θέλοντας να ακολουθήσει τα πρότυπα των '70s prog labels σε αναζήτηση νέων ταλέντων και πληθώρα πειραματικών κυκλοφοριών, εστιάζοντας στο να δώσει βήμα στους καλλιτέχνες να εκφραστούν χωρίς περιορισμούς και εμπορικά στεγανά.

Μερικά χρόνια αργότερα, το roster της πλέον απαρτίζεται από ένα μεγάλο εύρος καλλιτεχνών και ηχητικών κατευθύνσεων, με κοινή συνισταμένη πάντα τον πειραματισμό, αλλά και την καλλιτεχνική ελευθερία και καλαισθησία. Aπό το παραδοσιακό progressive rock ως το Djent και την ηλεκτρονική μουσική, η Kscope αποτελεί βασικό πυλώνα της σύγχρονης σκηνής, που με συνέπεια εμπλουτίζει αυτό τον ξεχωριστό, πολύπλευρο μικρόκοσμο.

Επίσημη Ιστοσελίδα
Spotify Playlist


Porcupine Tree - Lightbulb Sun
(2000)

Porcupine Tree - Lightbulb Sun

Δίνοντας συνέχεια σε ένα σερί εκπληκτικών δίσκων που είχε ξεκινήσει με το "Up The Downstair", ο Steven Wilson και οι Porcupine Tree στη δεύτερη κυκλοφορία τους στη νεοσύστατη τότε KScope μας δίνουν αυτό το ατόφιο rock διαμάντι. Βαδίζοντας στα χνάρια του "Stupid Dream" της προηγούμενης χρονιάς, εξακολουθούν να εξερευνούν έναν ήχο που όπως τελικά προέκυψε ήταν ο πιο εμπορικός της καριέρας τους.

Ανάμεσα στις ακουστικές κιθάρες του "Lightbulb Sun” και στις τελευταίες μελαγχολικές νότες του "Feel So Low" μεσολαβεί μία περίπου ώρα στην οποία χωράνε από δυνητικά hits όπως τα "Shesmovedon" και "Four Chords That Made A Million" - άσχετα αν δεν έγιναν ποτέ τέτοια - μέχρι progressive μεγαθήρια όπως το "Russia On Ice". Πλην του Wilson, ο μπασίστας Colin Edwin κεντάει σταυροβελονιά, με το "Hatesong" να είναι μάλλον το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα.

Ο συγκεκριμένος δίσκος ήταν η τελευταία συνεισφορά του drummer Chris Maitland σε studio album, αλλά και ο τελευταίος τους σε ανεξάρτητη εταιρία. Από τον επόμενο, μετακόμισαν σε πολυεθνική. (Π.Κ.)


Blackfield - Blackfield
(2004)

Blackfield - Blackfield

Έχοντας στραφεί με τους Porcupine Tree σε πιο σκληρά ηχητικά μονοπάτια εκείνη την περίοδο, το ντουέτο των Blackfield που έφτιαξε ο Steven Wilson με τον Ισραηλινό τραγουδιστή Aviv Geffen αποτέλεσε μια διέξοδο για να εξωτερικεύσει τις πιο pop αναζητήσεις του.

Ο πρώτος τους δίσκος βγήκε το 2004 περιλαμβάνει το ομότιτλο κομμάτι και το "Pain", που αμφότερα έγιναν ραδιοφωνικές επιτυχίες. Εκτός αυτών όμως, που είναι και τα γνωστότερα τραγούδια, στο album περιέχονται κατά κανόνα πολύ όμορφες pop μελωδίες, γεγονός που είναι και το δυνατό του σημείο. Μεγάλο ατού αποτελούν επίσης οι καταπληκτικές πολυφωνίες οι οποίες ντύνουν τη μουσική. Τα περισσότερα τραγούδια είναι μεν γραμμένα από τον Geffen, αλλά φαίνεται ότι έχουν και το «μαγικό άγγιγμα» του Wilson.

Η μετέπειτα πορεία τους ήταν πτωτική σε σχέση με το ντεμπούτο, το "Blackfield" όμως στέκεται ακόμα και σήμερα, δεκαπέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία του, ως μια από τις πιο ξεχωριστές κυκλοφορίες της KScope. (Π.Κ.)


No-Man - Schoolyard Ghosts
(2008)

No-Man - Schoolyard Ghosts

Η ποσότητα της μουσικής στο κεφάλι του Steven Wilson ζυγίζει πολλά κιλά - ίσως και τόνους. Ένα ακόμα από τα projects του, το οποίο μάλιστα δημιουργήθηκε πριν από τους Porcupine Tree, είναι οι No-Man. Εδώ ο Wilson συνεργάζεται με τον τραγουδιστή και πολύ ενδιαφέροντα άνθρωπο Tim Bowness.

Ο έκτος δίσκος της μπάντας, που μάλιστα μέχρι πάρα πολύ πρόσφατα αποτελούσε και την τελευταία της κυκλοφορία, είναι μια από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας τους. Προσπαθώντας κάποιος να αποδώσει έναν χαρακτηρισμό στη μουσική, θα μπορούσε ίσως να την αποκαλέσει progressive pop. Μια γλυκιά μελαγχολία βρίσκεται διάσπαρτη σε όλον τον δίσκο και αποτελεί χαρακτηριστικό των No-Man, που οφείλεται πρωτίστως στα φωνητικά του Bowness - ακούστε για παράδειγμα το υπέροχο "Streaming"! Οι ενορχηστρώσεις είναι φαινομενικά απλοϊκές, αλλά κρύβουν από κάτω τους αρκετή δουλειά, ενώ η παραγωγή είναι αψεγάδιαστη.

Ένας πανέμορφος δίσκος με φθινοπωρινή διάθεση, από δυο σπουδαίους μουσικούς. (Π.Κ.)


Crippled Black Phoenix - I, Vigilante
(2010)

Crippled Black Phoenix - I, Vigilante

Υπήρξε μια περίοδος κατά την οποία οι Crippled Black Phoenix του Justin Greaves έμοιαζαν - και ήταν - το next big thing του «καλλιεργημένου» rock, μια ολόφρεσκη, ποιοτικότατη μπάντα που φάνταζε ότι θα κατακτήσει τον κόσμο. Πηγή του ενθουσιασμού ήταν η καταπληκτική ανάμειξη που επιχειρούσε η μπάντα ανάμεσα στο post-rock, στην ψυχεδέλεια και το prog, με μια ξεχωριστή αισθητική πρόταση που οι ίδιοι αποκαλούσαν «μπαλάντες για το τέλος του κόσμου». Στο τρίτο τους άλμπουμ "I, Vigilante" επιτεύχθηκε η τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο γλυκόπικρο ύφος των δύο πρώτων δίσκων και του ελαφρώς σκληρότερου ήχου που θα τους χαρακτήριζε έκτοτε. Μαγευτική κι ενίοτε κοφτερή μουσική, παγιδευμένη μέσα σε μια αιώνια σπουδή γύρω από ‘’One Of These Days’’ και τα leads του ‘’Animals’’, μεθυστική ατμόσφαιρα, έπη σαν το ‘’Troublemaker’’ και ‘’We Forgotten Who We Are’’ και η ανατριχιαστικά οικεία χροιά του Joe Volk, ήταν λόγοι αρκετοί για ένα εξαιρετικό album που έχει θέση σε κάθε καλή rock δισκοθήκη. (Α.Κ)


Lunatic Soul - Impressions
(2011)

Lunatic Soul - Impressions

Ίσως η πιο αναπάντεχη επιλογή για όποιον έχει εξοικείωση με τη δισκογραφία των Lunatic Soul, ωστόσο στο "Impressions", o Mariusz Duda καταφέρνει να δημιουργήσει ένα ονειρικό σκηνικό. Η αφαιρετική λογική απομακρύνει το άλμπουμ από τους Riverside ακόμη περισσότερο, ενώ τα φωνητικά πλέον λειτουργούν σαν ένα επιπλέον επίπεδο στον ήχο αντί να έχουν βασικό ρόλο. Σαν μια γλυκιά ανάμνηση που σου σκάει στο μυαλό σε στιγμές εσωτερικής αναζήτησης, σαν τη συντροφιά που θα ήθελες να έχεις σε ένα μοναχικό ταξίδι, το "Impressions" θα αφήσει τη δική του εντύπωση στον καθένα ξεχωριστά, και θα δεθεί με όποιον του δώσει την προσοχή και το χρόνο που του αξίζει. Αφήνοντας στην άκρη καθιερωμένες συνθετικές έννοιες και δομές, από το γλυκό ήχο του μεταλλόφωνου στα ηλεκτρονικά μέρη, κάθε στοιχείο του άλμπουμ συντελεί σε αυτό το απόκοσμο αποτέλεσμα, που παρά την ιδιαιτερότητα του πετυχαίνει να διατηρήσει την ταυτότητα του δημιουργού του. (Ν.Κ)


Anathema - Weather Systems
(2012)

Anathema - Weather Systems

Η στροφή του ήχου των Anathema ξεκίνησε πολύ νωρίτερα, ωστόσο μετά το ιδιαίτερο “We’re here because we’re here”, φάνηκε πως η μπάντα βρήκε πιο γερά πατήματα σε αυτό το περισσότερο progressive μονοπάτι που ακολούθησε. Βάζοντας κάποιες πιο αισιόδοξες νότες στον ήχο τους όπως το “Sunlight”, αλλά μην ξεχνώντας τη μαυρίλα που μας έκανε να αγαπήσουμε στο υπέροχο “Τhe Beginning and the End”, γλυκοκοιτάζοντας τους Pink Floyd στο καθαρτικό “Internal Landscapes” αλλά και κάνοντας έρωτα στην ακουστική κιθάρα σε κομμάτια σαν το σινεματικό “The Gathering Of The Clouds”, ο δίσκος πλέκει ένα περίτεχνο δίχτυ μιας πιο εκλεπτυσμένης μορφής των Anathema. Η φαινομενική απλότητα των συνθέσεων λειτουργεί υπέρ του συνόλου, που θα τολμούσα να πω πως δείχνει τη μπάντα στην πιο ώριμη φάση της συνθετικά και καλλιτεχνικά. (N.K)


Bruce Soord with Jonas Renske - Wisdom Of Crowds
(2013)

Bruce Soord with Jonas Renske - Wisdom Of Crowds

Όπως έχει πει ο Bruce Soord των The Pineapple Thief, όταν έγραφε το υλικό που θα κατέληγε στο “Wisdom Of Crowds”, είχε εξαρχής τη φωνή του Jonas Renske (Katatonia) στο μυαλό του. Έχοντας λοιπόν από τη μια τη χαρακτηριστική αυτή χροιά και από την άλλη την progressive αισθητική του Bruce, το αποτέλεσμα αναμενόμενα είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον. Σε μια ακροβασία μεταξύ alt rock, prog και trip hop, ο δίσκος χωρίς να έχει ξεσπάσματα είναι γεμάτος από ιδιαίτερες ιδέες, ενώ το ερμηνευτικό ταλέντο του Jonas ξεδιπλώνεται ακόμη και σε κομμάτια που δε θα περίμενε κανείς ποτέ να τον ακούσει. Ίσως άδικα ξεχασμένος δίσκος, που όμως έχει προσωπικότητα και χαρακτήρα, και αποδεικνύει πως η Kscope είναι ταγμένη στο πλευρό των τολμηρών, ενθαρρύνοντας τον πειραματισμό και την πραγματική προοδευτική μουσική. (Ν.Κ.)


Ulver - Messe I.X-VI.X
(2013)

Ulver - Messe I.X-VI.X

Οι Λύκοι είχαν αποδείξει από πολύ νωρίς στην καριέρα τους ότι η μεγαλοφυΐα και η άκρατη δημιουργικότητα δεν χωράνε εύκολα σε κουτάκια, παρόλα αυτά είναι δίκαιο να παραδεχτούμε ότι η ακρόαση του ένατου studio album τους με τον παράξενο τίτλο "Messe I.X-VI.X" μας προσέφερε ένα ατόφιο σοκ. Εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο τα ηχοχρώματα της σύμπραξης τους με την Tromsø Chamber Orchestra - και την γενναία βοήθεια του contemporary συνθέτη Martin Romberg - οι Ulver ξεπερνάνε τους εαυτούς τους και χαρίζουν μία από τις πιο αριστουργηματικές στιγμές της δισκογραφίας τους. Αυτή η "ειρηνική λειτουργία για το Λίβανο" (εμπνεόμενη από τα γεγονότα σε Συρία-Λίβανο συναισθηματικά και όχι πολιτικά) θα μπορούσε να νοηθεί ακόμα και ως κλασικό έργο, κάτι όμως οι ambient τεχνοτροπίες, οι ατίθασες rock υπόνοιες και η υπέρ-φωνή του Rygg όπου αυτή εμφανίζεται, μετατρέπουν το "Messe" σε ένα κολοσσιαίο έργο αχαλίνωτης φαντασίας και πρόστυχης καλλιτεχνικής ελευθερίας. Δίσκος - βίωμα που σφραγίζει την ποιότητα του label αλλά και συνολικά την ακατάτακτη μουσική των '10s. (A.K)


Steven Wilson - The Raven That Refused To Sing
(2013)

Steven Wilson - The Raven That Refused To Sing

Ο Steven Wilson θαρρώ πως έφτασε σε ένα δημιουργικό τέλμα με τους Porcupine Tree τα τελειώματά τους. Μετά το αμήχανο “The Incident” ο ανήσυχος Άγγλο τους διέλυσε για να επικεντρωθεί στη solo καριέρα του, που είχε ξεκινήσει δυο χρόνια νωρίτερα.

Κι αν με το “Insurgentes” και το “Grace For Drowning” αυτή η καριέρα είχε πάρει την ανιούσα, με τον τρίτο δίσκο έφτασε στο απώγειό της. Με μια all-star μπάντα στο πλευρό του, ο Wilson φτιάχνει ένα progressive κομψοτέχνημα. Η κιθαριστική δουλειά του βιρτουόζουν Guthrie Govan, του αγαπημένου κιθαρίστα των κιθαριστών, είναι σεμιναριακή, με το solo του "Drive Home" να αποτελεί ίσως το highlight. Η απόφαση του Wilson να δουλέψει μαζί με όλους τους μουσικούς στο studio για πρώτη φορά στην καριέρα του βγαίνει στο κλίμα του δίσκου. Το κλείσιμο με το ομότιτλο τραγούδι, ειδικά σε συνδυασμό με τη θέαση του video clip, είναι χαρακτηριστικός λόγος του γιατί αγαπάμε τόσο τον Steven. Τέλος, η παραγωγή των Wilson και Alan Parsons είναι εκπληκτική.

Ίσως και ο αγαπημένος μου δίσκος της δεκαετίας που τελειώνει. (Π.Κ.)


Gazpacho - Demon
(2014)

Gazpacho - Demon

Ανάμεσα στους πιστούς φίλους των Νορβηγών Gazpacho υπάρχουν διάφορες απόψεις για το ποιο είναι το καλύτερο album τους και, πιθανόν, το "Night", το "Missa Atropos" ή το "March Of The Ghosts" να έχουν τα πρωτεία στις προτιμήσεις. Εμείς θα διαλέξουμε αιρετικά, ανήμποροι να αντισταθούμε στον βαθύ λυρισμό του όγδοου album τους "Demon", σε μια δουλειά που ίσως αποτελεί και το αποκορύφωμα της δημιουργικής τους σκέψης. Το, όπως πάντα, σκοτεινό concept βασίζεται σε ένα αινιγματικό γράμμα που βρέθηκε σε «κάποιο διαμέρισμα στην Πράγα» και το μακραίωνο κυνήγι του Δαίμονα ντύνεται με αντίστοιχα στοιχειωτική μουσική. Τέσσερις μακροσκελείς συνθέσεις με πολύ διευρυμένες ενορχηστρώσεις (το μενού έχει βιολί, ακορντεόν, μαντολίνο), εκλεκτικότατο ηχητικό πλούτο και δραματική περιγραφικότητα αποτέλεσαν μια σίγουρη συνταγή για ένα εκπληκτικό, πολύχρωμο μουσικό ταξίδι που αναστενάζει κάτω από την περιγραφή "prog", αφού υπόσχεται και παραδίδει ένα δημιούργημα κινηματογραφικών διαστάσεων. Πέραν του προσωπικού γούστου, μια συνολικά θαυμάσια μπάντα που κοσμεί το roster της Kscope και τις art rock ονειρώξεις μας. (Α.Κ)


Ian Anderson - Homo Erraticus
(2014)

Ian Anderson - Homo Erraticus

Η μεγάλη πενηντάχρονη καριέρα του Ian Anderson έμελλε να περάσει και από την KScope. Για την ακρίβεια, η τελευταία μέχρι σήμερα studio δουλειά του Σκωτσέζου ηγέτη των Jethro Tull βγήκε από την εταιρία το 2014.

Στο “Homo Erraticus” ο Anderson καταπιάνεται για μια ακόμα φορά με τη ζωή του φανταστικού χαρακτήρα Gerald Bostock, πρωταγωνιστή του θρυλικού “Thick As A Brick”. Αυτή τη φορά οι στίχοι εστιάζουν στα μεσήλικα χρόνια του πρωταγωνιστή, έχοντας «επενδυθεί» με progressive μουσική που αναμειγνύει επιτυχημένα από folk έως και metal επιρροές.

Με τον σημερινό τραγουδιστή των King Crimson, Jakko Jakszyk, να έχει αναλάβει την παραγωγή και τη μίξη, ο ήχος του δίσκου ότι ακούγεται σύγχρονος, χωρίς όμως να χάνει καθόλου τον '70s χαρακτήρα του.

Το “Homo Erraticus” αποτελεί την τελευταία ίσως κατάθεση ενός πολύ σημαντικού δημιουργού και ως εκ τούτου, η καλλιτεχνική του αξία επιφορτίζεται και με ιστορική. (Π.Κ.)


Steven Wilson - Hand.Cannot.Erase.
(2015)

Steven Wilson - Hand.Cannot.Erase.

Ο Steven Wilson ήρθε να βάλει το πιο όμορφο δισκογραφικό δίλημμα της δεκαετίας, ακολουθώντας το “The Raven That Refused To Sing (And Other Stories)” με το “Hand.Cannot.Erase.”. Διατηρώντας σχεδόν αναλλοίωτο τον κορμό των μουσικών που τον συντρόφευσαν στο προηγούμενο άλμπουμ του, επέμεινε ηχητικά στο progressive rock, αλλά προσεγγίζοντάς το αρκετά διαφορετικά αυτή τη φορά, ενώ στιχουργικά κινήθηκε σε ένα πιο ξεκάθαρο, πιο σύγχρονο, πιο ανθρωποκεντρικό και σε σημεία καθηλωτικό concept. Είχα την ευκαιρία να ρουφήξω το μεδούλι αυτού του συναρπαστικού άλμπουμ, συζητώντας για αυτό με τον ίδιο τον δημιουργό του πριν και μετά την κυκλοφορία του και προϊόντος του χρόνου είμαι πλέον βέβαιος πως ανήκει στα απόλυτα αριστουργήματα όχι μόνο του Wilson αλλά και του progressive ιδιώματος συνολικά. Μάλλον, είχα βιαστεί λίγο να ισχυριστώ ότι δεν φτάνει τα επίπεδα του προκατόχου του, αφού εν τέλει ίσως και να το ξεπέρασε, αν και δεν υπάρχει πραγματικά απάντηση στο εν λόγω δίλημμα. Που στην πραγματικότητα δεν είναι «ποιο από τα δυο άλμπουμ είναι το καλύτερο του Wilson;» αλλά «ποιο από τα δυο είναι το άλμπουμ της δεκαετίας». Ούτως ή άλλως, και τα δυο - απολύτως δικαιωματικά - βρέθηκαν στην κορυφή της χρονιάς που κυκλοφόρησαν, καθιστώντας τον Wilson ως τον μοναδικό καλλιτέχνη που κλείνει την δεκαετία των 10s με δυο τέτοιες κορυφές. (Χ.Κ.)


Tesseract - Polaris
(2015)

Tesseract - Polaris

Η επιστροφή του Daniel Tompkins στο μικρόφωνο των Tesseract συνέπεσε και με το πρώτο δισκογραφικό τους πόνημα με την Kscope. Μπορεί τα “One” και “Altered State” να παραμένουν αξεπέραστα, ωστόσο το “Polaris” βρήκε τη μπάντα σε ένα σταυροδρόμι, από το οποίο διάλεξαν να συνεχίσουν στο δρόμο του πειραματισμού και να μην επαναπαυτούν στον εύκολο δρόμο της επανάληψης. Εδώ, έδειξαν άλλες πτυχές του εαυτού τους, με κομμάτια σαν το μοναδικό “Hexes” και το σχεδόν σπαρακτικό “Seven Names” να ξεχωρίζουν και να τους φέρνουν ακόμη πιο μακριά από τον metal χαρακτήρα τους.

Στο “Polaris” οι Tesseract συνδύασαν κάποιες ασφαλείς επιλογές με περισσότερο εναλλακτικές επιρροές και ιδέες, κάνοντας ένα βήμα προς τα μπρός, έχοντας όμως το άλλο πόδι στερεωμένο σε στέρεο έδαφος. Γυρίζοντας πίσω και μετά το επίσης πολύ καλό “Sonder”, το “Polaris” έχει βρει τη θέση του στην αδιαμφισβήτητα εξαιρετική δισκογραφία των Tesseract, με πολλά από τα κομμάτια του να αναδεικνύονται ακόμη περισσότερο σε live συνθήκες, όπως απέδειξε και η πρόσφατη επίσκεψή τους στη χώρα μας. Αξίζει να αναφέρουμε το γεγονός πως ο Daniel Tompkins έχει βρει το σπίτι του στην Kscope και πέραν των Τesseract, παίζοντας σε πιο pop φόρμες, με τους White Moth Black Butterfly και το “Atone”, αλλά και με το δικό του προσωπικό δίσκο με τίτλο “Castles”. (N.K.)


The Pineapple Thief - Your Wilderness
(2016)

The Pineapple Thief - Your Wilderness

Ίσως ο κορυφαίος δίσκος της καριέρας των κλεφτανανάδων, πράγμα διόλου τυχαίο με τη συμμετοχή του Gavin Harrison (Porcupine Tree) στα τύμπανα που ότι και να αγγίξει γίνεται χρυσάφι. Προσεγγίζοντας περισσότερο την προοδευτική τους πλευρά, δίχως όμως να ξεφεύγουν λεπτό από τη μελαγχολία που τους χαρακτηρίζει, στο “Your Wilderness” οι Pineapple Thief γέμισαν το κενό που μας άφησαν οι Porcupine Tree όταν μπήκαν στον πάγο. Δε γίνεται να ακούσεις το “Fend For Yourself” και να μη συγκινηθεις, ή το “The Final Thing On My Mind” και να μην απορροφηθείς στη δίνη της μαυρίλας του. Η μεστότητα των συνθέσεων είναι κάτι το αξιοθαύμαστο, με κάθε νότα να έχει νόημα και αξία, και κάθε νότα σε τρυπάει το ίδιο. (N.K.)


Nosound - Scintilla
(2016)

Nosound - Scintilla

Ένα project που ξεκίνησε ως προσωπική δουλειά του Giancarlo Erra, στον πέμπτο δίσκο βρίσκει πλέον μια πλήρη, πενταμελή μπάντα να αποδίδει ένα φαινομενικά λιτό progressive rock που κλείνει το μάτι στους Pink Floyd. Λιγότερο συμφωνικό από το παρελθόν, με το τσέλο να προσδίδει ένα δραματικό τόνο στο σύνολο, στο “Scintilla” θα βρεις μια δουλειά που λειτουργεί ως χαλί, ως ένα υπόβαθρο βαθιάς αναζήτησης, παρά μια συλλογή κομματιών που έχουν γραφτεί ξεχωριστά ως αυτοτελείς συνθέσεις. Η μελαγχολία που επικρατεί ενισχύεται από την guest εμφάνιση στα φωνητικά από τον Vincent των Anathema, ενώ και το πιάνο αγκαλιάζει τα υπόλοιπα όργανα, γλυκαίνοντας τον ήχο. Η παραγωγή είναι υποδειγματική, ενισχύοντας τους Floyd-ικούς παραλληλισμούς. Κάθε άλλο παρά κακό βέβαια, να συγκρίνεσαι με τους μέγιστους του ψυχεδελικού, progressive rock. (N.K.)


O.R.k - Ramagehead
(2019)

O.R.k - Ramagehead

Το τρίτο album των O.R.k μοιάζει με το αποτύπωμα μιας super team: δίπλα στους Ιταλούς LEF (φωνή) και Carmelo Pipitone (κιθάρα), οι Pat Mastelotto (King Crimson), Colin Edwin (Porcupine Tree), σε συνδυασμό με την guest συμμετοχή του Serj Tankian στο "Black Blooms" και την εικαστική δουλειά του Adam Jones, έμοιαζαν να εγγυώνται το "Ramagehead" θα τραβήξει βλέμματα. Κι όμως, η επιτυχία του album βασίζεται στην ποιότητα του και όχι στα λαμπερά του credits, αφού οι O.R.k επιτυγχάνουν μια αξιοσημείωτη ισορροπία ανάμεσα στο progressive και στις διδαχές του ορθόδοξου '90s alternative rock - και όχι μόνο επειδή ο LEF ακούγεται σε στιγμές ίδιος ο Cornell. Το κουαρτέτο βυθίζεται στην διερεύνηση ενός πλουραλιστικού, πλούσιου rock στυλ όπου η αλητεία συνυπάρχει με την καινοτομία και την πυκνή μουσικότητα και δείχνει έτοιμο να κάνει ακόμα καλύτερο όνομα στο μέλλον. Αν έχουν και την όρεξη να γράψουν και κανά-δυο πιο εμπορικά/ευκολομνημόνευτα τραγούδια, το breakthrough μοιάζει πάρα πολύ πιθανό. (Α.Κ)


Klone - Le Grande Voyage
(2019)

Klone - Le Grande Voyage

Το πιο πρόσφατο album που καταφέρνει να μπει στην Kscope λίστα μας είναι και αυτό που εκφράζει, ίσως περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, το παροντικό στίγμα του label: την αναζήτηση της γκρίζας περιοχής ανάμεσα στο post rock και το progressive rock. Το "Le Grande Voyage" των Γάλλων Klone σηματοδοτεί μάλλον την τελειοποίηση του σχετικού στυλ τους - σε μια διαδικασία που τους έχει πάρει ήδη έξι full lengths σε δεκαπέντε χρόνια -, μια ακρόαση όμως αρκεί για να πείσει ότι η αναμονή άξιζε. Ατμοσφαιρικό, μελαγχολικό rock που λατρεύει τους νεότερους Anathema και Katatonia είναι όμως περισσότερο γλυκό και φωτεινό, φοβερά ώριμες κιθάρες που δεν καταφεύγουν ποτέ σε ανεξέλεγκτες δυναμικές ή αχανή reverbs και, συνολικά ένας προοδευτικός ήχος που πλανάται και υποβόσκει γύρω από τις συνθέσεις, χωρίς ποτέ να αποτυπώνεται πραγματικά. Ένα πανέμορφο album - συλλογή από καλογραμμένα, καλοζυγισμένα και με υπέροχες φωνητικές μελωδίες τραγούδια, concept που εξερευνεί την ατομική ελευθερία και το επέκεινα, ένα αριστούργημα που ονομάζεται ‘’Yonder’’ και γενικώς, όλα όσα θες για να κάνεις ένα γκρουπ καλό σου φίλο. (Α.Κ)

Spotify Playlist

  • SHARE
  • TWEET