«10»: Τα άλμπουμ που πρέπει να ακούσεις πριν το Into Battle Festival

Το τρίτο κατά σειρά Into Battle Festival της Eat Metal Records έρχεται την Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου και το Σάββατο 14 Δεκεμβρίου στο Κύτταρο, υποσχόμενο συγκινήσεις ανάλoγες του 2017 με μεγάλους πρωταγωνιστές τους Riot V, αλλά και του 2018, με πανάξιους headliners τους Satan και τους Pagan Altar. Φέτος, την παράσταση αναμένεται να κλέψουν οι θρύλοι του New Wave Of British Heavy Metal Angel Witch και οι σπουδαίοι Γάλλοι heavy metallers Sortilège. Μαζί τους θα εμφανιστούν μερικά από τα αξιολογότερα νεότερα συγκροτήματα από τον χώρο του κλασικού και underground metal, σε ένα συνολικά σπάνιο και απόλυτα ελκυστικό συναυλιακό πακέτο.

Στο κείμενο που ακολουθεί, παρουσιάζουμε δέκα από τα δεκατέσσερα συνολικά συγκροτήματα που θα πατήσουν την σκηνή του Κυττάρου την Παρασκευή και το Σάββατο που μας έρχονται, μέσω δίσκων τους που οφείλει να τσεκάρει ή να θυμηθεί κάθε ενδιαφερόμενος. Εκτός της παρουσίασης αφήνουμε για καθαρά πρακτικούς λόγους τους συμπατριώτες μας Darklon και Murder Angels, καθώς το αξιόλογο φετινό ντεμπούτο των πρώτων "Rise From Death" έχει ήδη την δική του σελίδα κριτικής στο site μας, ενώ τα τρία προηγούμενα χρόνια έχουμε παρακολουθήσει  τους δουλευταράδες Λαρισαίους  και την πρόοδό τους, μέσω των αντίστοιχων ανταποκρίσεων.

Όσον αφορά τους Herzel και τους Witchcrawl που δεν έχουν ακόμη ολοκληρωμένο άλμπουμ, αξίζει να τσεκάρουμε τα δύο κομμάτια που έχουν βγάλει οι Γάλλοι epic heavy metallers στην σελίδα τους στο Bandcamp, αλλά και τα ενδιαφέρονται δείγματα που έχουμε στα χέρια μας από το επερχόμενο, ντεμπούτο EP των Αθηναίων metallers με τίτλο "World Without End". Η συνέχεια στις οθόνες σας, στα στερεοφωνικά σας, και βεβαίως στο Κύτταρο στις 13 και 14 του μήνα, όπου το παραδοσιακό heavy metal των τεσσάρων τελευταίων δεκαετιών αναμένεται να προσφέρει ξανά μεγάλες συγκινήσεις. Θ.Ξ.

1

Angel Witch
"Screamin' 'N' Bleedin'" (1985)

Εξυμνώντας συνήθως το ντεμπούτο άλμπουμ τους, τείνουμε να ξεχάσουμε πως οι Angel Witch έχουν να παρουσιάσουν μια λοιπή δισκογραφία που απαρτίζεται από πραγματικά ενδιαφέροντες έως σπουδαίους δίσκους. Από το πολύ καλό φετινό τους άλμπουμ στο προ επταετίας "As Above, So Below" που τους επανέφερε στο προσκήνιο κι από εκεί στις δουλειές που διαδέχθηκαν το - σίγουρα ανάμεσα στα σπουδαιότερα άλμπουμ των '80s - "Angel Witch", οι NWOBHM πρωτεργάτες μουσικά ποτέ δεν υστερούσαν συγκριτικά με σχήματα που κατέληξαν να έχουν μεγαλύτερη εμπορική απήχηση/επιτυχία. Το δεύτερο πόνημα τους, "Screamin' 'N' Bleedin'" είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα επ’ αυτού, αφού φαντάζει αδίκως ξεχασμένο υπό τη σκιά του ντεμπούτου τους, τη στιγμή που είχε να παραθέσει κάποιες από τις καλύτερες συνθέσεις που έβγαλε ποτέ το σχήμα, αλλά και τον καλύτερο τραγουδιστή που εμφανίστηκε σε δουλειά τους. Με χαρακτηριστικότατο '80s εξώφυλλο, τον Dave Tattum να μπαίνει από συγκυρία στην μπάντα και να εντυπωσιάζει με τη χροιά και τις ερμηνείες του (φανταστείτε τον Rod Evans σε μια πιο heavy metal-ική εκδοχή) και τις αδιανόητες κομματάρες "Afraid Of The Dark" και "Waltz In The Night" να στοιχειώνουν τα βράδια μας, το δεύτερο Angel Witch άλμπουμ αποτελεί τον ορισμό του παραγνωρισμένου - και αδίκως. Σ.Κ.

2

Sortilège
"Larmes De Heros" (1986)

Σε μια από τις καλύτερες ποιοτικά χρονιές για τον σκληρό ήχο, η συνεισφορά της κορυφαίας γαλλικής heavy metal μπάντας (τουλάχιστον) των '80s ήταν αντάξια των όσων κοσμοϊστορικών κυκλοφοριών εμφανίστηκαν σε παγκόσμιο επίπεδο. Στην πιο ώριμη τους στιγμή και με δύο ασύλληπτες δουλειές τα προηγούμενα χρόνια, οι Sortilège καταφέρνουν να παρουσιάσουν ένα ηρωικό και φινετσάτο δείγμα αλαβάστρινου heavy metal, του οποίου το καλούπι μοιάζει να έσπασε εν τη γενέσει του. Περισσότερο mid tempo, με συγκεκριμένα ξεσπάσματα, έναν συγκλονιστικό Christian Augustin να παραθέτει μερικές συντριπτικές ερμηνείες πάνω από τις ελεγειακές κιθάρες των Dumont και Demajean και μονάχα ύμνους και στις δύο πλευρές του βινυλίου να αποδίδονται στην πάντα εκλεπτυσμένη γαλλική γλώσσα, το έσχατο «ξόρκι» των Γάλλων συνεχίζει να γοητεύει ακόμη και σήμερα. Σ.Κ.

3

Mirror

"Mirror" (2015)

Σπουδαία περίπτωση συγκροτήματος οι Κύπριοι Mirror, με τα δύο δείγματα γραφής τους, το εν λόγω ντεμπούτο και το φετινό "Pyramid Of Terror", να παρουσιάζουν ένα σχήμα που φέρνει τα καλύτερα στοιχεία από το επικό hard rock και το proto-metal των late '70s/early '80s στο σήμερα. Στον ομότιτλο δίσκο τους, δε, αν και η οπτική τους παρουσιάζει ακόμη έντονη την τάση να αποτίουν φόρο τιμής στις βασικές τους επιρροές με κάθε ευκαιρία, αυτή η αύρα των ύστερων Scorpion με κιθαρίστα τον Uli Jon Roth, των Uriah Heep επί Byron και των Black Sabbath εποχής Dio (απ ‘όπου δανείστηκαν το main riff του "Country Girl" για το δικό τους "Madness And Magik") είναι τόσο θελκτική, που, ακόμη κι αν το δεύτερο τους άλμπουμ είναι καλύτερο (και με περισσότερη προσωπικότητα), δεν ξέρεις πιο να πρωτοδιαλέξεις ανάμεσα τους. Σ.Κ.

4

Wotan
"Carmina Barbarica" (2004)

Οι Ιταλοί Wotan φαντάζουν ως μια από τις πιο επιτυχημένες "tribute" μπάντες που έχουν υπάρξει, με το συγκεκριμένο χαρακτηρισμό να έχει τη θετικότερη των σημασιών που μπορεί να πάρει. Όντας τεράστιοι οπαδοί του επικού ήχου και, πιο συγκεκριμένα, των αδιαμφισβήτητων μονάρχων του είδους (βλέπε Manowar), είναι πράγματι σπουδαίο επίτευγμα ότι σμιλεύσαν ένα δίσκο όπως το "Carmina Barbarica", ένα άλμπουμ φτιαγμένο από φωτιά κι ατσάλι και προορισμένο να υμνείται από λίγους μα εκλεκτούς. Άλλωστε, οι ερμηνείες του Vanni Ceni καταφέρνουν και στέκονται όσο πιο κοντά θα μπορούσε ένας θνητός να συγκριθεί με τον ημίθεο Eric Adams, ενώ η συνολική επική ατμόσφαιρα του άλμπουμ μοιάζει αξεπέραστη, σίγουρα από τους ίδιους (καθώς δεν μπόρεσαν να ξαναφτάσουν σε τέτοια δημιουργικά επίπεδα) αλλά και από πολλές σύγχρονες ή μεταγενέστερες τους μπάντες. Σ.Κ.

5

Chevalier
"Destiny Calls" (2019)

Η παρουσίαση του Γιάννη Δούκα στο εν λόγω έπος με κάνει να πιστεύω πως δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσω να περιγράψω καλύτερα το σοκ που προκάλεσε στους οπαδούς του speed/epic ήχου. Ας είναι, όμως, αφού συμπάσχω, θεωρώντας το φετινό άλμπουμ των Φινλανδών ανάμεσα στις καλύτερες δουλειές που είχαμε την τύχη να ακούσουμε φέτος στο συγκεκριμένο σταυροδρόμι ιδιωμάτων. Παράνοια, ήχος κατευθείαν από το πιο ανήλιαγο μπουντρούμι, ένα καταστροφικό μπάσο να σπέρνει τον όλεθρο στο διάβα του και πάνω απ’ όλα τα σχιζοφρενικά φωνητικά της Emma Grönqvist να θυμίζουν τους πάντες χωρίς να θυμίζουν τίποτα, συνθέτουν μια εικόνα που φαντάζει ανεπαρκής να περιγράψει το πραγματικό μεγαλείο του ντεμπούτου της μπάντας από το Helsinki. Σ.Κ.

6

Battle Ram
"Long Live The Ram" (2013)​

Παρότι βρίσκονται στο κουρμπέτι περίπου μία εικοσαετία, οι Battle Ram έχουν κυκλοφορήσει μόλις ένα demo το 2003, ένα EP το 2009 και το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ το 2013. Το "Long Live The Ram" φανερώνει καταρχάς, σημειολογικά τουλάχιστον, την αγάπη του συγκροτήματος και ιδιαίτερα του συμπαθέστατου Gianluca Silvi (επίσης στους Doomsword και τους Baphomet's Blood) για τους Manilla Road (υπήρξε roadie και συμμετείχε στους δύο τελευταίους δίσκους). Σε καθαρά μουσικό επίπεδο, κινείται σε ένα ευρύτερο φάσμα, συνδυάζοντας το γνώριμο επικό συναίσθημα με τις χρυσές ημέρες του Αμερικάνικου power. Χωρίς να ακούγονται αναχρονιστικοί, με πολύ καλή παραγωγή, εξαιρετικά φωνητικά από τον Franco Sgattoni και κυριότερα αξιόλογα τραγούδια, οι Ιταλοί διαθέτουν τα εχέγγυα για μια πολύ καλή εμφάνιση και την προοπτική για ένα δεύτερο, τουλάχιστον ισάξιο άλμπουμ. Θ.Ξ.

7

Convixion
"Metal Drinkin' Conspiracy" (2007)

Μπορεί γενικότερα να προτιμώ την πιο classic heavy προσέγγιση των Strikelight, έχοντας όμως καιρό να δω ζωντανά την άλλη μπάντα του Νίκου Παπακώστα, σίγουρα θα περιμένω με ενδιαφέρον την εμφάνιση των Convixion στο φεστιβάλ. Τσεκάροντας την πλήρως ενημερωμένη σελίδα της δισκογραφίας του συγκροτήματος στο Bandcamp, ξεκίνησα από το ντεμπούτο EP του 2007 και κόλλησα, οπότε θα παρακάμψω τον κανόνα των ολοκληρωμένων άλμπουμ, έχοντας τουλάχιστον παρουσιάσει ως site το "Convixion" του 2010, στον εξαιρετικό οδηγό για το ελληνικό thrash metal. H αλήθεια είναι ότι το "Metal Drinkin' Conspiracy", παρά τον κατά βάση θρασύ ύφος του, διαθέτει αρκετά από εκείνα τα χαρακτηριστικά που λατρεύουμε στο κλασικό metal, καθώς και μια τρομερή, old school παραγωγή που σπανίζει γενικώς στις μέρες μας. Κυριότερα όμως, περιλαμβάνει τέσσερα αξιομνημόνευτα τραγούδια, με αποκορύφωμα το "Drink Metal", έναν ύμνο με τα όλα του για την εγχώρια underground metal σκηνή, από τους στίχους μέχρι το υπερcult video clip, με μεγάλο πρωταγωνιστή το αφεντικό της Eat Metal Records και του Into Battle Festival. Θ.Ξ.

8

Skullwinx

"The Missions Of Heracles" (2014)

Δεν είναι πολλά τα συγκροτήματα που κατάφεραν να αφομοιώσουν το μοναδικό ύφος των τεράστιων Manowar και ακόμη λιγότερα εκείνα που το έχουν κάνει από πολύ καλά έως εξαιρετικά (βλέπε Atlantean Kodex), οπότε κάθε ομοιότητα είναι ευπρόσδεκτη, τουλάχιστον για τους πολυπληθείς οπαδούς των Αμερικανών. Μια τέτοια περίπτωση αποτελούν και οι Βαβαροί Skullwinx με το ρυθμικό, τευτονικό, επικό metal των δύο ολοκληρωμένων και σχεδόν ισάξιων δίσκων τους. Από το "The Relic" του 2016 θα προτιμήσουμε να ξανακούσουμε το "The Missions Of Heracles" του 2014, καθώς όπως μαρτυρά ο τίτλος, είναι βασισμένο εξ' ολοκληρου στους Άθλους του Ηρακλέως βεβαίως βεβαίως, σε ένα αρκετά φιλόδοξο concept, και η μάχη θα πραγματοποιηθεί επί αθηναϊκού εδάφους. Λέων της Νεμέας, Λερναία Ύδρα, Ελάφι της Κερύνειας, Ερυμάνθιος Κάπρος, Στυμφαλίδες Όρνιθες, Άλογα του Διομήδη και δε συμμαζεύεται ενδέχεται να περάσουν από την σκηνή του Κυττάρου και να προκαλέσουν πάταγο. Θ.Ξ.

9

Burning Shadows
"Gather, Darkness" (2012)

Μιας και για το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους είχαμε μιλήσει αναλυτικά σχετικά πρόσφατα, η δουλειά που επιλέχθηκε να εκπροσωπήσει τους Αμερικάνους underground ήρωες του ποιοτικού heavy/power είναι η δεύτερη τους ολοκληρωμένη δουλειά, το δυναμικό "Gather, Darkness". Αν οι Iced Earth και οι Jag Panzer συγκαταλέγονται στις αγαπημένες σας μπάντες, αν προτιμάτε την πρώιμη περίοδο των Blind Guardian αντί της πιο συμφωνικής και πομπώδους, ή απλά αν αρέσκεστε σε στακάτο, καθοδηγούμενο από riff heavy/power που δεν στερείται μελωδίας, οι Burning Shadows είναι η επόμενη μπάντα που πρέπει να ανακαλύψετε. Σ.Κ.

10

Black Viper
"Hellions Of Fire" (2018)

Εάν το επικό metal είναι ένα αρκετά κλειστό ιδίωμα, όπως είθισται να λέμε, ακόμη ποιο κλειστό είναι το speed metal, υπό τις έννοια ότι πολύ λίγα συγκροτήματα κατά καιρούς το έχουν υπηρετήσει πιστά, χωρίς μάλιστα ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία, παρότι υπάρχουν πολλά μεγαθήρια που φλέρταραν με τον συγκεκριμένο ύφος. Εντούτοις, τα τελευταία χρόνια έχουν ξεπηδήσει αρκετά νέα καθαρόαιμα speed metal σχήματα, με τους Black Viper να αποτελούν ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα με το περσινό full-length ντεμπούτο τους "Hellions Of Fire". Ο Σπύρος Κούκας έχει αναλύσει πολύ εύστοχα τα πολλά ατού, παρά τις λίγες αδυναμίες, του δίσκου στην αναλυτική κριτική του, οπότε μένει να δούμε εάν επί σκηνής οι Νορβηγοί θα αποδειχθούν εξίσου σαρωτικοί. Θ.Ξ.