«10»: Σημεία που όρισαν τον μύθο των Prodigy

Ενώ οι περισσότεροι ακολουθούσαν τις τάσεις, οι Prodigy τις δημιουργούσαν. Κάθε άλμπουμ ή στροφή τους ερχόταν με νέα αισθητική, νέο ήχο και φρέσκες ιδέες

Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 11/06/2025 @ 15:51

Όσοι τους έχουμε ξαναδεί ξέρουμε ότι δεν είναι απλώς μια συναυλία, είναι μια ας το πούμε διαφορετική εμπειρία, όπου οφείλουμε να συνδεθούμε με τη μουσική τους σε ένα καταιγιστικό, ηλεκτρικό περιβάλλον. Κάποτε με πέτρες. Μετά με καμένα αμάξια. Εντυπωσιακά και λίγο παράξενα! Εάν αγαπάς την ακραία ενέργεια, το βρώμικο ήχο και την προκλητικότητα ομως, το live τους είναι μια φασάρα που δεν πρέπει να χάσεις. Μαζί με Pendulum και Bob Vylan την Παρασκευή, 4 Ιουλίου 2025 στο Release Festival.

Οι Prodigy λοιπόν είναι ένα φαινόμενο που δεν αντιγράφεται. Δεν μπορεί να εξηγηθεί γιατί σε όλους μας έχουν αφήσει κάτι διαφορετικό. Ο ήχος τους ταρακουνάει ηχεία και ψυχές. Η κληρονομιά τους δεν είναι απλώς ζωντανή. Είναι εκρηκτική. Η μουσική τους δεν παλιώνει. Είναι ωμή, έντονη, αληθινή. Και πάντα θα είναι εδώ. Αν έχεις ακούσει κομμάτι τους και ένιωσες ηλεκτρισμό μέσα σου, τότε μάλλον καταλαβαίνεις γιατί δεν είναι απλά ένα συγκρότημα, αλλά είναι φωτιά, πώρωση. Παρακάτω, δέκα λόγοι που εξηγούν γιατί παραμένουν τόσο επιδραστικοί!

"The Fat Οf Τhe Land" (1997)

Θυμάμαι να ακούμε το "All I Want" των Offspring. Και άλλες επιτυχίες που έπαιζαν στο ραδιόφωνο μαζί. Ποια άλλα; Το "Bulls On Parade", το "Song 2", το "Everlong", το "Karma Police" και το "The Beautiful People"; ‘95, ‘96, ‘97, δεν εχει σημασία. Αλλά αυτά ήταν rock, οι Prodigy ήταν rock; Ο δίσκος που τους έκανε παγκόσμια υπερδύναμη ήταν rock; Δεν μας ένοιαζε. Με κομμάτια όπως τα "Firestarter", "Breathe" και "Smack My Bitch Up" τι να σε νοιάξει; Beat, βρομιές, κιθάρες, τύμπανα και χορός. Μιλάμε για ένα πολιτιστικό γεγονός. Ένα κλασικό πλέον άλμπουμ.

"Firestarter" (1996)

Είχε έρθει σαν single νωρίτερα. Ίσως το πιο γνωστό τους κομμάτι, και δικαίως. Μινιμαλιστικό, επιθετικό, εθιστικό. Πιθανά τους καθιέρωσε και τους Prodigy και τον Flint ως cult φιγούρες. Αυτή η ωμή φωνή του Keith Flint, έγινε ύμνος της rave επανάστασης. Το video clip, γυρισμένο σε ασπρόμαυρο τούνελ, θεωρείται πλέον και είναι πλέον μυθος. Το τραγούδι ενσάρκωσε την ένταση, την πρόκληση και την ελευθερία της εποχής. Τόλμησε να ενώσει κόσμους που φάνταζαν ασύμβατοι: έβαλε βαριά τύμπανα, παραμορφωμένες κιθάρες και punk αισθητική μέσα στην ηλεκτρονική παραγωγή, δημιουργώντας έναν ήχο που δεν είχε ξανακουστεί.

Keith Flint

Η φωνή (και το πρόσωπο) της μουσικής επανάστασης. Ο Flint ενσάρκωσε την ακραία πλευρά των Prodigy: αγριότητα, θεατρικότητα, καθαρή ενέργεια. Ήταν το κάτι σαν punk φρικιό για το rave. Μια φιγούρα που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Δεν έπαιζε ρόλο. Δεν ήταν ψεύτικος. Μαλλιά, φρύδια, βλέμμα. Ρε δεν ξεχνιέται το βλέμμα του. Δεν ήταν απλώς performer· ήταν φλόγα στη σκηνή, γεμάτος ενέργεια, πάθος και αγνή τρέλα. Ήταν το χάος και η αλήθεια της εποχής του. Κρίμα που χάθηκε νωρίς. Κρίμα μόνο.

Liam Howlett

Χωρίς τον Liam Howlett, δεν θα υπήρχαν Prodigy. Αυτός είναι ο εγκέφαλος πίσω από τα beats. Παραγωγός, συνθέτης και η δημιουργική ψυχή του συγκροτήματος, είναι υπεύθυνος για κάθε θρυλικό ρυθμό, ήχο, ιδέα. Είναι βασικά ο βασικός υπεύθυνος για τα πάντα. Είναι o ένας! Ό,τι και αν έχει συμβεί, ευτυχώς που υπάρχει ακόμα και διατηρεί τον μύθο. Αν σταματήσει αυτός, θα εξαφανιστεί η μπάντα, η ιδέα, η ανάμνησή μας.

"Music For The Jilted Generation" (1994)

Ο πιο πολιτικός τους δίσκος. Ήταν το soundtrack μιας γενιάς που αισθανόταν αποκομμένη, θυμωμένη και έτοιμη για κάτι καινούριο. Κομμάτια όπως το "Their Law" έγιναν ύμνοι. Ήταν κατά κάποιο τρόπο το σκοτεινό, επαναστατικό μανιφέστο των Prodigy. Ένας δίσκος γεμάτος οργή, πολιτικό υπόγειο μήνυμα και πειραματικό ψιλοτρελό ήχο. Συνδύασε breakbeats, techno και φυσικά rock ενέργεια, εκφράζοντας τη δυσαρέσκεια μιας γενιάς που ένιωθε προδομένη. Σκατά να φάνε όλοι οι μαλάκες. Κραυγές ενάντια στο σύστημα και την απαγόρευση ή περιθωριοποίηση punk και rave κουλτούρας. Ταυτόχρονα.

Maxim ο σκοτεινός ρήτορας

Φωνή με περισσότερο hip hop και σκοτεινό στυλ, ο Maxim έφερε άλλη διάσταση στο live και στο studio vibe της μπάντας. Τραγουδάει και τα μέρη του Flint πλέον. Ο Maxim (Reality) ήταν πάντα η πιο μυστηριώδης και σκοτεινή φιγούρα των Prodigy. Με την χαρακτηριστική του εμφάνιση – αναρχική, στιβαρή και με έντονο attitude, το πρόσωπό του συχνά παρέπεμπε σε σκοτεινό rap και industrial καλλιτέχνη. Tο έντονο βλέμμα του, και η φάτσα του τον έβγαζαν πάντα ως το κακό παιδί. Η φωνή του, χαμηλή και με δυναμική παρουσία, προσέφερε στη μουσική τους το πιο hip-hop στοιχείο. Ως τραγουδιστής, χορευτής και MC, προσφέρει στυλ και πολύ σκοτεινές ατμόσφαιρες στα live και τα άλμπουμ τους. Είναι τεράστια μορφή ρε.

"Invaders Must Die" (2009)

Η μεγάλη επιστροφή τους. Με φρέσκο ήχο και σύγχρονη παραγωγή, απέδειξαν πως δεν είναι ρετρό συγκρότημα αλλά ένας ζωντανός οργανισμός. Μπορεί να μην τα θυμάσαι, αλλά εχεις ακούσει ή έχεις χορέψει μαζί με το ομώνυμο και τα "Omen", "Take Me To The Hospitall", "Warrior's Dance" και "Thunder" σίγουρα! Ήταν η στιγμή που οι Prodigy επανήλθαν στην πρώτη γραμμή του δικού τους (λίγο beat, λιγο rock, λιγο rave) ήχου, γεφυρώνοντας γενιές και φέρνοντας τον παλιό φανατισμό σε νέο ακροατήριο. Δεν ήταν απλώς επιστροφή ήταν ευτυχώς μια δήλωση παρουσίας και μια ανάσταση από τις στάχτες. Ευτυχώς λέμε.

"Voodoo People" (1994)

Από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια όλων των εποχών. Με tribal drums και acid ενέργεια, απέδειξε πόσο μακριά μπορούσε να φτάσει ο ήχος τους. Η κιθαριστική μελωδία στο "Voodoo People" των Prodigy είναι εμπνευσμένη από το τραγούδι "Very Ape" των Nirvana, από το άλμπουμ "In Utero" (1993). Για ψάξε και τον ρυθμό κάπου στον Johnny Pate. Δαιμονιώδες και υπνωτικό, έγινε αμέσως κλασικό και παραμένει βασικό στοιχείο στα live τους μέχρι σήμερα. Αν το σκεφτείς δένει τόσα πολλά μαζί. Και να μην μιλήσω για το φανταστικό βίντεο κλιπάκι. Αυτός ο τυφλός δρομέας. Δείτε το και θυμηθείτε! Θυμηθείτε τα πάρτι του δημοτικού που κάνατε!

Leeroy Thornhill

Το 4ο μέλος των κλασικών Prodigy. Χορευτής, performer και άλλο ένα χαρακτηριστικό πρόσωπο της πρώτης rave εποχής τους. Όσοι είμαστε κοντά στην μπάντα από την αρχή, τον αγαπάμε για το στιλ του. Την αφέλεια του. Την γλυκιά του ματιά. Τον χορό του. Και το ότι ήταν διαφορετικό να είσαι μέλος μπάντας, απλά επειδή χορεύεις! Αλλά, ο Leeroy Thornhill έχει κάνει και solo μουσική - και μάλιστα αρκετά ενεργά! Μετά την αποχώρησή του από τους Prodigy το 2000, ξεκίνησε να κυκλοφορεί μουσική ως Longman, αλλά και με το δικό του όνομα. Το στυλ του κινείται κυρίως σε breakbeat, electro και funky electronica, πιο groovy και λιγότερο επιθετική.

"No Tourists" (2018)

Ο τελευταίος δίσκος πριν τον θάνατο του Keith. Με τίτλο-δήλωση και ήχο που γυρνά στις ρίζες, ήταν η απόδειξη ότι οι Prodigy δεν είχαν τελειώσει ακόμα. Αρκεί η κομματάρα "Light Up The Sky" για να καταλάβεις τη σύνδεση με το παρελθόν. Αν βάλεις στη σειρά και το "We Live Forever" που πιθανά θα τα ακούσουμε και πάλι ζωντανά, κλείνεις την ιδέα! Ένας δίσκος γεμάτος φλόγα και σεβασμό στην ιστορία τους, χωρίς να μοιάζει ξεπερασμένος. Οι Prodigy απέδειξαν πως μπορούν ακόμα να συγκλονίσουν, να μας συγκινήσουν και να μας σηκώσουν από τις καρέκλες. Ένα αντίο που δεν είναι φινάλε, αλλά υπόσχεση ότι (θα) ζουν για πάντα.

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης

Σχετικός με λασπώδη metal παρακλάδια και ό,τι κάνει θόρυβο στο rock. Προσαρμόζεται εύκολα σε πειραματικά και προοδευτικά περιβάλλοντα. Διακατέχεται από νευρωτικά κίνητρα και κύκνεια πρότυπα. Αγαπάει...