Ανασκόπηση 2016: Hardcore / Grindcore

Πώς πέρασε άλλη μία χρονιά και βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να ψαχουλεύουμε τα κιτάπια μας για να βγάλουμε τις ανασκοπήσεις του έτους, μόνο ο Μπέλφαγκορ το ξέρει. Για όσους και όσες αυτή η περίοδος της χρονιάς είναι μέσα στο άγχος και την κάβλα τότε μόνο μπορεί να αντιληφθεί κάποιος/α τι σημαίνει να (ξανα)ακούς ό,τι βγήκε μέσα στη χρόνια, ό,τι ξεπέταξες να το ξεσκονίσεις και γενικά να δώσεις τροφή στο OCD σου.

Πλέον το να έχεις υπό την επίβλεψη σου μία ανασκόπηση ενός μουσικού «είδους» είναι αρκετά ζόρικο και σίγουρα όταν αυτό πάει να πάρει σάρκα και οστά με λέξεις, η φράση «ένα μουσικό είδος» είναι για γέλια. Το hardcore στις μέρες μας (και εδώ και αρκετά χρόνια) είναι πολυδιασπασμένο, μπασταρδεμένο, μπολιασμένο με υλικά αλλοτινά φτιάχνοντας νέα «σύνορα» μεταξύ των ρευμάτων. Και ας είναι τα μόνα σύνορα που θα βλέπουμε και ακούμε πλέον.

Και επειδή αυτή η μουσική πάντα ήταν μία καλή ευκαιρία για να φτύσουμε χολή, ας είναι όλα τα παρακάτω (και φυσικά ό,τι άλλο ξεχάστηκε/δεν ακούστηκε) η μουσική υπόκρουση της αντεπίθεσής μας. Τουλάχιστον μέχρι να πάψει να υπάρχει η μεγαλύτερη χαρακιά στο σώμα του πλανήτη που αναπνέουμε.

Μεγάλο το αποτύπωμα και ας μην είναι μεγάλοι οι τραπεζικοί λογαριασμοί

1) To πιο συγκλονιστικό με τούτους εδώ τους ψυχάκηδες είναι πως εκεί που τους είχες βάλει κάπως στην άκρη, γυρνώντας πίσω στην κλασική δισκογραφία τους για αποκούμπι, σου πετάνε για κύκνειο άσμα της καριέρας τους το "Dissociation". Οι The Dillinger Escape Plan ξεπέρασαν τον εαυτό τους, σίγουρα ξεπέρασαν τον προηγούμενο δίσκο τους και μάλλον (μένει να φανεί τα επόμενα χρόνια) δημιούργησαν την έξοδο από την ενεργό δράση όπως την είχαν υπολογισμένη: μ' ένα διαμάντι που θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια και μπορεί να γεννήσει νέες φουρνιές ακροατών/μουσικών.

2) Οι Γερμανοί Heaven Shall Burn με το "Wanderer" σίγουρα δεν φέρνουν τα πάνω κάτω στην παγκόσμια δισκογραφία, ωστόσο μετά από είκοσι χρόνια στο κουρμπέτι έχουν κερδίσει με το σπαθί τους και τη γροθιά τους να μνημονεύονται με κάθε κυκλοφορία τους. Προφανώς και με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα. Σε μουσικό επίπεδο, καθώς πολιτικά είναι ένα κακό σπυρί στον κώλο του "no politica" της ακραίας μουσικής. Επιμένω να λέω πως τα τελευταία χρόνια μπορεί το death στοιχείο να υπερισχύει του core αλλά οι Heaven Shall Burn πάντα κράτησαν ζωντανή τη φλόγα του deathcore ακόμα και αν έβαλαν (πολύ) μελωδικό νερό στο κρασί τους.

3) Οι κοριτσάρες (με την κυριολεκτική έννοια της λέξης χωρίς ίχνος σεξιστικού υπονοούμενου - αυτό είναι κάτι που αντιμάχονται έτσι και αλλιώς) των Savages έριξαν πάνω στα ανυπεράσπιστα αυτάκια μας τον πιο ολοκληρωμένο δίσκο τους (δύο έχουν όλους κι όλους) και έναν από τους καλύτερους της χρονιάς που κλείνει. Το "Adore Life" είναι ένα σκοτεινό και καταχθόνιο punk -με αρκετά από dark wave- αριστούργημα που θα ενοχλήσει τους μάτσο και «καθωσπρέπει» πάνκηδες και χαρντκοράδες εκεί έξω.

4) Επτά χρόνια απουσίας είναι πάρα πολλά. Οι hardcore ηγέτες Zao επανήλθαν με τον καινούριο τους δίσκο "The Well-Intentioned Virus" και συντάραξαν το σύμπαν του ακραίου ήχου. Και πάλι. Έχουν τη γνώση τόσων ετών στην πλάτη τους με αλλαγμένα μυαλά όσον αφορά το χριστιανικό προσανατολισμό του concept και ανανεωμένοι σε τέτοιο βαθμό που το νέο άλμπουμ, υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να μπει και στα καλύτερα της χρονιάς. Το σπαστικό hardcore των '00s ζει και πάλι. Και αυτή η Poison The Well μελωδία που διαπερνά τον δίσκο είναι εθιστική.

5) Οι Βρετανοί Architects, σταθεροί στις ποιοτικές κυκλοφορίες (είναι όλες από καλές έως εξαιρετικές) κυκλοφόρησαν φέτος έναν δίσκο που πλέον τους καθιερώνει ως μία από τις καλύτερες metalcore μπάντες της πιάτσας. Και αν είναι πολύπαθο το συγκεκριμένο υποείδος με λογής λογής ανύπαρκτους να το λυμαίνονται τον όρο. Στο "All Our Gods Have Abandoned Us" οι Αρχιτέκτονες παραμένουν πιστοί στο μοτίβο, δυνατό beatdown, γυαλισμένη παραγωγή, τσιταρισμένα όργανα, εκνευρισμένα φωνητικά, μελωδικά περάσματα να λιώσεις. Άχαστη συνταγή αν ξέρεις να την χρησιμοποιείς σωστά.

Check also: Οι Νορβηγοί Kvelertak ήταν πάντα χαβαλέδες. Και μουσικάρες. Και ειδικά μετά το ντεμπούτο τους επαναπαύτηκαν στο hype και την προβολή. Αποτέλεσμα ήταν το "Nattesferd" που ναι μεν είναι άνισο και έχει πολλές τζούρες black thrash ατσουμπαλίασης, αλλά κατά βάση έχει punk και hardcore αρχές και αυτές είναι που σε τραβάνε. Οι εκ Seattle ορμώμενοι/ες Helms Alee με το "Stillicide" έδειξαν γιατί αυτά τα μπασταρδέματα που κάναμε αναφορά στον πρόλογο μεταξύ υποειδών μας φέρνουν σε γλυκιά αμηχανία. Αν θέλετε τη μουσική σας τέκνο της κληρονομιάς της Hydrahead εδώ είστε. Μην παραλείψετε ωστόσο να ακούσετε ένα τα πιο διασκεδαστικά και πωρωτικά supergroups, τους grindcore-αδες Venomous Concept οι οποίοι κυκλοφόρησαν το "Kick Me Silly - VC III". Δυο μέλη Napalm Death, δύο μέλη Brutal Truth. Εγγύηση. Ανελέητο ξύλο με hardcore δυναμίτες και grindcore μολότοφ μοιρασμένα εξίσου σε 21 συνθέσεις. Τέλος ρίξτε μία αυτιά στο hardcore supergroup των Hesitation Wounds (μέλη νυν και πρώην από Trap Them, Touché Amore, The Hope Conspiracy) και τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο "Awake For Everything". Κλασικό δείγμα hardcore/punk που έχει κολεγιές με την Deathwish Inc.

Του crust-α η μάνα δεν έκλαψε ποτέ

1) Ίσως τον καλύτερο crust δίσκο της χρονιάς τον έβγαλαν οι παλιές καραβάνες οι Σουηδοί Martyrdod. Το "List" είναι βγαλμένο από τα πιο υγρά όνειρα των απανταχού πάνκηδων παγκοσμίως οι οποίοι όχι μόνο βάζουν νερό στο κρασί τους αλλά γουστάρουν τη μουσική τους μελωδική, γρήγορη, θανατερή με σκισμένα φωνητικά. Μπορείτε κατευθείαν να πάτε στο ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, να το ακούσετε, και να βρείτε το νέο "Beginning Of The End". Μόλις τελειώσετε την ακρόαση μπορεί να πείτε «να ένας δίσκος που παίζει στα ίσια το "Vengeance" των Tragedy».

2) Εάν γουστάρετε το d-beat σας μαύρο και άραχνο με άπειρες death metal επιρροές και κοψίματα που σηκώνουν κουφάρια από τάφους τότε οι Αμερικάνοι Atrament είναι το γιατρικό σας. Το "Eternal Downfall" παλαντζάρει όμορφα ανάμεσα σε Napalm Death και Entombed, ενώ έχει και τις black metal πινελιές από την μεσοτελευταία περίοδο των Darkthrone.

3) Καιρό είχα να ακούσω καλό δίσκο από Ισπανία και φέτος έπεσαν στο διάβα μου αρκετοί. Ένας από αυτούς ήταν το "Dimonis" των Instinto το οποίο πατά σε πιο κλασικά μοτίβα με κύριες επιρροές από From Ashes Rise και Tragedy αλλά στο πιο τσαντισμένο και «τριχωτό». Θυελλώδη φωνητικά που φτύνουν μίσος και συνθέσεις που έχουν και ένα Motorhead-ίζον αέρα rock 'n' roll.

4) Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία εξόχως ιδιαίτερη περίπτωση συγκροτήματος. Οι Νορβηγοί Nag είναι power trio και αξιωματικά τα power trios γαμούν. H κατάταξη τους κάτω από την ταμπέλα του crust μπορεί να είναι και καταχρηστική αλλά δεν πειράζει καθώς πρέπει να τους δώσετε την ευκαιρία που κέρδισαν με το σπαθί τους. Ή μάλλον με το "Nag". Τέλεια μίξη hardcore και d-beat με Converge-ική παράνοια σ’ ένα ντεμπούτο που ακούγεται μονοκοπανιά και μετά πάλι απ’ την αρχή.

5) Πιο μητροπολιτικοί και σκοτεινοί οι Βοστονέζοι Lunglust με το "Repetition Is Hell" ακουμπάνε σε πολλά ιδιώματα, αλλά το ατόφιο τούπα τούπα τους είναι ασταμάτητο. Υποχθόνια φωνητικά με sludge πινελιές, grindcore εξάρσεις και την απαραίτητη μελωδία να υποβόσκει και να μην έρχεται ποτέ στο προσκήνιο. Και αυτό είναι το διαφορετικό στοιχείο των Lunglust. Ενώ νιώθουν από μελωδία την έχουν καταχωνιασμένη, καθώς αυτό που επιθυμούν να κρατήσεις από τη μουσική τους είναι η in your face ηχητική επίθεση.

Πιο κλασικά (ή) και μελωδικά

1) Αν ψάχνουμε για μουσικά cornerstones της χρονιάς που φεύγει, τότε το "Stage Four" των Touché Amoré προσφέρει μία ικανοποίηση και κάθαρση που σπάνια συναντάς στον συγκεκριμένο ήχο. Τελείως συναισθηματικά φορτισμένο hardcore/screamο που γράφτηκε για να ξορκίσει δαίμονες και να συγκινήσει. Δεν νομίζω πως θα βάλει κάποιος το "Stage Four" για να κάνει violent dance στα moshpits. Δεν είναι αυτός ο σκοπός του. Έχει μία εσωτερική φλόγα που αν την αφήσεις να σε κάψει θα σε κάψει καλά.

2) Να ξεκινήσουμε από το φανταστικό εξώφυλλο; Ας ξεκινήσουμε. Ένα γυμνό ζευγάρι φιλιέται με πάθος χωρίς αυτό να διακρίνεται από κάποιο μορφασμό του προσώπου. Ο Carson Cox με τους Death Index επιστρέφει -κατά μία έννοια- στις punk αναφορές του. Η ομώνυμη δουλειά του, "Death Index", είναι ένα σκοτεινό και καταχθόνιο διαμαντάκι το οποίο σε ναρκώνει μέχρι να τελειώσουν οι άλλοτε post-punk και dark wave μελωδίες του και άλλοτε σε τσιτώνει στα πιο Stooges-ικα σφηνάκια του. Εξαιρετικός δίσκος για πολλές χρήσεις.

3) Οι εκ Μάντσεστερ ορμώμενοι Broken Teeth HC με το "At Peace Amongst Chaos" κατάφεραν να βγάλουν έναν δίσκο που το χρειαζόταν το hardcore εν έτη 2016. Φρέσκο και μαχητικό. Χωρίς φιοριτούρες, χωρίς πέρα δώθε και βαθιά νοήματα. Thrash-αριστό hardcore με beatdowns που κοκκινίζουν σβέρκους, έχοντας πάνω από το προσκέφαλό τους ένα μεγάλο εικόνισμα στους Integrity και τους Slayer.

4) Οι Like Rats με το φετινό τους πόνημα "II" είναι φανερά αλλαγμένοι και κατασταλαγμένοι. Αυτό το τελευταίο δεν καταλήγει πάντα σε φοβερά αποτελέσματα. Έχουν ξεσκίσει τα riff του Warrior των Hellhammer/Celtic Frost σαν να μην υπάρχει αύριο και αν με την προ τετραετίας, πρώτη και ομώνυμη δουλειά τους, μπήκαν με τα μπούνια στην προθήκη των συγκροτημάτων με τους κρίσιμους δίσκους, τώρα ακούγονται πιο μεταλάδες από όσο, ίσως, μπορεί να αντέξει ο μέσος hardcore-ας. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.

5) Εδώ τα πράγματα είναι λιγάκι πιο απλά. Οι Wolf Down είναι μία αναρχική hardcore μπάντα η οποία ασκεί προπαγάνδα μέσω της μουσικής της (απολίτικοι hardcore-αδες μην ξινίζετε τα μούτρα σας, υπάρχει και αυτή η μουσική). Ωστόσο, πλέον, η φάση της μπάντας είναι περισσότερο image παρά ουσία. Όπως και να έχει το "Incite & Conspire" είναι ένα εξαιρετικό δείγμα, δυναμικού κλασικού hardcore που στις σωστές συνθήκες μπορεί να ξεσηκώσει μπάχαλα.

Check also: Τελείως καταχρηστικά γίνεται η αναφορά στους Whores σε αυτήν την ανασκόπηση αλλά έπρεπε. Οι Αμερικάνοι, μετά από δύο αριστουργηματικά EPs noise-ο-punk οργασμού, επιτέλους κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο full length τους, "Gold" και έδειξαν γιατί δικαίως χαρακτηρίζονται ως το πιο hot όνομα στο ιδίωμα. Επ' ευκαιρίας τους άρπαξαν και οι Big Business και έρχονται για tour Ευρώπη. Λέτε να τους δούμε κι απ' τα μέρη μας;

Εσύ τι ρίχνεις στο hardcore σου για να γίνει πιο ακραίο;

1) Σαρξ εκ της σαρκός των τιτάνων The Psyke Project, οι Δανοί Eglise, με το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ τους "Eglise" εντυπωσιάζουν στα πρώτα δευτερόλεπτα ακρόασης. Το post-hardcore τους είναι σκισμένο, υπερενεργητικό, έντονο σε σημείο επιληψίας και υπερβατικό. Μένει να δούμε αν θα είναι οι συνεχιστές των TPP.

2) Οι γνήσιοι hardcore απόγονοι των Entombed, Trap Them, έπαιξαν δυνατή μπάλα και το 2016 κυκλοφορώντας το πολυαναμενόμενο "Crown Feral". O δίσκος που ακολούθησε το εξαιρετικό "Blissfucker" παρουσιάζει τους Αμερικάνους ενεργητικούς, βιτριολικούς αλλά πατώντας πάνω στις δικές τους μανιέρες να μην κάνουν το κάτι παραπάνω. Το "Crown Feral" μπορεί να δημιουργήσει πανικούς στα pits.

3) Παλιές καραβάνες οι γιάνκηδες Ringworm (όταν λέμε παλιές εννοούμε παλιές, από το 1989 ματώνουν αυτιά) και δεν δείχνουν σημάδια κούρασης. Τουναντίον το "Snake Church" τους δείχνει μέσα στη «νεανική» κάβλα να σπέρνουν θύελλες με γρήγορο και σκοτεινό hardcore και φωνητικά που δείχνουν πως θέλουν να σε αρπάξουν από τον λαιμό. Το Αμέρικα καλώς ή κακώς τους βγάζει τέτοιους δίσκους και με έναν μαγικό τρόπο ξεχωρίζουν. Για το τέλος ακούστε το doom έπος "Shades Of Blue" για να καταλάβετε ότι οι παλαίουρες νιώθουν από ακραίο ήχο, γενικά.

4) Ένας συνδυασμός Bolt Thrower όγκου, αρνητικότητας και μισανθρωπίας των Kickback, Slayer-ικής θρασίλας των Arkangel. Αυτό είναι Φιλανδοί Ravage Ritual και τίποτα λιγότερο. Το "Higher Power" είναι από τις εκπλήξεις της χρονιάς που μας έπιασαν απροετοίμαστους. Δίσκος φοβερής ενέργειας και δύναμης. Ό,τι ακριβώς χρειαζόταν το ακραίο hardcore για να (ξανα)γίνει επικίνδυνο.

5) Οι Throwers έκαναν και αυτοί μία μίνι έκπληξη. Χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες κυκλοφόρησαν το "Loss" χτυπώντας νεύρο στους ακροατές του μοντέρνου ακραίου ήχου. Στη βάση του έχει το blackened hardcore που έχει συμπαρασύρει μία ολόκληρη γενιά μουσικών, αλλά δεν μένει μόνο εκεί. Τα riff τους έχουν κάτι από την πρώιμη νευρικότητα των Mastodon, την μεγαλοπρέπεια των Cult Of Luna, ενώ δεν ξεχνούν το τριχωτό και σκοτεινό sludge.

Check also: Οι Halshug (από τη Δανία και αυτοί) βρήκαν τον δρόμο τους για τις ανασκοπήσεις μας για δεύτερη σερί σεζόν. Ακούγοντας κάποιος το "Sort Sind" αφενός θα αναφωνήσει «ουόου, οι τύποι έβγαλαν καλύτερο δίσκο από το "Blodets Band"», αφετέρου θα αφεθεί στη βίαιη, σχεδόν οπαδική, οπτική του δίσκου να τον παρασύρει.

Όταν το Roadrunner γαμάει το Coyote

1) ΗΓΕΤΕΣ. Μόνο αυτός ο ορισμός αντιστοιχεί σε μπάντες σαν τους Rotten Sound. Κρατούν ψηλά τη σημαία που άφησαν (αναγκαστικά) οι Nasum και το "Abuse To Suffer" είναι η απόλυτη απόδειξη αυτού. Οι ταχύτητες έχουν πέσει ελαφρώς, ο όγκος στις Entombed-ίσιες κιθάρες τους έχει μεγαλώσει και τα core στοιχεία έχουν έρθει πιο μπροστά στη μουσική τους. Το "Abuse To Suffer" είναι η φυσική συνέχεια του "Cursed" και ένα αποκούμπι για τη σκατένια χρονιά που έφυγε.

2) Οι Καναδοί Wake μισούν την ανθρωπότητα πάρα πολύ. Για την ακρίβεια δεν γουστάρουν που βρίσκονται πάνω σε αυτόν τον πλανήτη καθόλου. Και αυτό το μίσος είπαν να το διοχετεύσουν μουσικά. Πού αλλού; Σε μία grindcore μπάντα. Οι συγκεκριμένοι το κάνουν τόσο καλά που με το "Sowing The Seeds Of A Worthless Tomorrow" είναι πλέον στις επάλξεις του παγκόσμιου ακραίου μέταλ. Για fan των Audio Kollaps, Morser και Uphill Battle.

3) Το τρίο από τη Σιγκαπούρη έκανε το comeback και το έκανε με θόρυβο. Οι Wormrot επέστρεψαν με το καινούριο full length τους "Voices" το οποίο είναι και το καλύτερο τους. Μέσα σε είκοσι τραγούδια ηχητικής θηριωδίας θα ακούσουμε τα κλασικά υπερηχητικά grind χιτάκια, αλλά το διεστραμμένο μενού της τριπλέτας έχει και αρκετή μελωδία πλέον. Crust και punk στοιχεία έχουν έρθει μπροστά, κάνοντας το "Voices" έναν δίσκο που έχει να δώσει πολλά περισσότερα από απλή εκτόνωση ενέργειας.

4) Σκατοψυχιά και μισανθρωπία φτύνουν οι Φιλανδοί Loath στο φανταστικό "Altered States". «Αδελφά σωματεία» με τους Ravage Ritual που αναφέραμε προηγουμένως καθώς μοιράζονται μέλη και κοινή αντίληψη περί ακραίας μουσικής. Το grindcore τούτων εδώ είναι άρρωστο και πολύ βαρύ. Δεν στοχεύουν στην ταχύτητα και το ξεκάβλωμα, αλλά στη δημιουργία μιας αποπνικτικής ατμόσφαιρας. Πράγμα που έχουν δανειστεί από το black metal της χώρας τους και των γειτόνων της.

5) Ό,τι πιο Slayer-ικό θα ήθελαν να είχαν γράψει οι Slayer αλλά δεν τα κατάφεραν. Αυτοί είναι οι Nails του 2016 και το "You Will Never Be One Of Us" είναι το κατεστραμμένο όραμα του Todd Jones για το hardcore και το grindcore. Ο τύπος έχει άπειρα νεύρα τα οποία τα ξεδιπλώνει μέσα στα λίγα λεπτά του τελευταίου του δημιουργήματος απέναντι σε όλους και σε όλα. Μέχρι και την μπάντα σε hiatus έβαλε και μετά την έβγαλε. Βία και παράνοια.

Check also: Powerviolence εξαιρετικής ποιότητας μπουκέτα είχαμε και από τους ACxDC στο "The Oracles Of Death", αλλά και από τους Magrudergrind στο "II". Οι Gadget φέτος στην κλωτσοπατινάδα τους, στο "The Great Destroyer", είπαν να βάλουν λίγο περισσότερο Napalm Death στο κρασί τους. Το δίδυμο των Warfuck από τη Γαλλία συνεχίζει να εντυπωσιάζει με το "Hype Comes & Goes", ενώ Weekend Nachos και Keitzer με τα "Apology" και "Ascension" αντίστοιχα. παραμένουν πιστοί στις αρχές του death/grind. Τέλος οι εξαιρετικοί Call Of The Void με το EP "AYFKM" έβγαλαν ένα πιο πάνκικο εαυτό στο grindcore τους, ενώ οι Rest με το ομώνυμο EP τους συνταιριάζουν hardcore, powerviolence με black metal.

Act Local, Think Global

1) Ένα πολύ δυνατό σφηνάκι είναι το "Education". Ένα συμπυκνωμένο μασουράκι ενέργειας (grindcore ξεσπάσματα) και (hardcore με post punk) συναισθημάτων που οι Ruined Families μας επεφύλασσαν για το τέλος της σεζόν. Δεν φλυαρούν και δεν χαζολογάνε στη μουσική τους οι «Oικογένειες». Πήραν τον χρόνο τους και δημιούργησαν ένα άλμπουμ γεμάτο ερωτήματα. Να το βάλετε να το ακούσετε μήπως και τα απαντήσετε. Εκείνοι δεν ενδιαφέρονται για απαντήσεις άλλωστε. Μας το έχουν πει και παλιότερα.

2) Οι Sarabante είναι απότοκο της μιζέριας που γεννά η καταπίεση. Η μιζέρια θέλει ξόρκισμα, όμως, και αυτοί έχουν αποφασίσει, εδώ και κάποια χρόνια, να ξορκίζουν τα δεινά τους/μας μέσα από το μουσικό όχημα που παράγει αριστουργήματα όπως το "Poisonous Legacy". Σε σχέση με το ντεμπούτο τους που συντάραξε τα εγχώρια και όχι μόνο δρώμενα, κρατούν τις αρκουδιάρικες επιρροές από Entombed, αλλά στρέφονται περισσότερο στη μελωδία του neocrust ρεύματος.

3) Σχιζοειδές και υπερβατικό hardcore από τους Καλαματιανούς Minerva Superduty στο "Gorod Zero". Απόλυτα εκνευρισμένος δίσκος που θα ικανοποιήσει πλήρως τους οπαδούς των Converge και των The Rodeo Idiot Engine. Δεν μένουν εκεί, ωστόσο, καθώς μία Mastodon-ική rock αύρα υποβόσκει στις συνθέσεις τους, παρέα με εκείνο το περίεργο sludge της Σαβάνας.

4) Οι Αθηναίοι Kalpa μπορούν να πάρουν σπίτι τους τον τίτλο του μουσικού «χαμαιλέοντα». Ξεκίνησαν στο ντεμπούτο τους με οργανικό post-metal που έπαιζε στα ίσια μεγάλα ονόματα του παγκόσμιου στερεώματος. Και συνέχισαν την μεταμόρφωση τους με το "Dissociation" σ’ ένα σύγχρονο hardcore σχήμα που μπολιάζει στη μουσική του παρανοημένα Converge riff, KEN Mode αστική τρέλα αλλά και επιβλητικά Neurosis-meets-Amenra περάσματα. Οι Kalpa, πάντως, μπορούν να υπερηφανεύονται και για ένα ακόμα πράγμα. Ότι πρόλαβαν τη λέξη Dissociation από τους The Dillinger Escape Plan.

5) Αν ο όρος «εγχώριο underground supergroup» ήταν δόκιμος, θα τον δίναμε στους Χωρίς Οίκτο. Οι πάνκηδες έχουν μέλη από συγκροτήματα όπως Antimob, Sarabante, Cut Off και Παροξυσμός. Τους λες και «βετεράνους» της σκηνής. Στην πρώτη τους και ομώνυμη μεγάλη δουλειά παραμένουν νευριασμένοι και τσιτωμένοι. Βιτριολικός ελληνικός στίχος σε εννιά συνθέσεις ευφάνταστου και στοχευμένου punk. Με τα σολίδια τους και την μπασάρα να σου σκάει μέσα στη μούρη σαν ρόπαλο.

Check also: Το νέο άλμπουμ "Κάθαρση" από τους Αρχή Του Τέλους είναι ένα λυρικό δείγμα post-punk με τους Θεσσαλονικείς, Καταχνιά, ν’ ακολουθούν κατά πόδας με το "Στη Σκιά Μιας Λαιμητόμου" αλλά σε πιο σκοτεινά neocrust μονοπάτια. Οι Cut Off από την άλλη κυκλοφόρησαν τον πιο πωρωτικό εγχώριο powerviolence δίσκο (το ομώνυμο "Cut Off") της χρονιάς. Οι Δίχως Πνοή με το εξαιρετικό δείγμα μελωδικού punk στο "Demo 2016" μας άφησαν να περιμένουμε μία ολοκληρωμένη δουλειά τους, ενώ οι Despite Everything κυκλοφόρησαν και αυτοί το μελωδικό punk rock άλμπουμ, "Trails".

Για το τέλος πρέπει να γίνει μία ειδική μνεία στην κυκλοφορία του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού "Prokat35" στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, με την ονομασία "Benefit Compilation" τα έσοδα της οποίας θα διατίθεντο για τη στήριξη του ταμείου οικονομικής υποστήριξης διωκόμενων αγωνιστών / αγωνιστριών Πάτρας. Στη συλλογή έγινε ο κακός χαμός με τραγούδια από τους Dirty Wombs, CFS, Terror Detonator, Sardanapalm Death, Fields Of Locust, Dala Sun, Σάρκα Στο Ζώο, Λήθη, Mass Culture και Zvarna.