Architects

To πόσο μου άρεσε το "Lost Forever // Lost Together" το είχα αναλύσει αρκετά και αυτός ήταν και ο λόγος που περίμενα με ιδιαίτερη ανυπομονησία το επόμενο βήμα των Βρετανών αρχιτεκτόνων. Ξέρεις μεγαλώνοντας, αλλάζεις λίγο τη θεώρησή σου σε κάποια θέματα. Μεγαλεπήβολες δηλώσεις τύπου «η τάδε μπάντα είναι η καλύτερη στο είδος της», «εντάξει θεοί τι να λέμε» αρχίζουν σταδιακά να σου φαίνονται από επιπόλαιες έως και αστείες, βλέποντας τι μουσικός πλούτος μας περιτριγυρίζει και πόσο ταλέντο υπάρχει σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη. Όμως, διάολε, για τους Architects θα επιστρατεύσω τον δεκαπεντάχρονο εαυτό μου για να πω πως όχι απλά είναι η καλύτερη metalcore μπάντα αυτήν τη στιγμή, αλλά έχουν ξεφύγει από τα όρια του είδους και αποτελούν μια μοναδική δύναμη, έναν ορμητικό χείμαρρο που παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του.

Δεδομένης της ποιοτικής και εμπορικής επιτυχίας του προκατόχου του, το "All Our Gods Have Abandoned Us" βρίσκει τους Architects να συνεχίζουν στον δρόμο που οι ίδιοι χάραξαν, χωρίς να αναθεωρούν ιδιαίτερα την προσέγγισή τους, εστιάζοντας, όμως, στις δυνατές μελωδίες, στην ωμή επιθετικότητα και το πολιτικοποιημένο, κοινωνικά προσανατολισμένο περιεχόμενο. Με κάποιον μαγικό τρόπο, χωρίς να ακούγεται πολύ ανανεωμένος ηχητικά, ο δίσκος ακούγεται πολύ φρέσκος, αλλά κυρίως γεμάτος όρεξη και νεύρο, κάτι που βγαίνει από το πρώτο κιόλας κομμάτι του δίσκου, το "Nihilist" και συνεχίζεται χωρίς διακοπή.

Στα έντεκα συνολικά τραγούδια του άλμπουμ, ξεχωρίζουν τα "Downfall", "A Match Made In Heaven" με τη φοβερή ριφάρα και το ογκώδες ρεφρέν, αλλά και η τριπλέτα που κλείνει το δίσκο, το μελαγχολικό mid-tempo "All Love Is Lost", το κιθαριστικό όργιο "From The Wilderness" αλλά και το επικά δυσοίωνο "Memento Mori" με τα ηλεκτρονικά στοιχεία και ένα μοναδικό ξέσπασμα κάπου στο έκτο λεπτό που συνοψίζει σε λίγα δευτερόλεπτα όλη την απελπισία του δίσκου και τη δυστοπική τεχνοτροπία του.

Θες οι μελωδίες με τα ονειρικά πλήκτρα να πλανώνται στο παρασκήνιο, θες τα δυναμικά riff και τα τύμπανα, θες οι αγωνιώδεις, μανιασμένες ερμηνείες του Sam Carter, όλα μαζί δημιουργούν ένα συμπαγές, δυναμικό μουσικό αποτέλεσμα, που καταφέρνει να διοχετεύει τόση ενέργεια αλλά και προβληματισμό σε κάθε κομμάτι, ταυτόχρονα δε, τρυπώνει σαν μικρόβιο στο αυτί και το μυαλό και το repeat είναι δεδομένο σε κάθε ακρόαση.

Αξίζει να αναφερθεί το πολύ υψηλό επίπεδο και στους στίχους, οι οποίοι ασχολούνται με την τρέχουσα κοινωνική κατάσταση, αντικατοπτρίζοντας την απελπισία που υπάρχει στο μυαλό πολλών νέων στις μέρες μας, την απάθεια αλλά και την απέχθεια προς τα κοινωνικά και πολιτικά κατεστημένα, και σε συνδυασμό με τις ως επί το πλείστον μελαγχολικές μελωδίες ολοκληρώνει αυτή την απειλητική, θλιβερή αίσθηση ενός δυστοπικού μέλλοντος.

Για να επανέλθω στον αρχικό μου προβληματισμό περί βαρύγδουπων δηλώσεων, τολμώ να πω πως όσο τις απεχθάνομαι, τόσο ακούγοντας το δίσκο νιώθω αναγκασμένος να τις υποστηρίξω, αφού καθημερινά επανέρχομαι σε αυτήν τη δουλειά, είτε επειδή θέλω να πάρω λίγη από την ενέργειά της, είτε γιατί νιώθω να με εκφράζει πολύ σαν περιεχόμενο. "You ever wonder how deep you can sink into nothing at all?"