Broken Teeth HC

Είμαι κομματάκι μυστήριος με το hardcore. Και επιλεκτικός σε έναν βαθμό, καθώς και αυτό το μουσικό υποείδος δεν διαφέρει από όλα τα υπόλοιπα. Βρίθει σαβούρας και επειδή φέρει και από πίσω μία ολόκληρη κουλτούρα κοινότητας και τον τρόπο ζωής που αυτή επιτάσσει, συχνά παρατηρούνται φαινόμενα κενολογίας, τόσο μουσικά όσο και αισθητικά. Αυτό που πάντα με συνέπαιρνε στη μουσική ήταν το σκοτάδι και η επιθετικότητα, γι' αυτό και αρέσκομαι σε συγκροτήματα που μπασταρδεύουν το punk με το ακραίο μεταλ. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως κλασικές και αγαπημένες μπάντες όπως οι Terror ή οι Sick Of It All με αφήνουν αδιάφορο. Ίσα ίσα, που έχουν αφήσει ένα αποτύπωμα τεράστιο και στη μουσική και στην κουλτούρα του hardcore.

Οι Broken Teeth HC από το Μάντσεστερ με το καινούριο τους πόνημα "At Peace Amongst Chaos" εντυπωσιάζουν και ξεφεύγουν κατά πολύ από τον συρφετό. Με την τέταρτη ολοκληρωμένη δουλειά τους δείχνουν πως μπορούν να αποτελέσουν κομμάτι της εμπροσθοφυλακής του ατόφιου hardcore. Χωρίς μπασταρδέματα και χωρίς λοιπά φτιασίδια. Ακόμα και από το τέρμα γραφικό εξώφυλλο του δίσκου καταλαβαίνει κάποιος που το πάνε (το συγκεκριμένο εξώφυλλο βέβαια μπορεί να είναι και παραπλανητικό καθώς μπορεί να εκληφθούν και ως χαβαλέδες). Thrash αισθητική με άποψη κοινωνικοπολιτική. Ούτε κρυφά νοήματα ούτε τίποτα. Κλοτσοπατινάδες σε παπάδες, σατανάδες, ναρκωτικά, βομβαρδισμοί, μαχαιρώματα, όλα μέσα.

Έχουν μία μεγάλη συμπάθεια στους Integrity, μεγάλο σεβασμό στο γερμανικό πρώιμο deathcore, παρακολουθούν με ενδιαφέρον τον όγκο των Bolt Thrower και λατρεύουν (αλλά λατρεύουν όμως) τους Slayer. Το γεγονός πως επέλεξαν το τραγούδι με ένα από τα πιο Slayer-ικα riff του δίσκου να το ονομάσουν "Show No Mercy" είναι ενδεικτικό. Ο δίσκος, ωστόσο, κινείται σε μεσαίες ταχύτητες με τα ξεσηκωτικά thrash riffs να ακολουθούν το ένα το άλλο, δίνοντας έμφαση στον όγκο και τη συμπυκνωμένη τσαντίλα που βγάζουν (η συνολική διάρκεια είναι τριάντα λεπτά). Τα beatdowns τους σπέρνουν τον τρόμο, ενώ είναι στρατηγικά τοποθετημένα μέσα στα κομμάτια. Κάτι που συμβαίνει και με τα κιθαριστικά solos, πράγμα όχι πολύ σύνηθες σε hardcore δίσκους.

Ο δίσκος συνολικά είναι ένα εξαιρετικό δείγμα καλοπαιγμένου hardcore, με πολύ έξυπνες ιδέες, μίσος για τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας, με προβολή και στη μουσική βαρβαρότητα τους. Θεωρώ πως αυτή η μουσική χρειαζόταν μία τέτοια κυκλοφορία. Well done.