Touche Amore

Stage Four

Epitaph (2016)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 26/09/2016
Τραγικό concept, μεγάλη κάθαρση, τεράστια μπάντα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Κάπου πρέπει να το 'χω ξαναπεί, αλλά δεν νομίζω πως υπάρχει δίσκος που να 'χει βγει την τελευταία δεκαετία που να έχω επισκεφτεί περισσότερες φορές από τον τρίτο δίσκο των Touche Amore, "...Is Survived By". Το πάντρεμα της ωμότητας των φωνητικών του Bolm και της σκεπτόμενης μουσικής της μπάντας ήταν αυτό το οποίο με τράβηξε κοντά του τόσο πολύ, αλλά για τους στίχους και τα μηνύματα των κομματιών ξαναρχόμουν πίσω στον δίσκο.

Στον "Stage Four", όμως, φαίνεται να υπάρχει ένα πολύ έντονο χάσμα μεταξύ του Bolm και της υπόλοιπης μπάντας, στα αυτιά μου τουλάχιστον. Αυτό γιατί στο σύνολο του ο δίσκος πραγματεύεται τη μάχη με τον καρκίνο που έχασε η μητέρα του Bolm, τις τελευταίες της μέρες, το πώς το χειρίστηκε ο ίδιος και το πώς προχωράει μπροστά στη ζωή του μετά από αυτήν την απώλεια. Δυνατά χτυπήματα από παντού με το concept και δύσκολη θεματολογία να προσπαθήσεις να στηρίξεις μουσικά.

Το έκαναν, όμως, και το αμάλγαμα του post-rock με το post-hardcore πάνω στο οποίο ακροβατούσαν στον προηγούμενό τους δίσκο, εδώ το κάνουν δικό τους και τους βγήκε. Προφανώς δεν μιλάμε για post-rock με την παραδοσιακή έννοια, αλλά περισσότερο αναφέρομαι στις αέρινες μελωδίες, τα εφφέ και την γενικότερη ατμόσφαιρα που συναντάμε στη σκηνή εκείνη. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει πως χάνεται ο πάνκικος χαρακτήρας από τη μουσική τους, μη τρελαθούμε, αλλά ρίσκα πάρθηκαν.

Και το μεγαλύτερο εξ αυτών ήταν η απόφαση να φέρουν στο παιχνίδι καθαρά φωνητικά. Μου πήρε κάποια ώρα να τα χωνέψω, αλλά ακρόαση με την ακρόαση έβγαζαν νόημα, έδεναν με τη ροή και τον αφηγηματικό χαρακτήρα του δίσκου και τελικά πιστεύω πως πολύ καλά κάνουν και υπάρχουν. Έρχονται χέρι χέρι με τη φυσική εξέλιξη της μπάντας και η νωχελικότητα και ακατεργασιά (sic) της φωνής του Bolm προσδίδουν έναν ιδιαίτερο τόνο στον πόνο που βγάζουν πολλά από τα κομμάτια του "Stage Four".

Αυτό, όμως, που είναι εξωπραγματικό με τον δίσκο είναι πως παρόλη τη θεματολογία του, ανά φάσεις, φαντάζει εξαιρετικά αισιοδόξος. Πάρε για παράδειγμα το "New Halloween", κομμάτι το οποίο μιλάει για το πώς έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που έχασε τη μητέρα του, για το πώς τριγυρνάει ακόμα στο κεφάλι του, για τα τραγούδια που δεν μπορεί να ακούσει πλέον... Ε, στο σύνολό του το κομμάτι έχει αύρα θετική. Τώρα δεν ξέρω αν αυτό είναι παραφωνία της μπάντας ή προσπάθεια να δείξουν ότι ο πόνος περνάει και ενώ καλά κάνουν και κάποια πράματα αφήνουν σημάδια, η ζωή συνεχίζεται. Θα επιλέξω το δεύτερο.

Βέβαια, η μετα-στίχων άκροαση του δίσκου είναι ικανή να σε καταστρέψει, κυρίως για τον τρόπο που παρουσιάζονται οι ενοχές του Bolm σε πολλά μέτωπα, είτε επειδή δεν ήταν εκεί όταν έπρεπε, όλα τα πράματα που ήθελε να ρωτήσει και τώρα δεν μπορεί, όλα τα άσχημα πράγματα που μπορεί άδικα να είχε πει...

Προσωπικό αγαπημένο, το "Rapture", κομμάτι που παρουσιάζει την απώλεια έτσι όπως τη θέλω και μ' αρέσει: μιρλιαρίδικη, ηττοπαθής και τίγκα στο angst, λέξη που δεν αποτυπώνεται όπως τη θέλω και μ' αρέσει στην ελληνική. Η μελωδική γραμμή του κομματιού είναι εξαίσια και οι αλλαγές στις δυναμικές καθόλη τη διάρκεια του, υποδειγματικές.

Τα 34 λεπτά του δίσκου περνάνε στο έτσι, και στο σύνολό του είναι ανεξήγητα ευκολοάκουστος δίσκος, ιδίως αν αναλογιστείς τα φωνητικά και το concept. Και ενώ πιστεύω πως είναι άκουσμα που θα εκτιμηθεί περισσότερο με συνολική άκροαση, highlights συναντάς - πέρα από τα προαναφερθέντα κομμάτια - και στα "Displacement", "Posing Holy", "Skyscraper" και σίγουρα το "Water Damage".

Δεν θέλω καν να σκεφτώ πόσο μπορεί να χτυπήσει κάποιον αυτός ο δίσκος που έχει βιώσει μία τέτοια απώλεια στη ζωή του, αλλά αυτό που μπορώ να καταλάβω είναι πως σίγουρα λειτουργεί ως κάθαρση, ως πέρασμα από τον πόνο στην αποδοχή και γι' αυτό βγάζω το καπέλο μου στον Bolm και την παρέα του, γιατί για άλλη μία φορά παρουσίασαν κάτι ακραία προσωπικό, συναισθηματικό και ειλικρινές. Τα σέβη μου κύριοι.

  • SHARE
  • TWEET