KollektivA

Δεύτερη και αρκετά τολμηρή κυκλοφορία από τους KollektivA. Τολμηρή από μουσική άποψη, αφού αποτελεί ένα θεατροποιημένο σύνολο τραγουδιών, αυτό που στο εξωτερικό λένε rock όπερα και θα το λέγαμε ίσως κι εμείς αν δεν είχε ξεφτιλίσει τον όρο ο Καρβέλας. Τολμηρή και από θεματική σκοπιά, αφού ορίζουν οι ίδιοι ως θέμα του έργου το δίπολο «εγκλεισμός-απελευθέρωση», δύο ομολογουμένως δύσκολες έννοιες να αποδοθούν.

Είχα ιδιαίτερο ενδιαφέρον να παρακολουθήσω τον τρόπο που θα επιλέξουν να αναπτύξουν τις ιδέες τους και ομολογώ ότι απογοητεύτηκα από την μάλλον κλισέ και επιπέδου αμερικάνικης ταινίας ιστορία που διηγούνται (με εκτεταμένα κείμενα στο βιβλιαράκι του CD) κι ας είναι εμπνευσμένη από Oscar Wilde. Με πρωταγωνιστή τον Στρατιώτη σε ένα φουτουριστικό αλλά και απροσδιόριστο μέλλον όπου ο Κόσμος, η Τάξη, οι δεσμοφύλακες, τα Τσιράκια και ο Διοικητής της φυλακής αντιπροσωπεύουν τους εχθρούς του, εκτυλίσσεται μία ιστορία φυλάκισης αρχικά και εξέγερσης στη συνέχεια. Πρώτη παρατήρηση η αφέλεια του διπόλου Καλό-Κακό που δεν αποφεύγεται και κατά συνέπεια στερείται κάθε ρεαλιστικής κοινωνικής αντιστοίχησης που φαντάζομαι ήταν και ο σκοπός των KollektivΑ. Δεύτερο μειονέκτημα η εξύμνηση του ατομισμού απέναντι στη συλλογικότητα αφού, όπως σε κάθε καλή χολιγουντιανή ταινία, η λύτρωση έρχεται από τον έναν, ηγέτη, επαναστάτη που οδηγεί με το θάρρος του το πλήθος, το οποίο μόνο στο τέλος πλέον τον ακολουθεί.

Το ζήτημα που επέλεξαν να αναπτύξουν ήταν πολύ ενδιαφέρον αλλά το άγγιξαν πολύ επιφανειακά και απολύτως αφηγηματικά, κάτι που φαίνεται και στους εντελώς απλούς στίχους. Απλούς όχι σε λόγο, αυτό δεν είναι κακό, αλλά σε νοήματα. Το ειρωνικό είναι ότι πολλές φορές, αν κάποιοι στίχοι είχαν δοθεί εκτός πλαισίου της δεδομένης ιστορίας, θα μπορούσαν να αντηχούν γενικότερες αλήθειες και να αποκτήσουν άλλη σημασία. Για παράδειγμα το δίστιχο «δεν προσκυνούμε το σκοινί το λαδωμένο / και την αχόρταγη του δήμιου θηλιά» πόσο πιο εντυπωσιακό ακούγεται χωρίς να λάβεις υπόψη σου ότι εντάσσεται στο πλαίσιο μίας συγκεκριμένης διήγησης;

Απομένει το μουσικό κομμάτι, τα δεκατρία δηλαδή τραγούδια που πλαισιωμένα από σύντομες εισαγωγές / πρόζες αποτελούν και το βασικό τους, εδώ που τα λέμε, έργο. Δυστυχώς και εδώ τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα. Παρασυρόμενοι, πιθανόν, στην δική τους παγίδα να προχωρήσουν την ιστορία που θέλουν να διηγηθούν, θυσιάζουν την αυτοτέλεια των συνθέσεων. Η μουσική τους, που κινείται στο heavy rock-σχεδόν metal- ύφος που επεκτείνεται γοργά στο ελληνόφωνο rock, δεν έχει τις περισσότερες φορές μία μελωδία, ένα riff, ένα solo που θα κάνουν ένα τραγούδι να ξεχωρίσει και να μπορεί να ακουστεί απομονωμένο. Πιθανές εξαιρέσεις, το σχεδόν ορχηστρικό "Μελλίνα", το "Στου Αιώνα Τη Ζάλη" που έχει χαρακτήρα και το "Κέρασμα", με την φυσαρμόνικα να δίνει άλλο αέρα. Τα υπόλοιπα δεν προσβάλλουν τα αυτιά του ακροατή, αλλά περνάνε χωρίς να προκαλούν δεύτερη ακρόαση.

Παρότι "Η Μπαλάντα Της Φυλακής" έχει όλες τις καλές προθέσεις, το αποτέλεσμα δεν δικαιώνει τους δημιουργούς του. Δεν μπορώ να μην σημειώσω ότι μου φαίνεται πως οι KollektivA δάγκωσαν περισσότερο από ότι μπορούσαν να μασήσουν...