Sex Pistols

Never Mind The Bollocks, Here's The Sex Pistols

Virgin (1977)
Από την Εριφύλη Παναγούλια, 31/10/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Το σκηνικό στη Γηραιά Αλβιόνα το καλοκαίρι του 1977 είχε ως εξής: η Αυτής Μεγαλειότης συμπλήρωνε τα εικοσιπέντε χρόνια από την ενθρόνιση της στον χρυσοποίκιλτο θρόνο της. Παντού λαμπροί εορτασμοί και λοιπά ροζ ζαχαρένια σκηνικά που τα έραιναν ροδοπέταλα και πατούσαν πάνω σε κόκκινα χαλιά. Όλα έβαιναν καλώς μέχρι που έναν θρασύτατος νεαρός αν-υπήκοος Της αποφάσισε να κάνει βόλτα με τους επίσης αναιδείς φίλους του με ένα σκάφος που έφερε το όνομα της, στα νερά του Τάμεση, και να αποδώσουν έτσι το δικό τους «φόρο τιμής» στη βασίλισσά τους, υψώνοντας αναιδώς τον μέσο τους και ερμηνεύοντας ένα τραγούδι με προσβλητικούς για αυτήν χαρακτηρισμούς. Μάλιστα, επρόκειτο για ένα τραγούδι που είχε θρονιαστεί στη δεύτερη θέση του βρετανικού chart, παρά την ανένδοτη απαγόρευση αναμετάδοσής του από τα ραδιόφωνα, λόγω των προσβλητικών στίχων που περιείχε. «Όνειδος!» θα σκέφτονταν τα συντηρητικά μυαλά της εποχής, που το μοναδικό δάκτυλο που είχαν υψώσει ως τότε ήταν ο ωτίτης, καθώς έπιναν τσάι, ώρα 5 απογευματινή, ακριβώς. Με λίγα λόγια, η κίνηση αυτή αποτέλεσε ενδεικτικό δείγμα για την αντίθεση και την πολυπλοκότητα των κοινωνικών στρωμάτων που τελικά έφερε το punk και τους Sex Pistols στο προσκήνιο.

Για τους προαναφερόμενους δε χρειάζεται να πούμε πολλά. Είναι οι εμπνευστές και δημιουργοί του ενός (και μοναδικού τους) άλμπουμ, ονόματι "Never Mind The Bollocks...". Ένα άλμπουμ που αποτέλεσε έμπνευση εκατοντάδων μουσικών και αποτελεί λίκνο της για αυτούς μέχρι σήμερα. Αν το καλοσκεφτείς, έχουν περάσει τριάντα τέσσερα χρόνια από την κυκλοφορία του και καταφέρνει να ακούγεται τόσο ζωντανό μουσικά, τόσο δυνατό στιχουργικά, που είναι διαχρονικό. Σε μεγάλο βαθμό μοιάζει αντιθετικό, μιας και οι συνθέσεις που περιέχει το άλμπουμ δε σφύζουν της πολυπλοκότητας που άρμοζε στα '70s, πόσο μάλλον αυτής που συμπεριλάμβαναν άλμπουμ που κυκλοφόρησαν την ακριβώς ίδια χρόνια. Ενδεικτικά και μόνο να σημειωθεί ότι το 1977 κυκλοφόρησαν άλμπουμ από συγκροτήματα-μεγαθήρια, όπως οι AC/DC, οι Lynyrd Skynyrd και οι Pink Floyd.

Το μπλουζάκι (ένα πρέπει να ήταν και να αντιστεκόταν με μανία στο πλύσιμο) που φόραγε ο βασιλιάς του punk, Johnny Rotten, όμως έγραφε «I hate Pink Floyd». Και η δήλωση - στάση ζωής των Pistols και του μουσικού ρεύματος που ανήκαν ήταν ξεκάθαρη: «No Future». Κανένα μέλλον για κανέναν. Μια δήλωση μηδενισμού, ενάντια σε κάθε είδος εξουσία, σε οποιοδήποτε κατεστημένο. Ένας στίχος που έγινε σύνθημα μιας ολόκληρης γενιάς, η οποία ερχόταν καθημερινά αντιμέτωπη με την κοινωνική ανισότητα, την οικονομική εξαθλίωση και προβλήματα όπως η τρομοκρατία και η κατάχρηση εξουσίας. Σας θυμίζει κάτι;

Εκεί ακριβώς λοιπόν ήρθαν οι Sex Pistols για να δώσουν μέσα από τη μουσική τους μια οργισμένη απάντηση, αναρχικού προσανατολισμού, στα προβλήματα της καθημερινότητας και να αποδείξουν ότι μέσα από αυτή την κατά μέτωπο επίθεση μπορούσε να γεννηθεί κάτι καινούριο. Κι έτσι αποφάσισαν να δώσουν στο λαό μερικές αλήθειες για τη ζωή. Η πρώτη ήρθε μέσα από τις συνθέσεις τους. Όπως είπα και πριν, ουδεμία σχέση είχε η μουσική τους με την αρτιότητα των συνθέσεων και τους βιρτουόζους που διέκριναν την ως τότε εποχή. Στην πραγματικότητα, ο Sid Vicious αμφισβητείται αν μπόρεσε ποτέ να παίξει μπάσο, κάτι που ανάγκασε τον κιθαρίστα Steve Jones να ηχογραφήσει τα αντίστοιχα μέρη για το άλμπουμ. Τα τρία-τέσσερα ακόρντα που περιείχε η πλειονότητα των κομματιών τους κρίθηκαν αρκετά για να εκφράσουν τον έντονο συναισθηματισμό τους, που τελικά έπαιξε και τον κεντρικό ρόλο στη μουσική τους. Άρα η πρώτη αλήθεια ήταν ότι δε χρειαζόταν να είσαι βιρτουόζος για να μεγαλουργήσεις στη μουσική. Η δεύτερη αλήθεια ερχόταν μέσα από τους στίχους τους. Επίθεση σε κάθε είδους εξουσία, θρησκευτική, πολιτική, οικονομική. Τις τελευταίες δύο μπορείτε να τις διαπιστώσετε γυρίζοντας στο οπισθόφυλλο και διαβάζοντας τους τίτλους που κολυμπούν στην ειρωνεία: "God Save The Queen" και "EMI". Όσο για την πρώτη, θα πρέπει να ανατρέξετε στους στίχους του "No Feelings". Ακόμα μεγαλύτερη επίθεση γίνεται στιχουργικά στον τρόπο που επιλέγει ο καθένας να κάνει το δικό του «ταξίδι στον ήλιο», εμμένοντας στον αρνητισμό του να σκεφτεί σοβαρά τα προβλήματα του, βρίσκοντας διαφυγές σε «ουσίες», όπως περιγράφεται στο "New York", ζώντας μία ζωή μέσα στο ψέμα του "Liar" και ενός πανέμορφου, ανεκπλήρωτου κενού, σαν αυτό του "Pretty Vacant".

Τελικά, το "Never Mind The Bollocks" δεν ήταν αυτό που φαινόταν εύκολα, δηλαδή μηδενιστικό. Όπως σε καμία περίπτωση οι Sex Pistols δεν αποτέλεσαν μαριονέτες του Malcom McLaren και μέρος ενός κοινωνικού πειράματος δικής του έμπνευσης. Ακούγοντας το έπρεπε και πρέπει οι ακροατές να δουν -μέσα από τον κύκλο που σχηματίζει το μηδενικό της επιφάνειας του- την αλήθεια που εκφράστηκε από τις αντισυμβατικές φυσιογνωμίες των νεαρών Sex Pistols μέσα από ένα μικρό πλήθος ακόρντων. Μικρό αλλά πέραν του επαρκούς, έτσι ώστε να αποτελέσει έμπνευση για τη σύγχρονη μουσική, και στιχουργικά δυνατό και αληθινό, ώστε να διαμορφώσει συνειδήσεις.
  • SHARE
  • TWEET