Το ποτάμι προς τον ουρανό

O Andre Matos ήρθε για να ομορφύνει τις ζωές μας και μπήκε για πάντα στο πάνθεον των metal ερμηνευτών

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 12/06/2019 @ 18:34

Θυμάμαι πως το 1996 δεν ήταν μια εύκολη χρονιά, αλλά όπως και με τους καλούς φίλους έτσι και οι καλές μουσικές δένεσαι περισσότερο στα δύσκολα. Σε μια ηλικία που μαζί με την εικόνα για τον κόσμο διαμορφώνεται και το γούστο στη μουσική, η ιδανική συντροφιά ήρθε από κάτι τύπους από την Βραζιλία. Like a teenager discovery, what’s more delightful than this?

Επίσης, θυμάμαι πολύ καλά πως ήρθα σε επαφή με τις μουσικές των Angra. Ο άκρατος ενθουσιασμός ενός γνωστού (που ως μεγαλύτερος ήξερε περισσότερα) ήταν που με ώθησε να χαλάσω το budget για δυο CD που είχα στο "Angels Cry" των Angra και στο "Jar Of Flies" των Alice In Chains, κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στον πρώτο όροφο του Metropolis, που τότε στα μάτια ενός παιδιού από την επαρχία έμοιαζε με παράδεισο. Εκείνο τον τύπο τον συνάντησα ελάχιστες φορές έκτοτε, αλλά τα συγκεκριμένα άλμπουμ και οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες έγιναν κομμάτι της ζωής μου.

Η εδραίωση των Angra ως της «αγαπημένης μου μπάντας» ήρθε με το ανυπέρβλητο "Holy Land" και για πάντα στο μυαλό μου αυτό το άλμπουμ, πέραν της μουσικής τελειότητάς του, είναι συνυφασμένο με έννοιες και ιδέες που δεν συναντώνται συχνά στη μουσική μας, καθώς μέσα από τα τραγούδια του μοιάζει να εξυμνεί την (εξωτική) ομορφιά, την αθωότητα, την περιπέτεια της αναζήτησης του νέου και τον ενθουσιασμό της ανακάλυψης. Παράλληλα, απέδειξε πως ακόμα και μια παρέα νεαρών από το Σάο Πάολο της Βραζιλίας, κόντρα σε όλες τις δυσκολίες, με όπλα το ταλέντο και την δουλειά, μπορεί να φτάσει σε κορυφές που θα παραμείνουν απάτητες. Μια τέτοια είναι το "Holy Land".

Όσο κι αν άλλαξαν τα πράγματα, αυτά τα ιδανικά θα πρεσβεύουν πάντα οι Angra (εκείνης της εποχής) για μένα. Κι αυτά θα πρεσβεύει πάντα ο Andre Matos, ως κύριος εκφραστής, τραγουδιστής και βασικός συνθέτης τους. Το συνειδητοποιώ τώρα, ξαφνικά, καθώς ψάχνω λόγια να εκφράσω σκέψεις και συναισθήματα που ακόμα επεξεργάζομαι.  Αλήθεια, πώς μπορώ να αποτυπώσω το ότι μαζί με τον χαμό του Matos νιώθω πως χάθηκε και το τελευταίο κομμάτι αθωότητας που είχε απομείνει από μια άλλη εποχή;

Ίσως φταίνε τα απανωτά χτυπήματα που με έχουν αφήσει κάπως ζαλισμένο. Πρώτα ο Chris, μετά ο Warrel και τώρα ο Andre... Και μια αόρατη γραμμή που τους συνδέει. Ήταν και πάλι το 1996 που ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τις μουσικές και των τριών, με τα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν εκείνη τη χρονιά να είναι εκ των αγαπημένων μου ως και σήμερα. Παιχνίδια που παίζει το μυαλό. Παιχνίδια που στήνει η ζωή.

Από τη στιγμή που επιβεβαιώθηκε η είδηση για τον Andre ακούω μόνο τις δουλειές του: με τους Angra, με τους Shaman, με τους Viper, το άλμπουμ των Virgo. Είναι τόσες πολλές οι στιγμές μαγείας που προσφέρει είτε ως συνθέτης, είτε ως πιανίστας, είτε ως ενορχηστρωτής, είτε φυσικά ως ερμηνευτής που εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί εξαρχής θεωρούταν ξεχωριστός. Θα προτιμήσω, όμως, να γράψω για τις μουσικές του σε άλλο κείμενο.

Σκέφτομαι πόσο πολύ ήθελα ένα reunion με τους Angra όλα αυτά τα χρόνια. Όχι γιατί περίμενα ότι θα άγγιζαν τα μεγαλεία του παρελθόντος, αλλά ως φόρο τιμής σε αυτά που κάποτε δημιούργησαν και ως μια ευκαιρία να τους μάθει μια νέα γενιά που δυστυχώς τους αγνοεί. Πίστευα ότι θα γινόταν κάποια στιγμή κι αυτή η στιγμή φαινόταν ότι είχε σχεδόν φτάσει, όπως επιβεβαίωσε ο Kik, καθώς αποκάλυψε πως για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια ο ίδιος ο Andre προσέγγισε τον manager των Angra για να βρεθούν πάλι όλοι μαζί. Κι όπως ομολογεί ο εξίσου σπουδαίος κιθαρίστας χρειαζόταν μόνο μια ειλικρινή, ανοιχτή συζήτηση.  Η οποία πλέον δεν μπορεί να γίνει. Αλήθεια, πόσα πράγματα έχουμε όλοι να διορθώσουμε και θεωρούμε ότι έχουμε χρόνο να κάνουμε κάποια άλλη στιγμή; Life make us feel the time we cannot hold.

Θα μπορούσε να γίνει αναφορά σε ενδεχόμενους λάθος χειρισμούς του Andre (ή και των υπολοίπων) που του στέρησαν πολλά και τον είχαν βάλει καλλιτεχνικά στο περιθώριο εδώ και κάποια χρόνια, αν και δεν έχει σημασία πλέον. Ας τα χρεώσουμε στην τελειομανία του που σε συνδυασμό με το ταλέντο του θύμιζαν κάτι από Freddie Mercury και Axl Rose. Με την διαφορά ότι δεν είχε ούτε την έπαρση, ούτε τα υπόλοιπα τυπικά στοιχεία συμπεριφοράς rock star. Αντιθέτως, είχε πολλά χαρακτηριστικά που κατέρριπταν στερεότυπα (βλέπε μόρφωση, μουσική παιδεία κ.α.). Και εν τέλει δεν νικήθηκε από τις αδυναμίες του, ούτε όμως πρόλαβε να έχει μια δεύτερη ευκαιρία. Απλώς, προδόθηκε πρόωρα από την καρδιά του. Τόσο απλά, τόσο άδικα. Just a lonely man, a lonely heart.

Το "Carolina IV" σάλπαρε, ακολουθώντας το ποτάμι προς τον ουρανό και σε αυτό το δρομολόγιο πήρε μαζί του έναν από τους πιο σπουδαίους μουσικούς της γενιάς του. Έναν καλλιτέχνη που πρόλαβε να ομορφύνει τη ζωή μας όσο λίγοι και μπήκε δικαιωματικά στο πάνθεον των metal ερμηνευτών.

Living forevermore, leaving today.

R.I.P. Andre.

  • SHARE
  • TWEET