Botch, Allochiria @ Gagarin 205, 25/03/24

Ήθελαν να πουν ένα σωστό αντίο και μετά να χαθούν στην ιστορία. Αυτά ήταν τα λόγια των Botch για να εξηγήσουν την επιστροφή τους στις ευρωπαϊκές σκηνές και είχαμε την τύχη όχι απλά να είμαστε μία από αυτές τις πολύτιμες στάσεις, αλλά και η τελευταία. Αποχαιρετώντας αυτή την πολυσήμαντη για πολλούς λόγους περιοδεία, τελευταίος σταθμός η Αθήνα, όπου στο Gagarin οι οπαδοί του ακραίου ήχου θα τιμούσαμε τη δική μας εθνική εορτή σε μια εμφάνιση που έμελλε να χαραχτεί ανεξίτηλα στις ψυχές μας.

Πριν όμως φτάσει αυτή η στιγμή, λίγα είναι τα ελληνικά συγκροτήματα που θα μπορούσαν να σταθούν πάνω στην ίδια σκηνή πριν από τους Botch χωρίς η εμφάνισή τους να σβηστεί ολοκληρωτικά από τη συλλογική μνήμη. Για πολύ καλή μας τύχη, αυτή τη θέση γέμισαν με μεγάλη επιτυχία οι αγαπημένοι μας πλέον Allochiria. Σίγουρα τους έχουμε πετύχει και σε πιο συγκλονιστικές εμφανίσεις, όπου όλη η προσοχή του κοινού ήταν στραμμένοι σε εκείνους, ωστόσο για άλλη μια φορά οι Allochiria αποδεικνύουν γιατί τείνουν να γίνουν ένα από τα νέα μεγάλα ονόματα που θα δώσει η χώρα μας στις παγκόσμιες σκηνές. Ξέρουν πότε και πως να είναι opening act, αλλά και πότε να σε παραλύουν.

Στην προκειμένη περίπτωση, οι Allochiria άδραξαν την ευκαιρία να μας παρουσιάσουν παλιό αγαπημένο αλλά και νέο υλικό, από κομμάτια που θα διαδεχθούν την τρίτη κατά σειρά εκπληκτική τους κυκλοφορία, "Commotion". Με τη γνωστή πολιτικοποιημένη ευαισθησία τους μας σύστησαν σε δύο νέα κομμάτια, ένα εξ αυτών με έμπνευση την κατάσταση στην Παλαιστίνη. Είναι ωστόσο στιγμές που παίζουν κομμάτια από τον πρώτο δίσκο τους, "Omonoia", όπου καταλαβαίνει κανείς γιατί οι Allochiria μας έχουν κερδίσει. Η παρουσία τους ως opening act δεν είναι αυτή που ο κόσμος θα έρθει για μια χαλαρή μπύρα, αλλά για την εξαιρετική ευκαιρία να τους δει για άλλη μια φορά και να απολαύσει τα σκοτάδια τους τα μαύρα. Το ελληνικό κοινό τους δίνει σεβασμό συγκροτήματος παγκοσμίου φήμης – γιατί ξέρουν ότι θα γίνουν τέτοιο. Πάντοτε εγκάρδια, οι Allochiria μας ευχαριστούν, γεμίζουν τις καρδιές μας με προσμονή και αφήνουν στη θέση τους μια παράξενη γατούλα… [Ε.Τ.]

Με μικρή απόκλιση από το προβλεπόμενο, οι Botch ανέβηκαν στη σκηνή. Όλα πλέον ήταν έτοιμα. Χαλαροί, ευδιάθετοι, με ένα ανεπιτήδευτα cool αέρα, οι Αμερικανοί από την Tacoma της Washington, απολάμβαναν κάθε στιγμή της τελευταίας τους συναυλίας επί ευρωπαϊκού εδάφους. Μόλις όμως ξέσπασε το κολοσσιαίο εναρκτήριο "To Our Friends In The Great White North", συναισθήματα και μουσική απελευθερώθηκαν για μια εμφάνιση που ξεπέρασε τις προσδοκίες μας. Για την ακρίβεια, ο παλμός, η ενέργεια, το πάθος, η οργή και η γαλήνη, που επί 75 λεπτά σχεδόν, κυρίευσαν τον παρευρισκόμενο κόσμο, απέχουν πολύ από μια απλά συναισθηματική απόδοση τιμών.

Οι Botch μας ποδοπάτησαν έχοντας ως σύμμαχο την εμπειρία, και έναν, στο μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισης, συγκλονιστικό ήχο. Κινούνταν στη σκηνή και απέδιδαν τις μουσικές τους με τρόπο που τιμούσε το πνεύμα των συνθέσεων, το συνθετικό χάος και την ορμή τους, αλλά και με μια τρομερή ψυχική συγκρότηση και ενσυναίσθηση. Η δυάδα των "Mondrian Was A Liar" και "John Woo" ανάγκασε το κοινό να ξεκινήσει νωρίς το moshing και να μην σταματήσει να είναι στιγμή εκδηλωτικό. Ναι, ένα απωθημένο γινόταν πραγματικότητα, αλλά, ξαναλέω με κίνδυνο να καταστώ γραφικός, πλέον δεν βλέπαμε απλά τους Botch, αλλά μια σειρά αποδείξεις του γιατί είναι αυτοί που είναι.

Τα ambient ιντερλούδια όπως το ατμοσφαιρικό "Afghamistam", ή η εξέλιξη του "Oma", τοποθετήθηκαν σε κομβικά σημεία του σετ. Από τη μια πλευρά, το κουαρτέτο έπρεπε να αναπληρώνει ενέργεια και να μην χάνει και το ενδιαφέρον του μέσα στην επαναληψιμότητα μιας περιοδείας. Από την άλλη, με τον ντράμερ Tim Latona να αναλαμβάνει τα πλήκτρα όποτε απαιτείται, τον επιβλητικό Brian Cook πέρα από το να μας προσφέρει τον πιθανώς απόλυτο ήχο μπάσου που ακούσαμε σε κλειστό venue, να αναλαμβάνει επιμέρους φωνητικά, τον κιθαρίστα David Knudson, ειδικά σε στιγμές όπως το "Transitions From Persona To Object" ή το "Thank God For Worker Bees", να μας κάνει να χαζεύουμε παραμιλώντας, και φυσικά τον frontman Dave Verellen να μην χάνει ανάσα, κραυγή, άλμα και σπιθαμή ενέργειας, η δόμηση του setlist ήταν και αυτή απότοκο τεσσάρων δημιουργικών ιδιοφυών.

Αναμενόμενα λοιπόν, οι Botch τίμησαν σχεδόν εξίσου τα κλασικά "American Nervoso", "We Are The Romans" όπως και το ιδιαίτερο "An Anthology Of Dead Ends". Όταν δε μας ρώτησαν αν είμαστε ελεύθερα άτομα και αν έχουμε το δικαίωμα της επιλογής, ξεσπώντας στο καινούριο "One Twenty Two", το οποίο το κοινό αγκάλιασε ως κτήμα του, λογικό αν σκεφτείς τις «ηλικίες» υλικού και ανθρώπων, τότε όλα είχαν πάρει ήδη τον δρόμο τους. Όσο οι Botch ήταν στη σκηνή, ο χρόνος είχε παγώσει, η προσήλωση και η τελετουργία της παραμόρφωσης, της δυσαρμονίας, των περίεργων time signatures, της κραυγής και της σιωπής, της ψυχικής ανάτασης και καταβύθισης, είχαν παραμερίσει την σκληρή πραγματικότητα. Ξέρεις, όπως συνέβη και με τους έτερους τιτάνες, Converge. Μην μου πεις πως δεν έκανες και εσύ συνειρμούς…

Είμαι βέβαιος πως και η μπάντα από τη μεριά της, όταν επέστρεψε για το encore, δεν το έκανε τυπικά. Η κούραση, οι αναμνήσεις, τα συναισθήματα της επιστροφής για ένα «σωστό» αντίο, θα τους κυρίευαν. Όπως και η ευγνωμοσύνη, κινητήριος δύναμη για αυτή την περιοδεία. Όταν οι παλμοί του "C. Thomas Howell As The “Soul Man”" αυξομειώνονταν, τίποτα άλλο δεν είχε σημασία. Ήμασταν εμείς και αυτοί. Στον δικό μας μικρόκοσμο. Συντονισμένα όντα, που έβλεπαν τους ήρωες τους να μην τα προδίδουν, να κρατούν την σημαία της ειλικρίνειας και της αυθεντικότητας ψηλά, σφιχτά.

Το "Saint Mathew Returns To The Womb", με όλες τις παραμορφώσεις και τα εφέ του, μας ταξίδεψε και μας επανέφερε στην πραγματικότητα. Η οριστική αποχώρηση των Αμερικανών από τη σκηνή, μας βρήκε αποσβολωμένα, συγκινημένα, λαχανιασμένα, γεμάτα. Όπως και η δύστροπη και απαιτητική μουσική τους, που μας διαμόρφωσε το αισθητικό κριτήριο αλλά και ως άτομα, έτσι και με την επί σκηνής απόδοσή τους, οι Botch δεν θα μπορούσαν να μας προσφέρουν κάτι τετριμμένο, ή αναμασημένο. Το επιδραστικό mathcore σχήμα, με μια σκιά μεγαλύτερη από όση του καταλογίζει η επιπόλαιη ανάγνωση της ιστορίας της ακραίας μουσικής, στην πρώτη και τελευταία του εμφάνιση στην Αθήνα ήταν ισοπεδωτικό, πελώριο, αξεπέραστο, με μια απτή στόφα διαχρονικού. Αντίο Botch, και σας ευχαριστούμε για όλα. Ιδίως για όσα δεν γράφονται και δεν μοιράζονται δημόσια, αυτά που τα κρατάς στην καρδιά και το μυαλό σου για να παίρνεις δύναμη να συνεχίζεις, να παλεύεις, να μην εγκαταλείπεις. Κυρίως για αυτά. [Α.Ζ.]

Φωτογραφίες: Ρωμανός Λιούτας