«7»: Τα καλύτερα του Doctor Who

Ένα αφιέρωμα στον μοναδικό Τime Lord της μικρής οθόνης

Από τον Βασίλη Σπανό, 09/12/2013 @ 13:50
Wibbily wobbly timey wimey

Πριν μερικές μέρες, το cult αγγλικό φαινόμενο των 33ων σεζόν και των αμέτρητων οπαδών ανά την υφήλιο έκλεισε 50 χρόνια ζωής και το γιόρτασε δεόντως με ένα χορταστικό επετειακό επεισόδιο παρουσία αρκετών παλαιών χαρακτήρων της σειράς σε έναν απόλυτο φόρο τιμής στην ιστορία και το παρελθόν που κουβαλάει ο σχεδόν χιλίων ετών Doctor Who, ο εξωγήινος Time Lord από τον κατεστραμμένο πλανήτη Gallifrey, όπου μαζί με το TARDIS του, ένα διαστημόπλοιο με μορφή μπλέ αγγλικού αστυνομικού θαλάμου -bigger in the inside- περιπλανιέται στον χώρο και στον χρόνο δίχως όρια και περιορισμούς, με ξεχωριστούς /-ές companions ανά περιόδους και μπλέκει σε ένα σωρό απίθανες περιπέτειες!

Βασικό στοιχείο της σειράς η regenerate δυνατότητα του ήρωα, δηλαδή το να αλλάζει μορφή κάθε φορά που θα πληγωθεί θανάσιμα για να μην πεθάνει, καθώς δίνει το μεγάλο πάτημα για να ξεφύγει από τα στενά όρια ενός μόνο ανθρώπου και να βαδίσει ανεξάρτητη και αδέσμευτη από κάθε είδους χρονικούς περιορισμούς! Δώδεκα ηθοποιοί έως σήμερα έχουν αναλάβει το sonic screwdriver του Doctor, δώδεκα διαφορετικά πρόσωπα, δώδεκα διαφορετικοί Doctors, όλοι όμως ενωμένοι με ένα κοινό παρελθόν και κυρίως χαρακτήρα, αναμνήσεις και μια κοινή αίσθηση ευθύνης απέναντι στο σύμπαν και την αρμονική του λειτουργια! Κάθε ηθοποιός έφερνε και ένα διαφορετικό στοιχείο στον χαρακτήρα του Doctor, κάνοντας την όλη διαδικασία ιδιαίτερα ιντριγκαδόρικη και ενδιαφέρουσα, καθώς πρακτικά μετά το regenerate συναντάς τον αγαπημένο σου Doctor ξανά αλλά σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο από αυτό που είχες συνηθίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή!

Εκκίνηση τον Νοέμβριο του 1963 με τον William Hartnell στον κεντρικό ρόλο, του οποίου η θητεία κράτησε μέχρι και το 1966! Τη σκυτάλη ανέλαβε την περίοδο 1966-1969 ο Patrick Troughton, o John Pertwee από το 1970 έσως το 1974, ο αγαπημένος Doctor της κλασικής περιόδου, Tom Baker, για 7 ολόκληρα χρόνια από το 1974 έως το 1981 (ο μακροβιότερος ηθοποιός στον ρόλο), ενώ η πτώση ξεκίνησε σταδιακά μετά την αποχώρησή του, με τον Peter Davinson για την περίοδο 1981-1984, τον Colin Baker από το 1984-1986, τον Sylvester McCoy από το 1986 έως το 1989 και με μια μικρή συμμετοχή στην ταινία που υποτίθεται θα γνώριζε τον Doctor στο αμερικάνικο κοινό του 1996, με τον Paul McGann στην μοναδική του εμφάνιση ως Doctor (μέχρι και το πρόσφατο μικρού μήκους επετειακό "Night Of The Doctor" το οποίο προβλήθηκε πρόσφατα πριν από το μεγάλο επετειακό επεισόδιο της σειράς για τα 50 της χρόνια, "Day Of The Doctor", όπου ο σεναριογράφος και τωρινός show-runner Steven Moffat «κούμπωσε» μια μεγάλη τρύπα στην ιστορία του Doctor 13 χρόνια σχεδόν μετά την ταινία του 1996)!

Μετά την ταινια του 1996, η σειρά μπήκε στον πάγο μέχρι να έρθει το 2005 ο Russell T. Davies, μεγάλος οπαδός του Doctor από μικρός και γνωστός από τη δουλειά του στο BBC σαν σεναριογράφος και να αναβιώσει σχεδόν από το μηδέν την σειρά, διαγράφοντας παράλληλα αρκετά στοιχεία του παρελθόντος αλλά κρατώντας τα βασικά ανέπαφα, καταφέρνοντας ένα ταυτόχρονο reboot αλλά και άμεση συνέχεια των περιπετειών του Doctor! Ο 10ος Doctor βρέθηκε στο πρόσωπο του αξιαγάπητου και εξαιρετικού στον ρόλο Christopher Eccleston, o oποίος έμεινε στη σειρά για μια σεζόν δυστυχώς, προλαβαίνοντας όμως να αγαπηθεί από τους οπαδούς και να βάλει και αυτός το λιθαράκι του στην σταδιακή αυτή σύγχρονη αναγέννηση και αναβίωση του μύθου του Doctor!

H θέση του κατελήφθει από τον Σκωτσέζο David Tennant, τον μοναδικό ηθοποιό που αγαπήθηκε και λατρεύτηκε από τους οπαδούς της σειράς στα ίδια ή και σε μεγαλύτερα ίσως επίπεδα από τον Baker! O Davies με τον Tennant απογείωσαν ακόμα περισσότερο την αξία της σειράς και κυρίως την φήμη της, σε μια πενταετία γεμάτη σπουδαίους guest σεναριογράφους, πολλά επετειακά επεισόδια, κανούριες προσθήκες στο cast και στην μυθολογία του ήρωα, νέες companions αλλά κυρίως τέσσερις σεζόν καλής τηλεοπτικής επιστημονικής φαντασίας, με την ενσωμάτωση της μαγείας που κουβαλούσε η παλαιότερη σειρά στο σήμερα πλήρως πετυχημένα και με τον ανάλογο σεβασμό και αγάπη απέναντι σε όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν τον Doctor ξεχωριστό και αντικείμενο λατρείας της geek και-όχι-μόνο κοινότητας όλα τα προηγούμενα χρόνια! Αν και η σειρά ξέμεινε από ιδέες σταδιακά και η κάθε σεζόν που τελείωνε είχε μεγαλύτερο αριθμό μετρίων επεισοδίων από την προηγούμενη, ενώ ο Davies επέμεινε -δεδομένου βέβαια και του budget του- σε μονοπάτια πιο cult και λίγο campy -που σήμερα, το 2013 φαντάζουν αρκετά γραφικά και «90s»-, δεν μπορεί κανείς να μην του χρεώσει την ίσως πιο πετυχημέη και σημαντική αναβίωση τηλεοπτικής σειράς στην ιστορία της τηλεόρασης!

Όμως το 2010 έγινε η μεγαλύτερη ίσως κίνηση ματ της σειράς και του BBC, καθώς ενώ ο Davies αποχωρούσε από τη σειρά σαν show-runner μαζί με τον David Tennant, ένας από τους καλύτερους σεναριογράφους παγκοσμίως σήμερα -και με αρκετά επεισόδια γραμμένα από αυτόν κατά την Russell περίοδο, ως Guest σεναριογράφο-, ο Σκωτσέζος Steven Moffat ανέλαβε τα ηνία της σειράς! To budget ανέβηκε αστρονομικά, η σειρά απέκτησε άλλο αέρα και ύφος, για πρώτη φορά όλες οι μετέπειτα σεζόν συνδέθηκαν μεταξύ τους και η σειρά απέκτησε μια άλλου είδους λογική, ένα είδος συνέχειας και καθολικότητας, η σκηνοθεσία αλλά και ο γενικότερος τηλεοπτικός χειρισμός των περιπετειών του ήρωα άγγιξαν αμερικάνικα στάνταρ ποιότητας και νοοτροπίας και οι νέες αυτές περιπέτειες του Doctor έγιναν πλέον και οριστικά προσιτές σε οποιοδήποτε κοινό, κάνοντας επίσης και το μεγάλο μπάμ στην αμερικάνικη αγορά! Ο Μoffat πήρε την σειρά και την πήγε πολλά βήματα μπροστά, εκμεταλλέυτηκε πλήρως τις δυνατότητες που του έδωσε η φύση του ήρωα, δηλαδή το ταξίδι στον χωροχρόνο δίχως περιορισμούς, και έφτιαξε ένα μοναδικό έπος τριών σεζόν ως τώρα (με μπόνους αρκετά επετειακά επεισόδια), αρκετά αποκομμένο από τις προηγούμενες σεζόν του Davies -όχι ίσως αδίκως, καθώς βάδισε την σειρά σε τελείως διαφορετικά μονοπάτια!- Με ένα σταθερό cast πλέον και μια κοινή λογική να συνδέει τα πάντα, ο Moffat έγραψε τηλεοπτική ιστορία και εκμεταλλευόμενος πλήρως το μέσο -την τηλεόραση και τις αφηγηματικές δυνατότητές της- παρέδωσε -και συνεχίζει να παραδίδει- υψηλής ποιότητας επιστημονική φαντασία γεμάτη πνευματώδεις διαλόγους, πιο ενήλικη από τις προηγούμενες σεζόν, που δεν φοβάται να γίνει ολοένα και πιο πολύπλοκη και σκοτεινή χωρίς όμως να ξεφεύγει από τις βασικές αρχές και αξίες του ήρωά του!

Συνέταιρος στην επιτυχία της Moffat περιόδου ο νέος 11ος Doctor Matt Smith, ο ηλικιακά νεότερος Doctor μέχρι σήμερα, ώπου αμφισβητήθηκε εντόνως στην αρχή λόγω ηλικίας και παρουσιαστικού -ήταν πολύ δύσκολο να δεχθεί κάποιος φίλος της σειράς οποιονδήποτε πλην του Tennant στον ρόλο-, φτάνοντας όμως σήμερα να έχει γίνει αντικείμενο λατρείας και καθολικής αγάπης από τους φίλους της σειράς! Πριν μερικούς μήνες ανακοινώθηκε από τον ίδιο τον Smith, με ένα συγκινητικό μήνυμα, ότι τον Δεκέμβριο του 2013 το επετειακό χριστουγεννιάτικο επεισόδιο θα είναι και το τελευταίο του σαν Doctor και όλη η κοινότητα των φίλων της σειράς έσπευσε σύσσωμη μέσω blog, site κτλ να δείξει την θλίψη της αλλά και την αγάπη της απέναντι σε τελικά έναν από τους πιο αγαπημένους Doctors ολόκληρης της σειράς!

Εν αναμονή λοιπόν του χριστουγεννιάτικου επετειακού επεισοδίου της σειράς και του regenerate του Smith -αναμένεται να χρησιμοποιηθούν πολλά χαρτομάντηλα-, πριν από την 8η σεζόν η οποία αναμένεται να ξεκινήσει τον Αυγούστο του 2014 (καθώς ο Moffat έχει και έναν "Sherlock" να «ξεπετάξει»), αλλά και εν μέσω των -θετικότατων- αντιδράσεων για το πρόσωπο που θα ενσαρκώσει τον 12ο Doctor, τον καταπληκτικό Peter Capaldi ("The Thick Of It", "In The Loop", ναι, ο Malcolm Tucker που σε κάθε του εμφάνιση το fuck-o-metre παίρνει φωτιά), παραθέτουμε παρακάτω 7 από τα καλύτερα και πιο ενδεικτικά επεισόδια του νέου run της σειράς μέχρι και σήμερα! Αllons-y!

Υ.Γ.: Girl In The Fireplace, Vincent And The Doctor, The Time Of The Angels / Flesh And Stone, Dalek, The Pandorica Opens / The Big Bang, Turn Left, The End Of Times Pt 1&2, The Girl Who Waited, Silence In The Library / Forest Of The Dead, The Eleventh Hour, The Snowmen, The Impossible Planet / The Satan Pit, Hide, Amy's Choice, The God Complex, The Wedding Of River Song, A Good Man Goes To War, Let's Kill Hitler, A Christmas Carol, Utopia / The Sound Of Drums / Last Of The Time Lords, Journey To The Centre Of The Tardis, The Rings Of Akhaten, 42, Waters Of Mars κτλ κτλ... Κανένα από αυτά τα επεισόδια συν άλλα τόσα δεν θα μπορούσε να λείπει από μια λίστα με τα καλύτερα επεισόδια της σειράς, αλλά λόγω περιορισμένου χώρου, αξίζουν τουλάχιστον μια μικρη ονομαστική αναφορά!






1. The Empty Child / The Doctor Dances (Season 1, Episodes 9 & 10, 2005)

Στο Λονδίνο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με τα αερόστατα των συμμάχων να καλύπτουν τον νυχτερινό ουρανό και τις σκεπές των κτιρίων, τους προβολείς των αντιεροπορικών να κάνουν τη νύχτα μέρα και την απαγόρευση της κυκλοφορίας στου δρόμους λόγω των αλλεπάληλων βομβαρδισμών από τα γερμανικά αεροσκάφη, ο Doctor χάνει την companion του, Rose, και έρχεται αντιμέτωπος με ένα από τα πιο τρομακτικά και εφιαλτικά όντα που έχει προσφέρει η σειρά μέχρι εκείνη τη στιγμή, ένα οχτάχρονο αγοράκι με ασφυξιογόνα μάσκα το οποίο κινούμενο βασανιστικά αργά και απειλητικά ψιθυρίζει το διαβόητο -για τους φίλους της σειράς- «are you my mummy?» (ατάκα που έγινε κλισέ, σύνθημα και αγαπημένο catchphrase των οπαδών) και με το άγγιγμά του σε μεταμορφώνει στο ίδιο με αυτό! Πρώτο επεισόδιο για τον προερχόμενο από τον χώρο των sitcom, Steven Moffat, στη σειρά -και ίσως τελικά τον πιο σημαντικό άνθρωπο της νέας αυτής εκδοχής του Doctor όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια- και δεν θα μπορούσε να κάνει καλύτερη εισαγωγή, αφού το επεισόδιο κέρδισε το βραβείο Hugo for Best Dramatic Presentation, Short Form 2006, έκανε την πρώτη γνωριμία του κοινού με τον αξεπέραστο χαρακτήρα του διαβόητου con-man παράνομου χρονοταξιδιώτη Captain Jack Harkness, μας σύστησε στο φινάλε την κλασική και επίσης αγαπημένη ατάκα- πριν γίνει μόδα και επαναληφθεί πολλάκις σε επόμενα επεισόδια- «Just this once, everybody lives!» δια στόματος του καταπληκτικού και πάντα αγαπημένου Christopher Eccleston και έδωσε για πρώτη φορά την δυνατότητα στο νέο run του 2005 να ξεχωρίσει από τις υπόλοιπες τηλεοπτικές σειρές της περιόδου και να πατήσει ακόμα πιο γερά στα πόδια της! Από τα αγαπημένα επεισόδια των απανταχού οπαδών της σειράς!

Τrailer (The Empty Child)
Trailer (The Doctor Dances)



2. Human Nature / The Family Of Blood (Season 3, Episodes 8 & 9, 2007)

Ο συγγραφέας και σεναριογράφος Paul Cornell διασκευάζει το δικό του βιβλίο του 1995, "Human Nature", και την συνέχειά του, "The Family Of Blood", και φτιάχνει ένα εξαιρετικό διπλό επεισόδιο το οποίο κοντράρει το "Blink" στο ίσως κορυφαίο επεισόδιο της σειράς! O Doctor, με σκοπό να ξεφύγει από την εξωγήινη «Family of Blood» που τον καταδιώκει, κλειδώνει την προσωπικότητά του σε ένα παλιό ρολόι για να μην τον ανιχνεύσουν και ζει σαν ένας κανονικός άνθρωπος με καμία ανάμνηση του ποιος πραγματικά είναι, ονόματι John Smith στην επαρχιακή Αγγλία του 1913, λίγο πριν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, εργαζόμενος σαν δάσκαλος σε ένα γυμνάσιο αρρένων! Ο John Smith έρχεται σταδιακά αντιμέτωπος με την επερχόμενη πολεμική απειλή, παράλληλα ερωτεύεται και βάζει την ζωή του σε μια τάξη αλλά στοιχειώνεται από όνειρα μιας άλλης ζωής, που δεν (;) έχει ζήσει ποτέ του! Το σενάριο διερευνά και θίγει θέματα τιμής και αυτοθυσίας παραμονές του μεγάλου πολέμου μέχρι την ίδια την ανθρώπινη φύση, καθώς ο Doctor θα φανεί πρώτη φορά τόσο τρομακρατημένος και φοβισμένος απέναντι κυρίως στον ίδιο του τον εαυτό και έρμαιο της σκοτεινής του πλευράς! Το τραγικό τελευταίο 40-λεπτο του διπλού επεισοδίου όπου ο John Smith, ένας άνθρωπος-ξεχωριστή προσωπικότητα πλέον στα μάτια του θεατή, με παρόν και μέλλον θα αναγκαστεί να επιλέξει εάν θα ουσιαστικά «σκοτώσει» τον εαυτό του -θυσιάζοντας τη ζωή που έχει δομήσει μέχρι τότε- ώστε να επαναφέρει τον Doctor να σώσει την κατάσταση ή όχι, είναι ένας σπαρακτικός επίλογος αλλά και ένα σεναριακό κομψοτέχνημα κατά το οποίο κορυφώνεται ο αβάσταχτος εσωτερικός πόνος τον οποίο ο Doctor έχει βάλει άθελά του τον John Smith να υπομείνει (ή και τον ίδιο του τον εαυτό εν πάσει περιπτώση, αναλόγως της φιλοσοφικής point-of-view του θεατή)! Το αν ο Doctor είναι ήρωας (καθώς στο συγκεκριμένο επεισόδιο η μερίδα του ηρωισμού πάει στην companion του, Martha Jones, και φυσικά στον ίδιο τον John Smith) ή απλά οι πράξεις του είναι εγωιστικές κατά βάθος και αχρείαστα καταστροφικές, θα μείνει σαν αναπάντητο (;) ερώτημα στο φινάλε, κλείνοντας ένα από τα πιο τραγικά, ακραία συναισθηματικά αλλά και αγχωτικά επεισόδια της σειράς, δίνοντας την ευκαιρία παράλληλα στον David Tennant να καταφέρει την καλύτερή του ερμηνεία έως σήμερα ως Doctor, κερδίζοντας το Constellation Award for Best Male Performance του 2007!

Trailer (The Human Nature)
Trailer (The Family Of Blood)



3. Blink (Season 3, Episode 10, 2007)

Όχι απλά το πιο διάσημο επεισόδιο ολόκληρης της σειράς (συμπεριλαμβανομένων και των παλαιοτέρων σεζόν και όχι μόνο το νέο run του 2005), αλλά και ένα από τα κορυφαία τηλεοπτικά επεισόδια όλων των εποχών! Ο Steven Moffat δημιουργεί τα πιο τρομακτικά πλάσματα που αντιμετώπισε ποτέ ο Doctor, τους Weeping Angels, και με ένα «wibbly-wobbly timey-wimey» σενάριο το οποίο παίζει με τα παράδοξα του ταξιδιού στον χρόνο, με τον Doctor να έχει ελάχιστη παρουσία επί της οθόνης, είναι το ιδανικό και πιο ενδεικτικό επεισόδιο για κάποιον μη οπαδό της σειράς ώστε να πεισθεί -και με το παραπάνω- για τις δυνατότητές και το βάθος της! Επιπλέον λειτουργεί εξαιρετικά και σαν ένα standalone επεισόδιο, το καλύτερο που θα μπορούσαν σειρές όπως το "Twilight Zone" να προσφέρουν! Η πιτσιρίκα τότε Carey Mulligan αναλαμβάνει όλο το βάρος του επεισοδίου στις πλάτες της και γίνεται αυτομάτως η νούμερο 1 companion-που-δεν-έγινε-τελικά-ποτέ στις καρδίες των φίλων της σειράς, στη μοναδική αυτή της εμφάνιση στο show, καθώς καλείται να λύσει ένα μυστήριο εξαφανίσεων σε ένα παλιό αρχοντικό παρέα με τον αδερφό της κολλητής της! Βραβείο Hugo-Best Writer και Bafta-Best Dramatic Presentation, Short Film 2008, ενώ έχασε στο όριο το Nebula Award 2008 για το σενάριό του, από το "Pan's Labyrinth" του Del Toro! Aριστουργηματική τηλεόραση και θρίαμβος του story-telling nevertheless!

Trailer



4. Midnight (Season 4, Episode 10, 2008)

Μια εκδρομή στην επιφάνεια του πλανήτη Midnight καταλήγει σε ένα αγωνιώδες κλειστοφοβικό ψυχολογικό θρίλερ στα πρότυπα των κλασικών ταινίων του Roman Polanksi, στο καλύτερο σενάριο του Russell T. Davies στη σειρά μέχρι και την αποχώρησή του από show-runner! Στους κλειστούς στενούς χώρους του διαστημικού minivan που μεταφέρει το ολιγομελές τουριστικό γκρούπ -ανάμεσά τους και ο Doctor- θα εισχωρήσει ένας αόρατος εξωτερικός εχθρός, στρέφοντας την αγωνία από το άγνωστο του εξωτερικού του πλανήτη στο εσωτερικό του διαστημικού λεοφορείου και στους επιβάτες του, καθώς κάποιος δεν είναι αυτό που δείχνει! Κοινωνική και ταξική κριτική, άγχη και ενδόμυχες φοβίες, καταπιεσμένα συναισθήματα και υποβόσκουσα φασιστική διάθεση, τα χειρότερα των συναισθημάτων θα κυριαρχήσουν στο αγχωμένο επιβατικό κοινό και ο Davies θα καταδείξει τον άνθρωπο πάνω από όλα, ως το πιο αμφιλεγόμενης ηθικής ον στο γαλαξία! Εξαιρετικό γράψιμο και ανάλυση χαρακτήρων, εξαιρετικός David Tennant αλλά κυρίως ανατριχιαστική ατμόσφαιρα αποδόμησης κάθε λογικής και ίχνους πολιτισμού, σε μια σπάνια στιγμή έμπνευσης του κατά τα άλλα campy και μέτριου -σαν σεναριογράφος εκτός των φινάλε κάθε σεζόν- Davies!

Trailer



5. The Impossible Astronaut / Day Of The Moon (Season 6, Episodes 1 & 2, 2011)

Το διπλό πρώτο επεισόδιο της έκτης -και προσωπικά καλυτερης σεζόν του νέου Doctor-, προερχόμενο από ίσως το καλύτερο φινάλε και των εφτά σεζόν (The Pandorica Opens / The Big Bang) δεν νομίζω ότι από οποιαδήποτε σειρά έχω παρακολουθήσει ως σήμερα, κατάφερνει να ξεκινήσει την νέα της σεζόν με τόσο δυναμικό τρόπο! Διπλό εναρκτήριο επεισόδιο-κόλαση δια χειρός ξανά Steven Moffat, αρπάζει τον θεατή από τα μαλλιά με το καλημέρα, του ανατρέπει και επαναπροσδιορίζει σχεδόν όλο το σύμπαν του Doctor και τον κολλάει κυριολεκτικά στο τοίχο με την αγωνία και κυρίως το άπλετο μυστήριο που προσφέρει! Ο Doctor στο πρώτο τέταρτο πέφτει νεκρός από έναν μυστηριώδη αστρονάυτη χωρίς πρόσωπο, αναδυόμενο από μια λίμνη στη μέση της ερήμου του Κολοράντο, μπροστά σε όλους του τους φίλους! Στο background ο Moffat σαν εξαιρετικά ευφυής σεναριογράφος στήνει ένα τρελό χωρο-χρονικό γαϊτανάκι, εξαιρετικά πολύπλοκο σε σχέση με τα συνηθισμένα χρονικά μπερδέματα της σειράς μέχρι εκείνη την στιγμή, πολύ πιο σκοτεινό και ενήλικο, συστήνει την οργάνωση Silence ως μια εκ των μεγαλύτερων απειλών -αλλά και πιο τρομακτικών σε όψη εχθρών- του Doctor και καταφέρνει με πολύ άμεσο και απλό τρόπο να δέσει σχεδόν όλη την πρώτη σεζόν με την επόμενη, δημιουργώντας κάτι ακόμα πιο επικό και μεγάλο! Σίγουρα από τα πιο δυναμικά μπασίματα στην ιστορία της μικρής οθόνης, απαρχή για την καλύτερη ίσως σεζόν αυτού του σύγχρονου Doctor Who!

Trailer (The Impossible Astronaut)
Trailer (Day Of The Moon)



6. The Doctor's Wife (Season 6, Episode 4, 2011)

Όταν ανακοινώθηκε ότι ο Neil Gaiman θα γράψει ένα επεισόδιο της έκτης σεζόν του Doctor Who, φυσικό και αναμενόμενο ήταν οι φίλοι της σειράς να πάθουν ένα μικρό αμόκ και να ανεβεί ο πήχης των προσδοκιών στα ύψη! Και είναι από εκείνες τις σπάνιες φορές που οι προσδοκίες δεν διαψεύδονται αλλά τουναντίον ξεπερνιούνται και το τελικό αποτέλεσμα δικαιώνει με το παραπάνω τη φασαρία που είχε προηγηθεί! Σε έναν πλανήτη-σκουπιδότοπο του σύμπαντος, για πρωτη φορά και τελευταία φορά ο Doctor θα έχει την δυνατότητα να μιλήσει και να συναναστραφεί με τον μοναδικό και αιώνιο ουσιαστικό φίλο του, το ίδιο του το σπίτι, το αγαπημένο του παιχνίδι και ναι, την μοναδική του αγάπη μέχρι σήμερα, TARDIS, καθώς αυτό θα πάρει την φυσική μορφή της εξαιρετικής Suranne Jones, η οποία θα δώσει μια καθηλωτική ερμηνεία και σε συνδυασμό με την εξίσου άψογη και παθιασμένη ερμηνεία του Matt Smith, θα πλάσουν ένα από τα πιο ξεχωριστά και ιδιαίτερα ζευγάρια της μικρής οθόνης! Μέσα σε αυτό το steam-punk gothic σκηνικό, ο Gaiman φαίνεται να είναι εντός του στοιχείου του και θα γράψει μερικούς από τους ομορφότερους και πιο πνευματώδεις διαλόγους της σειράς ενώ οι φίλοι των "Sandman", "Βοοk Of Magic" κτλ δεν θα δυσκολευτούν να βρούν τρόπο να ταυτιστούν με την κεντρική ιστορία καθώς είναι 100% pure Gaiman! Στο φινάλε, αυτό που μένει είναι ένας γλυκόπικρος αποχαιρετισμός μεταξύ του Doctor και του ζωντανού -για μια και μοναδική φορά- TARDIS, αλλά και μια εξαιρετικά εμπνευσμένη και άκρως συγκινητική ανάγνωση του κλασικού πλέον moto «Crazy Man in a Box» που αυτοχαρακτηρίζει τον Doctor από την αρχή της ύπαρξής του! Bραβείο Hugo- Best Dramatic Presentation, Short Film 2011!

Trailer



7. The Name Of The doctor (Season 7, Episode 13, 2013)

Αν και η έβδομη -μετριότερη των προηγουμένων- σεζόν, πάτησε κατά κύριο λόγο στο blockbuster budget της και σε μερικά μεμονωμένα καταπληκτικά επεισόδια, το φινάλε της καθηλώνει και ορίζει εκ νέου την μετέπειτα πορεία του Doctor! Δεν μπορεί να αποκαλύψει κανείς πολλά για τα τεκτενόμενά του (spoilers!), αλλά σίγουρα θέτει τις καλύτερες βάσεις για τον εορτασμό των 50 χρόνων της σειράς και προσφέροντας ένα από τα καλύτερα και πιο αναπάντεχα cliffhanger της σειράς με τον μεγάλο John Hurt να κάνει ένα αναπάντεχο cameo στα τελευταία δευτερόλεπτά του σαν ένας απροσδόκητος και εκτός αρίθμησης μυστηριώδης Doctor, βάζει φωτιά στις συζητήσεις και τα πηγαδάκια σχετικά με τον αινιγματικό του χαρακτήρα και τι ρόλο θα παίξει στο μέλλον του ήρωά μας! Γεμάτο αγωνία, ένταση και συνεχόμενη δράση μέσα από μια καλοδουλεμένη σκηνοθετικά ροή, απαντά σε καθοριστικά μέχρι εκείνη τη στιγμή ερωτήματα με πλήρη επαρκή τρόπο και παράλληλα θέτει ακόμα μεγαλύτερα, διαμορφώνοντας ολοένα και πιο ισχυρή την μυθολογία γύρω από τον Doctor! To αποκορύφωμα ίσως της Moffat περιόδου και η κληρονομιά του για τους επόμενους show-runners οι οποίοι θα βρεθούν πια αντιμέτωποι με μια ολοκληρωμένη μυθολογία γύρω από το πρόσωπο του Doctor και άπειρες νέες προοπτικές δημιουρικής εκμετάλλευσής της!

Trailer
  • SHARE
  • TWEET