Sylvaine, Youth Valley @ Death Disco, 18/04/24

Περίπου ένα χρόνο μετά την τελευταία εμφάνιση της στη χώρα μας, η Kathrine Shepard επανήλθε, αυτή τη φορά με μια πολύ διαφορετική προσέγγιση. Έχοντας πρόσφατα κυκλοφορήσει το αξιόλογο “Eg Er Framand”, με εμφανή τη στροφή προς μια πιο Nordic folk κατεύθυνση, ήταν μάλλον αναμενόμενο πως θα δοκιμάσει τις ικανότητές της και ζωντανά με ακουστικό (κυρίως) χαρακτήρα. Η πρόκληση μιας αμεσότητας που δε συγχωρεί λάθη, ούτε κρύβεται πίσω από τις παραμορφώσεις είναι εμφανής. Ωστόσο, η ευγενική Νορβηγίδα δεν έχει δείξει να πτοείται εύκολα.

Μπαίνοντας στο χώρο του Death Disco, αντικρύσαμε κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Η σκηνή ήταν γεμάτη με κεριά, με τη διακόσμηση να παραπέμπει σε θεατρικό σκηνικό, από τον ιδιαίτερο φωτισμό μέχρι και τα αποξηραμένα φυτά που κοσμούσαν διάφορα σημεία της σκηνής. Μετά από λίγο, οι Youth Valley ανέβηκαν για να ανοίξουν τη βραδιά, παίζοντας κομμάτια από το ντεμπούτο full-length άλμπουμ τους, “Lullabies For Adults”.

Όπως πολύ εύστοχα είχε γράψει η Ειρήνη Τάτση στην κριτική για το δίσκο, “μου έχουν λείψει μουσικές που με κάνουν να σκέφτομαι τα προβλήματα ευχάριστα” - αυτό ακριβώς το συναίσθημα αναπαρήγαγαν και σε αυτή τους την εμφάνιση. Με πολύ καλό ήχο, δεμένοι σαν μια μπάντα με χρόνια εμπειρίας και μια σχετικά λακωνική σκηνική παρουσία, δε χρειάστηκαν πολύ χρόνο για να μας κερδίσουν. Τα ονειρικά leads, οι κρυστάλλινες κιθάρες, οι μελαγχολικές μελωδίες, όλα μαζί έδεσαν και μας έβαλαν σε μια νοσταλγική διάθεση.

Η μπάντα παρουσίασε τα κομμάτια της σε εκδοχές προσαρμοσμένες στο χαρακτήρα του live, ρίχοντας τις εντάσεις, όπως φάνηκε απο τα εναρκτήρια “Jean Moreas” και “February” που παραλλάχθηκαν μεν σε σχέση με τη στουντιακή τους εκτέλεση, χωρίς να χάσουν το χαρακτήρα τους ωστόσο. Το cover στο “Pictures Of You” των Cure ήρθε ακριβώς στα μέτρα τους, ενώ στο “χιτάκι” “I Don’t Want To Go Out With You, Veronica”, ήταν δύσκολο να μην ακολουθήσεις και να σιγοτραγουδήσεις μαζί τους. Η ακουστική εκτέλεση του “Pegasus” (που κυκλοφόρησαν και πριν λίγες μέρες σε βίντεο) ήταν εξαιρετική, με τις κιθάρες να δημιουργούν ένα όμορφο μουσικό χαλί με τις αρμονίες τους και τις φωνές να συμπληρώνουν ένα πραγματικά άρτιο αποτέλεσμα. Με μια συνεσταλμένη ευγένεια και την απροσδόκητη μουσική τους ωριμότητα, με εξέπληξαν ευχάριστα.

Αφήνοντας την κιθάρα της στην άκρη προς στιγμήν, η Sylvaine ανέβηκε μαυροντυμένη (ως συνήθως) στη σκηνή, με τις πρώτες νότες του “Dagsens auga sloknar ut” να φέρνουν τον αέρα του βορρά στη χώρα μας. Μπορεί τα προηχογραφημένα μέρη να ήταν αναγκαίο κακό, παρόλα αυτά η ερμηνεία της Katherine ήταν ειλικρινής και εντυπωσιακή. Οι χορευτικές τις κινήσεις σε συνδυασμό με το σκηνικό έμοιαζαν σαν βγαλμένα από κάποιο μύθο χαμένο στο χρόνο.

Το “Fortapt”, απογυμνωμένο από τη μεταλλική του πρόσοψη, με την κιθάρα να ανεβάζει λίγο την ένταση έμοιαζε σαν να είχε γραφτεί εξαρχής σε αυτή του την εκδοχή, ενώ τα σκισμένα φωνητικά ήταν από τη μια αναπάντεχα, από την άλλη ήταν και μια στιγμή ενθουσιασμού για το κοινό που ανταπέδωσε με το δυνατό του χειροκρότημα. Η επιστροφή στην αρχή της καριέρας της με το “Silent Chamber, Noisy Heart” είχε μια κρυμμένη αθωότητα αλλά έδειχνε έμπρακτα και την εξέλιξη της Katherine σε αυτή τη δεκαετή παρουσία της στα μουσικά δρώμενα.

Η βραδιά κύλισε στο ίδιο ατμοσφαιρικό μοτίβο. Χωρίς ιδιαίτερες κορυφώσεις, κάτι που άλλωστε θα ήταν δύσκολο δεδομένης της φύσης του εγχειρήματος. Οι στιγμές όμως που ο ήχος σχημάτιζε ένα υπερβατικό πέπλο, σαν το κλείσιμο του “L'Appel Du Vide”, ήταν αυτές που ξεχώριζαν. Μπορεί η ομοιογένεια των κομματιών σε σημεία να ήταν προφανής, ωστόσο με έναν παράξενο τρόπο, έδειχνε να είναι στοχευμένη, και να έχει τον ίδιο έντονο συναισθηματικό αντύκτυπο.

Όπως ανέφερε η Sylvaine, ήταν ιδιαίτερα χαρούμενη που είχε την ευκαιρία να μας επισκεφθεί ξανά και που ο κόσμος ενδιαφέρθηκε να την δει σε ένα τόσο ιδιαίτερο πλαίσιο. Τιμώντας τις ρίζες της, στο παραδοσιακό, αλλά πειραγμένο “Eg Er Framand” ξεδίπλωσε τις φωνητικές της ικανότητες, και μας αποχαιρέτησε με το “Arvestykker”, με μια εξαιρετική ερμηνεία. Έτσι έκλεισε μια ξεχωριστή βραδιά, που έμοιαζε περισσότερο σαν μια παρεϊστικη, συλλογική εμπειρία παρά με μια ακόμη συναυλία. Έτσι τουλάχιστον θα τη θυμόμαστε.

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη