Το αναπόφευκτο της συνέπειας και της προόδου

Πως η δεκαετία που μας άφησε βρήκε τους Leprous να ηγούνται του προοδευτικού ήχου

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 11/02/2020 @ 13:20

Θυμάμαι χαρακτηριστικά στην πρώτη τηλεφωνική συνομιλία που είχα με τον Einar Solberg πίσω στο 2013 πως ήταν πολύ αμυντικός στις συνεχείς ερωτήσεις μου περί progressive μουσικής και στη δημοσιογραφική μανία που μας πιάνει μερικές φορές να βάζουμε ταμπέλες στα πάντα. Ο τραγουδιστής, πληκτράς και βασικός συνθέτης των Νορβηγών Leprous ήταν σχεδόν απολογητικός και πολύ πιο μαλακός στην αντιμετώπιση του ίδιο θέματος, όταν δυο χρόνια αργότερα είχαμε την ευκαιρία να ξαναμιλήσαμε.

Ήταν μια συνέντευξη στο πλαίσιο της κυκλοφορίας του "The Congregation", ενός άλμπουμ που φάνηκε από πολύ νωρίς πως είχε τη δυναμική να τους πάει αρκετά βήματα μπροστά, τόσο στην αποτύπωση του προσωπικού τους στίγματος στον σύγχρονο μουσικό χώρο, όσο και σε επίπεδα εμπορικής απήχησης. Όπως και έγινε.

Αλλά η σχέση μας με τους Leprous σε αυτό εδώ το μέσο πηγαίνει πιο πίσω στο χρόνο…

Ήταν ακόμα 2011 όταν το δεύτερο στούντιο των άγνωστων (κι η αλήθεια είναι λίγο άγουρων) Νορβηγών τίναξε στον αέρα τα μυαλά της τότε φίλα προσκείμενης στον προοδευτικό χώρο ομάδας συντακτών του site μας. Το "Bilateral" ξεκινώντας από το εξώφυλλο του Jeff Jordan (με την αδύνατο να μην προσεχθεί The Mars Volta αισθητική του) και κυρίως με τη φρέσκια και πανέμορφα πολυσχιδή μουσική του πρόταση μας καθήλωσε και μας ανάγκασε όχι μόνο να το αναδείξουμε στη 12η θέση των καλύτερων άλμπουμ εκείνης της χρονιάς στο site, αλλά να το συμπεριλάβουμε στον μεγάλο οδηγό για το progressive metal που συντάξαμε δυο χρόνια αργότερα. Τότε θεωρήθηκε μια πρόωρη και κάπως «τολμηρή» επιλογή, η οποία όμως δικαιώθηκε 100%, καθώς και σήμερα - αρκετά χρόνια αργότερα - θα έβρισκε μια θέση σε αυτό το αφιέρωμα.

Από το 10λεπτο "Forced Entry" στο συναισθματικό "Mb. Indifferentia" και από το δυναμικό "Restless" στο πιασάρικο "Cryptogenic Desires", οι Leprous έδειξαν ότι είχαν το ταλέντο και την προσωπικότητα να ξεχωρίσουν. Μάλιστα, εκείνη τη χρονιά είχαμε την ευκαιρία να τους δούμε ως support των Amorphis, αν και ελάχιστος κόσμος ασχολήθηκε μαζί τους εκείνη τη βραδιά, αν και όσοι πήγαμε ψιλιασμένοι τους ευχαριστηθήκαμε δεόντως.

Ούτε το "Coal" που κυκλοφόρησε στο τέλος του 2013 τα πήγε άσχημα. Και πάλι βρέθηκε στη 12η θέση των καλύτερων άλμπουμ εκείνης της χρονιάς και κυρίως θεμελίωσε τον ήχο πάνω στον οποίο έχτισαν και εξελίχθηκαν τα επόμενα χρόνια οι Νορβηγοί. Με τραγούδια όπως το εναρκτήριο "Foe", το εντυπωσιακό "Chronic", την κολλητική επανάληψη του "The Valley", το στοιχειωτικό κλείσιμο του "Contaminate Me" (με λίγο Ihsahn και black metal) και κυρίως με το πρώτο κάτι σαν χιτ που έγραψαν, το υπέροχο "The Cloak", το τρίτο στούντιο άλμπουμ τους ήταν μάλλον και το πιο κρίσιμο της καριέρας του. Μάλιστα, θυμάμαι σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις με τον ιδιοκτήτη της Inside Out να μου δηλώνει ενθουσιασμένοι με τον ήχο που βρήκαν τότε οι Leprous και με το ότι αποκτούν ξεκάθαρα δική τους προσωπικότητα, κάτι που δεν καταλάβαινα ακριβώς τότε, αλλά αντιλαμβάνομαι ξεκάθαρα σήμερα. Δεν είναι τυχαία η επιτυχία κάποιων ανθρώπων…

… αφού, φυσικά και είχε δίκιο, όπως αποδείχθηκε. Διότι, πάνω σε αυτά τα χαρακτηριστικά έχτισαν και ανέβασαν ακόμα πιο ψηλά τον πήχη το 2015, με το "The Congregation", το οποίο ίσως μπορεί να θεωρηθεί πρώτο μεταξύ ίσων στην υπέροχη δισκογραφία των άλμπουμ των Νορβηγών. Φυσικό επακόλουθο ήταν στο τέλος της χρονιάς να το βρεθεί κι αυτό ανάμεσα στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς και μάλιστα στη θέση ν.6. Το "The Price" θεωρείται ένα από τα αγαπημένα τραγούδια των οπαδών της μπάντας, το "The Flood" να παρασέρνει τον ακροατή σε ένα σκοτεινό, συναισθηματικό ταξίδι, το "Third Law" να επιδεικνύει την πιο τεχνική/εντυπωσιακή πλευρά της μπάντας και το "Rewind" να είναι μια από τις καλύτερες συνθέσεις που έχουν γράψει, οι Leprous έκαναν μερικά ακόμα βήματα μπροστά.

Και ποιος ήταν αλήθεια εκείνο το βράδυ στο ΑΝ που τους είδαμε ζωντανά (μαζί με Mother Of Millions) και μείναμε με το στόμα ανοιχτό, τόσο με την μπάντα συνολικά αλλά και με εκείνο το πιτσιρίκι-τέρας πίσω από το drum kit, για το οποίο δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα; Μικρέ διάολε που ονομάζεσαι Baard Kolstad εκείνο το βράδυ μας στοίχειωσες κι από τότε γίνεσαι ολοένα και καλύτερος.

Έτσι, λοιπόν, ήμασταν προετοιμασμένοι πως με το "Malina" θα συνεχιστεί αυτή την ολοένα και πιο ανοδική πορεία, οπότε καμία έκπληξη που για τέταρτη φορά μέσα σε έξι χρόνια τους βρίσκουμε στα καλύτερα άλμπουμ του 2017 και φυσιολογικά ακόμα ψηλότερα, στο ν.4. Ακόμα θυμάμαι το σοκ όταν άκουσα το φινάλε του υπέροχου "Stuck" με τα βιολιά και προσπαθούσα να εξηγήσω σε όσους είχαν ακούσει μόνο το radio edit, χωρίς το τελείωμα, πως δεν έχουν ακούσει το καλύτερο μέρος του. Το "From The Flame" και το "Illuminate" δείχνουν πως οι Leprous μπορούν να μπουν σε pop χωράφια χωρίς να χάσουν ούτε χιλιοστό από την ποιότητα και τον προοδευτικό χαρακτήρα τους και στο κλείσιμο του δίσκου ο Einar μας παρουσιάζει ένα υπέροχο, έντονα φορτισμένο και ιδιαίτερα ενορχηστρωμένο τραγούδι, όπως το "The Last Milestone". Ο δε συνοδοιπόρος του από την αρχή, κιθαρίστας και επίσης συνθέτης/στιχουργός, Tor Oddmund Shurke, μας εξήγησε πολύ ωραία όλα όσα θέλαμε να μάθουμε για το άλμπουμ, μας μίλησε για τα μεγαλεπήβολα σχέδια που είχαν και γιατί δεν θα σταματήσουν να προοδεύουν μουσικά.

Το πόσο είχαν μεγαλώσει πλέον οι Leprous το επιβεβαιώσαμε και ζωντανά στη ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ εμφάνισή τους στο Fuzz, τον Σεπτέμβριο του 2018, δηλαδή λιγότερο από 1,5 χρόνο πριν. Με καταπληκτικά support από τους 22 και τους υπέροχους Agent Fresco, με ένα φοβερό light show, ήχο κρύσταλλο και απόδοση δέκα, μπροστά μας είχαμε μια μπάντα που κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει ότι βρίσκεται μεταξύ των κορυφαίων του ήχου που πρεσβεύει. Οι Leprous δεν ήταν πλέον μια μπάντα-ελπίδα, αλλά μια μπάντα που ηγείται των μουσικών δρώμενων.

Κάπου μέσα στο 2019, και ενώ το "Malina" φάνταζε ακόμα πολύ κοντινό και φρέσκο, ξεκίνησαν οι φήμες πως οι Leprous ολοκληρώνουν το νέο τους άλμπουμ. Το "Pitfalls" παρόλο που κανείς δεν το περίμενε αυτή τη φορά - με τον πήχη τόσο ψηλά - κεφαλαιοποιώντας όλη την προηγούμενη εμπειρία και επιτυχία και έχοντας έναν πολύ ιδιαίτερο, προσωπικό χαρακτήρα στους στίχους του, κατάφερε να τους πάει ακόμα ψηλότερα και να αποτελέσει την πιο επιτυχημένη στιγμή των Leprous στην ως τώρα ιστορία τους.

Η 2η θέση στην οποία αναρριχήθηκε με μεγάλη ευκολία στα καλύτερα άλμπουμ του 2019 δεν είναι διόλου τυχαία. Είναι ένα σπουδαίο άλμπουμ, από μια μπάντα που συνεχίζει να εξελίσσει τον ήχο της, ενώ παράλληλα διατηρεί ακέραιο τον χαρακτήρα της μέσα από αυτή την εξέλιξη. Ακούγεται τόσο απλό και είναι τόσο δύσκολο. Και, βέβαια, διαθέτει τα απαραίτητα τραγούδια: "Below", "Alleviate", "I Lose Hope" από τη μια πλευρά και έπη όπως τα "From The Bottom", "Distant Bells" και "The Sky Is Red" από την άλλη, συνθέτουν μάλλον το άλμπουμ των Leprous με τα περισσότερα σπουδαία τραγούδια.

Λίγο νωρίτερα μέσα στη χρονιά κατάφεραν να γίνουν αντικείμενο μιας τελείως ανούσιας κουβέντας στα μέρη μας, καθότι κλήθηκαν να παίξουν στο Athens Rocks φεστιβάλ, μαζί με τους Rotting Christ και τους Suicidal Angels, στην τελευταία εμφάνιση των Slayer, σε μια βραδιά που δεν κόλλαγαν μουσικά, αλλά μάλλον βόλευε το πρόγραμμα της περιοδείας τους, καθώς έπαιζαν στην Τουρκία εκείνες τις ημέρες. Στην πραγματικότητα, αυτή η εμφάνιση ήταν σαν να μην έγινε ποτέ, αφού δεν θα είχαν πολλές πιθανότητες να αποσπάσουν θετικά σχόλια από την πλειονότητα του κοινού της εν λόγω βραδιάς, παρά μόνο γκρίνια και αχρείαστο χλευασμό. Αναμενόμενα πράγματα δηλαδή.

Το τέλος της δεκαετίας βρήκε τους Leprous να έχουν υλοποιήσει μια τρομακτική πορεία για τα δεδομένα της progressive rock/metal μουσικής και να έχουν αναχθεί από μια άγνωστη μπάντα σε μια από τις πιο επιτυχημένες και σημαντικές του χώρου. Το γεγονός πως αποτελούν το μοναδικό συγκρότημα με πέντε παρουσίες στα καλύτερα άλμπουμ της εκάστοτε χρονιάς για την προηγούμενη δεκαετία (κάθε φορά και ψηλότερα), όπως παρουσιάστηκε και παραπάνω, είναι ένα σπουδαίο επίτευγμα κι εμείς από την πλευρά μας νιώθουμε αρκετά χαρούμενοι που είχαμε την ευκαιρία να είμαστε δίπλα στην μπάντα σε κάθε επιμέρους βήμα της και να ζήσουμε από κοντά όλη την εξέλιξή της.

Παράλληλα, δεν υπάρχει πιο ενδεικτικό τεκμήριο της σημαντικότητας και της επιτυχίας τους από το ότι πλέον έχει αρχίσει και βγαίνει μια φουρνιά εξαιρετικά ενδιαφερόντων σχημάτων που έχουν σαφή (ως και βασική) επιρροή τη μουσική προσέγγιση των Leprous. Με πρώτους και καλύτερους τους εξαιρετικούς συμπατριώτες τους Maraton, οι οποίοι θα ανοίξουν την επερχόμενη συναυλία τους σε λίγες ημέρες στην Αθήνα.

Οι Leprous αποτελούν ένα success story που δεν βρήκε τον δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλο (διαβάστε στις συνεντεύξεις τα περί αποχωρήσεων μελών και λοιπών δυσκολιών), αλλά επιδεικνύοντας δισκογραφική συνέπεια και έχοντας το βλέμμα στραμμένο στο πως θα εξελιχθούν και θα προοδεύσουν, σχεδόν αναπόφευκτα βρίσκονται εδώ που βρίσκονται σήμερα. Και το πιο ωραίο από όλα είναι πως το μέλλον φαντάζει ακόμα καλύτερο.

  • SHARE
  • TWEET