Arch Enemy, Jinjer @ Piraeus 117 Academy, 22/09/17

Καλοστημένο μοντέρνο metal, χωρίς εκπλήξεις

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 25/09/2017 @ 09:58

Ομολογώ ότι αρχικά μου πέρασε από το μυαλό να στριμώξω κάπου στον τίτλο ένα "girl" κι ένα "power", σε σειρά με παύλα ανάμεσά τους. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να σκεφτώ πόσος κόσμος θα έμενε σε αυτές τις δύο λέξεις χωρίς να διαβάσει κάτι παραπάνω, πόσοι θα το θεωρούσαν προσβολή (για το φύλο, για τις μπάντες ή για το metal) και ότι θα έπρεπε να αναφέρω γι' άλλη μια φορά πόσο ανούσιο θεωρώ τον όρο "female fronted".

Τώρα που αποφεύχθηκε το μπέρδεμα κι αφού ξεκαθάρισα τη θέση μου, μπορώ να το θέσω απλά: την Παρασκευή στο Academy είχαμε την τύχη να δούμε μια δυνατή, προσεγμένη κι επαγγελματική, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, metal βραδιά, στην οποία οι δύο πρωταγωνιστικοί ρόλοι ήταν γυναικείοι.

Το πρόγραμμα τηρήθηκε πιστά και στις 21:00 ακριβώς τα φώτα χαμήλωσαν και οι Jinjer πήραν τις θέσεις τους στη σκηνή. Από τα πρώτα μέτρα του "Who Is Gonna Be The One" οι διαθέσεις της μπάντας έγιναν ξεκάθαρες, με τα ογκώδη ρυθμικά των Kostyuk/Ulasevish να ξεχωρίζουν και τα κιθαριστικά θέματα να ακολουθούν από κοντά. Για την Tatiana Shmailyuk, δε, τα σχόλια περιττεύουν? χρειαζόταν πραγματικά αρκετή προσοχή για να παρατηρήσει κανείς έστω και μικρά ψήγματα στις ερμηνείες της για να πειστεί ότι πραγματικά απέδιδε τόσο καλά σε ζωντανό πλαίσιο.

Jinjer

Όχι ότι οι υπόλοιποι της τετράδας έμειναν παραπίσω. Τα χτυπήματα του μπάσου και τα διαδοχικά γυρίσματα του "Words Of Wisdom" έμοιαζαν βγαλμένα από το στούντιο, ενώ το break με το στριφνό μέτρημα παίδεψε αρκετούς σβέρκους. Κι αν η ατμόσφαιρα στα πρώτα κομμάτια ήταν σχετικά χλιαρή, στο αντίστροφο σερί από το "King Of Everything" που ακολούθησε τα πράγματα άλλαξαν. Στο "Sit Stay Roll Over" εμφανίστηκαν τα πρώτα moshing περιστατικά, οι μελωδίες του "I Speak Astronomy" ακούστηκαν άψογα, ακριβώς όπως συνέβη με τα lead και τα τούπα-τούπα του "Just Another".

Jinjer

Η ένταση χαλάρωσε στο "Pisces", με τις αναφορές στους Opeth και τα καθαρά φωνητικά να αναλαμβάνουν έστω και για λίγο τα ηνία, για να επανέλθει δυναμικά στο "Captain Clock". Κοφτά riff, double-bass drumming, λικνίσματα, πάνω και κάτω από τη σκηνή, μέχρι και εντός ρυθμού χειροκροτήματα ακούστηκαν, με τον κόσμο να έχει μπει πλέον για τα καλά στο κλίμα. Για το τέλος το σχήμα κράτησε δύο από τα παλιότερα κομμάτια του, με τα κέφια να διατηρούνται, τα σπρωξίματα να συνεχίζονται κι αφήνοντάς μας με την ελπίδα να τους ξαναδούμε σύντομα με ολόδικό τους σετ.

Setlist: Who Is Gonna Be The One / Words Of Wisdom / Sit Stay Roll Over / I Speak Astronomy / Just Another / Pisces / Captain Clock / No Hoard Of Value / Bad Water
 
Στο μισάωρο κενό που ακολούθησε, η σκηνή στήθηκε με ενισχυτές και σημαίες, ενώ με την ώρα των Arch Enemy να πλησιάζει ο χώρος είχε γεμίσει, ευτυχώς όχι ασφυκτικά. Υπάρχουν αρκετά πράγματα που μπορεί κανείς να καταλογίσει στους Amott & Co., αλλά η έλλειψη προσοχής στο ζωντανό κομμάτι σίγουρα δεν είναι ανάμεσα σε αυτά. Είτε προσεγγιστεί ως θεατρικότητα/επαγγελματισμός, είτε ως gimmick/κιτς, το όλο στήσιμο της μπάντας είναι πλέον τόσο χαρακτηριστικό, που τους κάνει άμεσα αναγνωρίσιμους. Σε αυτό, αναμφίβολα, έχει παίξει το ρόλο της και η Alissa White-Gluz.

Arch Enemy

Η Καναδή μπορεί να μην είναι τόσο επιβλητική όσο η προκάτοχός της, αλλά η εμπειρία της στο σανίδι ξεχωρίζει από μακριά και η παρουσία της συμβάλλει σημαντικά ώστε το επίπεδο των εμφανίσεων της μπάντας να κυμαίνεται στα υψηλότερα επίπεδα. Όσοι είχαν παρακολουθήσει την προ διετίας εμφάνιση του σχήματος στο Gagarin θα το γνώριζαν ήδη, οι υπόλοιποι δεν πρέπει να χρειάστηκαν κάτι περισσότερο από τα πρώτα λεπτά του "The World Is Yours" για να το συνειδητοποιήσουν. Κι αν για τη frontwoman κάποιοι μπορεί να έχουν ακόμα ενστάσεις, θεωρώ αδύνατο να ισχύει κάτι αντίστοιχο  για το κιθαριστικό δίδυμο.

Arch Enemy

Οι Amott και Loomis δεν έχαναν νότα και ήδη από τα "Ravenous" και "Stolen Life" τα Maiden-ικά sing along έδιναν κι έπαιρναν. Είναι δεδομένο ότι ο ρόλος του τελευταίου στο συνθετικό μέρος είναι στην καλύτερη συμπληρωματικός, ωστόσο επί σκηνής οι εναλλαγές ανάμεσα στους δύο είναι ισορροπημένες και, αναμφισβήτητα, είναι όμορφο να τους βλέπεις να σολάρουν ο ένας δίπλα στον άλλο. Την καθιερωμένη "this is fucking war" εισαγωγή για το ομώνυμο κομμάτι του "War Eternal" ακολούθησε ένας μικρός πανικός, ως υπενθύμιση για την αγάπη το κόσμου προς το πρόσφατο υλικό του σχήματος και το ρεφραίν τραγουδήθηκε από πολλά στόματα.

Arch Enemy

Πριν προλάβουν να ηρεμίσουν τα πράγματα, οι πρώτες νότες του "My Apocalypse" ακούστηκαν και οι φωνές δυνάμωσαν ακόμα περισσότερο, για να κορυφωθούν στο χαρακτηριστικό μεσαίο τμήμα του. Η επιστροφή στο νέο υλικό έγινε με το "Blood In The Water", που κέρδισε από το ζωντανό πλαίσιο, ακριβώς όπως και το "The Eagle Flies Alone". Στο "As The Pages Burn" κατ' εντολή της White-Gluz υπήρξε έντονη κινητικότητα, ενώ μετά τα μέσα του σετ τιμήθηκε η προ-"Khaos Legions" περίοδος. Πολύ χτύπημα στο "Burning Angel", πολύ πάνω-κάτω στο "No Gods, No Masters", πολλά riff στα "Dead Bury Their Dead" και "We Will Rise".

Arch Enemy

Το δέσιμο της πεντάδας επί σκηνής είναι άξιο θαυμασμού και οι παύσεις διατηρήθηκαν  στο ελάχιστο. Μετά από ένα μικρό κενό (κάποιοι θα το πουν encore), τα lead και τα σύντομα καθαρά περάσματα του "Avalanche" έδωσαν ένα από τα highlights της βραδιάς, για να ακολουθήσει ο κιθαριστικός διάλογος του "Snow Bound" και το "Nemesis", που ολοκλήρωσε τα ενενήντα λεπτά προκαλώντας αρκετά crowd surfs και διατηρώντας την ενέργεια σε υψηλά επίπεδα. Μικρά παράπονα για τον ήχο των ντραμς ή για το χτίσιμο του σετ μπορεί να υπάρχουν, αλλά σε τελική ανάλυση λίγη σημασία έχουν.

Arch Enemy

Όπως και στη δισκογραφία τους, έτσι και συναυλιακά οι Arch Enemy μπορεί να μη βγαίνουν από τη ζώνη ασφαλείας τους, αλλά η εμπειρία τους δείχνει να είναι αρκετή για να τους κρατήσει ανάμεσα στις κορυφές του μοντέρνου heavy χώρου.

Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com

SETLIST

The World Is Yours
Ravenous
Stolen Life
War Eternal
My Apocalypse
Blood In The Water
You Will Know My Name
The Race
The Eagle Flies Alone
As The Pages Burn
Burning Angel
No Gods, No Masters
Dead Bury Their Dead
We Will Rise
Avalanche
Snow Bound
Nemesis
Fields Of Desolation

  • SHARE
  • TWEET