As I Lay Dying, Karma Violens @ Gagarin 205, 03/04/24

Σε σύντομο διάστημα μετά την εμφάνιση τους στη Μαλακάσα στα πλαίσια του Rockwave Festival, οι As I Lay Dying ήθελαν να “επανορθώσουν” όπως μας είχε πει πρόσφατα και ο Tim Lambesis, με μια εμφάνιση που θα είχε headline χαρακτήρα και καλό ήχο. Παρότι καθημερινή και δη Τετάρτη, ήδη απο το άνοιγμα του Gagarin205 o κόσμος είχε μαζευτεί και είχε αρχίσει να γεμίζει το χώρο. 

Οι μπαρουτοκαπνισμένοι Karma Violens, ξεκίνησαν την βραδιά με ορμή, κάτι που φάνηκε να ζεσταίνει γρήγορα το κοινό. Μπάσιμο με “Legacy” και “Dark Morel” και τη μπάντα παίρνει κεφάλια με τον ογκώδη ήχο της, ένα κράμα extreme metal που παίρνει στοιχεία από διάφορα είδη. Αξιοπρόσεκτη η παρουσία του drummer Γιώργου “Hellgrinder” Τσαφου, που σάρωσε με την απόδοση του σε αμείωτη ένταση. Όχι βέβαια πως η υπολοιπη μπάντα πήγαινε πίσω, και στο “Sons Of Destruction” με το ωραίο break, έδωσε στον κόσμο την ευκαιρία να ανεβάσει ρυθμούς και ένταση.

Δεν έλειψε και η guest εμφάνιση στο Anima(L), με τον Στέφανο να παίρνει τα ηνία στο μπάσο με χαρακτηριστική ενέργεια. Το moshpit πήρε μπροστά στο “The Great Old Ithaca” και τη μπάντα να είναι εμφανώς χαρούμενη με την συμμετοχή του κοινού και την ανταπόκρισή του. Το μοτίβο συνεχίστηκε στο “Mark On My Forehead” με τον κόσμο να ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του frontman Ηλια “Blackbones” Ζούνη και να τραγουδά σε όλο το κομμάτι. To cover στο “Ov Fire And The Void” των Behemoth ήταν εξαιρετικό και έμοιαζε τόσο ταιριαστό με το υπόλοιπο σετ της μπάντας. Συνολικά, μια πολύ καλή εμφάνιση για τους Karma Violens κάτι που επιβραβεύτηκε και με το θερμό χειροκρότημα του κόσμου

Όσο κι αν έχουν αλλάξει σχεδόν ολοκληρωτικά σαν μπάντα, όσο κι αν ο Tim Lambesis παραμένει μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα (παρά τις δηλώσεις μετάνοιάς του για το βεβαρημένο του παρελθόν), η αλήθεια είναι πως οι As I Lay Dying παραμένουν σαν οντότητα ένα από τα πιο επιδραστικά και μεγάλα ονόματα στο χώρο του metalcore. Αυτό τους το status έμενε να αποδειχθεί κι επι σκηνής, με όλα τα φώτα πάνω τους και με ένα κοινό εμφανώς ξεσηκωμένο.

Από τις πρώτες κιόλας νότες του “Nothing Left”, το πάρτυ ξεκίνησε. Ο θηριώδης Tim με τις χαρακτηριστικές του κινήσεις όργωνε τη σκηνή, ενώ και η υπόλοιπη μπάντα έδειχνε ενθουσιασμένη με τη θερμή υποδοχή του κόσμου. Ευτυχώς, μετά τις δυσκολίες της καλοκαιρινής τους εμφάνισης, αυτή τη φορά είχαν ως σύμμαχό τους τον ήχο, με ένα εξαιρετικά συμπαγές σύνολο και τις κιθάρες να ξεχωρίζουν, ενώ τα τύμπανα ήταν για σεμινάριο με τον Nick Pierce να είναι υποδειγματικός στο ρόλο του πίσω απο το κιτ.

Όπως ήταν αναμενόμενο, όλα (σχεδόν) τα χιτάκια ακούστηκαν σε αυτό το live. Στο “Through Struggle” δεν ξέρω αν άκουγα περισσότερο την μπάντα ή τις ιαχές των γύρω μου, που αγκαλιασμένοι κοπανιόντουσαν και χαμογελούσαν ταυτόχρονα. Απ’ότι φαίνεται και το υλικό του “Shaped By Fire”, με το “Redefined” να είναι ισοπεδωτικό, αλλά ταυτόχρονα να δείχνει και το κενό που έχει αφήσει η φυγή του Josh Gilbert (πλέον Spiritbox) στα καθαρά φωνητικά. Μπορεί ο Ryan Neff να κάνει φιλότιμη (και αν μη τι άλλο όχι εύκολη) προσπάθεια, αλλά σε πολλά σημεία ήταν ίσως ο αδύναμος κρίκος σε ένα κατα τ’άλλα αδιάρρηκτο σύνολο. 

Παρόλα αυτά, η ισοπεδωτική απόδοση της μπάντας δεν άφησε πολλά περιθώρια αμφισβήτησης. Στο “An Ocean Between Us” έγινε ενας μικρός χαμός, από το moshpit μέχρι το ρεφραίν που νομίζω δεν υπήρχε ψυχή που να μην τραγούδησε. Στο “The Darkest Nights” όλοι έγιναν ένα και φώναζαν τη βασική μελωδία σε μια στιγμή που έφερε γηπεδικές εικόνες στο μυαλό. Η ζωντάνια του κόσμου δεν έμεινε ασχολίαστη απο τον Tim, που το ανέφερε μπόλικες φορές ότι ήταν με διαφορά το πιο ζωντανό κοινό σε αυτή την περιοδεία, αλλά και το πόσο ευγνώμων ήταν γι αυτή την υποδοχή.

Το σερί συνεχίστηκε, η ενέργεια παρέμεινε στα τέρματα ακόμη και στο encore, με το hit-άκι “My Own Grave” να μοιάζει με το highlight, ενώ το κλείσιμο με το “Confined” ήρθε σαν τελειωτικό χτύπημα να επισφραγίσει μια εξαιρετική εμφάνιση.Όσες αμφιβολίες και να παραμένουν για το ποιόν του Tim, αλλά και το μέλλον της μπάντας μετά τις τόσες αλλαγές στη σύνθεσή τους, αυτή η συναυλία αν μη τι άλλο επιβεβαιώνει το πόσο ουσία έχει η μουσική των As I Lay Dying και το γεγονός ότι είναι φτιαγμένη για να βιώνεται ζωντανά. Με τη μπάντα σε εξαιρετική φόρμα, μας άφησαν με χαμόγελα, αλλά και αναζωογονημένο ενδιαφέρον για τα επόμενά τους δισκογραφικά βήματα.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος