Arch Enemy

Τα χρόνια περνάνε γρήγορα και, να που με τα ψέματα, οι Arch Enemy κατάφεραν να φτάσουν στον δέκατο δίσκο τους. Και η αλήθεια είναι ότι έχουν καταφέρει να γίνουν γνωστοί σε αυτά τα δεκαοχτώ χρόνια που υφίστανται ως μπάντα. Θα μου πεις, αυτό που τους ξεχώρισε από τον ποιοτικό «σωρό» των μπαντών του σουηδικού μελωδικού death metal ήταν οι χαρισματικές συνθετικές προσωπικότητες των αδερφών Amott, αλλά και η έκπληξη του να συνειδητοποιείς ότι πίσω από το μικρόφωνο βρίσκεται ένα γλυκύτατο πλάσμα που βγάζει αυτές τις κραυγές. Ένα γλυκύτατο πλάσμα που μάλλον κουράστηκε να παλεύει για να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες μιας frontwoman και αποχώρησε, παραχωρώντας τη θέση της στο νέο αίμα. Έτσι, λοιπόν, στον δέκατο δίσκο της καριέρας των Arch Enemy πίσω από το μικρόφωνο βρίσκουμε την ταλαντούχα Alissa και όχι την Angela που είχαμε συνηθίσει.

Ξεσκονίζοντας τη δισκογραφία των Σουηδών, προσπαθώ να θυμηθώ τον τελευταίο καλό -όχι άριστο- δίσκο τους και φτάνω γύρω στα επτά χρόνια πίσω στο "Rise Of The Tyrant". Στο ενδιάμεσο δύο μάλλον διαδικαστικοί δίσκοι που πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Φτάνουμε λοιπόν στο 2014 με την σημαντική αυτή αλλαγή στη σύνθεση της μπάντας να φαντάζει ικανή να επηρεάσει την μπάντα στο σύνολό της και -γιατί όχι- να την ανανεώσει.

O Michael Amott ενδεχομένως να θεώρησε ότι η φρεσκάδα της 28-χρονης Καναδέζας θα αρκούσε από μόνη της για να δώσει στους Arch Enemy τη νέα πνοή που τόσο χρειάζεται. Ωστόσο, η τυποποίηση που χαρακτηρίζει τα κομμάτια του "War Eternal" από συνθετικής άποψης δεν τους επιτρέπει να βγουν από το τέλμα στο οποίο έχουν πέσει τα τελευταία χρόνια.

Ας πιάσουμε πρώτα τα θετικά του δίσκου, που περιορίζονται στα εξής δυο. Α) Η σαφώς καλύτερη απόδοση της Alissa από την Angela στα φωνητικά. Η κοπέλα βάζει με ευκολία κάτω την προκάτοχό της. Ελπίζω στο μέλλον να απολαύσουμε και τα καθαρά της. Β) Τo "Time Is Black", όπου συνδυάζεται το κλασικό στυλ των Arch Enemy με το trendy djent, ενώ τα πλήκτρα πλέκουν μια αρκετά soundtrackική ατμόσφαιρα. Το πιο μόνο ενδιαφέρον κομμάτι του δίσκου. Και μετά το χάος. Άντε να σώζονται και τα πιο βαριά "As The Pages Burn" και "Never Forgive Never Forget"...

...το οποίο ως δυνατή σουηδίλα δείχνει αρκετά ενθαρρυντικό, όντας το πρώτο μη ορχηστρικό κομμάτι του δίσκου. Η συνέχεια όμως με το ομώνυμο μάς υποψιάζει αρνητικά. Ένα καθόλα τυπικό Arch Enemy κομμάτι, με χαρούμενες power μελωδίες και νεοκλασικά σόλο. Και από κει και πέρα αρχίζει ένα ταξίδι δίχως τέλος, νομίζοντας πως στη διαδρομή έχει κολλήσει το repeat. Τι και αν έχεις ακούσει τον δίσκο πέντε φορές; Η αίσθηση που σου αφήνει είναι ότι τον άκουσες τουλάχιστον είκοσι. Βαρεμάρα και αδιαφορία. Δυο λέξεις βαριές μεν, που παίρνουν άλλη διάσταση δε υπό τους ήχους του "War Eternal".

Για να μην παρεξηγηθώ, προφανώς και αναγνωρίζω την προσφορά των αδερφών Amott στο metal και το ότι τόλμησαν αυτό που δύσκολα θα έκανε κανείς το 2000, να αντικαταστήσουν δηλαδή τον τραγουδιστή (Liiva) της μπάντας τους με μια κοπέλα (Gossow), χωρίς να το γυρίσουν σε καθαρά φωνητικά. Αλλά κρίνοντας αυτό καθεαυτό το "War Eternal", απέτυχε παταγωδώς να μου εξάψει την όποια περιέργεια. Ενδεχομένως να εκτιμηθεί δεόντως στην Ιαπωνία, μιας και πολλά κομμάτια από τον δίσκο θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως opening theme για anime σειρές ή videogames .Ούτως ή άλλως, οι Σουηδοί αυξάνουν τη δημοτικότητα τους στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

Συνοψίζοντας, λοιπόν, δεν αρκεί μια σημαντική μεταγραφή για να αρχίσεις ξαφνικά να παίζεις (πάλι) μεγάλη μπάλα, αλλά απαιτείται να προσαρμόσεις τον τρόπο παιχνιδιού σου στα νέα δεδομένα. Οι Arch Enemy έχουν ένα αρκετά δυνατό όπλο στα χέρια τους, το οποίο δυστυχώς στο "War Eternal" μένει ανεκμετάλλευτο.