Overkill: «Nα έρθουμε στην Ελλάδα, αλλά να μας συμφέρει. Είναι τόσο απλό!»

Μιλήσαμε με τον Bobby και για ακόμα μια φορά ήταν απολαυστικός. Αυτό τίποτα άλλο, τέλος!

Από τον Κώστα Πολύζο, 16/02/2017 @ 14:07

Με αφορμή το ολοκαίνουριο "The Grinding Wheel" των Αμερικάνων thrashers Overkill επικοινωνήσαμε με τον Bobby 'Blitz' Ellsworth για τα καθέκαστα. Για ακόμα μια φορά η συνέντευξη εξελίχτηκε σε μια πολύ χαλαρή και ενδιαφέρουσα συζήτηση, με τον Bobby να αποδεικνύει εκ νέου πως πρόκειται για το μεγαλύτερο αλάνι της σειράς του, απαντώντας με ειλικρίνεια και χωρίς υπεκφυγές σε όλες τις ερωτήσεις. Στο τσακ πάντως αποφύγαμε το καρδιακό επεισόδιο όταν αναφέρθηκε η Ελλάδα ως πιθανός προορισμός της επερχόμενης περιοδείας τους.

Bobby Ellsworth Overkill

Γεια σου Bobby, πώς είσαι;

Όλα καλά φίλε μου, εσύ;

Μια χαρά κι εγώ, ξέρεις είναι η τέταρτη φορά που μιλάμε μαζί..

Πώς μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο;

Κι όμως, να που γίνεται. Για πες, πώς πάνε τα πράγματα εκεί;

Όλα καλά! Έχει έρθει η ώρα να προωθήσουμε τον δίσκο, πρόσφατα γυρίσαμε βιντεοκλίπ, ετοιμαζόμαστε για την "70.000 Tons Metal Cruise" κρουαζιέρα, έχουμε στη συνέχεια την αμερικάνικη περιοδεία, εννοώ... business as usual. Αν και δεν θα το έλεγα βαρετό όλο αυτό, είναι μια ωραία κατάσταση.

Για ποιο τραγούδι γυρίσατε το βιντεοκλίπ;

Γυρίσαμε για το "Goddmamn Trouble" και επίσης κάναμε ένα και για το "Shine On", οπότε, δύο βίντεοκλιπ...

Ο νέος δίσκος υποτίθεται πως θα κυκλοφορούσε τον Νοέμβριο του 2016 και τελικά θα κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο του 2017. Τι πήγε στραβά;

Έγινε μαλακία! Απλά έγινε μαλακία! Μια ασυνεννοησία σχετικά με την ημέρα παράδοσης του δίσκου. Κατά την άποψή μας δεν ήταν ακόμα έτοιμος, οπότε ή απλά θα παραδίδαμε τον δίσκο λέγοντας «μακάρι να είχαμε λίγο χρόνο ακόμα να τον δουλέψουμε» ή θα παίρναμε τον χρόνο να το κάνουμε. Φυσικά και αποφασίσαμε πολύ απλά να δουλέψουμε παραπάνω στον δίσκο.

Ο Ron [σ.σ.: Lipniki - ντραμς] απουσίαζε κατά το μεγαλύτερο μέρος της περιοδείας το 2016 και επίσης ο Dave [σ.σ.: Linsk - κιθάρα] έπρεπε να χάσει μερικά show πριν κάνα δίμηνο. Είναι όλα καλά; Πώς καταλήξατε στο Waldemar Sorychta για αντικαταστάτη του Dave;

Ο Dave είναι μια χαρά, απλά είχε κάτι προσωπικά θέματα. Τον Waldemar μου τον πρότεινε ο Speesy των Kreator [σ.σ.: Christian Giesler - μπάσο]. Βρισκόμασταν στη Γερμανία εκείνη την περίοδο και μου είπε πως αν υπήρχε κάποιος που θα μάθαινε τα τραγούδια μας σε δυο μέρες αυτός θα ήταν ο Waldemar. Απλά τον πήραμε τηλέφωνο και εκείνος δέχτηκε. Βασικά μου είπε μετά το τρίτο μας show «Bobby, αυτή μπορεί να ήταν η πιο μικρή περιοδεία της ζωής μου, αλλά ήταν μια από τις πιο διασκεδαστικές». Αναφορικά με τον Ron, το θέμα είναι πως απλά δεν μπορεί να περιοδεύει πλέον. Ο λόγος είναι ένα προσωπικό του θέμα για το οποίο προφανώς και δεν θα μιλήσω. Παίζει στους δίσκους μας, όμως, και η πόρτα θα είναι πάντα ανοιχτή για εκείνον. Δεν του ζητήθηκε ποτέ να φύγει, αλλά έγινε για προσωπικούς του λόγους. Απλά δεν μπορεί να βρίσκεται στον δρόμο.

Δουλεύοντας με τον Andy Sneap αυτήν τη φορά δεν μας έδωσε απλά τον ήχο του Andy Sneap, αλλά έναν ακόμα καλύτερο Overkill ήχο.

Ας πάμε τώρα στα του δίσκου. Αρχικά θέλω να σε συγχαρώ για την καινούργια σας δουλειά. Το "The Grinding Wheel" είναι ένα συμπαγές άλμπουμ γεμάτο γαμάτα και ενεργητικά τραγούδια. Μου φαίνεται λίγο πιο επιθετικό, πιο thrash-y, πιο πάνκικο αν θες, από το "White Devil Armory", αν και φυσικά καταλήγει να ακούγεται σαν ένας Overkill δίσκος. Τι λες εσύ;

Νομίζω πως αυτό που δείχνουμε σε αυτόν τον δίσκο, αναφορικά με το songwriting, είναι αρκετά διαφορετικά πράγματα. Πιστεύω πως οι Overkill είναι συνώνυμοι με το thrash, λόγω της ενέργειάς μας. Αλλά από τη στιγμή που αφαιρέσεις κάποια ταχύτητα από αυτήν την ενέργεια, νομίζω πως αυτό που ακούς είναι κλασικό heavy metal, N.W.O.B.H.M., λίγο punk, λίγο rock 'n' roll, λίγο groove και λίγο επικό συναίσθημα. Θεωρώ πως δείχνουμε πολλά διαφορετικά στοιχεία που έχει αυτή η μπάντα. Αλλά αισθάνομαι πως στο τέλος της μέρας, αυτή η ενέργεια που βγάζουμε και μας κάνει αυτό που είμαστε, είναι και αυτό που κάνει τον δίσκο να ακούγεται φρέσκος. Ο ήχος των Overkill είναι αναγνωρίσιμος, με το μπάσο του D.D. και τη φωνή μου. Νομίζω πως καταλαβαίνεις όταν ακούς Overkill.

Δουλεύοντας με τον Andy Sneap αυτήν τη φορά δεν μας έδωσε απλά τον ήχο του Andy Sneap, αλλά έναν ακόμα καλύτερο Overkill ήχο. Αυτό ήταν που πραγματικά ζητούσαμε. Πιο βαθύ και γεμάτο ήχο στις κιθάρες, πιο οργανικό ήχο στα τύμπανα και το μπάσο μπροστά. Την ίδια στιγμή θέλαμε να το παρουσιάσουμε μέσα από ένα φρέσκο πρίσμα που θα συνάδει με το 2017 και πιστεύω πως ο Andy ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος γι' αυτό. Το αποτέλεσμα άλλωστε μιλάει από μόνο του.

Overkill

Μήπως ο τίτλος του δίσκου κατά κάποιον τρόπο αντανακλά τη μουσική του;

Ο τίτλος του άλμπουμ αντανακλά περισσότερο την μπάντα, άρα και την ίδια τη μουσική. Ο τίτλος του δίσκου διαλέχτηκε ως μια βάση για να ξεκινήσουμε. Αυτό που εννοώ είναι... δεν ξεκινήσαμε με τον τίτλο "The Grinding Wheel", αλλά ξεκινήσαμε με τη λέξη "Grind". Αυτή έγινε μια βάση όταν γράφαμε. Κατ' αυτόν τον τρόπο, έχω την εντύπωση πως όταν έχεις μια λέξη κλειδί όπως το "grind", ή το "iron", ή το "armory", ή το "electric", πάντα θα σε πηγαίνει κάπου. Δεν είναι απαραίτητο ο τίτλος να αντανακλά τη μουσική. Σε ό,τι έχει να κάνει με τον τίτλο "The Grinding Wheel" καθαυτό, έχει την έννοια να μη σταματάς ποτέ, να δουλεύεις πάντα κάτω από τις οποιεσδήποτε συνθήκες, αργά, αλλά σίγουρα. Αλλά στον αντίποδα, όλα όσα έχει φτιάξει ο άνθρωπος είναι αναλώσιμα στο πέρασμα του χρόνου. Τελικά βγαίνεις εκτός. Οπότε αλέθουμε [σ.σ.: "grinding"] για χρόνια, απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή, γιατί ίσως δεν είμαστε εδώ αύριο. Νομίζω πως υπάρχουν δύο τρόποι να το δει κανείς αυτό.

Οι στίχοι για τι πράγμα μιλάνε; Με έχασες λίγο εκεί στο "Mean Green Killing Machine". Τι στο διάολο λες εκεί πέρα, ποιο είναι το νόημα; [γέλια]

Γράφω γι' αυτά που ξέρω. Ένα από τα πράγματα για τα οποία σίγουρα ξέρω τα περισσότερα είναι οι Overkill. Εκτός της οικογένειάς μου, νομίζω ο D.D. Verni είναι ο άνθρωπος που γνωρίζω για μεγαλύτερο διάστημα στη ζωή μου. Είναι ο άνθρωπος με τον οποίο συνεργάζομαι και ο πιο κοντινός μου φίλος. Οι Overkill έχουν να κάνουν με το να εμπιστεύεσαι, να περιοδεύεις για τριάντα χρόνια, να γνωρίζεις ανθρώπους από την Ελλάδα, το New Jersey ή το Τόκυο. Αυτά είναι που ξέρω και τραγουδάω γι' αυτά τα πράγματα. Τραγουδάω για τις αρχές μας.

Το "Mean Green Killing Machine" έχει να κάνει με μια από αυτές. Αν κοιταχτείς στον καθρέφτη θα καταλάβεις πως πρόκειται γι' αυτό, για το να δημιουργείς ενέργεια από την ενέργεια. Είναι φανταστικό φυσικά έως έναν βαθμό, κάτι σαν «τάισε με καύσιμο και εγώ θα παράγω» [γέλια]... και θα περάσω από πάνω σου σαν οδοστρωτήρας» [σ.σ.: επί λέξει είπε "I will run over you like a motherfucker"]. Ξέρω ακούγεται λίγο γελοίο, αλλά έχω αποδείξεις [γέλια], τριάντα χρόνια αποδείξεων. Αντλώ αυτά που γράφω από πράγματα που γνωρίζω και τα οποία έχουν γίνει ενδιαφέροντα για εμένα. Γράφω για μια ιστορία την οποία έχω στο κεφάλι μου. Οπότε το "Mean Green Killing Machine" σίγουρα έχει να κάνει με εμάς και με τι έχουμε ανάγκη να μας ταΐσετε παρμένο μέσα από ένα συγκεκριμένο υπερηρωικό φανταστικό πρίσμα.

Όσο καιρό κι αν κάνω αυτό το πράγμα, ακόμα θεωρώ πως δεν είμαι ο καλύτερος που μπορώ και πρέπει να δουλέψω κι άλλο.

Υπάρχουν και διάφορες εκπλήξεις εδώ και εκεί στον δίσκο. Καταρχάς έχουμε τα έξοχα φωνητικά σου στο μεσαίο μέρος του "Mean Green Killing Machine". Ειλικρινά δεν θυμάμαι πότε ξανατραγούδησες έτσι. Ακούγεσαι πολύ σίγουρος για τον εαυτό σου...

Νομίζω πως η επιτυχία μας, ακόμα και η δική μου προσωπικά, είναι πως ακόμα θεωρώ τον εαυτό μου μαθητή. Όσο καιρό κι αν κάνω αυτό το πράγμα, ακόμα θεωρώ πως δεν είμαι ο καλύτερος που μπορώ και πρέπει να δουλέψω κι άλλο. Πιστεύω πως αυτό μου δίνει την ευκαιρία να προοδεύσω, γιατί έχω τα μάτια μου συνεχώς ανοιχτά. Ποτέ δεν λέω «Ω, ήμουν φοβερός!», αλλά λέω «Θέλω να γίνω γαμημένα τέλειος». Ξέρω πως δεν έχω φτάσει ακόμα σε αυτό το σημείο. Αυτό μου δίνει σιγουριά, δεν υπάρχει φόβος να δοκιμάσω αρμονίες επειδή είμαστε μια thrash μπάντα. Δεν υπάρχει φόβος να δοκιμάσω μελωδικά φωνητικά, κανένας φόβος να πάρουμε μια διαφορετική προσέγγιση. Αυτή είναι η φάση. Ξέρω πως και τα υπόλοιπα παιδιά νιώθουν το ίδιο και πιέζουν συνεχώς τους εαυτούς τους. Κατ' αυτόν τον τρόπο μπορούμε να βγάζουμε έναν thrash δίσκο και να έχουμε μεγαλύτερη αξία από το παρελθόν. Αυτό νομίζω είναι αυτό για το οποίο είμαστε περισσότερο περήφανοι. Οι Overkill είναι μια μπάντα που είναι επίκαιρη το 2017, όχι που ήταν επίκαιρη μόνο το 1990. Οπότε, νομίζω πως η περηφάνια και η ικανότητα να είμαστε ανοιχτόμυαλοι, να συνεχίζουμε να μαθαίνουμε, με βοήθησε στα φωνητικά αλλά και στη συνολική αίσθηση που βγάζει ο δίσκος.

Το "The Long Road" είναι ένα τραγούδι στο οποίο δεν μας έχετε συνηθίσει τελευταία. Έχει αυτό το επικό στοιχείο στην αρχή και μετά μπαίνει αυτό το γαμάτο solo του Dave... το 'χετε ακόμα ε; [γέλια]

Θα σου πω κάτι φίλε, αυτό το τραγούδι ακούγεται σαν να μπορούσε να έχει γραφτεί το 1982. Αλλά μετά παίρνει όλα τα στοιχεία που ανέφερα πιο πριν. Ο Dave αναπτύσσει τα lead και τα shreds, εγώ πιέζω τη φωνή μου, ο D.D. πιέζει το γράψιμό του. Και έτσι έχεις ένα φρέσκο τραγούδι του 2017. Ξέρεις, είμαι ένθερμος υποστηριχτής της άποψης πως πρέπει να ξέρεις από πού προέρχεσαι για να ξέρεις πού πας. Οπότε, αν ξεχάσεις από πού έρχεσαι δεν ξέρεις πού στο διάολο πας. Εμείς ερχόμαστε από το 1982, αυτή ήταν η αρχική μουσική, το βρετανικό heavy metal, και υπάρχει σε αυτόν τον μακρύ δρόμο όλο αυτό το διάστημα. Αυτός είναι ένας από τους σημαντικούς λόγους που υπάρχουμε ακόμα και που εξακολουθούμε να κάνουμε κάτι που έχει αξία σήμερα.

Είμαστε επιβιβασμένοι σε ένα γρήγορο τρένο που πάει στη γαμημένη κόλαση.Ίσως είμαστε λίγο κατεστραμμένοι, αλλά πιστεύω πως παίζει αρκετό πιόμα και headbanging σε αυτό το τρένο.

Το "Let’s All Go To Hades" είναι ένα παράξενο τραγούδι με περίεργο τρόπο ερμηνείας από μέρους σου. Τι θέλατε να κάνετε με αυτό το τραγούδι;

Ξέρεις τώρα, είναι κάποιου είδους πάνκικο τραγούδι. Όταν άκουσα πρώτη φορά το riff από τον D.D. που θύμισε αυτόν τον rock 'n' roll ήχο των πρώιμων Motorhead, τέτοιου είδους vibe μου έβγαλε. Όταν το τραγούδι αλλάζει στο συνεχόμενο του riff, σκεφτόμουν τους Motorhead και τη συνώνυμη σχέση τους με τους Ramones και το ότι οι Motorhead είναι μια επιδραστική μπάντα. Οπότε το τραγούδι κατέληξε να έχει μια Motorhead/πάνκικη αύρα. Στιχουργικά, μιλάει για τωρινά γεγονότα. Θεωρώ τον εαυτό μου και αυτήν την μπάντα μέρος της κοινότητας και πιστεύω πως αυτή η κοινότητα και αυτή η μπάντα μπορούν να περάσουν πολύ καλά μαζί, άσχετα αν είμαστε επιβιβασμένοι σε ένα γρήγορο τρένο που πάει στη γαμημένη κόλαση [γέλια]. Έτσι το βλέπω εγώ. Ίσως είμαστε λίγο κατεστραμμένοι, αλλά πιστεύω πως παίζει αρκετό πιόμα και headbanging σε αυτό το τρένο. Αναφέρω τον Lemmy στους στίχους, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σαν metal μπάντα για να πάμε σε περίεργα μέρη όπως είναι η Κωνσταντινούπολη, αν και γνωρίζουμε πως υπάρχουν αρκετοί metal οπαδοί εκεί. Μίλησα για εμάς σαν κοινότητα σε αυτό το τραγούδι από την πλευρά των πραγμάτων που μας επηρεάζουν.

Αν θες να κάνεις αυτή τη διαδικασία κάνε αυτή τη γαμημένη διαδικασία σωστά και μέχρι τέλους. Μην φτάσεις μέχρι τη μέση, πήγαινε το μέχρι το τέλος.

Θέλω να σου πω πως ακούγοντας το ομώνυμο τραγούδι ένιωσα όλο αυτό που λείπει από τις περισσότερες σύγχρονες μπάντες. Πως είστε δηλαδή «επικίνδυνοι» και αν σας έβλεπα να σκάτε μύτη από καμιά γωνία θα είχα χεστεί πάνω μου και θα την κοπανούσα από εκεί πριν γίνουν τίποτα μανούρες.

[γέλια] Αυτό είναι τραγούδι ξεκάθαρο προϊόν μουσικής ανάπτυξης. Ήταν αυτό που μας πήρε τον περισσότερο χρόνο να ολοκληρώσουμε και νομίζω πως είναι προφανές. Αυτό που θέλω να πω είναι... ένα riff είναι ένα riff και μια συλλογή από riff είναι που το κάνει ένα τραγούδι μια συλλογή διαφορετικών αισθημάτων. Αυτό το τραγούδι έχει ένα επικό vibe. Θα σου πω πως εδώ δοκίμαζα συνεχώς φωνητικές γραμμές προσπαθώντας να το κάνω να ακούγεται όσο πιο επικό μπορούσα. Αν θες να κάνεις αυτήν τη διαδικασία κάνε αυτήν τη γαμημένη διαδικασία σωστά και μέχρι τέλους. Μην φτάσεις μέχρι τη μέση, πήγαινε το μέχρι το τέλος. Οπότε αυτό που παίρνω από το συγκεκριμένο τραγούδι είναι η αίσθηση της ολοκλήρωσης. Αναπτύχθηκε και έδεσε σαν σύνθεση αντί να αναπτυχθεί και να καταρρεύσει ως ιδέα. Αλλά συμφωνώ μαζί σου, σου βγάζει ένα φοβερό συναίσθημα και είναι ένας γαμάτος τρόπος να κλείσεις έναν δίσκο.

Είδα πως ως bonus track στον δίσκο υπάρχει ένα που λέγεται "Emerald", αλλά δεν ήταν στο promo οπότε δεν τα έχω ακούσει. Να υποθέσω πως πρόκειται για το κλασικό τραγούδι των Thin Lizzy;

Ναι, αυτό είναι.

Overkill

Ωραία, αυτό που θέλω να ρωτήσω είναι με ποια λογική διαλέγετε τις διασκευές που θα κάνετε;

Πρόκειται για μια συλλογική απόφαση της μπάντας. Θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει το "Sanctuary" των Iron Maiden. Αυτοί οι πρώτοι δίσκοι των Maiden είναι κάτι που μας ταιριάζει. Ξέρουμε όλα τα τραγούδια και των δυο πρώτων δίσκων. Όταν μιλούσαμε για τον δίσκο, εγώ έλεγα για κάποιες punk διασκευές, το ίδιο και ο D.D., αλλά ο Dave ήταν σε φάση «Θα κάνουμε το "Emerald" των Thin Lizzy» και κατάλαβα για ποιον λόγο ανέφερε αυτό το τραγούδι. Ήταν προφανές λόγω του κιθαριστικού του στυλ και η δουλειά που έχει κάνει στον δίσκο και σε αυτό το τραγούδι είναι καταπληκτική. Ο Dave είναι ο τύπος που βγάζει από τη μύγα ξύγκι. Νομίζω πως αν ακούσεις τη δουλειά που έκανε στο τραγούδι θα καταλάβεις γιατί συμφωνήσαμε να το συμπεριλάβουμε. Τα lead του στο κομμάτι είναι φανταστικά, συμπεριέλαβε μέχρι και μέρος από τον Ιρλανδικό εθνικό ύμνο [γέλια]. Μας άρεσε πώς βγήκε και στην πραγματικότητα το ηχογραφήσαμε όλο ζωντανά.

Σας είδα το καλοκαίρι στο Hellfest, αλλά ξενέρωσα με τη ζωή μου. Ήμουνα εκεί και σας παρακολουθούσα να είστε γεμάτοι ενέργεια και να ζείτε τη στιγμή, αλλά ο ήχος ήταν σκατά. Φαντάσου πως στο "Hello From The Gutter" έπρεπε να μπει το ρεφρέν για να καταλάβω ποιο τραγούδι παίζατε. Είστε ενήμεροι αυτού του γεγονότος;

Ναι, το γνωρίζαμε [γέλια], αλλά όχι πριν τελειώσει το show. Καθόμασταν σαστισμένοι στο καμαρίνι και κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον και τότε ήρθε η ηχολήπτρια και καταλάβαμε από το πρόσωπό της... [γέλια]. Ήμασταν σε φάση «έλα έξω γιατί πρέπει να μιλήσουμε» [γέλια]. Της είπα «Έχεις να πεις κάτι; Γιατί αλλιώς θα σε παρατήσουμε εδώ»... τόσο ενήμερος ήμουν του γεγονότος [γέλια].

Το "Feel The Fire" και το "Horrorscope" είναι πολύ σημαντικοί δίσκοι αναφορικά με την εξέλιξή μας. Το πρώτο ήταν αυτό από το οποίο ξεκίνησαν όλα και το άλλο αποτέλεσε τον δίσκο με τον οποίο τελικά καταλάβαμε πού θα πηγαίναμε από εκεί και πέρα.

Πέρσι είχατε και το επετειακό show στη Γερμανία για τα 25 χρόνια από την κυκλοφορία του "Horrorscope". Πώς καταλήξατε σε αυτήν την ιδέα και γιατί επιλέξατε να το κάνετε στη Γερμανία;

Η Γερμανία ήταν το πρώτο μέρος που κάναμε κανονική περιοδεία σαν μπάντα. Ξέρεις, ήμασταν μια μπάντα από τη Νέα Υόρκη/New Jersey πίσω στα '80s και οι περιοδείες μας μέχρι να πάμε πρώτη φορά στην Ευρώπη αποτελούνταν απλά από μεγάλα Σαββατοκύριακα. Ανοίγαμε για άλλες μπάντες, παίζαμε σε τοπικά show και αυτό ήταν. Οπότε, εκείνη ήταν η πρώτη πραγματική περιοδεία και ένα από τα πρώτα μέρη που παίξαμε ήταν το "Alabama Hall" στο Μόναχο. Νομίζω ήταν το τρίτο ή τέταρτο που παίξαμε σε έναν χώρο ο οποίος βρισκόταν στην ίδια περιοχή με αυτό, όπου είχαμε βιντεοσκοπήσει και το πρώτο μας live video. Οπότε, μας φάνηκε σωστό να επισκεφτούμε το μέρος που όλα ξεκίνησαν.

Η ιδέα να παίξουμε δύο δίσκους αντί για έναν έχει να κάνει με το «δύο είναι καλύτερα από ένα». Τόσο απλά! [γέλια] Αν ψάχνεις τον ορισμό των Overkill, αυτό έχει να κάνει με το «περισσότερο» και όχι με το «λιγότερο». Έτσι παίξαμε το "Feel The Fire" και το "Horrorscope" καθώς και τα δύο είναι πολύ σημαντικοί δίσκοι αναφορικά με την εξέλιξή μας. Το ένα ήταν αυτό από το οποίο ξεκίνησαν όλα και το άλλο αποτέλεσε τον δίσκο που τελικά καταλάβαμε πού θα πηγαίναμε από εκεί και πέρα. Νομίζω πως ήταν μια σωστή κίνηση εκ μέρους μας το να παίξουμε δυο δίσκους αντί για έναν και μάλιστα στο ίδιο μέρος ή τουλάχιστον στην ίδια γειτονιά που τα πρωτοηχογραφήσαμε.

Θα το κυκλοφορήσετε σε CD/DVD για όλους εμάς τους μαλάκες που δεν μπορέσαμε να παραβρεθούμε στο show;

Όχι, όχι, μόνο για εμάς, μόνο για την μπάντα. Θα φτιάξουμε μόνο πέντε κόπιες. Και αυτό γιατί είμαστε εγωιστικά καθίκια [γέλια]. Φυσικά και θα το κυκλοφορήσουμε. Καταλαβαίνεις πως το "The Grinding Wheel" είναι πιο σημαντικό την παρούσα στιγμή, αλλά θα δουλέψουμε πάνω στο DVD ανάμεσα στις περιοδείες το 2017. Να το περιμένεις σίγουρα κάποια στιγμή προς το τέλος του χρόνου.

Για όσο θα είμαι μπλεγμένος σε όλο αυτό, θα είμαι πάντα ανοιχτός σε καινούριες ιδέες γιατί αυτό είναι το κλειδί για την επιβίωση.

Αν κοιτάξει κάποιος τα charts το "White Devil Armory" ήταν το πιο πετυχημένο άλμπουμ σας, αλλά παράλληλα αυτό που πούλησε λιγότερο. Είναι κάπως ειρωνικό όλο αυτό δεν νομίζεις; Με βάζει σε σκέψεις... πώς θα εξελιχτεί η μουσική βιομηχανία σε δέκα ή είκοσι χρόνια από τώρα;

Οι πωλήσεις είναι σχετικές, το ξέρεις και το ξέρω. Είναι σχετικό το ότι μπήκε στα charts στην ψηλότερη θέση ακόμα και το ότι πούλησε λιγότερο από δίσκους που δεν μπήκαν ποτέ στα charts. Αλλά ξέρεις, ο κόσμος έχει αλλάξει και νομίζω πως η ιδέα του να επαναπροσδιορίζεις τον εαυτό σου καθώς η τεχνολογία σε πιέζει να το κάνεις, είναι και ένας από τους λόγους που μπάντες όπως εμείς μπορούν να είναι ακόμα ζωντανές. Αναφορικά με το μέλλον, πραγματικά δεν έχω ιδέα που θα πάει το πράγμα από εδώ και πέρα. Σίγουρα, ως ένας άνθρωπος που του αρέσει να τρώει τακτικά, να οδηγεί ένα αμάξι και να μένει σε ένα σπίτι, ελπίζω να υπάρξουν κανονισμοί που θα στέλνουν κάποιο εισόδημα προς το μέρος μου, στα μέλη της μπάντας μου και στα μέλη των άλλων συγκροτημάτων. Πιστεύω πως το απαραίτητο που πρέπει να γίνει είναι να μην παραπονιόμαστε γι' αυτό αλλά να επανεφευρίσκουμε, να καταλαβαίνουμε πως ένα καλό DVD πρέπει να γίνει και να εξασφαλίσουμε πως το merchandise είναι τέλειο. Οπότε, κοιτώντας στο μέλλον, δεν ξέρω προς τα πού πηγαίνει ο κόσμος, αλλά για όσο θα είμαι μπλεγμένος σε όλο αυτό, θα είμαι πάντα ανοιχτός σε καινούργιες ιδέες γιατί αυτό είναι το κλειδί για την επιβίωση.

Τον προηγούμενο χρόνο είχαμε κάποιες πολύ σημαντικές και γαμάτες κυκλοφορίες από παλιοσειρές όπως Metallica, Testament, Anthrax, Death Angel και πολύ σύντομα έρχονται οι επίσης πολύ καλές των Overkill και Kreator. Πώς το εξηγείς αυτό; Πολύ γέροι για να πεθάνετε;

[γέλια] Αυτό που είπες είναι πολύ καλό [γέλια]. Δεν θα ήταν γαμάτο να πάθαινα τώρα καρδιακή προσβολή; [πολλά γέλια]

Μπα, δεν θα το έλεγα... [γέλια]

Αυτό που λες έχει να κάνει με το ότι έχουμε μια πολύ υγιή σκηνή. Υπάρχει μια αναζωπύρωση της σκηνής η οποία διαρκεί τουλάχιστον εδώ και μια δεκαετία και επίσης το επίπεδο είναι πολύ υψηλό. Πιστεύω πως αυτή η αναζωπύρωση έφερε πίσω πολλές μπάντες. Θέλω να πω πως πολλές παλιές μπάντες επανενώθηκαν, προφανώς δεν αναφέρομαι στους Kreator ή στους Metallica, αλλά είδαμε μπάντες να επιστρέφουν λόγω αυτής της υγιούς σκηνής. Αυτή η υγεία δημιουργήθηκε από τις νέες μπάντες που παίζουν με τις ίδιες «αρχές» όπως αυτές δημιουργήθηκαν πίσω στα '80s. Υπάρχει μια νεανική και φρέσκια σκηνή και νομίζω πως οι παλιοί το βλέπουν και λένε «Wow, αυτό δεν είναι ο σωστός τρόπος να γίνεται το πράγμα». Αυτό που λέω είναι πως έχει να κάνει με την εμπειρία, αλλά και με τη θέρμη των νιάτων που ξαναφουντώνουν κάτι που ήταν πολύτιμο. Νομίζω πως τα νιάτα αναζωπύρωσαν τη φάση, αλλά η εμπειρία το έκανε σωστά. Γι' αυτό και έχουμε φοβερές κυκλοφορίες από συγκροτήματα όπως Metallica, Kreator κλπ...

Δεχτήκαμε πρόταση για δυο show στην Ελλάδα αλλά η τιμή της προσφορά ήταν τόσο χαμηλή, που νιώθαμε πως δεν θα δουλεύαμε ΜΕ κάποιον αλλά ΓΙΑ κάποιον. Θέλω να έρθω στην Ελλάδα, αλλά θα πρέπει να είναι μια συμφέρουσα συμφωνία.

Μου είχες υποσχεθεί την προηγούμενη φορά που μιλήσαμε πως σε κάποιο σκέλος της περιοδείας για το "White Devil Armory" θα περνούσατε από Ελλάδα. Ακόμα περιμένω δικέ μου...

Ωχ, έπρεπε να την είχα πάθει τη γαμημένη καρδιακή προσβολή πριν... [γέλια]

[γέλια] Εκεί που ήθελα να καταλήξω είναι πως ξεκινάτε την περιοδεία στην Αμερική τον επόμενο μήνα. Όταν έρθετε Ευρώπη υπάρχει περίπτωση να έρθετε Ελλάδα; Υπάρχει κάποια προσφορά;

Θα έρθουμε Ευρώπη, αλλά πάντα έχει να κάνει με τους διοργανωτές το όποιο ενδιαφέρον. Από τη στιγμή που πρέπει να αλλάξουμε τη βιομηχανία αναγνωρίζοντας πως τα έσοδα από τις πωλήσεις δίσκων είναι σημαντικά λιγότερα, θα πρέπει να έχουμε έσοδα από άλλες πηγές. Σίγουρα υπάρχει αγάπη σε αυτό που κάνουμε, αλλά πρέπει να υποστηρίζεται όλο αυτό. Αν δεν υποστηρίζεται δεν μπορεί να γίνει. Στην πραγματικότητα δεχτήκαμε πρόταση για δυο show στην Ελλάδα αλλά η τιμή της προσφορά ήταν τόσο χαμηλή, που νιώθαμε πως δεν θα δουλεύαμε με κάποιον αλλά για κάποιον.

Έχουμε αρχές. Πιστεύω πως ένα από τα σπουδαία πράγματα στην καριέρα των Overkill ήταν πως ποτέ δεν διαλύσαμε, αλλά πάντα συνεχίζαμε απρόσκοπτα παρά τις όποιες δυσκολίες, γιατί καταλαβαίνουμε την μπίζνα. Οι συναυλίες είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της δουλειά μας, αλλά πρέπει να γίνεται σωστά. Το ισοζύγιο της ροής χρημάτων πρέπει να είναι θετικό. Να έχουμε δηλαδή έσοδα. Αν αυτό δεν συμβεί και κάνεις δυο, τρία ή πέντε λάθη, τότε είσαι εκτός του παιχνιδιού. Αυτός είναι ο λόγος που πολλές μπάντες σταματάνε να το κάνουν. Κάνουν αυτά τα λάθη και χάνουν χρήματα αντί να βγάζουν και δεν μπορούν να το υποστηρίξουν πλέον. Στη δική μας περίπτωση, καταλαβαίνουμε αμέσως τις αλλαγές και προσαρμοζόμαστε αμέσως. Οπότε, θέλω να έρθω στην Ελλάδα, αλλά θα πρέπει να είναι μια συμφέρουσα συμφωνία. Είναι τόσο απλό.

Υπάρχει μια περιοδεία που συμβαίνει αυτήν τη στιγμή στην Ευρώπη στην οποία οι Accept ανοίγουν για τους Sabaton. Δηλαδή η μπάντα [σ.σ.: ενεργή και με δισκάρες τα τελευταία χρόνια] που πιθανόν έμαθε στους Sabaton να παίζουν heavy metal παίζουν κάτω από αυτούς. Εσύ θα μπορούσες να δεις να συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με εσάς σε κάποια χρόνια;

Δεν μπορώ να το ξέρω αυτό, αλλά και μόνο που το ανέφερες ανατρίχιασα. Ήξερα για αυτήν την περιοδεία, αλλά δεν γνώριζα λεπτομέρειες. Αν συνδυάσω αυτό με τις αρχές μου, θα σου έλεγα πως δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο, γιατί πιστεύω πως το να έχεις αρχές είναι σημαντικό. Νομίζω πως είναι απαραίτητο να κρατάς κάποιες βασικές αρχές. Αλλά το θέμα της μπίζνας είναι μια εντελώς διαφορετική κατάσταση και θα πρέπει να κατανοήσεις πως υπάρχουν δυο παράγοντες εδώ. Υπάρχει η αγάπη γι' αυτό που κάνεις και που είναι ένα υπέροχο συναίσθημα και υπάρχει και το επιχειρηματικό κομμάτι της υπόθεσης που θα πρέπει να υποστηρίζει αυτήν την αγάπη, γιατί αλλιώς θα καταρρεύσει. Ο πιο ευγενής και ανιδιοτελής άνθρωπος θα το κάνει χωρίς ανταμοιβή, αλλά είναι αυτός που θα πεθάνει στην κορυφή του βουνού πεινασμένος και γυμνός [γέλια]. Δεν βγάζει κανένα γαμημένο νόημα να κάνει κάποιος κάτι τέτοιο. Κανείς δεν θα είχε καν την ευκαιρία να τον ακούσει [γέλια]. Με πιάνεις, σωστά;

[γέλια] Εννοείται...

Ωραία. Οπότε, αν έπρεπε να κάνω τέτοιο, τα γαμημένα χρήματα θα έπρεπε να ήταν πολύ καλά.

Overkill

Να αντιστρέψω την ερώτηση. Πίσω στα '80s αν ήσασταν μεγαλύτερο όνομα από... ας πούμε τους Motorhead, που ξέρω πόσο τους γουστάρεις, θα σκεφτόσουν να βγεις σε περιοδεία και αυτοί να ανοίγουν για τους Overkill;

Ω, δεν το νομίζω. Δεν νομίζω πως θα μπορούσα μετά να ζήσω με τον εαυτό μου [γέλια]. Επίσης πίσω στα '80s δεν με ενδιέφεραν τα χρήματα [γέλια]. Ήμουν ο γυμνός άντρας στην κορυφή του βουνού τότε. [γέλια]

Άκουσες τίποτα ενδιαφέρον τώρα τελευταία;

Με ελκύουν τα τελευταία άλμουμ των Volbeat. Είναι μια ενδιαφέρουσα μπάντα και επίσης μου αρέσει το rockabilly. Ο τελευταίος δίσκος που αγόρασα λέγεται "Dear Mr. Sinatra" και πρόκειται για jazz εκτελέσεις από έναν ντόπιο φανταστικό κιθαρίστα ονόματι John Pizzarelli. Έχω το τελευταίο των Alter Bridge, μ’ αρέσει πάρα πολύ η φωνή του Myles Kennedy. Τα γούστα μου πάνε παντού. Νομίζω πως χθες άκουγα έναν παλιό δίσκο, το "L.A.M.F." των The Heartbreakers και γούσταρα. Ένιωθα πως τον ανακάλυπτα ξανά. Οπότε ακούω τα πάντα, από metal έως punk, ακόμα και jazz.

Αν ποτέ οι Overkill το λήγατε, επειδή βαρεθήκατε ή τα κονομήσατε χοντρά και δεν υπάρχει λόγος να το κάνετε πλέον ή οτιδήποτε, θα κάνατε ποτέ αυτό που κάνουν άλλες μπάντες, όπως για παράδειγμα οι Scorpions; Να πείτε δηλαδή πως βγαίνετε για μια τελευταία περιοδεία, αλλά τελικά να μην το τηρήσετε;

Μιας και αναφέρεις τους Scorpions, αν και δεν μπορώ να μιλήσω για άλλους ανθρώπους, αυτό που ξέρω είναι πως ένα πράγμα που έχω κοινό με τους Klaus και Ruddy είναι πως προφανώς κάνουμε αυτό που κάνουμε γιατί το αγαπάμε. Είναι το πιο σκληρό πράγμα το να το αφήσεις όλο αυτό πίσω σου. Δεν νομίζω πως άνθρωποι σας αυτούς έχουν ανάγκη τα χρήματα, αλλά ίσως έχουν ανάγκη το «ναρκωτικό» και το ναρκωτικό αυτό είναι η σκηνή, το ναρκωτικό είναι το στούντιο. Το πράγμα που με ελκύει εμένα σε αυτήν τη δουλειά είναι αυτό το ναρκωτικό και όχι τα χρήματα. Τα χρήματα είναι απαραίτητα σε εμένα για να αγοράσω ναρκωτικά [γέλια]. Το θέμα είναι πως δεν μπορώ να σου απαντήσω γιατί ξέρω πως αν είμαι σε θέση να το κάνω και είμαι ακόμα καλός σε αυτό και έχω ανάγκη ακόμα από αυτό το ναρκωτικό, πιστεύω πως θα συνεχίσω να το κάνω. Είναι κάτι που δεν μπορείς να εξηγήσεις. Είχα «μαστουρώσει» τόσο πολύ την πρώτη φορά που ανέβηκα στη σκηνή, πίσω στα '80s, που ακόμα ψάχνω αυτήν τη «μαστούρα», μετά από 35 χρόνια. Και πιστεύω πως μπορώ να «μαστουρώσω» ακόμα πιο πολύ. Είναι μια μοναδική κατάσταση που μπορεί να βρεθεί κάποιος. Είναι σαν εθισμός!

ΟΚ Bobby, αυτά είχα να ρωτήσω. Σε ευχαριστώ για τη συνέντευξη. Σου εύχομαι τα καλύτερα για τον δίσκο, την περιοδεία, τα πάντα.

Σε ευχαριστώ Κώστα, ήταν πολύ ευχάριστο να μιλάω μαζί σου. Αντίο δικέ μου.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "The Grinding Wheel" από τον Κώστα Πολύζο.

  • SHARE
  • TWEET