Overkill

The Grinding Wheel

Nuclear Blast (2017)
Από τον Κώστα Πολύζο, 27/01/2017
Το λάδι σε αυτό το καντήλι δεν λέει να τελειώσει
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Overkill μπορεί να ισχυριστεί κάποιος πως διανύουν μια παρατεταμένη εποχή συνθετικής εφορίας. Μετά την ολική επαναφορά που κάνανε με το "Ironbound", το "The Grinding Wheel" θα είναι ο τέταρτος σερί πολύ καλός δίσκος που θα κυκλοφορήσουν, αλλά δεν νομίζω πως υπάρχει λόγος να ψάξουμε ιδιαίτερα γιατί συμβαίνει αυτό. Η ουσία είναι πως τα αφτιά του ορκισμένου οπαδού των Αμερικάνων θα χορτάσουν αλητεία για ακόμα μια φορά.

Ο Bobby, ο D.D. και οι υπόλοιποι δεν θα ισχυριστούν ποτέ πως κάνουν κάτι ρηξικέλευθο. Αυτό που όμως σίγουρα κάνανε στον καινούργιο δίσκο είναι να βουτήξουν για τα καλά στο παρελθόν τους ψάχνοντας τρόπο να βρούνε τη σωστή αναλογία μεταξύ του τότε και του τώρα, των thrash riff και του groove. Με σύμμαχο την πεντακάθαρη αλλά όχι πλαστική παραγωγή του Andy Sneap, το "The Grinding Wheel" θα αποτυπωθεί στην συνείδηση μου ως ο -ίσως- πιο επικός τους δίσκος εδώ και χρόνια. Και όταν λέω επικός δεν μιλάω για σπαθιά, άλογα και γυναίκες ε...

Το αρχικό μέρος του "Shine On" με riff βγαλμένο θαρρείς από το "Taking Over" θα σε κάνει να καταλάβεις τι εννοώ επικό. Το "The Long Road" με την εισαγωγάρα και το φοβερό solo του David Linsk, που ταλαιπωρεί την ταστιέρα, επίσης. Αλλά αν μιλάμε για ολόκληρο τραγούδι αυτό είναι το ομώνυμο 8λεπτο έπος. Βαρύ, αργό με ρεφρέν που προκαλεί ανατριχίλες ελέω ερμηνείας του Bobby και μεγαλειώδες τελείωμα. Μια σύνθεση που θα την κατέτασσε κάποιος στην εποχή μεταξύ του "The Years Of Decay" και του "Horrorscope".

Κατά τα άλλα, όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία μια δουλειάς των Overkill είναι και πάλι εδώ. Οι καλπαστες motorhead-ικες μπασογραμμές του D.D., η φωνάρα του Bobby, οι φρενήρεις ρυθμοί που τους απογειώνει ο Lipnicki, τα άρρωστα solo του Linsk, ο όγκος στις κιθάρες, το groove, είναι όλα παρόντα. Ακούς το thrash riff, την αλήτικη ερμηνεία από το μεγαλύτερο αλάνι που γέννησε το New Jersey, τις δικασιές και το παλιομοδίτικο feeling στο "Mean Green Killing Machine" και θες να βγεις έξω και να κάνεις τσαμπουκάδες.

Σε τραγούδια όπως το "Let’s All Go To Hades" (με αναφορές στον Lemmy και τη ζωή στο δρόμο) και "Red, White, And Blue", θα θυμηθείς τις punk καταβολές του Bobby, αλλά θα σου βγάλει και μια old school αίσθηση. To "The Wheel" θα αποτελέσει μια κλασική σύνθεση της μπάντας με εναλλαγές στον ρυθμό και σίγουρα θα σκάσεις ένα χαμόγελο όταν ακούσεις τον αλητάμπουρα να τραγουδάει «here comes mr. wonderful.../ there goes mr. kiss-my-ass»

Οι Overkill είναι σε μεγάλα κέφια και καταφέρνουν να ακούγονται παλιομοδίτες και ταυτόχρονα μοντέρνοι και αυτό στα αφτιά μου τους κάνει επίκαιρους. Οι άρτιες πολυσυλλεκτικές συνθέσεις και οι ατομική απόδοση του κάθε μέλους είναι καθηλωτική και για όλους τους παραπάνω λόγους το "The Grinding Wheel" με έπιασε από τα μούτρα. Πρόκειται περί αριστουργήματος; Σαφώς και όχι, αλλά αυτό που περίμενες από μια κυκλοφορία των Overkill μετά από 30 -και βάλε- χρόνια στο κουρμπέτι και 17 στούντιο δίσκους, θα το πάρεις στο ακέραιο.

  • SHARE
  • TWEET