Οι ιστορίες πίσω από τα απόλυτα Progressive Metal album της λίστας του Rocking.gr

Οι καλλιτέχνες αποκαλύπτουν άγνωστες πτυχές και σχολιάζουν τον οδηγό μας

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 20/09/2013 @ 13:33
Η απόφαση που πήραμε να συντάξουμε τον Απόλυτο Οδηγό για το ιδίωμα του progressive metal ξέραμε πως ήταν αρκετά απαιτητική και πως δε θα μπορούσε να καλύψει όλες τις απόψεις. Έτσι, λοιπόν, η πολύ θετική αντίδραση της οποίας έτυχε από την πλειονότητα των αναγνωστών μας ώθησε να τους ευχαριστήσουμε με κάτι επιπλέον γύρω από αυτό.

Σκεφτήκαμε να επικοινωνήσαμε με μερικούς εκ δημιουργών έργων που συμπεριλήφθηκαν στη λίστα μας και να τους ζητήσουμε να μας πουν αυτοί πως βλέπουν σήμερα τα εν λόγω άλμπουμ ή κάτι ξεχωριστό που θυμούνται από την περίοδο που αυτά κυκλοφόρησαν.

Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στους κύριους Markus Steffen, Damian Wilson, Arjen Lucassen, Adam Wakeman, Devon Graves, Johan Liefvendahl, Stefan Zell και Daniel Gildenlow που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας και μας είπαν -άλλοι περισσότερα, άλλοι λιγότερα- ωραία πράγματα γύρω από σπουδαία άλμπουμ που μας έχουν στιγματίσει.

Χρήστος Καραδημήτρης




Arjen Anthony Lucassen (Ayreon, Star One)

Arjen Lucassen's Star One - Space MetalStar One - "Space Metal"

Το Star One αρχικά σχεδιάστηκε ως ένα project από τον Bruce Dickinson κι εμένα. Πρότεινε να κάνουμε κάτι μαζί, διότι πραγματικά του άρεσε η συνεργασία μας στο τραγούδι των Ayreon, "Into The Black Hole". Είχα γράψει ήδη δώδεκα τραγούδια κι ο Bruce είχε ξεκινήσει να γράφει στίχους σε τέσσερα εξ' αυτών. Αλλά, τότε, δυστυχώς ο manager ακύρωσε τα πάντα. Οπότε, αποφάσισα να επικοινωνήσω με τους αγαπημένους μου μουσικούς και φίλους για να δουλέψουμε πάνω σε αυτό το άλμπουμ και κάπως έτσι γεννήθηκαν οι Star One. Θεωρώ τους Star One ως το «metal παιδί  των Ayreon». Είμαι χαρούμενος που εξελίχθηκαν έτσι τα πράγματα και η μικρή περιοδεία που πραγματοποιήσαμε ήταν επίσης μαγική.



Ayreon - The Human EquationAyreon - "The Human Equation"

Το "The Human Equation" ήταν σχετικά διαφοροποιημένο σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ των Ayreon, διότι δεν ήταν μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας. Επίσης, αποφάσισα να δουλέψω μόνο με τραγουδιστές με τους οποίους δεν είχα ξανασυνεργαστεί πιο πριν. Αλλά, με κάποιο τρόπο, ο συνδυασμός των φοβερών νέων τραγουδιστών και της συναισθηματικής ιστορίας ήταν μαγικός και -πέραν του "Into The Electric Castle"- αυτό κατέληξε να είναι το αγαπημένο άλμπουμ στις τάξεις των οπαδών των Ayreon. Περιλαμβάνει πολλά διαφορετικά μουσικά στυλ και υποθέτω πως χρειάζεσαι ανοιχτό μυαλό για να το απολαύσεις.




Johan Leifvendahl (Seventh Wonder)

Seventh Wonder - The Great EscapeSeventh Wonder - "The Great Escape"

Το άλμπουμ είναι πλέον δυόμιση ετών και όταν ακούω πλέον το άλμπουμ ομολογώ πως είμαι πραγματικά ικανοποιημένος με αυτό. Φυσικά, πάντα βρίσκεις μερικά πράγματα που θα μπορούσες να είχες κάνει καλύτερα. Αλλά, όταν βρίσκεσαι μέσα σε ένα στούντιο, ηχογραφώντας ένα άλμπουμ είναι πραγματικά δύσκολο να κάνεις ένα βήμα πίσω και να ακούσεις αυτό που δημιούργησες. Ο μόνος τρόπος για να καταφέρεις κάτι τέτοιο είναι να του δώσεις λίγο χρόνο... Πριν λίγο καιρό άκουσα το ομώνυμο τραγούδι ( 30 λεπτά διάρκεια; Το απόλυτο ραδιοφωνικό single, χαχα) για πρώτη φορά εδώ κι ένα χρόνο και πρέπει να παραδεχτώ πως σχεδόν μου ακουγόταν λες και κάποιος άλλος έπαιζε κιθάρα σε αυτό το τραγούδι! Διότι, όλα τα κιθαριστικά μέρη τα έμαθα κατευθείαν πριν τις ηχογραφήσεις και από τη στιγμή που υπάρχει τόση μουσική σε ένα και μόνο τραγούδι είναι αδύνατο να θυμηθώ πώς να το παίξω τώρα! Ελπίζω να μη χρειαστεί να το παίξουμε live...

Λάβαμε πολλές εξαιρετικές κριτικές για το "The Great Escape" και πολύς κόσμος θεωρεί πως είναι το καλύτερο άλμπουμ που έχουμε κάνει, οπότε με αυτό κατά νου οφείλω να πω πως είμαστε όλοι χαρούμενοι με το αποτέλεσμα. Το μόνο κακό της όλης φάσης είναι ότι η πίεση είναι μεγαλύτερη από ποτέ για το νέο άλμπουμ. Αλλά, αυτό είναι κάτι που μπορείς εύκολα να το μετατρέψεις σε κάτι καλό επίσης.

Μείνετε συντονισμένοι για το νέο άλμπουμ των Seventh Wonder! Η διαδικασία της δημιουργίας του συνεχίζεται.




Damian Wilson (Star One, Headspace)

Arjen Lucassen's Star One - Space MetalStar One - "Space Metal"

Πρόκειται για ένα άλμπουμ που ξέρω ότι αρχικά συντέθηκε για τον Bruce Dickinson των Iron Maiden. Το συνέθεσε και το ηχογράφησε ο Arjen Lucassen που πάντα παίρνει τον καλύτερο εαυτό των τραγουδιστών και των μουσική με τους οποίους επιλέγει να δουλέψει. Ήταν ένα άλμπουμ που ήταν διασκεδαστικά κατά την ηχογράφησή του, αλλά ακόμα καλύτερα κατά την περιοδεία!



Headspace - I Am AnonymousHeadspace - "I Am Anonymous"

Μια παρέα φίλων έγραψε και ηχογράφησε το άλμπουμ, αναμιγνύοντας όλα μας τα στυλ και τις ιδέες, παρόλα αυτά αντανακλά τον καθένα από εμάς. Αναδεικνύοντας την αποδοχή μέσα από την αποτυχία, τα βάσανα, την κοινωνική προσδοκία και κουλτούρα, ενώ υπερθεματίζει την ατελείωτη καταστροφή και επανακατασκευή από τον άνθρωπο.




Adam Wakeman (Headspace)

Headspace - I Am AnonymousHeadspace - "I Am Anonymous"

Ξοδέψαμε πέντε χρόνια συνθέτοντας και ηχογραφώντας το "I Am Anonymous", οπότε δεν χρειάστηκε να συμβιβαστούμε στο άλμπουμ που θέλαμε να κάνουμε. Το συγκρότημα είναι το άθροισμα των μελών της - πέντε τύποι που δημιουργούν τη μουσική που θέλουν.




Markus Steffen (Sieges Even, Subsignal)

Sieges Even - A Sense Of ChangeSieges Even - "A Sense Of Change"

Αυτό το άλμπουμ έμελλε να είναι πραγματικά κομβικό σημείο για το συγκρότημα. Ήταν το πρώτο άλμπουμ που ηχογραφήθηκε πλήρως ψηφιακά (και ήταν και το πρώτο άλμπουμ που κυκλοφόρησε αποκλειστικά σε CD). Οι ηχογραφήσεις δεν ήταν εύκολες: Ο πρώτος τραγουδιστής μας Franz Herde δεν μπορούσε να ακολουθήσει τη μουσική, που πλέον ήταν περισσότερο μελωδική και διάφανη. Οπότε, έπρεπε να τον αντικαταστήσουμε με τον Jogi Kaiser. Εν τέλει, ήμασταν πολύ ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα. Τα τραγούδια ήταν πιο «τραγούδια» και νομίζω πως μπορεί κάποιος να ακούσει ότι προσπαθούσαμε να εστιάσουμε περισσότερο στη δομή και στο συναίσθημα. Ακόμα προστρέχω στο άλμπουμ συχνά. Τραγούδια σαν το "These Empty Places" ή το "Epigram" ακόμα σημαίνουν πολλά για εμένα.



Sieges Even - The Art Of Navigating By The StarsSieges Even - "The Art Of Navigating By The Stars"

Λοιπόν, το πρώτο άλμπουμ μετά το reunion, το πρώτο άλμπουμ με τον Arno. Στην πραγματικότητα το άκουσα σήμερα το πρωί και ακόμα με αγγίζει. Υπάρχουν τόσες πολλές σπουδαίες στιγμές σε αυτό το άλμπουμ και προσωπικά θεωρώ πως τραγούδια σαν το "Unbreakable" ή το "The Lonely Views Of Condors" ήταν τα καλύτερα τραγούδια που έγραψαν ποτέ οι Sieges Even. Με τους Subsignal ακόμα παίζουμε αυτά τα κομμάτια, μια στο τόσο. Όσον αφορά στην παραγωγή, δε θα έλεγα πως είμαι συνολικά χαρούμενος, ειδικά o ήχος στα drums είναι κάτι που θα ήθελα να αλλάξω αν μπορούσα, αλλά εν τέλει το άλμπουμ έχει μια ιδιαίτερη φυσικότητα, που ενδεχομένως πηγάζει από έναν ήχο, ο οποίος δεν είναι τόσο τέλειος. Για εμένα, το "The Art Of Navigating By The Stars" είναι σημαντικό, καθώς ορίζει το ξεκίνημα της δημιουργικής συνεργασίας μεταξύ το Arno και εμού, καθώς έκτοτε έχουμε κάνει εφτά άλμπουμ παρέα.



Subsignal - TouchstonesSubsignal - "Touchstones"

Αυτό το άλμπουμ ήταν ένα πραγματικό θηρίο για να ηχογραφηθεί, διότι ήταν τόσο πολύ μεγάλο σε διάρκεια (78 λεπτά). Αυτή τη φορά δουλέψαμε σε διαφορετικά στούντιο και νομίζω πως ο ήχος του άλμπουμ είναι πραγματικά σπουδαίος. Μια μικρή ιστορία: στο τραγούδι "Echoes Of Eternity" μπορείς να ακούσεις μια μελωδία σε πλήκτρα/κιθάρα. Αν ξέρεις το πρώτο μας άλμπουμ και το εναρκτήριο κομμάτι αυτού "Where Angels Fear To Tread" μπορείς να ακούσεις πως αυτή η μελωδία είναι σχεδόν πανομοιότυπη, φυσικά με κάποιες αλλαγές και παιγμένη σε διαφορετική τονικότητα. Ο Arno κι εγώ σκεφτήκαμε πως θα ήταν ωραίο να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη μελωδία ως ένα μικρό «Subsignal θέμα», από τη στιγμή που το "Where Angels Fear To Tread" ήταν το πρώτο τραγούδι που ο Arno κι εγώ γράψαμε μετά τον χωρισμό των Sieges Even. Σκοπεύαμε να γίνει τριλογία. Οπότε, στο νέο μας άλμπουμ "Paraiso" αυτή η τριλογία ολοκληρώνεται με το τραγούδι "A New Reliance", στο οποίο επανεμφανίζεται το ίδιο θέμα. Πέρα από αυτό, υπάρχουν μερικά σπουδαία τραγούδια στο "Touchstones" που ποτέ δεν βρέθηκαν στο βασικό live set, όπως για παράδειγμα το "My Sanctuary", το "Feeding Utopia" και το ομώνυμο κομμάτι. Νομίζω πως μπορείς να ακούσεις ότι με το δεύτερο άλμπουμ οι Subsignal έγιναν μια κανονική μπάντα. Όλα τα μέλη συμμετείχαν στη συνολική διαδικασία.




Devon Graves (Psychotic Waltz, Deadsoul Tribe, The Shadow Theory)

Psychotic Waltz - A Social GracePsychotic Waltz - "A Social Grace"

Το "A Social Grace" θεωρείται εκ των ακρογωνιαίων λίθων της progressive metal μουσικής. Ποιό είναι το μαγικό στοιχείο που το κάνει τόσο ξεχωριστό ακόμα και σήμερα;

Όσον αφορά οτιδήποτε μαγικό, ποιος ξέρει; Αυτό δεν είναι κάτι που μπορείς να σχεδιάσεις. Αυτά τα πράγματα απλά συμβαίνουν και είμαστε απλά τυχεροί που συνέβη σε εμάς. Αν υπάρχει οτιδήποτε μαγικό το οποίο να μπορώ να σκεφτώ, θα ήταν απλώς το γεγονός πως όλοι πιστεύαμε πραγματικά σε αυτό που κάναμε και δουλέψαμε με έναν σπουδαίο μηχανικό ήχου ονόματι Mike Harris που μας επέτρεψε να πειραματιστούμε πραγματικά και να κάνουμε οτιδήποτε θελήσουμε. Πράγματα όπως το γυρνάμε την ταινία ηχογράφησης ανάποδα και να ηχογραφούμε reverb και delays σε ένα τραγούδι ("Successor")... Μερικές φορές οι μηχανικοί ήχου μπορούν να είναι πολύ περιοριστικοί και προσκολλημένοι στις πρακτικές που εφαρμόζουν. Ο Mike ήταν φοβερός και ποτέ δεν είπε «όχι».



Psychotic Waltz - Into The EverflowPsychotic Waltz - "Into The Everflow"

Πώς εξελιχθήκατε από το "A Social Grace" στο "Into The Everflow"; Πώς το υποδέχθηκε ο κόσμος όταν κυκλοφόρησε;

Αυτό το άλμπουμ ήταν απλά το επόμενο βήμα μας. Θέλαμε να κινηθούμε προς έναν περισσότερο σκοτεινό και ονειρικό κατά κάποιο τρόπο ήχο και οι στίχοι μου ήταν κάπως διαφορετικοί. Υποθέτω πως οι στίχοι μου πάντα αλλάζουν από άλμπουμ σε άλμπουμ για να δημιουργήσουν ένα θέμα. Το θέμα στο "Into The Everflow" ήταν αγνή «φυγή». Δε νομίζω πως έγινε άμεσα αποδεκτό, όπως το "A Social Grace", διότι η αλλαγή ίσως να αποτέλεσε έκπληξη για κάποιους, ειδικά ξεκινώντας με ένα τραγούδι σαν το "Ashes". Στην πορεία, όμως, νομίζω ότι ο κόσμος το έπιασε και τελικά έγινε αποδεκτό στον ίδιο βαθμό, ίσως και περισσότερο από κάποια άλλα.



Deadsoul Tribe - A Murder Of CrowsDeadsoul Tribe - "A Murder Of Crows"

Πρόκειται για την καλύτερη προσωπική σου δουλειά που επιβεβαίωσε την επιστροφή σου στα μουσικά δρώμενα. Υπάρχει κάποια ενδιαφέρουσα ιστορία; Επίσης, πώς προέκυψαν τόσο σκοτεινοί οι στίχοι του άλμπουμ;

Αυτό είναι και το δικό μου αγαπημένο. Πράγματι, βρήκα τον «ήχο μου» σε αυτό, αλλά αποδείχθηκε λάθος το να κολλήσω σε αυτόν τον ήχο για τα δυο επόμενα άλμπουμ. Δεν μπορώ να ξέρω γιατί ένας χαρακτηριστικός ήχος μπορεί να λειτουργεί καλά για μπάντες όπως οι ACDC ή οι KORN, αλλά όχι για εμένα. Υποθέτω πως από τη στιγμή που είναι γνωστό ότι αλλάζω κάθε φορά, ο κόσμος περιμένει από εμένα να διαφοροποιούμε ακόμα κι αν του αρέσει αυτό που έκανα την τελευταία φορά. Το ξεκαθάρισα πάντως αυτό. Μάλλον το "A Lullaby For The Devil" θα έπρεπε να είναι το τρίτο μου άλμπουμ (και με πολύ καλύτερη μίξη) και τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά σήμερα. Ποιος ξέρει; Οι στίχοι μου πάντα έκλιναν στην σκοτεινή πλευρά, οπότε δεν υπήρξε κάποια σκόπιμη αλλαγή. Νομίζω, πάντως, πως ξεκίνησα να γίνομαι καλύτερος στο να γράφω στίχους.



The Shadow Theory - Behind The Black VeilThe Shadow Theory - "Behind The Black Veil"

Υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από το "Behind The Black Veil" που δεν έχει ειπωθεί; Από τα πολλά στοιχεία που περιέχει, ποιά ξεχωρίζεις; Για ποιόν λόγο δεν είχε την επιτυχία που περίμενες και του άξιζε; Υπάρχουν ιδέες που δεν χρησιμοποιήθηκαν; Θα μπορούσε να υπάρξει διάδοχός του στο μέλλον;

Δεν ξέρω αν οι ιστορίες είναι τόσο πολύ «άγνωστες», καθώς έδωσα πάρα πολλές συνεντεύξεις και μίλησα πολύ για αυτό. Βασικά, όμως, αυτή ήταν η πρώτη μου απόπειρα να δημιουργήσω μια ενιαία ιστορία μέσα από ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ. Αυτό είναι λίγο επίφοβο όταν έχεις ήδη όλη τη μουσική έτοιμη και πρέπει να τοποθετήσεις τα τραγούδια σε μια συγκεκριμένη σειρά, ώστε να δώσουν στο άλμπουμ μια δυναμική ροή και την ίδια στιγμή να καταφέρεις να συνδέονται μεταξύ τους οι στίχοι στη σωστή σειρά. Στο τέλος, πάντως, το άλμπουμ περιλαμβάνει κάποιους από τους αγαπημένους μου στίχους. Το "By The Crossroads" μου έρχεται κατευθείαν στον νου. Η ιστορία είναι εν μέρει εμπνευσμένη από προσωπικές παραφυσικές εμπειρίες, κάποια όνειρα που είχα και το υπόλοιπο το κατασκεύασα. Τα διαφορετικά μουσικά στοιχεία προέρχονται από το ότι είχα μερικούς διαφορετικούς συνθέτες και από το ότι είχα την πολυτέλεια να διαλέγω και να επιλέγω οτιδήποτε μου άρεσε και μετά να αναπροσαρμόζω τα τραγούδια ώστε να ταιριάζουν με τις ανάγκες μου. Ήταν ένα πραγματικά διασκεδαστικό project. Ήθελα να είναι μια σοβαρή μπάντα και θα ήταν το επόμενο βήμα μου στη μουσική. Όπως τα έφερε η μοίρα, ακριβώς πάνω στην ημερομηνία κυκλοφορίας του άλμπουμ με προσέγγισαν οι Psychotic Waltz. Είναι κρίμα, διότι το "Behind The Black Veil" είναι πιθανότατα το καλύτερο πράγμα που έχω κάνει ποτέ, κι όμως ήταν με διαφορά το χειρότερο σε πωλήσεις. Άντε να βγάλεις άκρη. Όπως και να έχει κατάλαβα κάτι. Μένω με τους Psychotic Waltz. Οτιδήποτε γράφω και δεν ταιριάζει στους Psychotic Waltz θα το κυκλοφορώ ανεξάρτητα στο website μου, www.devon-graves.com. Τσεκάρετέ το.  Θα ανεβάζω τόνους μουσικής, νέας αλλά και παλιάς, όπως και κάθε βίντεο μου φαίνεται χρήσιμο για να τα κατεβάζει δωρεάν όποιος θέλει. Ευελπιστώ πως το site θα υποστηριχτεί από δωρεές και μόνο. Προσφέρω τη μουσική ελεύθερα και ο κόσμος μπορεί να συνεισφέρει ό,τι θέλει, αν θέλει.




Stefan Zell (Wolverine)

Wolverine - StillWolverine - "Still"

Η ηχογράφηση του "Cold Light Of Monday" ήταν κάπως προβληματική. Το ηχογραφήσαμε σε ένα στούντιο στη Σουηδία, αλλά όταν είχαμε την τελική μίξη στα χέρια μας, ήταν  προφανές σε εμάς ότι δεν ήταν αρκετά καλό. Πήραμε μια επίπονη, αλλά αναγκαία απόφαση να επανα-ηχογραφήσουμε όλο το άλμπουμ. Κρατήσαμε τα drums, αλλά πέραν τούτου, σχεδόν τα πάντα ηχογραφήθηκαν εκ νέου. Είμαι πολύ υπερήφανος για αυτό το άλμπουμ αλά ήταν πολύ επίπονο στη δημιουργία του.

Όταν ήρθε η ώρα να κάνουμε το "Still", πολλά είχαν αλλάξει για εμάς. Ο Per Broddesson έφυγε από το συγκρότημα, οπότε ο Mikael ανέλαβε όλα τα κιθαριστικά καθήκοντα μόνος του. Πάντως, αυτή ήταν μια αλλαγή που νιώσαμε ότι μας έκανε καλό, χωρίς να μειώνω τον Per, διότι είναι εξαίρετος κιθαρίστας. Είναι απλά πως καταλάβαμε ότι δε χρειαζόμαστε παραπάνω από έναν κιθαρίστα. Η σύνθεση των τραγουδιών ήταν αρκετά ομαλή αν δεν με απατά η μνήμη μου και αποφασίσαμε να μην προσπαθήσουμε να ηχογραφήσουμε μόνοι μας το άλμπουμ (όπως κάναμε με το "Cold Light Of Monday"), αλλά πήγαμε στα Spacelab Studios στη Γερμανία και ηχογραφήσαμε όλο το άλμπουμ -πέραν των drums και του μπάσου- εκεί, μαζί με τον Oliver Philipps και τον Christian Moos. Έχω μόνο υπέροχες αναμνήσεις από αυτή την ηχογράφηση.

Λατρεύω αυτό το άλμπουμ. Από το εναρκτήριο κομμάτι "A House Of Plague" ως το κλείσιμο του "And She Slowly Dies" θεωρώ πως πραγματικά καταφέραμε να δημιουργήσουμε ένα ξεχωριστό άλμπουμ. Κατά κάποιο τρόπο πιστεύω πως μας καθορίζει ως συγκρότημα. Πάντα μας αρέσει να προοδεύουμε και να αναπτύσσουμε τον ήχο μας λίγο, αλλά ακούγοντας το "Still" κατά κάποιο τρόπο, νομίζω πως σε αυτό το άλμπουμ περιλαμβάνεται όλη η ουσία του τι εστί Wolverine.

Λίγο πολύ, πάντα ήμασταν τυχεροί να έχουμε θετικές κριτικές και το "Still" δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Παρόλο που είναι το άλμπουμ με τις καλύτερες πωλήσεις ως σήμερα, δεν κατάφερε να μας πάει στο επόμενο επίπεδο, από εμπορικής άποψης. Είναι κρίμα που δεν μπορούσαμε να περιοδεύσουμε περισσότερο σε υποστήριξη του άλμπουμ, διότι αν το είχαμε κάνει είμαι σίγουρος πως το παραπάνω επίπεδο ήταν μέσα στις δυνατότητές μας. Όπως και να έχει, είμαι πολύ υπερήφανος που υπήρξα μέρος της διαδικασία της δημιουργίας αυτού του άλμπουμ. Και επίσης, είμαι υπερήφανος που βρέθηκε στον Απόλυτο Οδηγό σας για το Progressive Metal.




Daniel Gildenlow (Pain Of Salvation)

Pain Of Salvation - EntropiaPain Of Salvation - "Entropia"

Πρώτο άλμπουμ, τι περιπέτεια! Φοιτούσα Industrial Design & Product Development εκείνη την εποχή και θυμάμαι να εκτυπώνω φύλλα χαρτιού, τα οποία κολλήσαμε στα τζάμια του νοικιασμένου βαν, για την πεντάωρη διαδρομή ως το Malmoe, όπου βρισκόντουσαν τα στούντιο. Ένα χαρτί είχε μια φωτογραφία της Audrey Hepburn πάνω του και σε μεγάλο μέγεθος γραμμένο «PAIN OF SALVATION - BEAUTIFUL MUSIC». Ο δρόμος για τη δόξα, τα πλούτη και (περίπου) την ομορφιά ήταν ορθάνοιχτος μπροστά μας.

Το θέμα με κάθε ντεμπούτο άλμπουμ είναι πως πρόκειται -υπό μια έννοια και σε ένα βαθμό- μια συλλογή όσον έχεις κάνει από τη μέρα που ξεκίνησες να ηχογραφείς άλμπουμ, αν πιάνεις τι θέλω πω. Οπότε, τα συγκροτήματα, βασικά, φτιάχνουν ένα "The Best Of" ως το πρώτο τους άλμπουμ. Για μπάντες που είναι αργές στο να συνθέτουν, αυτό θα μπορούσε δυνητικά να είναι ένα τεράστιο πρόβλημα, όταν ξαφνικά χρειάζεται να ετοιμάσουν το δεύτερο άλμπουμ τους μέσα σε μερικούς μήνες. Όπως και να έχει, αυτό δεν ήταν ποτέ πρόβλημα για εμάς - εγώ κι ο Daniel Magdic είχαμε μια απίστευτη τάση να ολοκληρώνουμε μουσική εκείνη την εποχή, οπότε είχαμε πάντα αρκετό φρέσκο υλικό από το οποίο μπορούσαμε να επιλέγουμε. Όχι, το μεγαλύτερό μου πρόβλημα ήταν οι θεματολογίες.

Οι Pain Of Salvation είχαν ήδη δει δύο ή τρία ολόκληρα concept άλμπουμ (με το "Twilight Voices" να απλώνεται στη διάρκεια δύο άλμπουμ κατανεμημένων σε είκοσι επτά κομμάτια, τα περισσότερα εκ των οποίων δεν ηχογραφήθηκαν ποτέ) να έρχονται και να παρέρχονται. Αλλά, τώρα είχα όρεξη για κάτι με κοινωνική και πολιτική κατεύθυνση. Ένιωθα πως είχα τελειώσει με τις 90s απόπειρες του καλού εναντίον του κακού, τα σύνηθη και το μελόδραμα (τα bonus κομμάτια "Beyond The Mirror" και "Timeweaver's Tale" που κυκλοφόρησαν μεταγενέστερα δείχνουν από πού προήλθα από τα τέλη των 80s και το "Thorn Clown" που ήμουν στις αρχές των 90s. Οπότε τώρα έπρεπε να συνδυάσω τραγούδια μαζί, τα οποία αρχικά δεν ήταν φτιαγμένα για να συντελούν μια ιστορία. Το προσπάθησα ξαναγράφοντας στίχους και δοκιμάζοντας διαφορετική σειρά τραγουδιών. Φυσικά, αυτό έλαβε χώρα στο στούντιο, έχοντας μόνο ώρες για να φύγουμε πριν ηχογραφήσουμε τα φωνητικά. Αν ήθελα να παραφράσω τον Thomas Edison, ένα άλμπουμ των Pain Of Salavtion είναι κατά ένα τρίτο έμπνευση, ένα τρίτο ιδρώτας (περισσότερο για τον drummer) και ένα τρίτο πανικού. Όλα τα  τρίτα πάντως είναι αναλόγως ενδιαφέροντα.

Στο τέλος, σχεδόν πυρετωδώς, έβαλα στα υπόλοιπα μέλη της μπάντα στο δίλημμα - και αυτή είναι η ανάμνηση στην οποία ήθελα να καταλήξω εδώ. Το βλέπω ζωντανά σα να ήταν χτες (ή μάλλον ας πούμε καλύτερα την προηγούμενη εβδομάδα) : Αργά τη νύχτα. Όλοι μαζεμένοι γύρω από το παλιό, ξεχαρβαλωμένο τραπέζι σαλονιού, του μικρού διαμερίσματος που νοικιάζαμε στο Malmoe. Στο τραπέζι υπάρχουν μικρά κομμάτια χαρτιού απλωμένα - κάθε κομμάτι χαρτιού έχει έναν τίτλο τραγουδιού γραμμένο πάνω του.

«Τι λέτε για αυτό;»

«Όχι, έτσι η ροή της ιστορίας κόβεται εδώ.»

«Αλλά, δεν μπορούμε να το διορθώσουμε αυτό αν αλλάξουμε αυτά τα δύο μεταξύ τους;»

«Όχι, περιμένετε, τότε εκείνα τα δυο τραγούδια ακριβώς εκεί πάνε πίσω-πίσω και αυτό δεν θα λειτουργήσει.»

Όλοι βοηθούν καθώς μετακινούμε τα κομμάτι γύρω-γύρω με παθιασμένη απόγνωση, μέχρι που βρίσκω τη λύση με το να παραθέτουμε την ιστορία μέσα από τις μνήμες των χαρακτήρων, κάτι που μας επιτρέπει να μπερδεύουμε την ιστορία χρονική σειρά μέσω θεματικής σύνδεσης παρά χρονολογικής. Εμείς, εκεί, να αλλάζουμε απεγνωσμένα σκισμένα κομμάτια χαρτιού - αυτή είναι η ραχοκοκαλιά ενός εκ των κλασσικών σας άλμπουμ στη λίστα. Αυτό το αναλογικά ενδιαφέρον ένα τρίτο του πανικού.



Pain Of Salvation - The Perfect Element Pt.1Pain Of Salvation - "The Perfect Element Pt.1"

Ξέρω πως αυτό είναι τρομερά αγαπημένο των οπαδών, αλλά η αλήθεια είναι πως έπρεπε να μου φύγει ο κώλος για ηχογραφηθεί αυτό το άλμπουμ. Οι άνθρωποι που άκουγαν τα demos ήταν σκεπτικοί στην καλύτερη των περιπτώσεων, ενώ τόσο οι δισκογραφικές εταιρείες, όσο και το management αμφισβητούσαν την κατεύθυνσή μας και αν δεν είχαμε ήδη αποδείξει ποιοι είμαστε με τα δυο πρώτα άλμπουμ, αμφιβάλλω αν θα μπορούσαμε να σπρώξουμε στο να γίνει πραγματικότητα αυτή η δημιουργικότητα. Σε καμία περίπτωση δε θα μας είχαν υπογράψει ποτέ με αυτού του τύπου το άλμπουμ - παραήταν περίεργο. Ακόμα και τα μέλη της μπάντας - που συνήθως εμπιστευόντουσαν τις αποφάσεις μου, έδειχνα προβληματισμένοι (και έχε υπόψη πως δεν αντέδρασαν όταν τους παρουσίασα τη βάση για το concept του 2ου άλμπουμ: 102 σελίδες υλικού από πηγές και 12 σελίδες εργασία πάνω στις συνδέσεις πυρηνικών βιομηχανιών / βιομηχανιών όπλων, παγκόσμιας κατανάλωσης νερού και στέρησης των αυτοχθόνων ανθρώπων).

Ήταν ένα μάλλον αργό άλμπουμ, βασισμένο σε μια συλλογή ποιημάτων πάνω στα οποία δούλευα (επίσης υπό τον τίτλο "The Perfect Element") και πολλά από τα κομμάτια αρχικά είχαν μια μορφή χωρίς φωνητικά που δημιουργούσαν μια κλιμάκωση. Έψαχνα να βρω έναν νέο ήχο για εμάς, και πολλές φορές είχαμε την προειδοποιητική αίσθηση πως βρισκόμαστε σε αχαρτογράφητες περιοχές. Αλλά, καθώς προχωρούσαν οι ηχογραφήσεις και όλα αυτά τα υποστρώματα κολλάγανε, μπορούσα να πω πως κερδίζαμε το management και τους μηχανικούς και ήξερα πως με αυτό τον τρόπο το άλμπουμ θα κέρδιζε και τον κόσμο. Με αργή και αδιάκοπη επιμονή, κατατροπώνοντας τις άμυνες του, πόντο-πόντο.

Θυμάμαι να με ενοχλούν τα prog forums στο internet που είχαν μια πολύ ελιτιστική προσέγγιση προς τη μουσική (κάποιος έγραψε πως ένα καλό τραγούδι δε θα μπορούσε ποτέ να έχει τρία ακόρντα και οι άλλοι συμφωνούσαν, εννοώ σοβαρά τώρα;) και έτσι έγραψα το "Ashes" μόνο και μόνο για να αποδείξω πως ένα καλό prog τραγούδι μπορεί να φτιαχτεί από τρία και μόνο κοινά ακόρντα. Και ήμουν τόσο πεισμωμένος με αυτή την αποστολή μου που αποφάσισα να έχω τα ακόρντα επαναλαμβανόμενα καθ΄ όλη τη διάρκεια του τραγουδιού, για όλα τα περάσματα, χωρίς εξαίρεση. Ένας πραγματικά ηλίθιος λόγος για να γράψεις ένα τραγούδι, πραγματικά, αλλά πέτυχε το σκοπό του. Ακόμα και σήμερα είναι ένα από τα τραγούδια που εκτιμάνε περισσότερο οι οπαδοί μας και ίσως είναι το μοναδικό από τα τραγούδια των πρώτων άλμπουμ που πραγματικά μου αρέσει ακόμα να παίζω ζωντανά, μαζί με το "Chain Sling" από το "Remedy Lane".



Pain Of Salvation - Remedy LanePain Of Salvation - "Remedy Lane"

Αυτό είναι με διαφορά το πιο γρήγορο άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος σε όλη μας τη δισκογραφία. Μας ζητήθηκε να ακολουθήσουμε τους Dream Theater στην Ευρωπαϊκή τους περιοδεία το 2002 και μας ειπώθηκε από την εταιρεία ότι χρειαζόμασταν ένα άλμπουμ ολοκληρωμένο ως τότε. Αυτός ήταν, για πολλούς λόγους (και ειδικά για εμάς) ένας ακατόρθωτος στόχος. Θυμάμαι να προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να οραματιστώ ένα καινούργιο άλμπουμ, αλλά ποτέ να μη βρίσκω πάτημα στην πραγματικότητα. Ήταν τέλη του 2001 και με τη σύζυγό μου, την Johanna είχαμε περάσει ένα πολύ δύσκολο χειμώνα μαζί, κάτι που μου απέσπασε πολύ χρόνο και συγκέντρωση.

Νομίζω πως πρέπει να ήταν ένα βράδυ που ήμουν μέθυσα και έγραψα το "Undertow", ουσιαστικά σε όσο χρόνο χρειάζεσαι για να το παίξεις, συμπεριλαμβανομένων όλων των στίχων. Αυτό ήταν που δημιούργησε την ιδέα για αυτό το άλμπουμ. Αν δεν ήταν, τότε διάολε, θα πρέπει να ήταν διότι έτσι βγάζει περισσότερο νόημα. Όπως και να έχει, αυτό γέννησε την ιδέα του να χρησιμοποιήσω όλα αυτά που είχαν γεμίσει το σύστημά μου και να μετατρέψω αυτά σε άλμπουμ. Μετά από αυτή την απόφαση, μέσα μιας ενστικτώδους και μανιώδους διαδικασίας έγραψα όλο το άλμπουμ και το ηχογράφησα - τα πάντα μέσα σε μερικές εβδομάδες. Και όσοι μας είδαν σε εκείνη την περιοδεία γνωρίζουν πως πραγματικά προλάβαμε το deadline, ενάντια σε όλες τις προβλέψεις.

Δημιουργικά, αυτός μπορεί να ήταν ο δρόμος με την ελάχιστη αντίσταση, αλλά συναισθηματικά, ακόμα πληρώνω ένα πολύ υψηλό τίμημα για αυτό το άλμπουμ. Εν μέρει διότι όταν παίζω τραγούδια από αυτό το άλμπουμ, με τραβάνε πίσω σε εκείνο το μέρος. Αλλά, επίσης, διότι μετατρέποντας τις μνήμες μου σε προϊόν και αλλάζοντάς το εδώ κι εκεί, έχω κατά κάποιο τρόπο χάσει την προσωπική και μοναδική μου σύνδεση με αυτές τις εμπειρίες και μνήμες. Έχουν γίνει Pain Of Salvation και "Remedy Lane". Κι αυτό είναι μια απώλεια. Είναι σα να έχεις αυτό το τραγούδι από την παιδική σου ηλικία που σε τραβάει πίσω όταν το ακούς, αλλά ξέρεις πως κάθε φορά που το επαναλαμβάνεις, η μαγεία ξεθωριάζει σαν κασέτα που έχει παιχτεί πάρα πολλές φορές.

Ήδη από τότε νιώθαμε σαν στο σπίτι μας στο στούντιο στο Malmoe και αναλαμβάναμε να δουλεύουμε μόνοι μας ως αργά το βράδυ, ηχογραφώντας. Και το μεγαλύτερο μέρος των χαλαρών πειραματισμών μας στο προβάδικο, συμπεριλήφθηκε στις ηχογραφήσεις. Ο περίεργος ήχος πριν το πρώτο verse του "Trace Of Blood" είναι ένα πλαστικό παιχνίδι που έπιασα πριν μπω στο θάλαμο για τα φωνητικά.  Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα έφτανε μέχρι το τελικό προϊόν. Για ένα από τα τραγούδια έμπασα κρυφά ένα τύμπανο μέσα στον θάλαμο των φωνητικών και το κράτησα κρυμμένο κατά τη διάρκεια που τραγουδούσα το μεγαλύτερο μέρος του τραγουδιού. Όταν, ξαφνικά άρχισα να το χτυπάω δυνατά στο τελευταίο chorus, όλοι ξέσπασαν σε γέλια στο control room, τόσο λόγο της έκπληξης, όσο επειδή είχα αντέξει τόση ώρα. Κοιτάζοντας πίσω, νομίζω πως η σοβαρότητα του concept έκανε την ανάγκη για αυτές τις διεξόδους επιτακτική, ειδικά για εμένα.



Pain Of Salvation - BEPain Of Salvation - "BE"

Το μεγαλύτερο project μέχρι σήμερα. Σε μια οπισθοδρομική μεθοδολογία, το παρουσιάσαμε ζωντανά πριν ηχογραφήσουμε το άλμπουμ, Χριστέ μου, συνέθεσα τη κάθε νότα αυτού του άλμπουμ σε παρτιτούρα, καθώς το συνέθετα για μπάντα και ορχήστρα. Δεν είχα κάνει ποτέ ξανά κάτι για ορχήστρα πιο πριν, αλλά ανακάλυψα πως όπως μπορώ να ακούω τα όργανα για μια μπάντα στο κεφάλι μου, θα έπρεπε να μπορώ να αποφασίσω τι ταιριάζει και τι δεν ταιριάζει ακούγοντάς το στο κεφάλι μου. Είμαι πολύ χαρούμενος που αυτή η θέση διατηρήθηκε.

Έστειλα το PDF στα άλλα μέλη του συγκροτήματα, ζητώντας τους να εξασκηθούν στα μέρη τους. Θυμάμαι πως ήμουν πολύ νευρικός όταν συναντηθήκαμε με την ορχήστρα για πρώτη φορά. Είχα γράψει γαμημένες quintuplets και βλακείες πάνω στις παρτιτούρες τους και δεν είχα ιδέα αν θα τα κατάφερναν να τα βγάλουν όσο καλά όσο ήθελα. Δεν είχαμε καν την δυνατότητα να προβάρουμε το υλικό ως μπάντα και τώρα έπρεπε να το δοκιμάσουμε όλοι μαζί. Ήταν ένα περίεργο συναίσθημα, το να έχεις φτιάξει ένα ολόκληρο άλμπουμ ως το τέλος χωρίς να το έχεις ακούσει παιγμένο. Φυσιολογικά, μπορείς να τεστάρεις τα πράγματα μπροστά και πίσω σε ένα προβάδικο, αλλά αυτό ήταν σα να ανοίγεις ένα τυλιγμένο κουτί για εμένα ως συνθέτη, ελπίζοντας να βρεις μέσα αυτό που ευχόσουν. Καθώς αρχίσαμε να παίζουμε, ένιωσα μια χαλαρωτική ζεστασιά – αυτό θα λειτουργούσε.

Η πιο έντονη ανάμνηση από το συνολικό αυτό project είναι από την πρώτη ζωντανή εμφάνιση μπροστά σε ακροατήριο. Για να προγραμματίσουμε τις προβολές και τα προηχογραφημένα μέρη (δεν μπορούσαμε να χωρέσουμε εκκλησιαστικό όργανο μέσα στο χώρο) είχαμε τα πάντα να παίζουν από ένα πολυκάναλο DVD. Αρνήθηκα να το τρέξουμε μέσω υπολογιστή (ακόμα ήμουν στα Windows τότε και είχα λίγη εμπιστοσύνη στην σταθερότητά τους). Ο προγραμματισμός του DVD ήταν αρκετά περίπλοκος, καθώς έπρεπε να παίζει από την αρχή ως το τέλος καθώς εξελισσόταν η παράσταση. Αλλά το είχαμε δοκιμάσει και δούλευε. Για το ακόμα πιο περίπλοκο τελευταίο τραγούδι είχα προσθέσει έναν μικρό «brrrt» ήχο εδώ κι εκεί στον μετρητή, ως υπενθύμιση προς όλους πως ήμασταν τώρα τέσσερα μέτρα μακριά από το επόμενο πέρασμα.

Το ξεκίνημα του τραγουδιού με βρίσκει να γονατίζω πάνω από μια πισίνα (ναι, είχαμε πισίνα πάνω στη σκηνή) με την πλάτη μου στη σκηνή, καθώς ο Fredrik ξεκινάει να παίξει το harpsichord (ναι, είχαμε κι από αυτό), μετά από ένα τυπικό μέτρημα στα τέσσερα. Αυτή είναι η πρώτη παράσταση που έχουμε κοινό - δημόσια πρόβα το λένε αυτό. Όλα είχαν δουλέψει ρολόι την προηγούμενη μέρα, αλλά τώρα κάθομαι στην πισίνα ακούγοντας το μέτρημα στα τέσσερα για να μπω, αλλά πουθενά το harpsichord. Τώρα, είναι λίγα αυτά που μπορείς να κάνεις όταν είσαι γονατιστός δίπλα σε μια πισίνα, οπότε κάθομαι εκεί και περιμένω. Το μέτρημα συνεχίζει να τρέχει και κανείς δεν παίζει. Νιώθω, πως είμαι υπερβολικά κοντά στο να πανικοβληθώ και φαντάζομαι τα μέλη της ορχήστρας να κοιτάζουν τις παρτιτούρες τους με ανησυχία. Σκέφτομαι «κάποιος να κάνει κάτι» όσο δυνατά γίνεται μέσα στο κεφάλι μου, λες και κάποιος έμαθε να λειτουργεί με τηλεπάθεια τις τελευταίες μέρες. Μήπως λιποθύμησε ο Fredrik; Μήπως πέθανε; Ο Johan Hallgren έχει μείνει εκτός σκηνής με την κιθάρα του, περιμένοντας τη σειρά του να μπει. Το μέτρημα είναι ισχνό και ακατάπαυστο και συνεχίζει ακάθεκτο προς τα αυτιά μας. «Κάποιος να κάνει οτιδήποτε!» σκέφτομαι, ακόμα πιο δυνατά καθώς βλέπω σταγόνες από το υγρό μου κεφάλι να πέφτουν στη λίμνη με το νερό.

Ξαφνικά ο Johan δεν μπορεί να περιμένει άλλο – παίζει ένα ακόρντο στην κιθάρα και ανεβαίνει στη σκηνή. Το σχήμα είναι σε πλήρη σύγχυση και κανείς δεν ξέρει που βρισκόμαστε πλέον, αλλά όλοι είναι αποφασισμένοι να το παλέψουν. Η ορχήστρα ζωντανεύει σιγά-σιγά, σαν σκουριασμένος μηχανισμός, ξυπνώντας, προσπαθώντας να βρει κοινούς παρανομαστές όπως την τονικότητα, ίσως ένα ακόρντο που να συμπίπτει. Ξεκινάω να τραγουδάω και μόλις το βρίσκω, ξαφνικά ακούμε αυτό το «brrrt» στα αυτιά μας και ξέρουμε πως έχουμε τέσσερα μέτρα μέχρι να μπούμε στο επόμενο μέρος. Αυτό περιλαμβάνει το να περπατήσω ευλαβικά και προσεκτικά μέσα από το νερό της πισίνας και να φτάσω ήρεμα στο λαούτο που είναι στο μπροστά μέρος της σκηνής. Αλλά δεν υπάρχει χρόνος για ευλάβεια εδώ. Για να έχουμε τύχη πρέπει να ολοκληρώσω τη φράση μου, καθώς το μέτρημα αλλάζει ρυθμό στα αυτιά μας. Περνάω γρήγορα την πισίνα, σχεδόν πέφτοντας (μήπως έπεσα;) και φτάνω στο λαούτο. Φυσικά, είμαστε πολύ αργοπορημένοι και ξανά ξεκινάμε στο επόμενο πέρασμα όταν ακούμε το ενοχλητικό «brrrt» στα αυτιά μας. Νιώθω περισσότερο σαν τη γυμναστική στο σχολείο όταν ήμουν παιδί: «Τέλος χρόνου, ώρα για αλλαγή!» και ξαφνικά είσαι στο επόμενο όργανο. «Brrrt!».

Όταν τελικά ολοκληρώσαμε την παράσταση στα κρουστά, μετά το τελευταίο «Brrt» και μέσα σε μια μίξη πανικού και σύγχυσης δεν έχουμε ιδέα τι έχουμε κάνει – ειλικρινά πιστεύω πως αυτή ήταν η σκέψη σε όλων τα κεφάλια τη δεδομένη στιγμή: «τι στο διάολο μόλις κάναμε;»  Μόλις τα καταφέραμε φυσικά ρωτήσαμε τον Fredrik τι πήγε στραβά  και ανασήκωσε τους ώμους σε απόγνωση: «Το χειροκρότημα του κοινού στο προηγούμενο τραγούδι ήταν τόσο δυνατό, που δεν άκουσα το μέτρημα για να μπούμε.» Πάρ' τα!

Μετά την παράσταση συναντήσαμε κάτι φίλους και επίσης μουσικούς και ένας drummer φίλος μας ήταν ιδιαίτερα αμίλητος. «Ουάου, αυτό ήταν φοβερό!». Κάπως ντροπιασμένα τον ευχαριστήσαμε και τότε συνέχισε: «Ειδικά αυτό το τελευταίο τραγούδι ήταν επικό!» Πάρτα!

Ακόμα και σήμερα θα ήθελα πάρα πολύ να ήμουν στο κοινό αυτής της παράστασης, όχι τίποτα άλλο, αλλά για να ακούσω αυτό το τραγούδι που παίξαμε. Κάποιοι λένε πως ήταν πραγματικά καλό.
  • SHARE
  • TWEET