Ανασκόπηση 2010: Retro / Classic / Jam / Hard / Melodic Rock

Από τους Αντώνη Μουστάκα, Κώστα Σακκαλή, 17/01/2011 @ 14:32
Μεγάλο το εύρος της κατηγορίας που επιχειρούμε να καλύψουμε με ένα μόλις άρθρο, αλλά δικαιολογημένα, λόγω της μάλλον περιορισμένης κυκλοφορίας, τουλάχιστον σε ευρεία κλίμακα, νέων δίσκων. Αναφερόμαστε σε συγκροτήματα κλασικά ή που ακούγονται σαν κλασικά, βετεράνους ή μιμητές τους και γενικώς το στυλ του rock που μεγάλωσε γενιές και γενιές και στο οποίο πάντα η μόδα και οι τάσεις θα προστρέχουν όταν θέλουν να ξελασπώσουν το μουσικό τους τέλμα.

A Bigger Bang
Τη χρονιά που πέρασε με χαρά καλωσορίσαμε την επιστροφή του Roky Erickson στα μουσικά δρώμενα, τόσο με το νέο του άλμπουμ, αλλά και με την εμφάνιση στη χώρα μας. Πολυαναμενόμενη ήταν και η επιστροφή του Roger Waters σε ένα άλμπουμ που αποτέλεσε σταθμό στη σταδιοδρομία του, μέσω μίας σειράς συναυλιών που το αναπαράγουν σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Μιλάμε φυσικά για το The Wall Tour του 2010, που αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα δρώμενα στο χώρο του θεάματος αυτή τη στιγμή παγκοσμίως. Oι κοσμαγάπητοι Scorpions αποχώρησαν (;) από το προσκήνιο με αξιοπρέπεια με το "Sting In The Tail", όπως το ίδιο ανακοίνωσαν ότι θα κάνουν (;) και οι Black Crowes - για ακόμα μία φορά. Η κοινότητα του hard rock αποχαιρέτησε με λύπη τον τραγουδιστή των Gotthard, Steve Lee, που έφυγε πρόωρα από τη ζωή στα 47 του χρόνια. Παραμένοντας στον ίδιο μελαγχολικό τόνο, αν και από καιρό συνταξιοδοτημένος μουσικά, ο Captain Beefheart, ένας καλλιτέχνης υπεράνω μουσικής ταμπέλας, αφήνει τον κόσμο πολύ φτωχότερο. Οι Beatles είχαν την τιμητική τους φέτος με τα 70 χρόνια από τη γέννηση του Lennon (και 30 από τη δολοφονία του), την προσθήκη της διάβασης πεζών στο Abbey Road στην επίσημη πολιτιστική κληρονομιά του Ηνωμένου Βασιλείου και φυσικά τη συμφωνία των δύο Apple για να συμπεριληφθούν τελικά τα άλμπουμ τους στο iTunes Store. Ο Jimi Hendrix, κάπου ανάμεσα στις πωλήσεις μεταχειρισμένων κιθαρών του, «είδε» το πλασαρισμένο ως τέταρτο του άλμπουμ να κυκλοφορεί πολλά χρόνια μετά το θάνατό του, ενώ οι classic rockers υποδέχτηκαν με χαρά τη γέννηση ενός νέου φεστιβάλ με σλόγκαν «Custom built by rock fans for rock fans» και τίτλο High Voltage, το οποίο επιχειρεί να αλλάξει το συναυλιακό τοπίο προς το καλύτερο, τόσο στο Ηνωμένο Βασίλειο, όσο και πανευρωπαϊκά.

Rock Of Ages
Πολύ καλή ποιοτικά χρονιά ήταν για τους κλασικούς καλλιτέχνες το 2010. Οι περισσότεροι επέλεξαν επιστροφή στις ρίζες, με τον Robert Plant να απορρίπτει -στο βωμό του folk και του bluegrass- τα πολλά ομολογουμένως χρήματα που του προσφέρθηκαν για να ντυθεί ξανά «Χρυσός Θεός», ενώ και ο Eric Clapton γύρισε πίσω το χρόνο με το νέο του άλμπουμ που ήταν μια όμορφα δοσμένη κατάθεση αγάπης στα παλιά standards του '30 και του '40. Ο Elton John, από τη μεριά του, έπεισε τον Leon Russell να επιστρέψει σε studio και σκηνή και με το "The Union" πήραν άξια το βραβείο για την καλύτερη «μπράντι μπροστά στο τζάκι» κυκλοφορία της χρονιάς. Ο Tom Petty επιβεβαίωσε τα σημάδια ανάκαμψης που είχε δείξει με τους Mudcrutch και βρήκε το "Mojo" του ξανά, ενώ ο Steve Miller, μετά από 7 χρόνια απραξίας, μάλλον έδειξε ότι καταφεύγει στις blues διασκευές περισσότερο λόγω δημιουργικού μπλοκαρίσματος και όχι εσωτερικής του ανάγκης. Ο Bruce Springsteen επέλεξε να κυκλοφορήσει μερικές ποιοτικότατες ηχογραφήσεις 33 ετών που δεν είχαν βρει χώρο στο θρυλικό "Darkness On The Edge Of Town". Στον jam χώρο ψηλά τη σημαία κράτησαν οι Widespread Panic με το "Dirty Side Down", ενώ στο μελωδικό και hard πεδίο είχαμε αξιόλογες (Υ&Τ, Pretty Maids, Ratt) αλλά και άνισες (Αsia) κυκλοφορίες, χωρίς κάποιο μπαμ που θα περίμενε κανείς μετά την τηλεοπτικά ενισχυμένη αναβίωση του ιδιώματος στις ΗΠΑ και την εκτόξευση των πωλήσεων του "Don't Stop Believing". Ίσως το 2011 να είναι η χρονιά που θα δρέψει καρπούς το ιδίωμα, ξεκινώντας με την arena tour των Journey / Foreigner / Styx και το καινούργιο άλμπουμ των πρώτων. Τέλος, ο Slash εξέπληξε ευχάριστα με το γεμάτο συνεργασίες άλμπουμ του, αφού κατάφερε να δέσει το δικό του στυλ με αυτό του κάθε guest τραγουδιστή, κρατώντας ψηλά το επίπεδο των συνθέσεων και των trademark solos του, ενώ ο Jeff Beck κατάφερε να επανέλθει στο προσκήνιο με το μεσοβέζικο "Emotion & Commotion".

Stairway To Heaven
Απολαύσαμε την καταπληκτική χημεία που αποτυπώθηκε στην πρώτη δουλειά του super project Black Country Communion, η οποία θύμισε εποχές που η μουσική έβγαινε αβίαστα από τους καλλιτέχνες, χωρίς άπειρες ώρες δουλειάς στο studio. Ο Neil Young συνέχισε να μας εκπλήσσει ευχάριστα με ένα πραγματικό avant-garde άλμπουμ, πρωτοποριακό τόσο στη σύλληψη του, όσο και στην παραγωγή του, ενώ η στροφή της Grace Potter στο rock το εμπορικότερο προκάλεσε παροξυσμό αρχικά στη συντακτική ομάδα του site μας και λίγο αργότερα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Black Angels απογειώθηκαν μουσικά (και χωρίς τον Roky Erickson) και κάπου μέσα στο ψυχεδελικό σύννεφο συναντήθηκαν με τους φοβερούς Ginger και το heavy psych blues rock τους.

Highway To Hell
Άλλο ένα ανούσιο και εντελώς «ακίνδυνο» άλμπουμ συνεργασιών -με διασκευές αυτή τη φορά- επέλεξε ο Santana για να επανέλθει στις δισκοθήκες μας, ενώ ο Ritchie Blackmore συνεχίζει να επαναλαμβάνεται, παραδίδοντας άλλη μια δουλειά «από τα ίδια». Φαίνεται να στέρεψε επίσης, φέτος, το πηγάδι της έμπνευσης των Hold Steady και των Black Mountain, που μας είχε χαρίσει μία σειρά εξαιρετικών δίσκων. Η προσέλευση του κόσμου στην πρώτη εμφάνιση των Aerosmith στη χώρα μας έδειξε (εκτός της οικονομικής στενότητας) πολλά για το πώς είναι στημένη η rock μουσική σκηνή στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, ενώ και η απουσία της κλασικής και ρετρό rock μουσικής από τα ελληνικά ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά μέσα πρώτης γραμμής συνεχίζει να μας εκνευρίζει.

First Cut Is The Deepest
Σοκ και δέος προκάλεσαν όπου ακούστηκαν οι Taddy Porter με το φρεσκότατο (κι όμως!) retro rock τους, ενώ ανεξήγητοι παραμένουν οι λόγοι που το πολύ καλό ντεμπούτο των Blues & Lasers (μπάντα αποτελούμενη κατά κύριο λόγο από μέλη των Nocturnals της Grace Potter) δεν έχει βρει δισκογραφική στέγη. Αντιθέτως, και στέγη αλλά και προβολή χαίρουν δικαίως οι Virginmarys και οι χαρντροκάδικες μπλουζιές τους. Ταυτόχρονα, νεόκοποι και βετεράνοι, οι The Union στηρίζονται από το ντουέτο των Luke Morley (πρώην Thunder) και Pete Shoulder (πρώην Winterville) και, χωρίς να εντυπωσιάσουν, αφήνουν καλές εντυπώσεις. Τέλος, παντελώς άγνωστοι, αλλά καθόλα αξιόλογοι, οι Heavy Glow μας ταξίδεψαν στα '70s με μεγαλύτερη προσήλωση από οποιονδήποτε άλλο φέτος. Μετά από σχετικά δύσκολη μάχη, οι πρώτοι κερδίζουν τον τίτλο του rookie of the year, αφού, εκτός από τους κλασικοροκάδες, συγκίνησαν όποιον ήρθε σε επαφή με το ντεμπούτο τους.

Live & Dangerous
Η αλήθεια είναι ότι το 2010 ήταν αρκετά αποδοτικό αναφορικά με τις εμφανίσεις ονομάτων αυτού του χώρου στην Ελλάδα, ακόμα και αν τα πραγματικά μεγάλα (βλ. εμπορικά) ονόματα, εκτός λίγων εξαιρέσεων (όπως οι U2 που ενθουσίασαν το κοινό στο κατάμεστο ΟΑΚΑ), συνεχίζουν να μας ξεφεύγουν. Είδαμε όμως φέτος για πρώτη φορά τους πολύ καλούς Aerosmith αλλά και τον θρυλικό Roky Erickson, ενώ δυνατά συναισθήματα προκάλεσαν και οι εμφανίσεις των Jethro Tull και του Bob Dylan, παρά τις όποιες ενστάσεις ακούστηκαν κυρίως για τις φωνητικές ικανότητες και των δύο. Οι οπαδοί του hard & melodic απόλαυσαν το πακέτο Firehouse - Pretty Maids - Bonfire στο Gagarin 205 και εκείνοι του κλασικού (πλέον) και μελωδικού punk είχαν την ευκαιρία να δουν τους Stranglers δις, τη μία φορά μάλιστα πακέτο με τον Billy Idol. Γενικά είχαμε πολλές εμφανίσεις ονομάτων μικρού και μεσαίου βεληνεκούς που τράβηξαν πάνω τους αρκετή προσοχή. Από τους Radio Moscow, τους Firebird και τους Siena Root, που εκπροσώπησαν τη νεότερη γενιά, μέχρι τους Fuzztones, τους Sonics, τους Pavlov's Dog, τον Peter Hammill και τους Standells από την παλαιότερη, το συναυλιακό τοπίο αποδείχτηκε πλούσιο και πολυσυλλεκτικό για τον Ελληνα ροκά που ψάχνεται και δεν ακούει μόνο ό,τι σερβίρεται από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Για το εξωτερικό, εκτός από το High Voltage (ELP, ZZ Top, Transatlantic κ.α.) που έκλεψε τις εντυπώσεις, πολύ καλό line-up σχημάτισαν το Sweden Rock στην Ευρώπη (Guns N' Roses, Aerosmith, Gary Moore κ.α.) αλλά και το Wanee στις ΗΠΑ (Allman Brothers Band, Widespread Panic, Gov't Mule κ.α.).

For What Is Worth
Το 2010 αποδείχτηκε πλούσιο για τον κλασικό ήχο, τόσο σε κυκλοφορίες, όσο και σε συναυλιακή κίνηση - ακόμα και στη χώρα μας. Δεν είχαμε τα αριστουργήματα που θα αλλάξουν τις δισκογραφικές ισορροπίες, αλλά αν συνεχιστεί η ποιοτική συνέπεια και η υψηλού επιπέδου και συχνότητας live παρουσία, το στοίχημα μπορεί να κερδηθεί για τις μουσικές αυτές που έτσι κι αλλιώς έχουν φτιαχτεί όχι για το περιθώριο, αλλά για το ευρύ κοινό.

Αντώνης Μουστάκας, Κώστας Σακκαλής
  • SHARE
  • TWEET