Eric Clapton

Clapton

Warner (2010)
Από τον Αντώνη Μουστάκα, 19/10/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ο «Θεός» της ηλεκτρικής κιθάρας και η κάποτε βρετανική απάντηση στον Αμερικανό Jimi Hendrix έχει φτάσει πια στο 65ο έτος της ζωής του. Το πρώην μέλος των Yardbirds και των Cream έχει να επιδείξει, εκτός των άλλων, μια εκπληκτική σόλο καριέρα, γεμάτη επιτυχίες και άφταστες για τους περισσότερους καλλιτέχνες κορυφές. Η γεμάτη στροφές ιλιγγιώδης πορεία του έχει περάσει από πολλές διαφορετικές φάσεις - από τον ήρωα της κιθάρας και τον συνθέτη μουσικής για τον κινηματογράφο μέχρι και τον back to the roots bluesman που βλέπουμε στην τελευταία του δουλειά.

Η στροφή στο παρελθόν δεν ήρθε βέβαια ξαφνικά στους οπαδούς του μεγάλου μουσικού, που είδαν το είδωλό τους την τελευταία δεκαετία να τιμά διαδοχικά τους ήρωες του B.B. King, Robert Johnson και JJ Cale, είτε με album-συνεργασίες είτε με tribute δουλειές. Ο ίδιος ο Clapton παραδέχεται ανοιχτά πλέον ότι όταν θέλει να προχωρήσει στο επόμενο δισκογραφικό του βήμα δεν ψάχνει νέες τάσεις και πειραματισμούς, αλλά ψάχνει στο παρελθόν του.

Κάπως έτσι φτάσαμε στο "Clapton", το οποίο μας πάει πραγματικά πολύ πίσω στο χρόνο. Η αγάπη του Eric για τα 30s και 40s standards και τα blues αποτυπώνεται χωρίς αναστολές σε ένα πραγματικά ειλικρινές αλλά και διδακτικό album. Οι καινούργιες συνθέσεις λίγες, με τον Clapton να συμμετέχει μόνο σε μία, δίνοντας τα κλειδιά του όλου project στον συνεργάτη του, Doyle Bramhall II. O τελευταίος, ως συνεργάτης για πολλά χρόνια του μεγάλου Βρετανού, είτε στο στούντιο, είτε στο σανίδι, γνωρίζει, ίσως περισσότερο από τον καθένα, τα θέλω του και φροντίζει αυτά να εμφανιστούν με τον πιο γλυκό τρόπο προς τα έξω. Φροντίζει λοιπόν οι άγιες για τον Clapton συνθέσεις των Carmichael, JJ Cale, Irving Berlin και Robert Wilkins, μεταξύ άλλων, να αποτυπωθούν με ένα θριαμβευτικό στην απλότητά του τρόπο.

Η συμμετοχή μερικών αληθινών γιγάντων της μουσικής, όπως οι JJ Cale, Wynton Marsalis, Derek Trucks και Fabulous T-Bird Kim Wilson, προσθέτει πραγματική μαγεία, αφού ο καθένας με τον τρόπο του πασπαλίζει με αστρόσκονη το όλο εγχείρημα. Ο Cale φέρνει τον υπέροχο "Tulsa" αέρα που τόσο έχει λατρέψει και αντιγράψει κατά καιρούς ο Clapton, oι Trucks & Marsalis παίζοντας τόσο μα τόσο απλά φέρνουν τη southern & jazz μαγεία αντίστοιχα στα τραγούδια που συμμετέχουν, απογειώνοντάς τα, ενώ ο Wilson λάμπει μέσα από τις νότες της φυσαρμόνικάς του στο "Judgment Day" του Snooky Pryor.

Ο Clapton κρατά χαμηλούς τόνους στην ερμηνεία του και στην κιθάρα, αλλά μερικά του σόλο, χωρίς να φλυαρούν και με σχεδόν εκνευριστική ευκολία, αποδεικνύουν τη «θεϊκή» του οντότητα. Το "Diamonds Made Of Rain", μια κατά τα άλλα easy listening μπαλάντα, είναι μια μόνο από τις αποδείξεις αυτού.

Συναισθηματικό και ειλικρινές το "Clapton", είναι ακριβώς ό,τι μας παρουσιάζει το εξώφυλλό του: Ο Eric Clapton στα 2010. Ένας μεγάλος καλλιτέχνης που βουτά στο παρελθόν του και φέρνει στην επιφάνεια το μουσικό πλούτο των επιρροών του. Το δικό μου καπέλο όμως θα βγει εμπρός στον μεγάλο μουσικό-συνθέτη και παραγωγό Doyle Bramhall II, που είναι και ο ουσιαστικός υπεύθυνος για την υψηλής αισθητικής southernίζουσα ρετρό παραγωγή που έχει απογειώσει το όλο εγχείρημα.

15 seconds review (εμπρός στον rock ψυχίατρο):

Travelin' Alone: Swamp Blues
Rocking Chair: Derek slides it in
River Runs Deep: After ...Cocaine, another classic
Judgement Day: Doo-wop harp
How Deep Is the Ocean: Trumpet Ηeaven
My Very Good Friend the Milkman: Wynton does it again
Can't Hold Out Much Longer: Clapton plays like God
That's No Way to Get Along: Not Stones' but real "Banquet".
Everything Will Be Alright: Clapton does it like JJ... again!
Diamonds Made from Rain: Electric & eclectic playing
When Somebody Thinks You're Wonderful: Trumpet & piano magic
Hard Times Blues: Doyle Bramhall shines
Run Back to Your Side: Allmans’s southern spirit
Autumn Leaves: Eric's Jazzy guitar
  • SHARE
  • TWEET