Pretty Maids

Υπάρχουν κάποια συγκροτήματα που αγαπάς να τα αγαπάς και κάποια που από την πρώτη στιγμή τα έχεις μισήσει. Δεν ξέρεις το γιατί, ίσως και να σου βγαίνει ενδόμυχα, ίσως γιατί δεν είσαι εξοικειωμένος με τον ήχο τους, ίσως κάτι άλλο αφού ο καθένας αντιμετωπίζει με άλλο μάτι το κάθε άκουσμα. Ό,τι πάντως και να είναι, οι Δανοί Pretty Maids για τον γράφοντα είναι από αυτούς που αγαπάς από το πρώτο δευτερόλεπτο στον χώρο του Hard/Melodic.

Φέτος και μετά από 13 studio album δεν έχουν αλλάξει σχεδόν καθόλου μουσικό πρόσωπο και ταυτότητα. Με την προηγούμενη δουλειά τους, το "Wake Up To The Real World", το 2006 μάς προσέφεραν άλλο ένα μοναδικό μουσικό δημιούργημα. 4 χρόνια μετά συνεχίζουν να εντυπωσιάζουν. Οι Ronnie Atkins και Ken Hammer σε φωνητικά και κιθάρα αντίστοιχα, τα μόνα ιδρυτικά μέλη από την αρχική σύνθεση, παρόλο που έχουν κάποια χρονάκια στην πλάτη τους, δεν το δείχνουν στις συνθέσεις τους. Αντίθετα βγάζουν μια απίστευτη νεότητα και ζωντάνια αποδεικνύοντας ότι το ταλέντο που τους χάρισε ο Θεός το αξιοποιούν δεόντως μέχρι και σήμερα. Είτε ακούς τους Pretty Maids πριν από δέκα χρόνια είτε τώρα δεν καταλαβαίνεις την διαφορά. Η νέα τους κυκλοφορία έχει όλα τα στοιχεία που έχουν αγαπήσει οι οπαδοί στο group.

Έχοντας τραγούδια που κινούνται από μέτριες μέχρι γρήγορες ταχύτητες έχουν δημιουργήσει άλλη μια δουλειά που αξίζει να ακουστεί πολλές φορές. Η πρώτη γεύση μάς ήρθε με το single "Little Drops Of Heaven" ένα τυπικό κομμάτι της μπάντας. Το "Pandemonium" διακατέχεται από στιγμές «βαριών» συνθέσεων που εκ πρώτης κάνουν μικρή εντύπωση αλλά με εκτενέστερο άκουσμα πωρώνουν τον ακροατή. Εκτός αυτού και σε αυτόν τον δίσκο υπάρχει μια «σκοτεινή» ατμόσφαιρα ίσως και λόγω της παραγωγής που έχει γίνει, κάτι που φυσικά δεν ενοχλεί. Άλλωστε οι εποχές που ζούμε είναι λίγο πιο «βαριές» σχετικά με το παρελθόν και ένας μικρός εκμοντερνισμός χρειάζεται.

Οι Pretty Maids έχουν καταφέρει με επιτυχία για έναν ακόμα δίσκο να έχουν μια λεπτή γραμμή στις συνθέσεις τους μεταξύ του μελωδικού hard rock και του heavy metal. Παρόλο τον τσαμπουκά που αποπνέουν τα τραγούδια τους ποτέ δεν ξεχνούν το βασικό στοιχείο της επιτυχημένης ταυτότητας τους, τη μελωδία. Όλο το album -όπως άλλωστε και τα προηγούμενα- έχει στιγμές που σου καρφώνονται αμέσως στο μυαλό, γι' αυτό και η παραγωγή είναι πολύ προσεγμένη και κινείται στα βήματα όλων των προσπαθειών τους μέχρι σήμερα.

Όσοι έχουν παρακολουθήσει την πορεία του group θα έχουν καταλάβει ότι δεν έχουν ηχογραφήσει μέτριες δουλειές. Με το "Pandemonium" κέρδισαν και αυτό το στοίχημα αποδεικνύοντας ότι η σταθερότητα που έχουν όλα τα χρόνια μόνο τυχαία δεν είναι. Σίγουρα τους αξίζει ένα μπράβο αλλά και ένα ευχαριστώ που μας έχουν χαρίσει τόσες ωραίες στιγμές μουσικής συντροφιάς. Εύχομαι να συνεχίσουν έτσι για πολλά χρόνια ακόμα.