Jimi Hendrix

Μπορεί σε κάποιους η ιδέα ότι ο Jimi Hendrix «κυκλοφορεί καινούργιο δίσκο» εν έτει 2010 να ακούγεται αστεία αλλά μία προσεκτική ματιά στη δισκογραφία του θα αποκαλύψει ότι είναι τέτοιος ο όγκος της μουσικής που άφησε πίσω του, ώστε να είναι περισσότεροι οι μεταθανάτιοι δίσκοι που έχουν κυκλοφορήσει παρά οι εν ζωή.

Αυτό φυσικά οφείλεται και στο μπάχαλο που επικρατούσε σχετικά με το ποιος εκμεταλλεύεται την μουσική κληρονομιά του, μέχρι να αποφανθούν τα δικαστήρια ότι αυτή ανήκει στην οικογένειά του και το ίδρυμα που δημιούργησαν για τον σκοπό αυτό. Μέσα από αυτή τη διαδικασία προέκυψαν και οι σημαντικότεροι μέχρι τώρα δίσκοι ακυκλοφόρητων τραγουδιών του Hendrix, τα "First Rays Of The New Rising Sun" και "South Saturn Delta" που αποτελούν το μεν πρώτο, το δίσκο πάνω στον οποίο δούλευε ο Hendrix πριν το θάνατό του το 1970 και το δεύτερο, τραγούδια από demo ή άλλες ηχογραφήσεις που δεν βρήκαν το δρόμο τους σε κανένα δίσκο. Βεβαίως ενστάσεις για το αν το αποτέλεσμα είναι αυτό ακριβώς που είχε ο Hendrix στο μυαλό του είναι, όχι μόνο δεκτές αλλά και επιβεβλημένες.

Το φετινό "Valleys Of Neptune" επιχειρεί να κάνει κάτι αντίστοιχο με το "First Rays Of The New Rising Sun" παρουσιάζοντας τον «χαμένο» δίσκο των Experience πριν ο Hendrix τους διαλύσει για να προχωρήσει τη μουσική του παραπέρα με τους Band Of Gypsys. Η πλειοψηφία των τραγουδιών, δηλαδή, έχει ηχογραφηθεί το 1969 ακολουθώντας το υπερεπιτυχημένο "Electric Ladyland". Την παραγωγή της έκδοσης αυτής έχει αναλάβει ο Eddie Kramer που, ως μηχανικός ήχου και στις πρώτες δουλειές του Hendrix, προσδίδει μία πρόσθετη ατμόσφαιρα αυθεντικότητας στο όλο εγχείρημα.

Το marketing του δίσκου περί δώδεκα ακυκλοφόρητων τραγουδιών πρέπει να τονισθεί ότι είναι ελαφρώς παραπλανητικό. Τα περισσότερα έχουν εμφανιστεί με κάποια μορφή σε παλιότερα άλμπουμ, είτε της κανονικής είτε της μεταθανάτιας δισκογραφίας. Από την άλλη κανένα δεν είναι ακριβώς όπως εμφανίζεται εδώ. Το "Stone Free" που ξεκινάει το δίσκο είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα καθώς η πρώτη του εκδοχή απαντάται πίσω στο 1966 ως b-side του "Hey Joe". Όπως ακούγεται εν έτει 2010 (ή καλύτερα 1969 από όπου προέρχεται η ηχογράφηση) έχει αποκτήσει καθαρότερη παραγωγή και ίσως έχει λουστραριστεί ελαφρώς, αλλά σε γενικές γραμμές παραμένει πολύ όμοιο.

Αντίθετα το "Valleys Of Neptune", που χάρισε και τον τίτλο σε όλο το άλμπουμ, δεν έχει εμφανιστεί επισήμως πουθενά και αποτελεί ένα από τα πιο περιζήτητα τραγούδια του Hendrix. Πολύ κοντά στο στυλ του "Electric Ladyland" είναι πραγματικά κρίμα που είχε μείνει θαμμένο τόσα χρόνια. Είναι ένα ψυχεδελικό διαμαντάκι με το drumming του Mitchell να κλέβει την παράσταση ίσως περισσότερο και από την κιθάρα του Hendrix.

Το "Bleeding Heart" του Elmore James έχει εμφανιστεί πολλάκις στη δισκογραφία του Jimi αλλά ως αργό blues, καμία σχέση με τη μανιώδη αλλά και εξαιρετικά groovy εκδοχή που ακούμε εδώ. Και μόνο η ηχογράφηση αυτή θα δικαιολογούσε την κυκλοφορία του "Valleys Of Neptune". Να σημειωθεί ότι τα τρία πρώτα κομμάτια είναι και τα μοναδικά στα οποία το μπάσο έχει αναλάβει ο Billy Cox. Όλα τα υπόλοιπα περιλαμβάνουν τον αυθεντικό μπασίστα των Experience, Noel Redding.

Το "Hear My Train A Comin'" είναι ένα ψυχεδελικό blues πολύ κοντά στο στυλ του "Voodoo Child (Slight Return)" μείον ένα χαρακτηριστικό riff. Υπήρξε αρκετά διαδεδομένο στις ζωντανές εμφανίσεις του συγκροτήματος αλλά εδώ παρουσιάζεται για πρώτη φορά σε στούντιο εκτέλεση. Η επτάλεπτη διάρκειά του επιτρέπει στην μπάντα να groove-άρει, να jam-άρει και γενικά να επιδείξει την ικανότητά της σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια.

Στο παρελθόν είχε κυκλοφορήσει ως "Look Over Yonder" και σε διαφορετική μορφή, εδώ το "Mr. Bad Luck" είναι το πιο παλιά ηχογραφημένο κομμάτι της συλλογής (1967) και αυτό ακούγεται. Ηχητικά παραπέμπει απευθείας στο ντεμπούτο αλλά ομολογουμένως θα χανόταν ανάμεσα στα άλλα εξαιρετικά τραγούδια του. Σήμερα φαίνεται ως μία ευχάριστη προσθήκη στη γνωστή έως τώρα δουλειά του Hendrix, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Για το "Sunshine Of Your Love" δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Το περίφημο τραγούδι των Cream σε instrumental εκτέλεση, όπως κατά κόρον είναι ηχογραφημένο από τις συναυλίες του Hendrix που κυκλοφορούν παρανόμως ή μη. Η στούντιο εκδοχή επεκτείνεται σε διάρκεια και το μέσο κομμάτι της γίνεται μία υπέροχη acid rock περιπλάνηση.

Αντίστοιχα και το "Lover Man" ήταν ένα τραγούδι που δοκιμάστηκε πολύ στις συναυλίες του Hendrix, μάλιστα συμπεριλαμβανόταν στο set του στα δύο μεγάλα φεστιβάλ του Woodstock και του Isle Of Wight. Στο στούντιο δοκιμάστηκε αρκετές φορές αλλά ποτέ δεν έμεινε ικανοποιημένος ο δημιουργός του. Η παρούσα εκτέλεση διαφέρει από αυτή του "South Saturn Delta" αλλά ομολογουμένως, παρά το εκτεταμένο σολάρισμα, δεν παρουσιάζει τόσο ενδιαφέρον όσο άλλες στιγμές του Hendrix.

Το "Ships Passing Through The Night" (αργότερα θα μεταλλαχθεί σε "Night Bird Flying" και έτσι θα εμφανιστεί σε διάφορες συλλογές) παίζει με τους ρυθμούς ενώ τα overdubs κιθάρας κάνουν πολύ πλούσιο τον ήχο του. Παίζει με την ψυχεδέλεια και είναι μεθυστικό σε στιγμές του, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία αφορμή για να απολαύσουμε την δεξιοτεχνία του Hendrix στις έξι χορδές. Όχι ότι και αυτό είναι λίγο βέβαια…

Τα "Fire" και "Red House" όχι απλώς περιλαμβάνονται στο "Are You Experienced" αλλά αποτελούν και δύο από τα πιο αγαπημένα τραγούδια της καριέρας του. Εδώ σε νέες εκδοχές, επωφελούνται από την παραγωγή του Kramer και ακούγονται πιο ζωντανά. Ηχογραφημένα και τα δύο το 1969 είναι ελάχιστα αλλά καθοριστικά αλλαγμένα, επωφελούμενα από την εμπειρία των πολλών επί σκηνής δοκιμών.

Το instrumental "Lullaby For The Summer" είναι ουσιαστικά το "Ezy Rider" χωρίς στίχους και μάλλον η πιο αδιάφορη προσθήκη. Ο Jimi να επιδίδεται στα γνωστά του εφέ στην κιθάρα αλλά όχι καλύτερα από άλλες φορές. Περιστρέφεται γύρω από έναν συγκεκριμένο ρυθμό και δίνει την αίσθηση του άσκοπου παιχνιδίσματος στο στούντιο και του χαλαρώματος των μουσικών πάνω σε μία ήδη υπάρχουσα σύνθεση.

Το καινούργιο υλικό κλείνει με ένα δωδεκάμετρο που επίσης μοιάζει να συλλαμβάνεται στη στιγμή, νότα προς νότα, όπως το ακούμε. Περιλαμβάνει ελάχιστα φωνητικά και αν και ο Hendrix εμφανίζεται ιδιαίτερα συγκρατημένος στο παίξιμό του, το σταδιακό ανέβασμα του ρυθμού και η εξαιρετική του επικοινωνία με τον Mitchell (ο ρόλος του στην καριέρα του Hendrix ίσως δεν έχει εκτιμηθεί όσο πρέπει) προσφέρουν ένα πολύ όμορφο κλείσιμο.

Συμπερασματικά, το "Valleys Of Neptune" αποφεύγει το σκόπελο του να αποτελέσει μία συρραφή αποσπασμάτων από την κρυφή δημιουργικότητα του Jimi Hendrix. Αντίθετα έχει στρωτή ροή και ομοιογένεια, γεγονός που ευνοείται από την κοντινή περίοδο ηχογράφησης των περισσότερων τραγουδιών. Από την άλλη απέχει αρκετά από το να γίνει ο επίσημος τέταρτος δίσκος του και να παρεμβληθεί στην επίσημη δισκογραφία του. Κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν εντελώς διαφορετικός αν ο Hendrix είχε το χρόνο να τον ετοιμάσει. Ακόμα κι έτσι όμως, είναι μία ακόμα απόδειξη ότι οι καλές ιδέες ξεχείλιζαν από τον τεράστιο αυτό μουσικό και μην εκπλαγείτε αν, συγκρινόμενος με τις υπόλοιπες φετινές κυκλοφορίες, τον δείτε να σκαρφαλώνει στις λίστες με τα καλύτερα του 2010.